...ή αλλιώς "Τι έκανες στα σύνορα Δημήτρη;".
Η Μουργκάνα είναι από τα βουνά που μου αρέσουν, μετρίου αναστήματος (1.806m) και στου διαόλου τη μάνα. Θα τη βρείτε εκεί που συναντιούνται ο νομός Ιωαννίνων, με τη Θεσπρωτία και την Αλβανία. Όσο κι αν έψαξα δε βρήκα παρά μία περιγραφή διαδρομής προς την κορυφή από την πλευρά των Ιωαννίνων. Οι διαδρομές που καταγράφονται είναι μόνο από Θεσπρωτία και το χωριό Λιάς. Τα δικά μας συμφέροντα όμως από την άλλη πλευρά βρίσκονται και γι'αυτό αποφασίσαμε να προσεγγίσουμε το βουνό από τα ανατολικά. Έτσι, το πρωί της Κυριακής μας βρήκε περίπου 3 χιλιόμετρα από τα σύνορα της Κακαβιάς να στρίβουμε προς το χωριό Αγία Μαρίνα. Μετά από πολύ στροφιλίκι φτάσαμε και προχωρήσαμε στον οικισμό των Αγίων Αποστόλων που χτίστηκε μετά την καταστροφική φωτιά του 2000.
Ένας μπάρμπας που συναντήσαμε νωρίτερα μας είχε δείξει τις τρεις επιλογές μας για την ανάβαση
1.Από τον χωματόδρομο που φεύγει νότια και φτάνει σε λούτσα στα 1.200m περίπου. Είναι το υψηλότερο δυνατό σημείο εκκίνησης.
2.Από μονοπάτι κοντά σε σάρα που βρίσκουμε πάνω στον χωματόδρομο. Μας είπε ότι είναι λίγο δύσκολη διαδρομή μιας και είναι κλεισμένη με αρκετά κέδρα.
3.Από τη χαράδρα της Γκουγκούσας, ακριβώς πλάι στο σύνορο.
 |
| Οι επιλογές ανόδου από Αγία Μαρίνα πάνω στο χάρτη του Google Earth |
Η τρίτη διαδρομή είναι η πιο απότομη αλλά την επιλέξαμε μιας και βγάζει αρκετά κοντά στην κορυφή. Ξεκινάμε από Αγίους Αποστόλους πάνω στον χωματόδρομο και αφού βρούμε μια τσιμεντένια δεξαμενή κάνουμε δεξιά στη διασταύρωση. Σε 300 περίπου μέτρα φτάνουμε στη Γκουγκούσα. Από εκεί είτε παίρνουμε τη χαράδρα, είτε συνεχίζουμε στο μονοπάτι ευθεία για να πάμε μέσα στην Κοσοβίτσα για μπύρες.
Κάπου εκεί ξεκινάει και η επίπονη άνοδος. Η Γκουγκούσα είναι μια εντυπωσιακή ρεματιά, απότομη, με συνεχή κίνηση σε σάρα και κατολισθήσεις που αλλάζουν συνεχώς το ανάγλυφο. Η υψομετρική που πρέπει να καλύψουμε εκεί μέσα είναι κοντά στα 800m. Ευτυχώς οι πέτρες είναι συνήθως μεγάλες και δε φεύγουν, το ηθικό ακμαίο και ο χαβαλές στα φόρτε του! Φτάνουμε στο σημείο που το έδαφος ομαλοποιείται. Θα πρότεινα σε όποιον ανεβαίνει από εκεί να πάει δεξιά για να βγει ακριβώς στο σύνορο και να το ακολουθήσει ως την κορυφή. Εμείς πήγαμε από την άλλη μιας και μας φάνηκε ευκολότερο.
 |
| Ανεβαίνοντας τη Γκουγκούσα |
|
 |
| Προς το τέλος η ανάβαση γίνεται αρκετά απότομη |
|
Βγαίνουμε στον αυχένα μπροστά μας και κινούμαστε ελάχιστα προς τα βόρεια σε κορυφή 1.750m περίπου, διακοσμημένη με πολυβολεία και σκουριασμένα συρματοπλέγματα. Από εκεί η θέα είναι απεριόριστη: ο κάμπος του Αργυροκάστρου, η Κέρκυρα και από βουνά ό,τι μπορείς να φανταστείς από Τζουμέρκα μέχρι Γράμο! Η κορυφή της Μουργκάνας στα 1.806m απέχει λίγο παραπάνω από μισή ώρα από καλό μονοπάτι αλλά κάτι ο καιρός που βάραινε, κάτι εμείς που θέλαμε να γυρίσουμε νωρίς πίσω μας έκαναν να την αφήσουμε για άλλη φορά. Αχ οι καψεροί να ξέραμε τι μας ξημερώνει!
