...πλέον γνωστή και ως La Brebis!

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2014

Πίσω από το παραπέτασμα

Ο στόχος της επίσκεψης ήταν διπλός, πρώτον επαγγελματικός και δεύτερον να βυθιστώ σε μια γαβάθα γκούλας. Κατά τ'άλλα ήξερα πάνω-κάτω τι με περιμένει: ικανές ποσότητες σάρκας, πατάτας και μπίρας.


Υποχρεωτικές αεροφωτογραφίες από την παραφρανκφούρτια βλάστηση.

Παίξανε και κοντρίτσες-προσπεράσεις.

Σαν τον χωργιάτη φωτογράφιζα τους ουρανοξύστες της Φρανκφούρτης όπου
ως γνωστόν φωλιάζει ο ταξικός οχτρός.

Έφτασα στη Γένα σαββατόβραδο και το επόμενο πρωί βγήκα έξω να γνωρίσω την πόλη. Μάλιστα είχα την φαεινή ιδέα να ξεκινήσω κατά τις 8:30 (μην τυχόν και χάσω τη μέρα) κι έτσι μέχρι τις 2 το μεσημέρι κατάφερα να γνωρίσω την πόλη 4-5 φορές, να φάω κρουασάν σ'ένα φούρνο, να φάω πρωινό σ'ένα καφέ, μεσημεριανό σε εστιατόριο και να πάω και σ'ένα μουσείο. Βλέπεις, παρόλο που είναι χαριτωμένη, δεν είναι και η μεγαλύτερη πόλη του κόσμου.


Jena
Έχει τον JenTower, το μόνο ψηλό κτίριο της πόλης. Λεν ότι είναι σαν μπαταρία.

Jena
Έχει την παλιά πλατεία.

Jena
Έχει την απέναντι πλευρά της παλιάς πλατείας.

Jena
Έχει το μουσείο που λέγαμε - πάλι νεκρά ζώα πήγα και χάζευα.

Jena
Ένα όμορφο αστεροσκοπείο.

Jena
Και γενικώς όμορφες σκεπές και παράθυρα.

Jena
Μπόλικες όμορφες σκεπές και παράθυρα.

Jena
Έχει και τον ποταμό, τον Σάαλε, του οποίου τη γέφυρα περνούσα καθημερινά. 

Χιχιχιχι

Σε ωριαία πεζοπορία μέσα στο δάσος επιβεβαιώθηκε ότι πλέον στο περπάτημα δεν πιάνω μία και θα πρέπει γρήγορα να ξαναβρούμε τους ρυθμούς μας. Ευτυχώς που ο τελικός προορισμός ήταν εστιατόριο και έπνιξα τον πόνο μου στις μπύρες.


Thuringia
Είχε όμως ωραία θέα.

Μεσοβδόμαδα άφησα τη Γένα για να πάω στην, διασημότερη, Βαϊμάρη που βρίσκεται λίγο παραπέρα. Λένε πως οι δύο πόλεις αλληλοσυμπληρώνονται: η πρώτη είναι η πόλη των επιστημών και η δεύτερη η πόλη των τεχνών. Και είναι αλήθεια ότι στη Βαϊμάρη έζησαν πολλοί διάσημοι. Έτσι, εκτός από το σήμα κατατεθέν της, το Μπάουχαους, η πόλη είναι σπαρμένη με διάφορα άλλα χάους, όπως το Γκέτεχαους, το Γκέτεγκαρτενχαους, δυο-τρία Σίλερχαους, το Λίστχαους, το Μπάχχαους και δε συμμαζεύεται.


Weimar
Το επόμενο κτίριο στα δεξιά είναι το διάσημο Γκέτεχαους, το οποίο
μου φάνηκε αισθητικά αδιάφορο και δεν του αφιέρωσα ούτε ένα κλικ.

Weimar
Στο βάθος εκκλησία.

Weimar
Ολόφυτο σπίτι.

Weimar
Στα δεξιά ό,τι απέμεινε από το κονάκι του Μπαχ.

Weimar
Κι εδώ ό,τι απέμεινε από το κάστρο της πόλης.

Goethe's gardenhouse
Εδώ ερχόταν ο Γκέτε για να ξεφύγει από την βαβούρα της πόλης. 10 λεπτά με τα
πόδια από το κανονικό του σπίτι.

- Πώς και αποφάσισαν να φέρουν την έδρα της κυβέρνησης στη Βαϊμάρη; Ρώτησα την ξεναγό.
- Το έκαναν γιατί η πόλη έχει βαριά ιστορία.
- ...
- Βασικά ήταν στο κέντρο της χώρας και εύκολα προσβάσιμη από παντού.


