The Hitman

Τον είχα στην ευθεία. Με λίγη προσοχή θα μπορούσα να τον πετύχω. Έπρεπε σώνει και καλά να είναι στο ίδιο αεροπλάνο και να μου χαλάσει το φινάλε των διακοπών;

Βλέπεις, αυτήν την φορά τα πράγματα γίνανε σωστά και όχι όπως τον περασμένο Αύγουστο. Από την αρχή είχαμε πάρει απόφαση να το πάμε χαλαρά και να μην τρέχουμε σαν τρελοί να τα κάνουμε όλα. Το πρώτο κεφάλαιο είχε Θεσσαλονίκη όπου για μια βδομάδα το παίξαμε τουρίστες.

Με βόλτες στην παραλία...

...στη Ροτόντα

...στην Καμάρα

...και σε άλλες ωραίες γωνιές που είναι εγκλωβισμένες
μέσα στις οικοδομές.

Έκανα και την κλασική μου γύρα στη Μοδιάνο και το Καπάνι:

Μάλιστα είχα φροντίσει να έχω μαζί μου κι ένα ωραίο βιβλιαράκι που έδωσε άλλη οπτική στις βόλτες κάτω στην πόλη, γιατί πολλές φορές υπάρχουν λεπτομέρειες που διαφεύγουν...

...και μια πόλη που διαρκώς αλλάζει.

Ακολούθησε μια Κυριακή του Πάσχα που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί διατροφικό σκάνδαλο και μετά μια βδομάδα στην Ηπειρολανδία/Δημοκρατία του Παγουριστάν, η οποία θα αναλυθεί σε προσεχείς αναρτήσεις.




Η επιτυχής έκβαση των διακοπών ήταν αυτό που σκεφτόμουν όταν προχτές το πρωί μπήκα στο αεροπλάνο για Γενεύη. Μπορεί να ήμουν τελείως άυπνος αλλά είχα ένα αίσθημα ευχαρίστησης. Τότε όμως μπήκε κι αυτός μέσα και έκατσε λίγο πιο μπροστά. Στην αρχή βιδώθηκα. Μετά σκέφτηκα ότι ήταν μαλακία που τελευταία στιγμή δεν επέλεξα την θέση 4Α στο check-in, θα ανοιγόκλεινα τόσες φορές το τραπεζάκι που σίγουρα θα του έκανα τα νεύρα τσατάλια ώσπου να φτάσουμε. Από το σημείο που βρισκόμουν όμως μόνη ελπίδα ήταν μια ευθεία βολή με τον Μαζάουερ. Τι θα έλεγε άραγε η καθωσπρέπει κυρία με το φάιλοφαξ Louis Vuitton δίπλα μου ή κάποιος από τα στελέχη τραπεζών που κάθονταν παραπίσω;

Κάπως έτσι βυθίστηκα σε σκέψεις και συνήλθα μόλις φτάσαμε κάπου πάνω από τη Δαλματία και εστίασα στην εικόνα έξω από το παράθυρο. Θυμήθηκα εκείνη την ατάκα που μ'αρέσει, καθώς και μια από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές των διακοπών: δυο μάγκες με τις κιθάρες τους έξω από μια τράπεζα να τραγουδούν γελώντας:





Χαμογελαστός, αποκοιμήθηκα.

2520

Στις 8 Ιούνη του 2009, μαζί με τον Μήτσο πήγαμε πρώτη φορά προς τον Γράμο. Αρχικά είχαμε ξεκινήσει για λίμνες Αρρένων, επί τόπου αλλάξαμε γνώμη και φύγαμε προς Γκέσο και τελικά καταλήξαμε στη Σκίρτση, λίγο παραπέρα. Βάπτισμα του πυρός ουσιαστικά για ψηλό βουνό, με γερές ανηφόρες, παρακάμψεις, λάθη και χιονοπόλεμο σε μέρα που όλος ο κόσμος ήταν στις παραλίες.

Το 2520 (είναι η ψηλότερη κορφή, έτσι;) φάνταζε τότε πολύ μακρυά για τις δυνατότητές μας, ήταν όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού και φέτος ήταν η ευκαιρία. Βλέπεις, όταν έρχεσαι για λίγες μέρες διακοπών και υπολογίζεις ότι σε παίρνει να κάνεις βαριά 2-3 αναβάσεις, φροντίζεις να είναι σημαντικές. Ο προγραμματισμός ξεκίνησε μεταξύ σοβαρού κι αστείου:

Δημήτρης-1: Τι ώρα θα περάσεις να με πάρεις;

Δημήτρης-2: Στις τέσσερις (τυχαίο νούμερο).

