...πλέον γνωστή και ως La Brebis!

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2015

Η επιστροφή

Και ναι, πήγαμε και Γιάννενα. Κάπου εκεί, ανάμεσα από δυο γάμους και μια βάφτιση, με ό,τι αυτά συνεπάγονται, ξεκλέψαμε και μια μέρα για να βολτάρουμε και να βρούμε επιτέλους αυτόν τον Τσοκορέλο. Το πρόγραμμα είχε μεζεδοτσίπουρο μεσημεριανό και περιήγηση σε Ελαφότοπο-Άνω Πεδινά, όπου περιέργως δεν είχαμε πάει ποτέ.

Elafotopos
Ένας γίγα-πλάτανος.

Elafotopos
Ένα ωραίο καφενείο.

Ano Pedina
Hint: κάτω από το φαναράκι έχει μεσημεριανό με τα όλα του και καλή παρέα.

Κάπου εκεί το πήρα απόφαση να ρίξω το πρώτο σοβαρό περπάτημα μετά από δύο χρόνια. Βασικά ήθελα να πάρω τον μικρό και να τον ανεβάσω μέχρι το καταφύγιο της Αστράκας αλλά ανώτερες δυνάμεις μου το απαγόρευσαν κατηγορηματικά. Η συνήθης παρέα δεν ευκαιρούσε, αλλά την τελευταία στιγμή την παρτίδα έσωσε ο Μήτσος (o e-photographos ντε, αδελφό μπλογκ!), ο οποίος ως συνήθως έχωσε τον πατέρα του να κρατήσει το μαγαζί εκείνο το πρωί.

Ραντεβού όπως πάντα στο Καλπάκι πριν ξημερώσει. Φραπές και τυρόπιτα, το πρωινό του πρωταθλητή. Λέγαμε με σιγουριά ότι θα πάμε ως τη Δρακόλιμνη αλλά κανένας από τους δυο δεν πρέπει να το πίστευε πραγματικά. Παρκάρουμε στο Μικρό Πάπιγκο και πιάνουμε τον ανήφορο. Τρίτη φορά που ανεβαίνω αυτό το μονοπάτι και για ακόμα μια φορά το ξεκίνημα μου φαίνεται εξουθενωτικό. Μετά από λίγο όμως αλαφραίνω και η μηχανή αρχίζει να τραβάει. Συναντάμε τις βρύσες στη διαδρομή και αντί να καθήσουμε από ένα τέταρτο στην καθεμία, απλά γεμίζουμε τα μπουκάλια και συνεχίζουμε. Καλά, καλά, στη μια φάγαμε και κάτι μπισκότα. Στάσεις κάνουμε μόνο για φωτογραφίες.


Shadow of the mountain
Η σκιά των πύργων της Αστράκας με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου.

Source on the way up
Εδώ φάγαμε τα μπισκότα.

Sheep
Πρατίνες. Παντού και πάντα.

Morning light
Σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν οι πρώτες αχτιδ...Το είπα ήδη αυτό.

Reaching the refuge
Εδώ μαθαίνω του Μήτσου πως να βγάζει τον ήλιο με τις αχτίδες που λέγαμε (μικρό διάφραγμα ντε!)

Ναι, καλά βλέπεις στη φωτογραφία, πίσω του είναι το καταφύγιο. Τρεις ώρες με τις στάσεις αυτή τη φορά, μισή ώρα γρηγορότερα από παλιά. Για εμένα αυτή είναι η στιγμή που περιμένω. Όταν φτάνεις ψηλά στον αυχένα, ξαφνικά βλέπεις από πίσω, ανοίγει το μάτι και νιώθεις ότι πετάς. Βλέπεις μια θέα τόσο εντυπωσιακή που θα περίμενες να έχει ένταση και θόρυβο. Κι όμως, απόλυτη ησυχία.


From the refuge
Φωτό κλεμμένη από την κατάβαση. Για χιονισμένη και πανοραμική, κάνε κλικ εδώ.


The old shepherds' pen
Ζουμ μέσα στη λάκκα.

Descent
Άντε να κατηφορίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας.

The path
Εκεί πάνω είναι η Δρακόλιμνη, μια ανηφορίτσα έμεινε (χαχαχα).

Pindos horses
Αλογάκια μέσα στη λάκκα.

Κι έτσι, αγκομαχώντας πλέον φτάσαμε στη λίμνη. Εκεί επιδόθηκα στο αγαπημένο μου σπορ. Πανοραμικές. Και φαγητό.

Drakolimni panorama
Νο.1: ρεφλέξιονς

Drakolimni panorama
Νο.2: με φόντο την Αστράκα

Drakolimni panorama
Νο.3: και Γκαμήλα, και Πλόσκος, και Αστράκα, και ρεφλέξιονς

Towards Mts. Trapezitsa and Smolikas
"Ω ρε Μήτσο κάτι γκρέμια που'χει από δω! Τα είδες;"

Ξεκουραστήκαμε-στεγνώσαμε για μισή ώρα περίπου πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μαζέψαμε ανάσες γιατί η ανηφόρα ως το καταφύγιο, η τελευταία της ημέρας, προβλεπόταν δύσκολη κάτω από τον ήλιο.

The refuge
Με το κυάλι φαινόταν. Το καταφύγιο, όχι ο ήλιος.

Astraka peak
Άρχισαν να εμφανίζονται και μερικά σύννεφα, ό,τι πρέπει για το τοπίο.

The path of return
Λίγο παρακάτω.

Pindos horses
Τα άλογα το έριξαν στο ξεμούδιασμα.