 |
| Φτάνοντας στον αυχένα της κορυφής |
 |
| Θέα από τον αυχένα προς το 1.806 (τέρμα αριστερά) |
Η επιστροφή σχεδιάστηκε να γίνει από τη λούτσα στα νοτιοανατολικά σε τηλεφωνική συνεννόηση με τον σύνδεσμό μας στην Αγία Μαρίνα αφού η Γκουγκούσα έκρυβε κινδύνους σε πιθανή κάθοδο. Μας είπε λοιπόν να πάρουμε τον χωματόδρομο που περνάει δίπλα από την κεραία. ΠΡΟΣΟΧΗ! Στην περιοχή υπάρχουν ΔΥΟ κεραίες, ΔΥΟ δρόμοι, ΔΥΟ λούτσες, γενικά όλα από ΔΥΟ! Έτσι, ό,τι και να μας έλεγε ο άνθρωπος, αλλού για αλλού πηγαίναμε, η συνεννόηση γινόταν σιγα-σιγά μπουζούκι και καταλήξαμε να κατευθυνόμαστε όχι απλά σε λάθος χωριό αλλά σε λάθος ΝΟΜΟ!
 |
| Το χωριό Λιάς και τα βουνά της Θεσπρωτίας από ψηλά |
 |
| Περπατώντας στην κορυφογραμμή |
Αποφασίσαμε τότε να αφήσουμε τις συμβουλές, τα GPS και τις υψομετρικές και να απευθυνθούμε στις βασικές γνώσεις: Βοράς-Νότος-Ανατολή-Δύση. Είπαμε θα κατηφορίσουμε ανατολικά και σε όποιο χωριό μας βγάλει. Αρχίσαμε την ψαχτική για να βρούμε το καλύτερο σημείο καθόδου μιας και η ανατολική πλευρά είναι αρκετά απότομη και έχει πυκνή βλάστηση αλλά δεν. Μονοπάτια δε φαίνονταν %$@ώ την καταραμένη άνοιξη και τα χορτάρια της και τελικά επιλέξαμε να ακολουθήσουμε μια ρεματιά. Τώρα που την κοιτάω είναι σίγουρα η μακρύτερη ρεματιά της Μουργκάνας και με την περισσότερη βλάστηση, ίσως να φαίνεται και από τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό.
Σταδιακά οι κουβέντες και τα χάχανα κόπηκαν και για κάτι παραπάνω από τρεις ώρες καθόδου ακούγονταν από δεξιά και αριστερά μόνο μουρμούρες, γλίστρες, κραυγές και αναφορές σε πρόσωπα της αγίας γραφής, τρομοκρατώντας έτσι την εναπομείνουσα πανίδα του βουνού. Όσο χαμηλότερα πηγαίναμε τόσο πιο στενό, γλιστερό και απότομο γινόταν το ρέμα και τόσο πύκνωνε η βλάστηση. Το τελευταίο εικοσάλεπτο το κάναμε κωλοσούρνωντας μιας και τα πάντα γύρω μας ήταν κλειστά. Επιτέλους, η κραυγή του Μίλτου που ήταν μπροστά, μας έδωσε να καταλάβουμε ότι βγήκαμε σε δρόμο!
Ακολούθησαν αγκαλιές, πανηγυρισμοί και τραγούδια. Ψέμματα. Ταβλιαστήκαμε στη μέση του δρόμου. Βρισκόμασταν κοντά στη Μονή Μακραλέξη, περίπου 4 χιλιόμετρα σε ευθεία νοτιοανατολικά του σημείου εκκίνησης και 5 ασφάλτινα από το πλησιέστερο χωριό, την Κάτω Λάβδανη απ'όπου ελπίζαμε να βρούμε κάποιον να μας πάει πίσω στα αυτοκίνητά μας. Η μια γιαγιά που μιλήσαμε καλοσυνάτη και εξυπηρετική αλλά η πρώτη μόνο που δε μας διαολόστειλε, ενώ φώναξε και την αστυνομία με την οποία συναντηθήκαμε λίγο παραπέρα. Εξηγήσαμε ότι, κόντρα στις στατιστικές της περιοχής, δεν περάσαμε παράνομα τα σύνορα αλλά είμαστε πέντε χαμένα που κόβουμε βόλτες στα βουνά και εκεί το θέμα λύθηκε. Τελικά ο σύνδεσμός μας δεν είχε πει την τελευταία του κουβέντα αφού κανόνισε να έρθουν να μας πάρουν για να γυρίσουμε βράδυ στα σπίτια μας όπου μας περίμενε όλους η πατροπαράδοτη γκρίνια.
...αλλά τι περίμενες από βουνό που το λένε Μουργκάνα;
 |
Ένα από τα πολλά αμπριά που
βρίσκονται ακόμη στη Μουργκάνα |
Συνολικό μήκος διαδρομής περίπου 16,5km. Ανέβασμα περίπου 1.000m, κατέβασμα κοντά στα 1.450m.
Η διαδρομή (όχι από GPS αλλά αρκετά ακριβής) στο
mapmywalk:
