...πλέον γνωστή και ως La Brebis!

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Τέσσερις χιλιάδες σκαλιά

Προσοχή προσοχή! Από τη στιγμή που έχω φάει ένα δίωρο για να βρω την αρχική φράση, προβλέπεται πολύ φόλα ανάρτηση. Σας έχω προειδοποιήσει. Καλή είναι τελικά.


Στα Cevennes έχουμε πάει άλλες δυο φορές, περιγραφές εδώ κι εδώ, και αναδεικνύονται ως αγαπημένος προορισμός μέχρι στιγμής. Μάλλον θα φταίει ότι μοιάζουν σε πολλά πράγματα με τα Ζαγόρια, τα Πωγώνια, τις Βωβούσες και τις άλλες αηδίες όπου δείχνουμε την προτίμησή μας. Αυτήν την τρίτη φορά όμως πήγαμε με συγκεκριμένο σκοπό: την ανάβαση του Mont Aigoual από το "Μονοπάτι των 4000 σκαλιών".

Αχ, το Mont Aigoual! Το φόβητρο των ορειβατών, ο γίγαντας των Cevennes, ο τοίχος πάνω από την Μεσόγειο, το θηρίο της Νότιας Γαλλίας με τα... 1567μ υψόμετρο! 'Οχι πολύ εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι το Πάικο έχει υψόμετρο 1650μ. Παρόλα αυτά, τα 4000 σκαλιά είναι όντως από τις σημαντικές αναβάσεις της περιοχής, μιας και η εκκίνηση βρίσκεται στην Valleraugue στα 353μ και αν (όπως εμείς) επιλέξεις να κάνεις τον πλήρη κύκλο πρέπει να ετοιμαστείς για 24 χορταστικά χιλιομετράκια.

Πέμπτη βράδυ (5 Οκτώβρη, έτσι;) στο τηλέφωνο με την ιδιοκτήτρια του κάμπινγκ:
-'Εχετε θέση για αντίσκηνο από αύριο μέχρι την Δευτέρα;
-Έχουμε, έχουμε. (χαχανίζοντας)

Ρόμπες και στην Ευρώπη πλέον, φτάνουμε στο τελείως άδειο κάμπινγκ Παρασκευή βράδυ και στήνουμε με τον φακό. Βραδυνό-ρομαντζάδα κάτω από τ'αστέρια με το ποτάμι δίπλα να μας παίρνει το κεφάλι. Ακούω τα πατροπαράδοτα μπινελίκια γιατί δεν είχα διαβάσει αρκετά προσεκτικά τη διαδρομή ώστε να δω ότι είναι 24χλμ και ότι αναφέρει δύο απότομα περάσματα. Τα μπαλώνω με κάτι παραδοσιακά "πάμε και βλέπουμε αγάπη μου", "αν κουραστούμε γυρίζουμε" και "μέχρι την κορυφή τουλάχιστον φαίνεται οκ" και πέφτουμε για ύπνο στο deluxe κατάλυμα.

25€ παρακαλώ. Δεν γεμίζει το μάτι αλλά έχει μέχρι και φουσκωτό
στρώμα μέσα. Γι'αυτό δεν χωράω και κοιμάμαι διαγώνια.

Το επόμενο πρωί είναι πολύ υγρό, έχει κάτσει ένα σύννεφο μέσα στην κοιλάδα, πράγμα μάλλον σύνηθες. Φτάνουμε στο σημείο εκκίνησης και αρχίζουμε αργά να ανηφορίζουμε στην ράχη που θα μας πάει ως την κορυφή σε περίπου τέσσερις ώρες.


Valleraugue
Valleraugue
...αρχικά σε μουσκεμένο δάσος τίγκα στα μανιτάρια...


Red mushroom
Σαν κι αυτό.
...μετά σε βράχινα περάσματα. Αριστερά μας η πλαγιά περιφραγμένη γιατί βοσκάν τα ζα.


Mont Aigoual
Εντυπωσιακά περάσματα.

Mont Aigoual
Οι "Προβατίνες στην ομίχλη" που λέγαμε!

...μετά ξανά μέσα στο υγρό δάσος με την ανάσα να βαραίνει και τα ρούχα να μουσκεύουν. Μας προσπερνούν δυο εικοσάχρονοι ψυχάκηδες που ανεβαίνουν τρέχοντας μόνο με ένα παγούρι νερό πάνω τους. Αχ τα νιάτα!

