...πλέον γνωστή και ως La Brebis!

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Vercors, μέρα δεύτερη

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι:

Όπως λέγαμε λοιπόν τις προάλλες, η Κυριακή ήταν ημέρα ξεκούρασης. Ξυπνήσαμε νωρίς γιατί την προηγούμενη κοιμηθήκαμε κατά τις 10 που έπεσε ο ήλιος. Μόλις ανοίγω το μάτι κάνω μια-δυο δοκιμές για το πιάσιμο στην πλάτη. Όλα ΟΚ, σχεδόν πέρασε. Σηκωνόμαστε, χτυπάμε δυο φραπεδούμπες (με σέικερ, ζάχαρη και γαλατάκια, εκπτώσεις δεν κάνουμε σ'αυτά) και φεύγουμε για το Monestier-de-Clermont.

Monestier-de-Clermont
Εδώ όλα φροντίζουν να σου θυμίζουν ότι έχεις μετακινηθεί
προς τα βόρεια.

Είναι το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής κι ας το λένε πόλη. Τις Κυριακές έχει αγορά και πάμε να πάρουμε λίγες προμήθειες. Καταλήγουμε με ένα μικρό καφάσι τρόφιμα αφού πήραμε μερικές βανίλιες, ένα κιλό βερύκοκα για μαρμελάδα (τελικά τα φάγαμε), ένα πεπόνι και το κατιτίς μας για μεσημεριανό. Μετά από το καφεδάκι μένει μόνο να βρούμε ένα ωραίο σημείο με θέα να μασουλήξουμε. Ίσως στη λίμνη πίσω από το βουναλάκι;

Monteynard-Avignonet lake
Λίμνη Monteynard-Avignonet

Ωραία είναι από τα ψηλά αλλά στα χαμηλά μας τα χάλασε. Η τουριστική ανάπτυξη επιτάσσει οι μόνοι διαθέσιμοι χώροι για παρκάρισμα κοντά στην όχθη να είναι επί πληρωμή. Εκεί μας πιάσαν τα επαναστατικά και με το να φύγουμε κάναμε την ημερήσια πράξη αντίστασης στη λαίλαπα κτλ κτλ. Μετά από ένα μισάωρο αναζήτησης καταλήξαμε σε ένα άνοιγμα του κεντρικού δρόμου με υποψία θέας πίσω από τα δέντρα.


Vercors
Ο τοίχος των Vercors πίσω από τα δέντρα.

Τρώμε τις δυο πρώτες μπουκιές και τα ξαναμαζεύουμε για να καταλήξουμε δίπλα στο αντίσκηνο. Πολύ καλύτερα. Ύστερα από μια γερή ξάπλα έξω σηκώνομαι για φωτοβόλτα γύρω από το camping. Ο καιρός είναι ιδανικός για τέτοιες ιστορίες. Μπόλικα σύννεφα να κόβουν βόλτες και να αλλάζουν συνεχώς το φως, όρεξη να'χεις να τραβάς!


A great day to play with light!
Κάτι δεντράκια.

Close to Saint-Martin-de-Clelles
Κάτι γελάδια. Στο φόντο κάτι Ecrins (αριστερά) κι ένα Devoluy (δεξιά).
Με κλικ μεγαλώνει (όπως και οι υπόλοιπες βέβαια!).

Devoluy
Devoluy λέμε!

Grande Moucherolle and the "Two Sisters"
Vercors και πάλι. 
Γυρίζω πίσω πάνω που πέφτει ο ήλιος. Αράζουμε και το κορίτσι νομίζει ότι έχει παραισθήσεις. Κλαρίνο λέει. Ναι καλά, κλαρίνο μέσα στους Ολλανδογερμανοελβετουςκαιδυογαλλους, στάνταρ.