Συρθήκαμε στην τελική ανηφόρα αλλά το άξιζε. Στο καταφύγιο μας περίμενε σκιά, κι άλλα μπισκότα, ένας από τους καλύτερους φραπέδες της επικράτειας κι ένα τσιγαράκι για τα επινικιά. Αθλητές, όχι αστεία. Μας έμεναν πλέον μόλις δυόμισι ωρίτσες κατηφόρα ως το αμάξι, οι οποίες πέρασαν ευχάριστα με συζήτηση σχετικά με τη φωτογραφία γάμου και τις ευκολίες που προσφέρουν στον επαγγελματία οι νέες τεχνολογίες.

Μετά στο σπίτι έφαγα. Πολύ. 


Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015

Station to Station

Πού είχαμε μείνει; Α ναι.

Μονπελιέ
Μασσαλία
Θεσσαλονίκη
Ηράκλειο
Θεσσαλονίκη
Γιάννενα
Θεσσαλονίκη
Μασσαλία
Μονπελιέ
Λυόν
Γενεύη
Λωζάνη
Γενεύη
Μονπελιέ
Μπορντώ
Εντάι
Σάν Σεμπαστιάν
Εντάι
Μπορντώ
Μονπελιέ φτου και βγαίνω.

Ναι αναγνώστη μου, φέτος το δούλεψα χοντρά το ταξίδι. Σε σημείο που να θέλω να γυρίσω σπίτι και να πάω στη δουλειά. Όχι για πολύ βέβαια, έτσι; Μην καλομάθουν κιόλας. Έβγαλα και μερικές φωτογραφιούλες και λέω σιγά-σιγά να τις βάλω εδώ, φτάνει να το επιτρέψει και ο μικρός που απ'ό,τι μαθαίνω περπατάει πλέον και τα κάνει όλα άνω-κάτω.

Που λες, αν προσέξεις καλύτερα την παραπάνω λίστα, θα δεις να λέει Ηράκλειο. Είπαμε φέτος να σπάσουμε το δίπολο Θεσσαλονίκη-Γιάννενα και να κατεβούμε να δούμε τα σόγια. Και είπαμε τη μια μέρα από αυτές που είμασταν κάτω να βγούμε μια γύρα.

-Και ίντα πας να κάνεις στο Λασήθι;
-Βόλτα.

Έτσι λοιπόν πήραμε το αμάξι και αρχίσαμε να ανηφορίζουμε προς το οροπέδιο, το οποίο μου είχε καρφωθεί στο μυαλό από μια φωτογραφία που είχα δει μικρός, τότε που είχε τους ανεμόμυλους. Το ανέβασμα πραγματικά εντυπωσιακό και η κυρά από δίπλα είτε να λέει ότι θα σκοτωθούμε όποτε περνάμε από γκρέμια, είτε να μουρμουράει ότι, με τόσο κοτρώνι, αυτό δεν είναι κανονικό νησί.

Τελικά βγήκαμε πάνω και κατευθυνθήκαμε στο Τζερμιάδο για να φάμε (12 η ώρα, ντρίιιν!). Πιάσαμε κουβέντα με τους ανθρώπους που έχουν το μαγαζί, πιάσαμε κουβέντα μ'ένα ζευγάρι Γάλλων που καθόταν δίπλα, άντε βάλε κι άλλη μια ρακή, άντε και να δοκιμάσει κι ο μικρός έναν χοχλιό κι έτσι το φάγαμε ένα τριωράκι στο νερό. Στόχος μας τώρα ήταν να κατεβούμε προς τον Αγ. Νικόλαο όσο θα κοιμάται ο μικρός και από εκεί βλέπουμε τι θα κάνουμε, ανάλογα με τις ορέξεις του.


Plateau of Lassithi
Αφήνοντας το οροπέδιο

Leaving the Plateau of Lassithi
Λίγο παραπέρα

Descent from the Plateau of Lassithi
Υποχρεωτική φωτό πυροβολημένης πινακίδας για το φολκλόρ της υπόθεσης.

Να μην τα πολυλογώ, ο μόνος που ήταν ξύπνιος μέσα στο αυτοκίνητο μετά το οροπέδιο και μέχρι να κατεβούμε στον Αγ. Νικόλαο, ήμουν εγώ. Εκεί μας είχαν πει για μια ωραία παραλία αλλά όταν φτάσαμε είδαμε ότι έχει κύμα γιατί φυσούσε βοριαδάκι. Οπότε λέμε γιατί να μη δοκιμάσουμε από την κάτω μεριά; Φυσικά όταν φτάσαμε στην Ιεράπετρα η μόνη θάλασσα που είδαμε ήταν αυτή με τα θερμοκήπια και αναγκαστήκαμε να πάμε δυτικότερα. Τελικά καταλήξαμε στο Μύρτο, όπου υπάρχει ωραία παραλία και, απ'ό,τι φαίνεται, εκτροφείο χίπηδων. Είχε ωραία ατμόσφαιρα πάντως, να θυμηθώ να ξαναπάμε.

Μετά το μπανάκι τραβήξαμε για πίσω χαζεύοντας τα βουνά της Ν. Κρήτης και πέρνωντας από την Άνω Βιάννο, την οποία πρέπει να μελετήσουμε λίγο καλύτερα την επόμενη φορά που θα περάσουμε από εδώ.

Southern Crete
Θέα προς τα νότια.

Southern Crete
Η νότια πλευρά του νησιού.

Σ'αφήνω τώρα με τις εικόνες του νησιού, την επόμενη φορά λέω να πάμε βουνό. Μέχρι τότε: