...πλέον γνωστή και ως La Brebis!

Πέμπτη 21 Μαρτίου 2013

Φασούλι το φασούλι

Κατάλαβες φίλε μου, προσπαθείς να αγιάσεις και στέλνει ο άλλος φωτογραφίες από κάτι μπούτια δεινοσαύρου και από έναν Ιησού της Λυών και άλλα τέτοια αντιχριστιανικά.



Για εμάς τις προάλλες είχε από αυτό:

Beans + chicken aïoli
Βραστά φασόλια και λαχανικά, απομεινάρια κοτόπουλου και πυρηνικό αγιολί.

Beans + chicken aïoli
Και κοντινό έχουμε.



Σήμερα πάλι είχε από αυτό:

Flageolets with meatballs
Νόμιζε ότι το πακέτο που έβγαλε από την κατάψυξη ήταν μοσχαράκι.

Flageolets with meatballs
Νόμιζε ότι είχαμε μακαρόνια.



The beauty is in its simplicity που λεν και στο χωριό του αδερφού μου.


(Ποιό βουνό; Ποιά ιστορία που άφησα στη μέση; Να περιμένεις!)

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Νέα βουνοσεζόν


Λοιπόν πριν ξεκινήσω, μια ψιλοάσχετη προειδοποίηση: αν είναι να πάρετε σαλάχι ή δεν-ξέρω-τι-διάολο-ήταν-αυτό-το-πράμα, προσοχή! Αυτό το βρωμόπραμα, όπως και τα ξαδέρφια του οι καρχαρίες, κατουράει μέσα από το δέρμα! Αποτέλεσμα είναι να βρωμάει αμμωνία. Βρήκαμε οδηγίες από νετ, τις οποίες και εφαρμόσαμε αλλά εις μάτην. Πήγε άκλαφτο και ευτυχώς που ήταν λίγο. Ίσως έπρεπε να κάτσει περισσότερο μέσα στο λεμόνι, δεν ξέρω.


Α, επίσης πήγαμε το προηγούμενο ΣΚ στα vennes. Πάλι. Θυμάσαι τα 4000 σκαλιά; Το ίδιο βουνό αλλά η διαδρομή ελαφρώς μεγαλωμένη ώστε να γίνεται σε 2 ημέρες με διαμονή σε καταφύγιο. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να ανεξαρτητοποιούμαστε και λίγο από το αυτοκίνητο και να βασιζόμαστε περισσότερο στα ποδάρια μας. Επίσης θέλαμε να δούμε πώς τα πάμε με φορτωμένα σακίδια και μακριές πορείες. Θα χρειαστεί στο σύντομο μέλλον ελπίζω.

Εκκίνηση από το σπίτι Σάββατο νωρίς το πρωί. Είμαστε τρεις αυτή τη φορά, μιας και έχουμε μαζί τον Ίναμ, φίλο από την δουλειά. Θέλουμε σχεδόν δύο ώρες να φτάσουμε στη Valleraugue. Ο καιρός συννεφιασμένος και άστατος, όπως έλεγαν και οι προβλέψεις. Δεν πτοούμαστε όμως. Παρκάρουμε το αμάξι, φορτωνόμαστε και ξεκινάμε. Αρχικά κινούμαστε σε άσφαλτο αλλά μετά πιάνουμε μονοπάτι και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε. Πετυχαίνουμε κάτι απαίσια σπίτια.


Near Valleraugue
Άλλα μεγάλα...

At Figueyrolle
...και άλλα μικρά.

Fenouillet
Όλα όμως πνιγμένα μέσα στο πράσινο!

Λίγο παραπάνω, συναντάμε και αποδείξεις ότι η περιοχή είχε πολύ περισσότερους κατοίκους στο παρελθόν.


Lost world

Long forgotten

Από την ράχη επάνω, βλέπουμε προς τα βόρεια την κοιλάδα Borgne, η οποία μας είχε απασχολήσει άλλη φορά και μακάρι να μας απασχολήσει ξανά σύντομα.


Faveyrolle
Faveyrolle από ψηλά.

Celebration
Η κορυφή του Aigoual εντός οπτικού πεδίου!
Για αύριο όμως.

Στο μνημείο της Αντίστασης που βρίσκεται πάνω στο Col du Pas θα κάνουμε την στάση μας για φαγητό. Άλλωστε είμαστε αρκετά κοντά στο τέλος της σημερινής πορείας.


Memorial for the Resistance
"Η δύναμη της Αντίστασης δεν έρχεται από τις
τελετές μνήμης", υπενθυμίζει η διακριτική επιγραφή
στην πίσω μεριά.

Τρώμε και φεύγουμε βιαστικά γιατί μαζεύονται πάλι σκούρα σύννεφα. Ευτυχώς θα την γλυτώσουμε για τρίτη φορά σήμερα. Από εκεί και πέρα μπαίνουμε σε ένα ωραίο δάσος ως το καταφύγιο στο Aire de Côte όπου και θα διανυκτερεύσουμε.


Forests of Aire de Côte
Τελευταία μέτρα.

Aire de Côte
Aire de Côte

Spring is now
Το Aigoual από Aire de Côte.

Είμαστε μόνοι μας στο καταφύγιο. Μόνη παρέα ο Ντιντιέ και η Σεντρίν, που είναι οι φύλακες αυτήν την περίοδο, μαζί με τα παιδιά τους. Κάνουμε μπανάκι και προσπαθούμε να ανάψουμε το τζάκι. Το γεγονός ότι τα ξύλα ήταν μούσκεμα και το ενεργειακό τζάκι γεμάτο μανιβέλες δεξιά και αριστερά φαντάζει αρκετά καλή δικαιολογία για να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσαμε να το βάλουμε μπρος. Τελικά μας λυπήθηκε αυτός ο καλός ο άνθρωπος και μας το άναψε. Το απόγευμα κύλησε με κουβέντα και επιτραπέζια, μέχρι που πήγαμε για ύπνο.


