Και ναι, πήγαμε και Γιάννενα. Κάπου εκεί, ανάμεσα από δυο γάμους και μια βάφτιση, με ό,τι αυτά συνεπάγονται, ξεκλέψαμε και μια μέρα για να βολτάρουμε και να βρούμε επιτέλους αυτόν τον Τσοκορέλο. Το πρόγραμμα είχε μεζεδοτσίπουρο μεσημεριανό και περιήγηση σε Ελαφότοπο-Άνω Πεδινά, όπου περιέργως δεν είχαμε πάει ποτέ.
Κάπου εκεί το πήρα απόφαση να ρίξω το πρώτο σοβαρό περπάτημα μετά από δύο χρόνια. Βασικά ήθελα να πάρω τον μικρό και να τον ανεβάσω μέχρι το καταφύγιο της Αστράκας αλλά ανώτερες δυνάμεις μου το απαγόρευσαν κατηγορηματικά. Η συνήθης παρέα δεν ευκαιρούσε, αλλά την τελευταία στιγμή την παρτίδα έσωσε ο Μήτσος (o e-photographos ντε, αδελφό μπλογκ!), ο οποίος ως συνήθως έχωσε τον πατέρα του να κρατήσει το μαγαζί εκείνο το πρωί.
Ραντεβού όπως πάντα στο Καλπάκι πριν ξημερώσει. Φραπές και τυρόπιτα, το πρωινό του πρωταθλητή. Λέγαμε με σιγουριά ότι θα πάμε ως τη Δρακόλιμνη αλλά κανένας από τους δυο δεν πρέπει να το πίστευε πραγματικά. Παρκάρουμε στο Μικρό Πάπιγκο και πιάνουμε τον ανήφορο. Τρίτη φορά που ανεβαίνω αυτό το μονοπάτι και για ακόμα μια φορά το ξεκίνημα μου φαίνεται εξουθενωτικό. Μετά από λίγο όμως αλαφραίνω και η μηχανή αρχίζει να τραβάει. Συναντάμε τις βρύσες στη διαδρομή και αντί να καθήσουμε από ένα τέταρτο στην καθεμία, απλά γεμίζουμε τα μπουκάλια και συνεχίζουμε. Καλά, καλά, στη μια φάγαμε και κάτι μπισκότα. Στάσεις κάνουμε μόνο για φωτογραφίες.
Ναι, καλά βλέπεις στη φωτογραφία, πίσω του είναι το καταφύγιο. Τρεις ώρες με τις στάσεις αυτή τη φορά, μισή ώρα γρηγορότερα από παλιά. Για εμένα αυτή είναι η στιγμή που περιμένω. Όταν φτάνεις ψηλά στον αυχένα, ξαφνικά βλέπεις από πίσω, ανοίγει το μάτι και νιώθεις ότι πετάς. Βλέπεις μια θέα τόσο εντυπωσιακή που θα περίμενες να έχει ένταση και θόρυβο. Κι όμως, απόλυτη ησυχία.
Κι έτσι, αγκομαχώντας πλέον φτάσαμε στη λίμνη. Εκεί επιδόθηκα στο αγαπημένο μου σπορ. Πανοραμικές. Και φαγητό.
Ξεκουραστήκαμε-στεγνώσαμε για μισή ώρα περίπου πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μαζέψαμε ανάσες γιατί η ανηφόρα ως το καταφύγιο, η τελευταία της ημέρας, προβλεπόταν δύσκολη κάτω από τον ήλιο.
Συρθήκαμε στην τελική ανηφόρα αλλά το άξιζε. Στο καταφύγιο μας περίμενε σκιά, κι άλλα μπισκότα, ένας από τους καλύτερους φραπέδες της επικράτειας κι ένα τσιγαράκι για τα επινικιά. Αθλητές, όχι αστεία. Μας έμεναν πλέον μόλις δυόμισι ωρίτσες κατηφόρα ως το αμάξι, οι οποίες πέρασαν ευχάριστα με συζήτηση σχετικά με τη φωτογραφία γάμου και τις ευκολίες που προσφέρουν στον επαγγελματία οι νέες τεχνολογίες.
Μετά στο σπίτι έφαγα. Πολύ.
 |
| Ένας γίγα-πλάτανος. |
 |
| Ένα ωραίο καφενείο. |
 |
| Hint: κάτω από το φαναράκι έχει μεσημεριανό με τα όλα του και καλή παρέα. |
Κάπου εκεί το πήρα απόφαση να ρίξω το πρώτο σοβαρό περπάτημα μετά από δύο χρόνια. Βασικά ήθελα να πάρω τον μικρό και να τον ανεβάσω μέχρι το καταφύγιο της Αστράκας αλλά ανώτερες δυνάμεις μου το απαγόρευσαν κατηγορηματικά. Η συνήθης παρέα δεν ευκαιρούσε, αλλά την τελευταία στιγμή την παρτίδα έσωσε ο Μήτσος (o e-photographos ντε, αδελφό μπλογκ!), ο οποίος ως συνήθως έχωσε τον πατέρα του να κρατήσει το μαγαζί εκείνο το πρωί.
