...πλέον γνωστή και ως La Brebis!

Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2013

Καταλανικό έπος

Κάθε αναφορά στην πόλη της Βαρκελώνης πρέπει να συνοδεύεται από αυτό το άρθρο, το οποίο μου έστειλε μια ωραία πρωία ο αδερφός λέγοντας ότι πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω. Ήταν ακριβώς ό,τι είχα μέσα στο μυαλό μου πριν μερικά χρόνια, ξέρεις τότε που όλοι οι λίγο-πολύ γνωστοί φορτώνονταν στην Iberia και εξέδραμαν (ουάου!) προς τα εκεί. Τότε, για δυο χρόνια περίπου λες και δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Χάθηκε η Πράγα, εξαφανίστηκε η Ρώμη, ανατινάχτηκε η Κοπεγχάγη, έπεσε δάκος στη Βιέννη, υπήρχε μόνο Μπάρτσα. Για εντός συνόρων ή κανένα Βαλκάνιο δεν το συζητώ, αυτά ήταν για χωριάτες.

Μόλις τελείωσε όλη αυτή η ιστορία, οι ίδιοι κίνησαν για το Βερολίνο...
 
Με όλα αυτά είχα δηλώσει πως δεν πρόκειται να πάω ποτέ στη Βαρκελώνη. Όχι γιατί είναι μια άσχημη πόλη ή δεν θα μου αρέσει, αλλά για το γαμώτο. Βλέπεις, ώρες-ώρες θέλω να είμαι εναλλακτικότερος των εναλλακτικών, τρομάρα μου. Σήμερα πλέον τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά:
  1. Έμαθα ότι ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ.
  2. Γνώρισα κοπέλα που είναι ενταγμένη στο παραπάνω σύνολο ανθρώπων που πήγαν Βαρκελώνη-Βερολίνο, η οποία μετά από πολυήμερη μελέτη μου φάνηκε κανονική. Δεν φοράει χιπστερόγυαλα, δεν έχει μουστάκι και δεν βάζει φωτό στο Instagram. 
  3. Έχουμε εκεί την Λουθία που μας περιμένει (αν μου το ζητήσεις, θα βάλω εδώ την φωτογραφία σου και θα γράψω και μερικά καλά λόγια!).
Οπότε τώρα μπορώ να κάνω περιγραφή της επίσκεψης χωρίς φόβο και πάθος, here goes:



Άφιξη:
Όταν το λεωφορείο μπήκε στην πόλη ήταν πλέον βράδυ. Οι δρόμοι είχαν πολύ λίγη κίνηση λόγω της συγκέντρωσης στο κέντρο. Μετρό και λεωφορεία δεν παίζανε λόγω της απεργίας. Θα έρθουμε με τα πόδια της είπα, είναι αρκετά εύκολο, αν δεν κάνω λάθος. Όντως ήταν. 45 λεπτά ευθεία σε έναν κεντρικό δρόμο που μου θύμιζε έντονα κέντρο Θεσσαλονίκης. Επιτέλους μια θερμή βραδιά, κτίρια με μικρομάγαζα από κάτω, κόσμος να βολτάρει μετά τις 10 το βράδυ, γνώριμο κλίμα. Στο σπίτι ένα ωραίο βραδυνό, ένα απαραίτητο μπάνιο και νάνι. Αύριο είναι δύσκολη μέρα.


Μέρα 1η - Τα απαραίτητα:
Ξυπνάμε το πρωί και ξεπορτίζουμε. Η Λουθία σήμερα δουλεύει ως το απόγευμα, οπότε είμαστε μόνοι. Θα κάνουμε σήμερα τα βασικά: πρωινό-Sagrada Familia-Parc Güell. Μετά τον καφέ λοιπόν, ξεκινάμε για την εκκλησία που είναι μόνο δέκα λεπτάκια ποδαρόδρομος. Τα δεκαοκτώ ευρώ της κάθε εισόδου τσούζουν αλλά ξέρουμε ότι είναι το μοναδικό εισιτήριο που θα κόψουμε στις τέσσερις ημέρες εκεί. Προσωπικά ήμουν αποφασισμένος να μείνω ψύχραιμος και αποκομμένος από κάθε τύπου Gaudo-μανία. Λάθος και πάλι, η Sagrada Familia είναι πραγματικά απερίγραπτη!


