Ένα ταξίδι

Τον περασμένο Νοέμβρη ξεκινήσαμε για άλλη μια φορά να πάμε στα Γιάννενα. Κατά την προσφιλή μας συνήθεια όταν δεν πάμε για κάποια δουλειά αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή πιο ενδιαφέρουσα επιλέγοντας εναλλακτική οδό. Αυτή από την παλιά εθνική Κοζάνης-Ιωαννίνων μέσα από το Βόιο και το Γράμο φάνταζε ιδανική στα τέλη του φθινοπώρου.

Έτσι βγήκαμε από την άχαρη Εγνατία στον κόμβο της Καστοριάς και αφού περάσαμε Νεάπολη και Τσοτύλι ξεκίνησε το κυρίως πιάτο. Οι πρώτες στροφές ανεβαίνοντας προς Πεντάλοφο μας ανοίγουν την όρεξη. Πρώτος στόχος να βρούμε το Πετρογέφυρο, ένα από τα σημαντικότερα γεφύρια της Μακεδονίας. Δε πα να είχα σημειώσεις, να είχα στο κεφάλι μου μέσα την εικόνα του Google Earth, να έκανα πάνω-κάτω το δρόμο, τη διασταύρωση για το Πετρογέφυρο δεν τη βρήκα. Άσχημα ξεκινήσαμε.

Λίγο παραπέρα, ακόμη μια στάση σε χώρο ύποπτο για γεφύρι. Μια μικρή βολτίτσα πλάι σε μια ρεματιά αλλά και πάλι τίποτα. Μπήκα στο αμάξι απογοητευμένος. Λίγα ακόμη χιλιόμετρα και κάναμε στάση έξω από το χωριό Αγία Σωτήρα. Εδώ τα πράγματα φαίνονταν καλύτερα, είχε και σηματοδότηση για το μονοπάτι που σε κατεβάζει στο ποτάμι. Δέκα λεπτάκια κατήφορος και τότε το είδαμε μπροστά μας!

Το γεφύρι της Σβόλιανης

Ασύμμετρη ομορφιά

Καμάρα πάνω από τον Πραμόριτσα

Τι να πρωτοπείς γι'αυτό το γεφύρι; Για το εντυπωσιακό σχήμα του; Τη θεμελίωση πάνω στα βράχια; Την επιλογή του σημείου; Απλά είναι ένα από τα 4-5 ομορφότερα που στέκουν ακόμη στη χώρα.

Τώρα μάλιστα! Μετά το γεφύρι πεταχτήκαμε στα γρήγορα μέχρι το χωριό αλλά δεν καθήσαμε γιατί είχε αρχίσει να μεσημεριάζει. Ωραίο φαινόταν πάντως. Βουρ στο δρόμο λοιπόν! Στην καρδιά του Βοϊου και το τοπίο γύρω θαυμάσιο φθινοπωρινό. Φτάνουμε στο Ζουπάνι (Πεντάλοφο) και τον Βυθό, δυο πολύ όμορφα και μεγάλα χωριά. 

Απολαμβάνουμε τη διαδρομή χωρίς να συναντάμε κανένα άλλο αυτοκίνητο στο δρόμο. Αυτά τα μέρη αφέθηκαν στην ησυχία τους επιτέλους όταν κατασκευάστηκε η Εγνατία. Βγαίνουμε σταδιακά από το Βόιο και πιάνουμε Γράμο. Προσπερνάμε βιαστικά το Επταχώρι για να δούμε το γεφύρι του Κουτσιουμπλή, για το οποίο τα έχουμε πει παλιότερα.  

Μπαίνουμε πλέον σε γνώριμα χωράφια, πλάι στον Σαραντάπορο. Κοιτάω το ρολόι και η ώρα έχει περάσει, δεν προλαβαίνουμε το μεσημεριανό στο χωριό. Πρέπει να σφίξουμε 1-2 τσίπουρα, να φάμε κι έναν μεζέ να μας κρατήσει. Ευτυχώς σ'αυτά συνεννοούμαστε με τα μάτια! Τραβάμε τον στενό ανήφορο μέχρι την Καστάνιανη, πατρίδα φημισμένων πετράδων των Μαστοροχωρίων. 

Η εκκλησία στην πλατεία της Καστάνιανης

Σπίτια στην Καστάνιανη

Περιπλανιόμαστε στα σοκάκια του χωριού αλλά η ομορφιά του επισκιάζεται από το γεγονός ότι η ώρα έχει περάσει και μέρος να φάμε δε βρίσκουμε. Το στομάχι γκρινιάζει!

Τελευταία ευκαιρία λέμε τα τρία χωριά παραπέρα, Γαναδιό, Μόλιστα, Μοναστήρι. Δώστου και πάλι στροφές και ανεβοκατεβάσματα...Περνάμε τη Μόλιστα και δε βλέπουμε ούτε άνθρωπο. Φτάνουμε στο Γαναδιό και νάσου αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην είσοδο!

Γαναδιό

Γαναδιό

Μόλις ανοίγω την πόρτα να βγω έξω να και το κλαρίνο να ακούγεται από παραπέρα! Εδώ είμαστε λέω. Κάτω από το θεόρατο πλατάνι της πλατείας έχει στηθεί γλέντι. Ένας μπάρμπας με τη γιαγιά μας καλούν να κάτσουμε μαζί τους. Φυσικά και βγήκαμε γνωστοί, όλοι γνωρίζονται εδώ πέρα! Ρωτάμε αν γιορτάζει κανείς. Όχι μας λένε, απλά μαζευτήκανε μερικοί χωριανοί λόγω Κυριακής, ήρθαν μερικοί ταξιδιώτες σαν κι εμάς, εμφανίστηκαν και τα όργανα για το μεροκάματο και δώστου. Φάγαμαν, ήπιαμαν, χόρτασε χορό το κορίτσι και φύγαμε όταν άρχισε να πέφτει το φως.

Κάτω από το πλατάνι...

...ο χορός καλά κρατούσε!

Τελικά, όταν φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής μας περίμενε μια γερή σχάρα με προβατίνα στα κάρβουνα. Ήταν υποχρεωτικό να υπάρχει βραβείο αφού καταφέραμε διαδρομή τρεισήμισι ωρών να την ξεχειλώσουμε στις εννιά και ένα τεταρτάκι!

Edit: Να και ο χάρτης

View Trip in a larger map


Ξανά Edit: Φίλος πέρασε από το Γαναδιό πριν λίγο καιρό και συνάντησε την ίδια κατάσταση. Το χωριό πλέον καταγράφεται ως σεσημασμένο!