Ραντεβού όπως πάντα στο Καλπάκι πριν ξημερώσει. Φραπές και τυρόπιτα, το πρωινό του πρωταθλητή. Λέγαμε με σιγουριά ότι θα πάμε ως τη Δρακόλιμνη αλλά κανένας από τους δυο δεν πρέπει να το πίστευε πραγματικά. Παρκάρουμε στο Μικρό Πάπιγκο και πιάνουμε τον ανήφορο. Τρίτη φορά που ανεβαίνω αυτό το μονοπάτι και για ακόμα μια φορά το ξεκίνημα μου φαίνεται εξουθενωτικό. Μετά από λίγο όμως αλαφραίνω και η μηχανή αρχίζει να τραβάει. Συναντάμε τις βρύσες στη διαδρομή και αντί να καθήσουμε από ένα τέταρτο στην καθεμία, απλά γεμίζουμε τα μπουκάλια και συνεχίζουμε. Καλά, καλά, στη μια φάγαμε και κάτι μπισκότα. Στάσεις κάνουμε μόνο για φωτογραφίες.
 |
| Η σκιά των πύργων της Αστράκας με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου. |
 |
| Εδώ φάγαμε τα μπισκότα. |
 |
| Πρατίνες. Παντού και πάντα. |
 |
| Σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν οι πρώτες αχτιδ...Το είπα ήδη αυτό. |
 |
| Εδώ μαθαίνω του Μήτσου πως να βγάζει τον ήλιο με τις αχτίδες που λέγαμε (μικρό διάφραγμα ντε!) |
Ναι, καλά βλέπεις στη φωτογραφία, πίσω του είναι το καταφύγιο. Τρεις ώρες με τις στάσεις αυτή τη φορά, μισή ώρα γρηγορότερα από παλιά. Για εμένα αυτή είναι η στιγμή που περιμένω. Όταν φτάνεις ψηλά στον αυχένα, ξαφνικά βλέπεις από πίσω, ανοίγει το μάτι και νιώθεις ότι πετάς. Βλέπεις μια θέα τόσο εντυπωσιακή που θα περίμενες να έχει ένταση και θόρυβο. Κι όμως, απόλυτη ησυχία.
 |
| Φωτό κλεμμένη από την κατάβαση. Για χιονισμένη και πανοραμική, κάνε κλικ εδώ. |
 |
| Ζουμ μέσα στη λάκκα. |
 |
| Άντε να κατηφορίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας. |
 |
| Εκεί πάνω είναι η Δρακόλιμνη, μια ανηφορίτσα έμεινε (χαχαχα). |
 |
| Αλογάκια μέσα στη λάκκα. |
Κι έτσι, αγκομαχώντας πλέον φτάσαμε στη λίμνη. Εκεί επιδόθηκα στο αγαπημένο μου σπορ. Πανοραμικές. Και φαγητό.
 |
| Νο.1: ρεφλέξιονς |
 |
| Νο.2: με φόντο την Αστράκα |
 |
| Νο.3: και Γκαμήλα, και Πλόσκος, και Αστράκα, και ρεφλέξιονς |
 |
| "Ω ρε Μήτσο κάτι γκρέμια που'χει από δω! Τα είδες;" |
Ξεκουραστήκαμε-στεγνώσαμε για μισή ώρα περίπου πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μαζέψαμε ανάσες γιατί η ανηφόρα ως το καταφύγιο, η τελευταία της ημέρας, προβλεπόταν δύσκολη κάτω από τον ήλιο.
 |
| Με το κυάλι φαινόταν. Το καταφύγιο, όχι ο ήλιος. |
 |
| Άρχισαν να εμφανίζονται και μερικά σύννεφα, ό,τι πρέπει για το τοπίο. |
 |
| Λίγο παρακάτω. |
 |
| Τα άλογα το έριξαν στο ξεμούδιασμα. |
Συρθήκαμε στην τελική ανηφόρα αλλά το άξιζε. Στο καταφύγιο μας περίμενε σκιά, κι άλλα μπισκότα, ένας από τους καλύτερους φραπέδες της επικράτειας κι ένα τσιγαράκι για τα επινικιά. Αθλητές, όχι αστεία. Μας έμεναν πλέον μόλις δυόμισι ωρίτσες κατηφόρα ως το αμάξι, οι οποίες πέρασαν ευχάριστα με συζήτηση σχετικά με τη φωτογραφία γάμου και τις ευκολίες που προσφέρουν στον επαγγελματία οι νέες τεχνολογίες.
Μετά στο σπίτι έφαγα. Πολύ.