Sagrada Familia
Οι λεπτομέρειες της οροφής.
The flowers of the ceiling
Δέντρα και άνθη.
Multicolour
Χρώματα στο πρωινό φως.
Works in progress
Τα μαστόρια στο διάλειμμά τους.

Η επίσκεψη κράτησε κοντά τρεισήμισι ώρες. Τόσο χρειάζεσαι αν θες να δεις τα βασικά και να μάθεις σχετικά με την κατασκευή, τα δομικά και διακοσμητικά στοιχεία και τους συμβολισμούς που την μετατρέπουν από εκκλησία σε καλλιτεχνικό μνημείο. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για είκοσι χρόνια αργότερα, όταν και υποτίθεται ότι θα είναι φρεσκοτελειωμένη. Για να δούμε.

Από εκεί και πέρα έπρεπε να τραβήξουμε προς τα βόρεια όπου βρίσκεται και το Parc Güell, μελετώντας ό,τι ενδιαφέρον πεταγόταν στο διάβα μας. Και πετάχτηκαν. Κάτι τάπες!

Some really good tapas
Κουκιά, πατάτες, ψαρούκλες, λουκάνικα και τέσσερις μπύρες,
16 ευρά παρακαλώ.
Mercat de la Llibertat
Πριν φύγουμε, ευκαιρία για φωτό στην άδεια αγορά.
Περίεργο που δεν είναι κουνημένη.
Placa de la Virreina
Στην Placa de la Virreina στάση για πιπί και καφέ
μπας και την συνεφέρω.

Ο ήλιος πέφτει ενώ φεύγουμε από το Parc Güell που έφτιαξε επίσης αυτός ο Γκάου-Μπίου. Εδώ να πω την αλήθεια δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα. Ωραία τα πλακάκια, βάλαμε και κάτι στραβά από δω κι από εκεί αλλά στο σύνολο δεν μου έκανε. Άσε που ήτανε τίγκα στον κόσμο στα μέσα Νοέμβρη. Δεν θέλω να φανταστώ τι γίνεται τον Ιούλη.

Park Güell
Είπαμε, ωραία τα πλακάκια.
Στην επιστροφή στάσεις στην Casa Vicens και την Pedrera, επίσης χαριτωμένες. Δημιουργικότατος ο Γκάου-Μπίου.



Μέρα 2η - Ακατάσχετη ροή:
Σήμερα η ντόπια έχει πάρει ρεπό για να έρθει μαζί μας! Ξεκινάμε με έναν Gaudi για να πάει καλά η μέρα.

Casa Batlló
Casa Batlló, τώρα μάλιστα!

Η συνέχεια δίνεται στους δρόμους του κέντρου, τον καθεδρικό της Βαρκελώνης και μια κλειστή αγορά.

Barcelona

Barcelona cathedral

Market in Barcelona
Η γυναίκα η σωστή, ξέρει να το κόβει το χαμόν.

...και όλα αυτά μέχρι να έρθει η μεσημεριανή η πείνα και να βρεθούμε σε ένα στενάκι κοντά στην θάλασσα. Στο μαγαζί, απλά πράματα: παίρνεις ένα μπουκάλι αφρώδες κρασί (4-5 ευρά) και το συνοδεύεις με σαντουιτσάκια η πιατάκια με λουκάνικο, τυρί, αλλαντικό.  Όλα στα όρθια γιατί γίνεται μπάχαλο μέσα.

Can Paixano

Sandwiches and bubbly

Getting excited!

Οι ρουφιάνες αντέξανε και τρίτο μπουκάλι, μου βγήκαν πιο ανθεκτικές απ'ό,τι περίμενα. Φύγαμε από το μαγαζί με κέφια. Στον δρόμο στάση για καφέ μπας και (αλλά δεν), και μετά συνάντηση με την Πανπωγωνιακή αδελφότητα Βαρκελώνης, τον Γιώργο. Οι έξτρα μπύρες των επόμενων ωρών απλώς επιβεβαίωσαν ότι απόψε θα γυρίζαμε σπίτι νωρίς.



Μέρα 3η - Περιφέρεσθαι ασκόπως:
Φαινόταν ότι αυτό το Σάββατο θα ήταν χωρίς ιδιαίτερο περιεχόμενο, πώς θα μπορούσε άλλωστε μετά από το κεφάλι της προηγούμενης μέρας. Παρόλα αυτά περιλάμβανε πολλά χιλιόμετρα περιμετρικά του κέντρου, στην παλιά πόλη, το Sant Antoni και τις γειτονιές του Montjuic, περιοχές όπου δεν είναι διαμορφωμένες με γνώμονα τους τουρίστες αλλά τους κατοίκους της πόλης. Χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα, βοηθάν στο να απομυθοποιείς λίγο τις πόλεις και να συνειδητοποιείς ότι η καθεμία αποτελείται από πολλά στρώματα. Δούλεψε στην μπαρόκ Βιέννη, στην ανατολίτισσα Κωνσταντινούπολη, τώρα κι εδώ.

The old city

Barcelona

Colourful buildings


Αλλά τελικά τι είναι αυτό που κάνει τελικά την Βαρκελώνη ελκυστική; Σίγουρα η ζωντάνια και η ανακατωσούρα της αλλά ακόμη περισσότερο (επιμένω και επιστρέφω στην εισαγωγή) οι ομοιότητες με τις δικές μας μεγάλες πόλεις. Όχι βέβαια, δεν είναι ούτε Αθήνα, ούτε Θεσσαλονίκη, είναι όμως αυτό που θα θέλαμε να είναι οι δικές μας πόλεις. Είναι πιο κοντά σ'αυτό που έχουμε συνηθίσει.

Εσύ αν μπορούσες να πάρεις μαγικό ραβδί και να μετατρέψεις την Πάτρα είτε σε Βαρκελώνη, είτε σε Άμστερνταμ τι θα διάλεγες;

QED


5 σχόλια:

  1. Barri Gotic δεν πήγατε; Καλά, δεν πειράζει, την άλλη φορά.
    Για τον Γκάου Μπίου ρισπέκτια και προοοο-ζχέ! όταν μιλάμε, ε; Η αγαπημένη μου τρελή ρεκένδυτη μεγαλοφυΐα που πήγε από τραμ γιατί το μυαλό του ήταν, όπως πάντα, αλλού.
    Ανάμεσα Άνστερνταν, Λιζμπόα και Μπάρτσα (τοπ θρι με αντίστροφη σειρά) θα ήθελα να έχω μια δικιά μου καταδικιά μου ολοδικιά μου Μπάρτσα για να ζω. Αλλά όχι στην κακορίζικη Ψωροκώσταινα, γιατί φοβάμαι πως θα την τραβούσε προς τη δική της μίζερη κόλαση προτού προλάβει η Μπαρτσελόνα να τραβήξει αυτήνανε προς τον δικό της γλυκό παράδεισο. Χρειάζεται πολλές ώρες πτήσης για να είναι αντάξια μιας τέτοιας πόλης.
    Κι αν υπερβάλλω, μόνο από παράπονο είναι.
    Αν είσαι καλός μαζί μου και δεν με μαλώσεις, θα σου πω και τη συγκινητική ιστορία με τον Γκαουντί και το γαϊδουράκι που διάλεξε να του ποζάρει για την αναπαράσταση της εισόδου με τη Μαρία, τον Ιωσήφ και τον μπέιμπι τζίζας
    http://1.bp.blogspot.com/-1cPVhqjFfks/TfqHJzllwGI/AAAAAAAABWc/_Znj3rqVe08/s1600/IMG_1085.JPG

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πήγαμε, πώς δεν πήγαμε. Και στη Ράμπλα πήγαμε. Όμορφα αλλά πολύς κόσμος ρε συ!