Τελικά μας νανούρισε ο κωλοελβετός. Κλαρινέτο βέβαια αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Έπαιζε το Something

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Ένθετο "Διασκέδαση-Μαγειρική"

Την ώρα που γράφω τούτες τις αράδες ακούγονται απ'έξω οι πρώτες μουσικές. Είναι του Άη-Βίκτωρα του αμπελοπροστάτη και έχουμε τετραήμερο πανηγύρι ως τη Δευτέρα. Το πρόγραμμα ξεκινά καθημερινά με τουρνουά χαρτιών, ακολουθεί petanque (πώς θα μπορούσε αλλιώς!) και μετά ψησίματα και μουσικές δίπλα στις εγκαταστάσεις του αυτοσχέδιου λούνα-παρκ. Ενδιάμεσα έχουν μπλέξει στο πρόγραμμα μια γαϊδουροδρομία, μια ταυρομαχία, ενώ ο σκοπευτικός σύλλογος διοργανώνει μαραθώνιο τουφεκίσματος ως τις 2 τα ξημερώματα. Αύριο το βράδυ που κορυφώνονται οι εκδηλώσεις θα έχουμε Disco DJ, χορεύτριες και μηχάνημα με αφρό παρακαλώ. Μόνο λαχειοφόρος με δώρο home cinema λείπει.

Εμείς περιμένουμε επισκέψεις αύριο. Από τότε που το βρήκανε λέει το μποζόνιο στο CERN, δεν έχουνε τι να κάνουν. Φέρνει, πιστεύω καλό, κρασί. Εμείς πάλι επισκευτήκαμε πρώτη φορά το τυροκομείο εδώ δίπλα:


Τούτα είναι κατσικίσια. Φρέσκο (πάνω αριστερά), ντεμί (πάνω δεξιά), ντεμί βρωμερό (κάτω αριστερά, μας το έκανε δώρο), γινωμένο (κάτω δεξιά). Φυσικά γίνεται και πιο γινωμένο, σκληρό, σουφρωμένο και καταπράσινο από τη μούχλα αλλά φάγαμε δύο τέτοια το προηγούμενο σουκού. Υπόψιν, ότι τα παραπάνω χρεώνονται 1,20-1,60 ευρώ το τμχ, όχι άσχημα δηλαδή.

Επειδή όμως κάναμε μεγάλη πεζοπορική την τελευταία φορά, μας υποσχεθήκαμε ένα γερό γεύμα σαν δώρο.
Πατατούλες με μια μπριζό...σόρρυ με μια φετούλα
μπέικον από πάνω.
(Υπόψιν πως αν ψιλοκόψεις τις πατατούλες και τις βάλεις στον φούρνο στη λαδόκολλα με μια κουταλιά λάδι γίνονται σαν τηγανητές)

Ρίχνουμε τα μπιφτέκια στο βούτυ...σόρρυ
στο αγνό, παρθένο, ελαιόλαδο.

Μετά ρίχνουμε εκεί μέσα μανιτάρια και κρεμμύδια. Αν έχει καεί και λίγο το βούτυ...σόρρυ
το αγνό, παρθένο ελαιόλαδο εννοώ, τόσο το καλύτερο.

Μπον απετί και καλές κορφές!

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Γύρω απ'το κοτρώνι

Όπως μας ενημερώνει αυτή η ωραία σελίδα, το Mont Aiguille είναι προϊόν εκτεταμένης διάβρωσης που το έχει αφήσει εκτεθιμένο στη σημερινή του μορφή. Εμένα με νοιάζει ότι ξύπνησα Σάββατο στις 6:30 το πρωί και έβρεχε. Είπα θα περιμένω δυο λεπτά μπας και φτιάξει και ξαναξύπνησα στις 8:30. Η βροχή είχε σταματήσει αλλά είχε ψύχρα και τα σύννεφα ήταν λίγο χαμηλότερα από τις κορφές του βουνού. Φύγαμε.