Η επιβράβευση για το ανέβασμα έρχεται όταν φτάνουμε στο ψηλότερο σημείο της βόλτας και βάζουμε τα σύννεφα από κάτω.


Over the clouds!
Ησυχία και ζέστη.
.
Ααααα η νοτιοανατολική Γαλλία!

Μετά κάθοδος και σταδιακή επανείσοδος στην υγρασία...

Flying tropical island
Ιπτάμενο τροπικό νησί. Δεν μου το βγάζεις απ'το μυαλό!

Smurfland
Μόνο κόκκινα είχε φίλος, τα άλλα βγήκαν και τα τσάκισαν.

Mystery forest
Πολύ μούσκεμα σε λέω!

Decorated bike
Λίγο πριν το φινάλε: μηνύματα συμπαράστασης.

Η Κυριακή ήταν μέρα ανάρρωσης με βολτίτσα στο χωριό όπου είχε αγορά ντόπιων προϊόντων που εδώ είναι τα γλυκά κρεμμύδια, τα κάστανα και τα μήλα. Ένα μπουκάλι χυμό μήλο και δέκα κιλά κρεμμύδια. Μη γελάς ρε, πριν μια βδομάδα ανοίξαμε το δεύτερο πεντόκιλο. Είναι βασικό κομμάτι της διατροφής!


Κι αυτά γλυκά κρεμμύδια είναι.
Να θυμηθώ να φτιάξω αύριο.

The onion fields of Taleyrac
Εδώ η κοιλάδα του Taleyrac, διαμορφωμένη όλη με αναβαθμούς για να
φυτεύουν μονάχα...Καλά καλά, δεν το ξαναλέω.

Δευτέρα ξυπνήσαμε, μαζέψαμε το τσαντίρι και αφήσαμε το κάμπινγκ. Αυτή τη φορά ούτε καν οι ιδιοκτήτες ήταν εκεί. Ο δρόμος της επιστροφής προφανώς και δεν ήταν ο συντομότερος δυνατός. Πρώτα ανεβήκαμε στην κορυφή του Aigoual με το αμάξι. Ναι, φτάνει άσφαλτος μέχρι εκεί από μια καταπληκτική διαδρομή και όχι, δυο μέρες νωρίτερα περάσαμε πολύ κοντά από την κορυφή αλλά όχι ακριβώς σε αυτήν.

The valley of Valleraugue
Η κοιλάδα της Valleraugue από κάτω μας.

Road sign
Από την κορυφή μόνο αυτό. Το σύννεφο και ο αέρας δεν
λέγαν να σπάσουν ούτε για δευτερόλεπτο.

Στη συνέχεια καφεδάκι στο χωριό-resort L'Esperou και δρόμο προς τα νότια και τα χαμηλότερα υψόμετρα.


The churces of l'Esperou
Αριστερά η Καθολική, δεξιά η Προτεσταντική εκκλησία του L'Esperou.
Παλιά είχαν κάτι θεματάκια.

Road through the forest
Μέσα στα δάση κάναμε μεγαλόπνοα σχέδια για την άνοιξη,

From the Cevennes, looking east
Σήμερα φαίνονταν μέχρι και οι Άλπεις και η θάλασσα στα νότια!

Church at Mandagout
Στο Mandagout σε ένα καταπληκτικό παντοπωλείο-εστιατόριο
ήπιαμε άλλον έναν καφέ. Αυτή είναι όμως η εκκλησία του χωριού.

Τελευταία στάση το Ganges με το όλο φωτογένεια μεσαιωνικό του γεφύρι και τα σοκάκια του κέντρου που βρωμούσαν υγρασία και κάτουρο.


Old bridge of Ganges

Αυτά.





19 σχόλια:

  1. Στη τελευταία φωτό το γεφύρι με την αντανάκλαση φαίνεται σα γιγάντιο μανταλάκι! Πολύ ωραία!!

    Ρε συ, τι ωραίες οι επαρχίες, και τα συννεφονήσια, και τα μουσκιομονοπάτια... μπράβο μπράβο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όντως, δεν το είχα προσέξει!

      Είμεθα αποφασισμένοι να της ρουφήξουμε το μεδούλι μέχρι τελευταίας ρανίδος. Συνεχίζεται.