Τώρα μάλιστα.



(Γκούλας ξέχασα να φάω αλλά τουλάχιστον έβγαλα σέλφι στην Καρλ Λίμπκνεχτ στράσε)


Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2014

Μια υπενθύμιση

Τα έχουμε ξαναπεί και θα τα ξαναπούμε. Απόλαυσε τη ζωή σου. Ναι, αυτήν την κουραστική, την στενάχωρη, την χωρίς λούσα ή ξερωγώ τι. Κοίτα να την χορτάσεις όσο κρατήσει, δε χαρίζεται σε κανέναν. Και σταμάτα να χάνεις χρόνο σε βλακείες.

Πάω να σας φέρω φωτογραφίες.   :)

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Εκεί πάνω

Mount Peristeri
Εκεί πάνω να περπατούσαμε μια μέρα

A storm is coming
Με μόνη μας παρέα τα σύννεφα

Mount Peristeri
Να μας ξέπλενε η βροχή


Και μοναχά για μια στιγμή να μη μας πλήγωνε τίποτα.





Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

It's not dead, it's just resting

Είδα ότι η τελευταία ανάρτηση εδώ μέσα ήταν στις 31 Μαΐου και σκιάχτηκα. Διάολε, κάτι πρέπει να γράψω επιτέλους, οι τρεις από τους πέντε αναγνώστες μου έχουν ήδη διαμαρτυρηθεί εγγράφως. Κάτσε να σου κάνω μια γρήγορη σούμα μπας και μπούμε κάποια στιγμή σε ρυθμό.

Κοίτα, οι λόγοι της απουσίας πιστεύω πως συνοψίζονται σε ένα από τα τελευταία ποστ. Το μπλόγκιον τούτον λοιπόν είναι κυρίως περιηγητικό και με την άφιξη του μικρού οι περιηγήσεις κόπηκαν μαχαίρι. Όχι ότι δε γινόταν, αλλά ρουφιάνες συγκυρίες.

Κατά τ'άλλα είχαμε διακοπές στα πάτρια, σχεδόν ένα μήνα. Θα μου πεις περιήγηση δεν είναι αυτή; Καλά, μη φανταστείς ότι κάναμε και τίποτα τρομερό, είμασταν αυστηρώς οικογενειακά. Αν είναι να κρατήσω πάντως κάτι είναι το πόσο κακή (για πρώτη φορά) εντύπωση μου έκανε η άλλοτε αγαπημένη Θεσσαλονίκη. Τι να στα λέω, ο ΠάνωςΚ τα έχει γράψει καλύτερα, χωρίς να γνωριζόμαστε κιόλας. Την παρτίδα πάντως την έσωσαν οι συγγενείς, μερικοί φίλοι, ένας περίπατος στην παραλία και τα φραπεδόμπυρα με μεζέ και παρέα τα γερόντια στο παρκάκι της ΕΤ3.

Μετά επιστροφή στη Γαλλία τις ημέρες που οι ντόπιοι με θρησκευτική ευλάβεια εγκαταλείπουν τις πόλεις. Για δυο βδομάδες είμασταν τρεις κι ο κούκος στο Μονπελιέ.


Πήγαμε όμως θάλασσα. Ισοφαρίσαμε το περσινό ρεκόρ της μίας φοράς. 

Καλούτσικη η παραλία, ειδικά αν υπολογίσεις ότι είναι 20 λεπτά από το σπίτι.
Καλά ναι ξέρω, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει αλλά λέμε τώρα.

Το παρατσούκλι του είναι "ζωάρας". Καταλαβαίνεις γιατί.

Παραπέρα φίλε αναγνώστη, για να σου δώσω οπτικό ερέθισμα, έχω να σου παίξω λίγο Παρίσι που πήγα για συνέδριο. Πολύ ενδιαφέρον πάντως (το Παρίσι, όχι τόσο το συνέδριο). Πρώτη φορά πήγα και ξεποδαριάστηκα. Δεν πήρα την ψηφιακή αλλά μια φιλμάτη, οπότε τις φωτό εκείνες λογικά θα τις ποστάρω κάποια στιγμή του χρόνου. Έχω όμως μερικές από το κινητό.

Έχω Σηκουάνα με γεφυρούλες και Παναγία στο φόντο.

Έχω θέα από τα μισά του Άιφελ (ως εκεί πας και με τα σκαλάκια, φοβερή
 ιδέα αν θες να γίνεις μούσκεμα στον ιδρώτα).