ή

Δημήτρης-2: Θα πάμε 2520 τη Δευτέρα.

Δημήτρης-3: Μπαμπά, μπαμπά θα κρατήσεις το μαγαζί να πάω με τα παιδιά; (Το είπε έτσι, αλήθεια)

Τελικά βρεθήκαμε ξημερώματα στον φούρνο στο Καλπάκι να σκοτώνουμε τυρόπιτες και κακάο, το πρωινό των πρωταθλητών. Οι κοστουμάτοι που εκείνη την ώρα γυρίζαν απ'τα πανηγύρια πρέπει να νόμιζαν πως είμαστε τρελλοί, πού να'ξεραν πως μάλλον είναι ανάποδα. Στην Αετομηλίτσα φτάσαμε ακριβώς την ώρα που χάραζε και ξεκινήσαμε αμέσως. 

Με το πρώτο φως.

Βουρ προς τα πάνω!

Πιάσαμε την ανηφόρα προς τον Γκέσο και κάποιοι από νωρίς δείξαν τις άγριες διαθέσεις τους. Τελικά όταν βγήκαμε στο γυμνό, λίγο πριν την κορυφή, τον ξαμολήσαμε να φύγει μπροστά μόνος του. Οι άλλοι τρεις τον παρακάμψαμε από κάτω και τον αφήσαμε εκεί να τρώει τα μπισκότα του.

Γκέσος, Σκίρτση και δυο καράφλες. Από την τρίτη (καράφλα) φαίνεται μόνο η σκιά.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει το κυρίως πιάτο. Δεν λέω πολλά λόγια. Για κάτι τέτοιες διαδρομές κάθε τρεις και λίγο ανεβαίνουμε στα βουνά.

Χαλβαδιάζοντας τον Γράμο.

Ο Γκέσος, κοιτάζοντας προς τα πίσω.

Μια πρώτη ματιά στο 2520, προς το παρόν από μακρυά.

Σ'έχω κάνει θεό.

Το μονοπάτι τραβάει πάνω στη ράχη.

Θα την τραβούσε ο επαγγελματίας φωτογράφος της παρέας αλλά βαριόταν και το έκανα εγώ.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να βαράει όταν πιάσαμε κορυφή (αντιηλιακό; τι είναι αυτό;). Την τελευταία ώρα ζοριστήκαμε λίγο αλλά πλέον δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσουμε.

Ειδική προσευχή κορυφής.

Πανόραμα από το 2520 προς τα πίσω. Η ψηλή κορυφή είναι η Σκίρτση και ο Γκέσος
αχνοφαίνεται στο κέντρο. Ποιός γυρίζει πίσω τώρα;

Ξεκινήσαμε για πίσω και μάλιστα αρκετά γρήγορα γιατί στο κολωνάκι της κορυφής είχαν καβατζωθεί κάτι έντομα, σατανική διασταύρωση μέρμηγκα και μυγακίου που δε μας άφησαν να απολαύσουμε ούτε τον παραδοσιακό σπαστό φραπέ. Τζάμπα ήρθαμε στις εσχατιές της χώρας μου φαίνεται.

Η επιστροφή έμοιαζε ατελείωτη. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε πια στην Αετομηλίτσα και το αμάξι που μας περίμενε εκεί για δέκα και μισή ώρες. Στη διαδρομή μέχρι τα σπίτια λίγες κουβέντες. Από τη μία η κούραση και από την άλλη σκέψεις και χαζά χαμογελάκια για το τι καταφέραμε.   

Άντε να'μαστε καλά και του χρόνου το μενού έχει Γκόλιο-Καρδάρι-Κάμενικ. Όχι τίποτα αλλά εκτός από την ομορφιά του τοπίου υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που πηγαίνουμε στο Γράμο, έτσι;  

Φθινοπώριασε

Πριν από έναν χρόνο ακριβώς είχαμε πάει εκδρομή στο Πάικο με στόχο την κορυφή Καντάστι. Το βουνό, διάσημο για τα δάση του, μας επιφύλαξε την ομορφότερη υποδοχή!

Οξυές από χρυσάφι...

...και στα πόδια μας ένα χαλί από φύλλα!

Η θέα προς τα νότια από την κορυφή με τα πρώτα χιόνια:

Περιγραφή της διαδρομής εδώ.

Χάρτης και εναλλακτική διαδρομή εδώ. 

Άντε, προλαβαίνετε!