      Διαγραφή
  2. Είχα αποφασίσει να μη σου ξαναμιλήσω, αλλά τελικά είμαι πολύ μεγαλόψυχος άνθρωπος.
    Τέλος πάντων, η ουσία είναι ότι σε ζηλεύω απύθμενα, ευδαίμονα θνητέ, και θα ήθελα να ήμουν στη θέση σου (ως προς τα συγκεκριμένα -στα άλλα, δεν σε ξέρω δεν με ξέρεις, χαχα)

    Α, και πού ΄σαι... Τη συνταγή για τους γλυκοκρεμμυδοκεφτέδες, σιλβουπλέ. Για να συνεχίσω να σου μιλάω.

    Τους αμανίτες ξέρεις να τους ξεχωρίζεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά που μένεις, θα περάσουμε καλά. Μη νομίζεις, έχω κι εγώ τις στεναχώριες μου, τα νεύρα μου κτλ κτλ αλλά (συνήθως) δεν τα βγάζω εδώ, έχω άλλες βαλβίδες.

      Την συνταγή δεν την ξέρω ακριβώς αλλά κρατούσα σημειώσεις κατά την διάρκεια της παρασκευής. Έκοβε τα κρεμμύδια σε φρύδια και τα αλεύρωνε καλά (αλεύρι από ρεβύθια έβαζε αλλά δε νομίζω να έχει πολλή σημασία). Στο μίγμα είχε επίσης ολίγο σουσάμι, ολίγο τζίντζερ και ολίγον άνηθο. Αυτά στο λάδι κτλ κτλ. Σκέφτηκα πάντως ότι κάπως έτσι θα μπορούσε να γίνει και μια πολύ ωραία κρεμμυδόπιτα στον φούρνο.

      Τώρα αρχίζω για πρώτη φορά να τα μαθαίνω αλλά είμαι πολύ επιφυλακτικός. Αυτά που παίζουν περισσότερο στα δάση είναι τα Cèpes (http://fr.wikipedia.org/wiki/C%C3%A8pe) και τα Girolles (http://fr.wikipedia.org/wiki/Girolle_%28champignon%29). Έχω ακόμη όμως δρόμο μέχρι να βγω να τα κηνυγήσω μόνος!

      Διαγραφή
  3. Α, με το ροβυθάλευρο κάνεις πολύ ωραίο ψωμάκι.
    Μιλ μερσί για τη συνταγή, κάπως έτσι τη φανταζόμουνα κι εγώ. Κι άμα θες για πίτα με καραμελωμένα κρεμμύδια να τη βρω και να σ' τη στείλω, είναι μούρλια.
    Το νου σου με τους αμανίτες! Ξέρεις τι λένε, ε; Ότι όλοι τρώγονται τουλάχιστον μία φορά, χμιχμιχμιχ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 'Ολες οι συνταγές είναι καλοδεχούμενες. 'Οταν την πετύχεις κάντην πάσα.

      Διαγραφή
  4. Πω πω!!! Τι ωραία ανάρτηση!! Πόσο θα'θελα να χωθώ σε μια γωνίτσα στη σκηνούλα σας!!

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Θα πρέπει να βγούμε εμείς όμως! :Ρ

      Διαγραφή
    2. Είμαι petite!! Δε θα σας ενοχλούσα! Ο τρελοτουρίστας βέβαια δεν ξέρω...Πιάνει λίγο παραπάνω χώρο! :P

      Διαγραφή
    3. Θα πάρουμε άλλη μια τέτοια αν είναι. Δε χωράει ούτε καρφίτσα μέσα!

      Διαγραφή
  5. Τουριστριούλαααα!
    Στους δύο ένας τρίτος δεν χωρεί!

    Πωπωπω, γαλήνεψα, ρε φίλε, με τις εικόνες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ ωραίες φωτογραφίες και περιγραφή. Έσπασα στο γέλιο εκεί που λες τις ατάκες αφού είδατε ότι είναι πολλά km. Θυμήθηκα λίγο τον Γκορίλα. Ναι, τον Γκορίλα. Αυτό είναι όνομα για βουνό, όχι τα νερόβραστα τα γαλλικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε ναι ρε συ! Καλά κι εγώ ψιλοαπαράδεκτος, μια ζωή τις ίδιες δικαιολογίες!

      Και σόρυ ρε φίλε για τα ονόματα αλλά στη Γαλλία είναι, οπότε βγαίνουν λίγο πιο σοφτ. 'Εχουμε τα κολ, τα σομέ, τα κρεβάς και ανεβαίνουμε με μπατόν, κραμπόν και πιολέ να πούμε.

      Διαγραφή