Έχω συνδυασμό των δύο προηγούμενων με Σηκουάνα από τα μισά του Άιφελ.

Έχω καναδυό υψοφοβικά.



Έχω τούτο δω που έχουν παραχώσει τον Ναπολεόν.

Έχω Place des Vosges - Καταπληκτική.

Έχω ωραία εκκλησιά δίπλα από το Πάνθεον.

Έχω και μουσείο του Orsay. Αν σ'αρέσουν οι ζωγραφιές, άσε το Λούβρο
για άλλη φορά και έλα καλύτερα εδώ.

Τι εννοείς δεν πήγες στο Λούβρο; Τι να κάνω, είχα μόνο τέσσερις γεμάτες μέρες οπότε το άφησα (όπως και καμμιά δεκαριά ακόμη). Πήγα όμως σε δυο άλλα μουσεία:

No.1: Φυσικής Ιστορίας. ΦΥΣΙΚΑ.

Χόρτασε το μάτι κόκκαλο. 

Έχει και δεινόσαυρους. ΦΥΣΙΚΑ.


Νο.2: Τεχνών και επαγγελμάτων. ΠΡΟΦΑΝΩΣ.

Cray 2. Τώρα πλέον δουλεύουμε σε λίγο πιο δυνατά συστήματα.

Αργαλειός με διάτρητες κάρτες από το 1700-κάτι.

Κουίζ για τους συνομήλικους: ονόμασε τουλάχιστον τρία.

Αν μικρός διάβαζες στα βιβλία για το αεροπλάνο του Άντερ...

...ή το Μπλεριό, εδώ να έρθεις. Η Μόνα Λίζα ας περιμένει λίγο ακόμη.





Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Σημειώσεις για μια πόλη

Ξημερώματα στο τρένο και είμαι άυπνος, στο χέρι το βιβλίο. Μπαίνουμε στην πόλη και είμαι ανυπόμονος, έχω συνολικά τρεις ώρες ελεύθερο χρόνο και πολλή όρεξη για εξερεύνηση. Στο βάθος τα βόρεια προάστια. Γιγάντια μπλοκ με διαμερίσματα όπου στοιβάζονται οι μη-προνομιούχοι. Σκέφτομαι ότι σε κανέναν δεν αξίζει να ζει εκεί μέσα. Από την άλλη, οι δικές μας πολυκατοικίες είναι καλύτερες; Τουλάχιστον σ'εμάς οι διαχωριστικές γραμμές δεν είναι τόσο έντονες, δεν περάσαμε Διαφωτισμό.

Φτάνουμε στο μεγάλο σταθμό. Γρήγορο κατούρημα κι αμέσως έξω, η πόλη περιμένει. Ο σταθμός είναι χτισμένος πάνω σε πλαγιά και βλέπει την πόλη από ψηλά. Μια γρήγορη ματιά, μια φωτογραφία από τα σκαλάκια και βουτάω μέσα. Πρέπει να κινηθώ προς τα νότια. Είναι σχετικά εύκολο να φτάσω, σχεδόν μια ευθεία γραμμή. 46 λεπτά είπε ο υπολογιστής κι εγώ έχω δυο ώρες γεμάτες μπροστά μου. Προσπερνάω το πρώτο στενάκι και συνεχίζω στο μεγάλο δρόμο. Δεν πρέπει να ξεστρατίσεις από τόσο νωρίς. Το ίδιο και στο δεύτερο. Στο τρίτο τελικά στρίβω. Δεξιά κι αριστερά μικρομάγαζα. Αλγερινοί μπαρμπάδες έχουν βγει για τα ψώνια τους. Ψιλή κουβέντα στη γωνία, μυρωδιά από ψητό κρέας και μπαχαρικά. Χαλάλ. Παρακάτω σταματημένο ένα βαν της αστυνομίας. CRS. Ο οδηγός μιλάει στο κινητό. Αμάνικο φανελάκι, δερμάτινο γιλέκο και τατού στα μπράτσα. Μουσάκι και μούρη μπράβου. Πόσο ταιριαστό.