Μια ώρα μετά παίρνουμε τον χωματόδρομο όπου ξεκινάει η διαδρομή που κυκλώνει το βουνό. Στο πλάι χωράφια με βρεγμένα και φρεσκοκομμένα στάχυα. Βασικά ήθελα να περιγράψω αυτή τη μυρωδιά μετά τη βροχή αλλά δε μου βγαίνει. Τελοσπάντων, έτσι μύριζε. Ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει όλο και περισσότερο, όλο και πιο απότομα. Τα πόδια ακόμη κρύα δεν είναι για πολλά-πολλά και ζορίζομαι. Τέλος του δρόμου και αρχή του όμορφου μονοπατιού που ανεβαίνει ως το Col de l'Aupet 600 μέτρα ψηλότερα.

La Batie
Η θέα προς το σημείο εκκίνησης.
Reaching Col de l'Aupet
Στο Col de l'Aupet φτάσαμε τα σύννεφα και πλευρίσαμε τον βράχο!

Από εκεί κατέβασμα μέσα από ωραίο δάσος με απίθανο μονοπάτι-φιδάκι. Έχουμε πει ότι μόλις φτάσουμε κάτω στο Richardiere, έχοντας κάνει το 1/3 της γύρας, θα κάνουμε μαμ. Πίτα-μπισκότα-ξηροκάρπια αραχτοί σ'ένα λιβαδάκι, ενώ ο καιρός έχει φτιάξει. Έχουμε πολλά χιλιόμετρα ακόμη αλλά ευτυχώς με μια ματιά στον χάρτη διαπίστωσα ότι δεν έμεινε σχεδόν καθόλου ανέβασμα. Εδώ γελάμε. Μια ανηφορίτσα, μετά άλλη μία και φτάσαμε στο Trezanne, έναν οικισμό που καλύτερα να μην επισκέπτεπται ο κόσμος γιατί μετά μελαγχολεί. 

300 μέτρα ακόμη υψομετρική μας επιφύλασσε η διαδρομή ως το Col de Papavet απ'όπου σίγουρα πια δεν θα ανεβαίναμε ψηλότερα. Μέχρι να φτάσουμε εκεί η κυρία άφησε το αριστερό της γόνατο κι εγώ πήγαινα με το ζόρι γιατί με είχε θυμηθεί ένα γερό πιάσιμο στον ώμο. Φτάσαμε στο αμάξι απόγευμα, μετά από 7:30 ώρες πορείας. Κομμάτια.

Το τράβηξα και φωτογραφίες το Mont Aiguille. Να μερικές (σε χρονολογική σειρά):


Mont Aiguille
Από Richardiere...
Mont Aiguille
Λίγο παρακάτω...
Trezanne
Trezanne...
The small valley of Trezanne
Col du Papavet...
Mont Aiguille
Λίγο πριν το αμάξι.

Να κι η διαδρομή (προσοχή μόνο στις υψομετρικές γιατί, απ'ότι το συνέκρινα με τον χάρτη, χάνει λίγο):




Έχω πολλά ακόμη να γράψω, η επικαιρότητα τρέχει. Έχουμε τετραήμερο πανηγύρι ό,τι να'ναι στο χωριό, έφτιαξα σήμερα αρχιδάτο φαγητό αλλά από αύριο αυτά.

Τρίτη 17 Ιουλίου 2012

Πανηγυρικό κλείσιμο σεζόν

Λοιπόν, τι είχαμε αυτές τις μέρες; Το φεστιβάλ της Αβινιόν είναι στα μισά του, γιορτές σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, ο κόσμος όλος μετακομίζει προς το νότο και το Tour de France να περνάει το περασμένο Σάββατο από εδώ δίπλα.

Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν έγινε. Βλέπεις είχα πει ότι θα πάω στα Vercors πριν καν έρθω στη Γαλλία, είχαμε μάλιστα ξαναπροσπαθήσει να σκάσουμε μύτη αλλά αν θυμάσαι ο καιρός μας τα είχε χαλάσει. Αυτήν την φορά τα έπαιξα όλα για όλα. Αγνόησα επειδικτικά τις προειδοποιήσεις για βροχερό καιρό στα βουνά και πήρα μάλιστα και μια μέρα άδεια για να μακρύνω τη διαμονή. Παρασκευή στις 4:00 έφυγα από το γραφείο, θέλω ένα τέταρτο να περπατήσω μέχρι την πύλη, 4:20 καταφτάνει η κυρία με την κούρσα φορτωμένη ως απάνω και φύγαμε, ούτε λεπτό για χάσιμο. 

Μετά από τρεις ώρες παρά κάτι στο τιμόνι, περνάμε το Col de la Croix-Haute, πράγμα που σημαίνει ότι θα δούμε μπροστά μας την κοιλάδα Trièves, αριστερά μας τα Vercors και δεξιά μας όλες τις Γαλλικές Άλπεις.


Valley of Trièves
...όπερ και εγένετο.

Βρίσκουμε εύκολα το camping (το gps που μου πήραν δώρο τα παιδιά έχει γράψει ιστορία), στήνουμε και καθόμαστε να φάμε τα βραστά κόκκινα φασόλια που φέραμε μαζί. Τι εννοείς ξέχασες τα κρεμμύδια και θα τα φάμε σκέτα με λάδι; Ευτυχώς που φάγαμε στο δρόμο εκείνη την κολοκυθοκασόπιτα και ολόκληρη την τάρτα με τη μαρμελάδα που έφτιαξες γιατί αλλιώς θα μέναμε νηστικοί!

Οι προγνώσεις για τον αυριανό καιρό δεν είναι οι καλύτερες. Το meteo.fr δίνει βροχή το πρωί και άστατο μετά, το βαρόμετρο στο camping δίνει μόνο βροχές. "Ξέρεις βέβαια", μου λέει η καμπινγκτζού, "αυτές είναι τοπικές προβλέψεις". Δηλαδή για να καταλάβω, παίζει εδώ να βρέχει και πέντε χιλιόμετρα παραπέρα και ένα ψηλότερα να έχει λιακάδα; Λίγο χλωμό. Η ιδέα της ανάβασης στο Grand Veymont εγκαταλείπεται εν τη γενέσει. Απαγορεύεται δια ροπάλου λένε να ανέβεις στο οροπέδιο με βροχή ή ομίχλη κι εσύ θες να συνεχίσεις για την ψηλότερη κορυφή από την πρώτη μέρα που ήρθες. Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα;

Εναλλακτικές υπάρχουν, όλα έτοιμα για κλασικό και εύκολο μονοπάτι σε χαμηλό υψόμετρο αύριο για να είμαστε σίγουροι. Πάμε να κάνουμε τον γύρο του Mont Aiguille να ζεσταθούμε και Κυριακή ή Δευτέρα κάνουμε και κάτι πιο ζόρικο.


Mont Aiguille
Δις ιζ ιτ!

Το έργο θα προχωρήσει σε συνέχειες γιατί λένε ότι δεν πρέπει να επιβαρύνουμε πολύ τον αναγνώστη με μπλαμπλά. Τρίχες. Έχω βγάλει 350 φωτογραφίες και πρέπει να τις ξεδιαλέξω και να τις σιάξω πρώτα.

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2012

Walked on the 4th of July

Σήμερα είχε απογευματινή βόλτα μετά από παρότρυνση του συναγωνιστή Τσοκορέλου.