Τώρα πάω για ύπνο στ'αλήθεια. Ολόκληρο ΣΚ πέρασε κι έγραψα μόνο τα μισά. Τα υπόλοιπα τα λέμε μέσα στην εβδομάδα!



Και χάρτη έχουμε:



Τετάρτη 6 Μαρτίου 2013

Κάτι πέτρες

Άνοιξη είπαμε, έτσι; Έτσι.

Την Κυριακή ο καιρός ήταν όπως έπρεπε για την πρώτη κανονική περπατάδα της χρονιάς. Επιλέξαμε μια κοντινή διαδρομή για οικονομία στις μπεντζίνες, θα μας χρειαστούν σε τρεις μέρες. Άλλωστε έπρεπε επιτέλους να πάμε να το δούμε το κοτρώνι, μην είμαστε όλο λόγια.

Ξεκίνημα από τον οικισμό La Lèque με ωραίο ήλιο και (επιτέλους) άπνοια. Μετά από κανένα μισαωράκι φτάνουμε στο πρώτο αξιοθέατο, ένα αρκετά μεγάλο ντολμέν.

Dolmen
Το αποκαλούν "Table des Turcs", θα σε γελάσω γιατί. Ίσως να ξέρει
καλύτερα κανένας γαλλομαθής.

Ο δασικός δρόμος σιγά-σιγά κλείνει και μετά από λίγο βρισκόμαστε να περπατάμε μέσα σε ένα τούνελ από πουρνάρια και άλλα συναφή.


Path
...κάπως έτσι.

Κινούμαστε για λίγο ακόμη μέσα στην βλάστηση και μετά σε ένα ρέμα. Για να βγούμε πρέπει να κάνουμε κάτι μεγάλα σκαλιά, τα οποία μου αφήνουν ένα καλό τράβηγμα στο μπούτι (ψοφίμι!). Μετά όμως φτάνουμε στο κυρίως πιάτο:


Pierre Plantée
Pierre Plantée, η φυτεμένη πέτρα.

Λένε πως είναι το μεγαλύτερο μενίρ της ΝΑ Γαλλίας με ύψος περίπου 5.5μ, όντως πολύ εντυπωσιακό. Ξεφορτώνομαι την τσάντα και ξεκινάμε να βγαίνουμε τις υποχρεωτικές, τύπου-Οβελίξ, φωτογραφίες. Μετά μαμ:


Cheese for lunch
Βρήκα έναν καλό κύριο που έχει κάτι τέτοια σε πολύ καλές τιμές
και από τότε γίναμε φίλοι!

Αφού χορτάσαμε πήραμε και πάλι δρόμο, έχει ένα όμορφο φαράγγι ακριβώς δίπλα. Δυστυχώς όμως η πρόσβαση από την πλευρά που το προσεγγίσαμε είναι πολύ επικίνδυνη και σταματήσαμε.


We stopped here
Δεν έχει και πολλά πίσω από την στροφή,
μόνο γκρεμό.

Από εκεί και πέρα η διαδρομή δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον, σκέτο περπάτημα σε δασικούς μέχρι να επιστρέψουμε στο La Lèque.


Sign indicating path PR27
PR27 το όνομα της διαδρομής.

Note to self: return here mid-July!
Στο La Lèque οι λεβάντες περιμένουν το καλοκαίρι.
Το ίδιο κι εγώ, λογικά θα έχουμε μια όμορφη φωτό από εδώ!

La Lèque
Είχε και κάτι εντυπωσιακά πλουσιόσπιτα αλλά
αυτά είναι πιο ωραία.



La Lèque
...και κάτι αλογάκια που ήθελαν να κάνουν νέους φίλους.

Τελικά το λήξαμε με έναν καφέ στο Lussan, ένα από τα αγαπημένα χωριά εδώ.


Lussan

Το Σάββατο φεύγουμε για δύο μέρες, πάμε vennes να δούμε πώς τα καταφέρνουμε σε διήμερη διαδρομή με διαμονή σε καταφύγιο. Πρέπει να γίνουν διάφορα test events ενόψει καλοκαιριού. Άλλωστε δεν φαίνεται ότι θα έχουμε και πολλές ακόμη ευκαιρίες μέχρι τέλη Μάη, μάλλον καμία.


Χτες είχε και πορεία στη Νιμ-ε. Ξέρεις, ελαστικοποίηση της εργασίας, ευκολότερες απολύσεις, περικοπές λόγω "κρίσης" και ό,τι έρχεται μαζί. Να δεις που κάτι μου θυμίζει... Έφυγα από τη δουλειά, πήρα το κορίτσι και περιμέναμε το λεωφορείο που θα μας έπαιρνε από το σημείο του ραντεβού. Μπαίνοντας είδαμε όλο χαμόγελα. Είχε μαθευτεί και μας περίμεναν βλέπεις. Στην δια μικροφώνου παρουσίαση των επιβαινόντων είχαμε και την τιμητική μας: CGT-FO-FSU-Solidaires και δύο Έλληνες. Το μόνο που χρειάζεται άλλωστε κάποιος για να πάρει κουράγιο είναι να νιώσει ότι δεν είναι μόνος.

...και τώρα που το σκέφτομαι τους το χρωστούσαμε κιόλας!