Επιτέλους έξω

Σήμερα βγήκαμε να κάνουμε την πρώτη μας βόλτα στο χωριό αφού πλέον η θερμοκρασία το επιτρέπει. Από εκεί που δεν έβλεπες ψυχή τις προηγούμενες μέρες, ξαφνικά από το πουθενά ξεπηδούσαν δρομείς, ποδηλάτες, κάτι εντουράδες και η γειτόνισσα που έβγαλε την καρέκλα της στον δρόμο και λιαζόταν.

Αφού κάναμε κάτι ψώνια ξεκινήσαμε να ανεβούμε στο κάστρο που είναι πάνω από το χωριό. Castellas το λένε οι ντόπιοι, από την παλιά διάλεκτο του νότου της Γαλλίας (μια εισαγωγή για τη γλώσσα εδώ και περισσότερες πληροφορίες για την "εξαφάνισή" της χάριν της ομοιομορφίας του πληθυσμού εδώ).

Castellas

Πρώτα φτάσαμε στη μεγάλη εκκλησία που βρίσκεται στη ρίζα του λόφου και περάσαμε από τις καμάρες που κάνει πάνω από τον δρόμο.

Μετά από κανένα πεντάλεπτο φτάσαμε και στο κάστρο. Ήταν ήδη εκεί δυο φαμίλιες με τα μικρά τους  τα οποία σκαρφάλωναν σε κάθε πιθανή γωνιά και γκρέμιζαν κάθε πέτρα που προεξείχε.

Το Saint Victor από ψηλά

Αυτήν την φωτό θα την ξαναβγάλω το καλοκαίρι που θα έχουν τουμπανιάσει τα αμπέλια!

Θα φορεθεί πολύ το κάστρο το καλοκαίρι. Ωραίο σημείο για δροσιά μου φάνηκε. Μετά από αυτά κατεβήκαμε για να πάμε να φάμε γιατί κουραστήκαμε! Σταμάτησα και για μια τελευταία φωτό κοντά στο σπίτι.

Την δική μου τη μάνα Ευθυμία την λένε. Την κυρία δεν την έχω
γνωρίσει. Ωραίο άγαλμα της φτιάξαν πάντως!