Saint-Paul-Les-Fonts
...σε δρομάκια
Saint-Victor-La-Coste
...με σπιτάκια
A sea of vines, take 1
...με συκώτι στα όρια νευρικής κρίσης
Symmelectricity
...είχα μια (υπερ)υψηλή τάση για τέχνη σήμερα

Είχε και πολλή κουβέντα η σημερινή βόλτα. Αναλύθηκαν με την ακόλουθη σειρά τα εξής θέματα:

  • Higgs (πώς θα μπορούσε διαφορετικά άλλωστε!),
  • Προφορά λέξεων στα Γαλλικά, 
  • Ελαστικές σχέσεις εργασίας, 
  • Η τελευταία αρκούδα των Πυρηναίων, 
  • Μαρξιστική θεωρία και πάλη των τάξεων, 
  • Μόχλευση, 
  • Φίδια!


Τα άτιμα, δύο μικρά σε απόσταση δέκα μέτρων. Πετώντας έφυγε το κορίτσι από εκεί και ευτυχώς που βρέθηκε ένα δέντρο να τη σταματήσει. Όχι ρε, δεν στούκαρε σε κλαδί. Ήταν φορτωμένο κούμπλα και σταμάτησε να φάει!

Δευτέρα 2 Ιουλίου 2012

Για τον Γιάννη Α.


Το παρακάτω το έγραψα ως απάντηση στο σχόλιο του FyKi στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά αποφάσισα πως είναι καλύτερα να το βάλω ξεχωριστά.



Είναι κάποιοι άνθρωποι που περνώντας για λίγο από τη ζωή μας, άθελα ή όχι, αφήνουν τα σημάδια τους.

Τα σημάδια του Γιάννη τα βρίσκω πάνω μου πολύ συχνά κι ας περάσαν τόσα χρόνια. Στο πώς αναλύω τα επιστημονικά προβλήματα που συναντώ, στο πώς οργανώνω τη δουλειά μου, στη μουσική που ακούω, ακόμη και σ'εκείνα τα ρημάδια τα στυλό τα Pilot που μετά από δεκατρία χρόνια φανατικά χρησιμοποιώ.

Μας φώναζε γελώντας όποτε τον εκνευρίζαμε: "Θα σηκωθώ να φύγω, να πάω στο χωριό μου στην Αλεξανδρούπολη, με μια τσάπα στην πλάτη να ησυχάσω!". Όσο τον μαθαίναμε καλύτερα καταλαβαίναμε ότι αυτό δεν ήταν απειλή παρά στόχος. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να το έκανε.

Περάσαν τα χρόνια και οι δρόμοι μας χώρισαν. Τον έβλεπα αραιά και πού όταν γύριζα για διακοπές. Τελευταία φορά ήταν μια βραδυά στην Καλαμαριά, σχεδόν διονυσιακή, όταν "εισβάλλαμε" σε ένα κυριλέ εστιατόριο μαζί με άλλους 3-4 και φεύγοντας το ξημέρωμα κοντέψαμε να το ρίξουμε όλο στη θάλασσα υπό τα έκπληκτα μάτια των σερβιτόρων και των καθωσπρέπει πελατών.

Μετά από καιρό ήρθαν τα άσχημα νέα: τα κατάφερε τελικά και έφυγε από την πόλη αλλά δεν πρόλαβε να το χαρεί. Η ζωή, δυστυχώς, είναι αμείλικτη.

Γι'αυτό FyKi σου λέω πως δεν ξέρω αν πρέπει να ψάξουμε την δική μας γωνιά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν όντως το θέλουμε πρέπει να μη χρονοτριβούμε. Κάθε φορά που τα σκέφτομαι αυτά μια φράση περνάει απ'το μυαλό μου: "Βιάσου μαλάκα, μην την πάθεις κι εσύ σαν τον Γιάννη".



ΥΓ. Γράφοντας σήμερα το πρωί το παραπάνω κείμενο πέτυχα εντελώς τυχαία και κάποιον άλλον που τον μνημονεύει στο ιστολόγιό του. Σπουδαίοι άνθρωποι. Ό,τι και να συμβεί θα αφήσουν, έστω κι ένα μικρό, στίγμα.
ΥΓ2. Αν θυμάμαι καλά, αυτό το τραγούδι σου άρεσε Johnny!