Βγαίνω σε διασταύρωση και στέκομαι στη μέση για να διαλέξω πορεία. Ας πάω προς το λιμάνι. Δροσερός ο πεζόδρομος με τα πλατάνια και τα κεμπαπτζίδικα. Στα δεξιά τρεις τεράστιες οικοδομές. Σκέφτομαι τον Le Corbusier και τα κτίριά του στην πόλη. Ένα ασφαλίτικο περνάει σφαίρα με τη σειρήνα αναμμένη. Ζητιάνοι έξω από το γραφείο τουρισμού. Στο λιμάνι οι ψαράδες έχουν βγάλει τους πάγκους τους. Από πάνω έχουν περισσότεροους ξανθούς τουρίστες με φωτογραφικές παρά πελάτες. Μεταβολή. Παραπάνω είχε έναν ωραίο δρόμο. Μια ανηφόρα προς τα νότια, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι. Οδός Παραδείσου. Οι επιδερμίδες εδώ είναι πιο ανοιχτόχρωμες και τα ρούχα πιο ακριβά. Bang & Olufsen και Galleries Lafayette. Στα δεξιά ο λόφος με την εκκλησία της Παναγίας που φυλάει την πόλη. Αυτός είναι ο παράδεισος;

Στάση στο φούρνο για κρουασάν και μετά στροφή προς τη μεγάλη λεωφόρο. Στις δύο πλευρές κάθε μέρα έχει το μεγάλο παζάρι της πόλης. Κοσμογονία. Το διασχίζω αναγνωριστικά. Φρούτα, λαχανικά και ψάρια. Στους πάγκους πιο κάτω πωλούνται χιτζάμπ πλάι σε στρινγκ και κίτρινα σουτιέν. Στο τέρμα περνάω απέναντι το δρόμο και πάω ανάποδα. Σ'αυτή την πλευρά έχει λουλούδια. Καντίνα με ταϊλανδέζικη κουζίνα. Ακριβώς απέναντι μια άλλη καντίνα όπου μια ταϊλανδή σερβίρει παέγια.

Επιστροφή.

Ο ήλιος έχει αρχίσει να καίει. Καλοκαίρι στη Μεσόγειο. Περνάω ξανά από το παζάρι. Μέλι, σπανάκια, κρεμμυδάκια και θυμάρι χώνονται στο σακίδιο. Στην άκρη του παζαριού ένας μουστακαλής πουλάει πίτσες. Ένα κομμάτι με φιγκατέλι κορσικάνικο και ανθότυρο παρακαλώ. Πιάνω τον μακρύ δρόμο όπου γίνονται έργα για να περάσει το τραμ. Σαν την Εγνατία με το εργοτάξιο του μετρό μου μοιάζει. Οδός Ρώμης. Από το τέρμα του δρόμου είχα ξαναπεράσει το πρωί. Από εδώ μετρούν τις χιλιομετρικές αποστάσεις, το πραγματικό κέντρο της πόλης.

Περιπολικά σταματημένα, κάτι έχει συμβεί σε ένα μικρό ξενοδοχείο. Το μάτι μου πιάνει κίνηση μέσα σε ένα στενό στα δεξιά. Στρίβω. Σκουπίδια στο δρόμο. Εδώ είναι η αγορά του κέντρου. Μαναβική για τους βορειοαφρικανούς, μαναβική για τους κεντροαφρικανούς, μαναβική για τους κρεόλους και τους πολυνήσιους. Καρπούζια, χουρμάδες και ανανάδες, κουρκουμάς και θήκες μαϊμού για iPhone. Κι αυτές οι μαροκινές πίτες. Θα ήθελα να δοκιμάσω αλλά με πιάνει ντροπή που δεν ξέρω πως λέγονται. Βγαίνω στον κεντρικό. Ο σταθμός φαίνεται στο βάθος. Μπαίνω στο φούρνο για άλλο ένα κομμάτι πίτσα, σίγουρα πράματα. Γάλλοι υπάλληλοι με Ινδό φούρναρη. Μασσαλία όπως μάνα.

Βαγόνι 4, θέση 83. Παράθυρο. Πιάνω ξανά το βιβλίο. Απ'έξω περνούν σέρνοντας τα πόδια δυο στρατιώτες. Τα αυτόματα στο χέρι με το δάχτυλο πλάι στη σκανδάλη, θέση ασφαλείας. Ξανακοιτάω το εξώφυλλο του βιβλίου. Brave New World.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Η μάχη του Sète

Το Sète είναι μια μικρή παραλιακή πόλη λίγο έξω από το Μονπελιέ, γνωστή για τα γραφικά της κανάλια, τον ήλιο και τη θάλασσα, καθώς και τα ψαρικά της...


Sète


Sète


Sète


Sète


Sète


Sète




...είναι επίσης διάσημο για την ομώνυμη μάχη στα τέλη του Μάρτη του 2014, η οποία δόθηκε σε παρακανάλια ταβερνεία και ήταν καθοριστικής σημασίας στην επικράτηση του αργόμισθου Μεντιτερανισμού ενάντια στις δυνάμεις της αποταμίευσης και της Προτεσταντικής Ηθικής.