    Γκάου-Μπίου κορυφή. Όσο έβλεπα τις πινακίδες και τα εκθέματα σχετικά με τα στοιχεία που χρησιμοποίησε στην Sagrada Familia, τόσο περισσότερο τον εκτιμούσα. Ψιλοτεμπελάκος όμως έτσι; Έκανε ένα απίστευτα πολύπλοκο για τους άλλους σχέδιο και μετά πέθανε και τους το άφησε να το τελειώσουν.

    Το ερώτημα το θέτω θεωρώντας κανονικές συνθήκες, οπότε πήρα την απάντηση που ζητούσα.

    Όσο για τον δύσμοιρο τον όνο, νιώσε ελεύθερη να μοιραστείς την ιστορία. Θα την βάλω κι ως επίλογο αν θες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ετοιμαζότανε, που λες, ο Γαουδής να φκιάσει το γλυπτό σύμπλεγμα με τη σαγράδα φαμίλια -όνομα και πράμα- που έδειχνε τον Ιωσήφ, τη Μαρία και τον μπέιμπι Τζίζας καθοδόν προς την Αίγυπτο by donkey για να γλιτώσουν από εκείνο τον ναμικιόρη τον Ηρώδη που έσφαζε αδιακρίτως σερκά μωρά...
    Λέει, λοιπόν, στους βοηθούς και τους παρατρεχάμενούς του να του φέρουνε ένα γαϊδουράκι για να ποζάρει. Αυτοί τσακίστηκαν να φέρουν στον μάστορα το πιο όμορφο, το πιο γραμμένο, το πιο καλοθρεμμένο γαϊδαράκι, αντάξιο για τον ποπό της Μαιρούλας και του μπέιμπι Τζίζας, αλλά του μάστορα το 'να του ξίνιζε, τ' άλλο του μύριζε, το τέταρτο του βρόμαγε...
    Ώσπου, μια ωραία πρωία -ίσως ήτανε κι απόγευμα, δεν ήμουν εκεί για να ξέρω- βλέπει να περνάει ένας ταλαίπωρος αγωγιάτης με το κάρο του όπου είχε ζεμένο ένα κουρασμένο, ταλαιπωρημένο, σκυφτό, καρτερικό γαϊδαράκο και... "Εύρηκαα!" αναφωνεί ως άλλος Αρχιμήδης. "Μόνο ένα τέτοιο ταπεινό γαϊδαράκο θα μπορούσε να καβαλικεύει ο βασιλιάς των ταπεινών".
    Ε, ναι. Είναι αυτός ο γαϊδαράκος που βλέπεις αριστερά όπως μπαίνεις στη Σαγράδα Φαμίλια από τη The Nativity Entrance, που λένε και στα νέα ελληνικά: http://images.travelpod.com/tripwow/photos/ta-00b0-07e0-c295/the-nativity-entrance-to-la-sagrada-familia-barcelona-spain+1152_12889849972-tpfil02aw-20112.jpg

    Την πίσω πύλη την έχει φτιάξει άλλος, όχι σε σχέδιο του Γαουδή, γι' αυτό οι μορφές θυμίζουν περισσότερο Νταρθ Βέιντερ, παρά τις ρευστές καμπύλες και τις περικοκλάδες που έφτιαχνε ο Αρχιμάστορας.

    Ουπς! Σόρι για το σεντόνι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέχασα να σε πω ότι ο Αρχιμάστορας ήτανε πολύ θρήσκος.
    Εγώ είμαι απλώς μελό και με συγκινούν κάτι τέτοιες ιστορίες.
    (Και μόνο που πρότεινες για επίλογο μού φτάνει· ο λόγος σου με χόρτασε... Να 'σαι καλά).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωραίος, ωραίος. Κάθε χιλιοστό είχε κάτι να πει, τίποτα δεν είναι αφημένο στην τύχη του. Γι'αυτό μου άρεσε.

      Και τις σύγχρονες προσθήκες στα σχέδια τις βρήκα ενδιαφέρουσες. Θα δείξουν με τον χρόνο κι αυτές.

      Διαγραφή