Στα χωριά των Γιουρούκων

Πριν από αρκετούς μήνες διάβασα αυτό το μικρό άρθρο το οποίο μου τράβηξε το ενδιαφέρον:

http://doumbia-istoria.blogspot.com/2010/04/blog-post_25.html

Η ύπαρξη εγκαταλελειμένων χωριών τόσο κοντά στη Θεσσαλονίκη ήταν το ιδανικό έναυσμα για μια ωραία καλοκαιρινή βόλτα! Έτσι, η προηγούμενη Κυριακή μας βρήκε να ανηφορίζουμε από τον Περιστερώνα προς τον μικρό οικισμό Πλατεία. Οι στροφές του δρόμου πολλές αλλά η θέα από ψηλά προς τη λίμνη Βόλβη μας αποζημίωνε.

Φτάσαμε στην Πλατεία. Λίγα σπίτια, αποκομμένα από κάθε άλλο οικισμό, άσφαλτος δεν φτάνει ακόμη ως εκεί αλλά το χωριό δείχνει απρόσμενα ζωντανό! Συνεχίζουμε στο δρόμο και πλέον κατηφορίζουμε προς Ζαγκλιβέρι. Είχα βάλει σημάδι ένα κτίριο από το Google Earth. Όταν το βρίσκαμε θα έπρεπε να στρίψουμε αριστερά σε διασταύρωση για να βγούμε στα χαλάσματα. Θες όμως η ομορφιά του τοπίου, θες η ευχάριστη κουβέντα, ξεχαστήκαμε και τη χάσαμε. 

Λιβάδια μετά την Πλατεία

Plan B λοιπόν! Επίσκεψη στην όμορφη πλατεία στο Ζαγκλιβέρι, αραλίκι κάτω από τον πλάτανο και καφεδάκι. Εκεί βρήκαμε κόσμο να ρωτήσουμε και να μας δώσουν οδηγίες για το πώς θα βγούμε στο Κιζιλί. Μας είπαν να βρούμε τη διασταύρωση προς το χωριό Αδάμ και να πάμε αριστερά μέσα στα χωράφια. Στο σημείο που ο αγροτικός σχηματίζει ένα Τ, φεύγουμε δεξιά και συνεχίζουμε μέχρι να βρούμε τα χαλάσματα μετά από 5 λεπτά περίπου.

Κιζιλί

Κιζιλί

Το Κιζιλί, όπως και τα υπόλοιπα χωριά της περιοχής, πρωτοκατοικήθηκαν από Γιουρούκους (Yörük) νομάδες που εξαπλώθηκαν από την Ανατολία προς τα νότια Βαλκάνια τον 15ο αιώνα. Οι κάτοικοί του αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν με την ανταλλαγή των πληθυσμών και στη θέση τους εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες από την ανατολική Θράκη, ενώ το χωριό μετονομάστηκε σε Παρθένιο. Δυστυχώς και οι νέοι του κάτοικοι το άφησαν σταδιακά μετά τα μισά του προηγούμενου αιώνα για να κατεβούν στον κάμπο. 

Μετά την επίσκεψή μας στο Κιζιλί, σειρά είχε άλλο ένα χωριό της περιοχής, με την ίδια ιστορία: το Σουφλαρί (μετέπειτα Αγγελοχώρι), το οποίο συναντάμε πάνω στο δρόμο πηγαίνοντας προς τη Νέα Απολλωνία.

Σουφλαρί

Σουφλαρί

Κι εδώ τα σπίτια βρίσκονται διασκορπισμένα στους λόφους της περιοχής και δεν πρόκειται για χωριό με την κλασική του έννοια αλλά για οικισμό. Συνολικά τα χωριά των Γιουρούκων φαίνεται ότι βρίσκονταν μέσα στο τρίγωνο που σχηματίζουν η Πλατεία (πρώην Αλανλή), το Ζαγκλιβέρι και η Νέα Απολλωνία. Σίγουρα θα επιστρέψω σύντομα για περισσότερη επιτόπια έρευνα!

Τα χωριά στον χάρτη:

View Yoruk villages in a larger map

Το χωριό του Μεχμέτ

Λίγες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά πεταχτήκαμε μια βόλτα μέχρι την Καβάλα. Η τελευταία φορά που είχα πάει ήταν πριν χρόνια και θυμόμουν ακόμη πόσο μου είχε αρέσει. Κάναμε τη βόλτα μας στην πόλη και κατά το μεσημέρι βρεθήκαμε στην περιοχή της Ελευθερούπολης περιμένοντας ένα φίλο να πάμε για φαγητό.

Μου πρότεινε μέχρι να μας συναντήσει να πάρουμε το δρόμο που οδηγεί στο χιονοδρομικό του Παγγαίου για να κάνουμε λίγο χάζι. Σ'εκείνο το δρόμο λοιπόν, πλάι σε ένα μοναστήρι, αντικρύσαμε τα ερείπια από το χωριό Παλιό Χορτοκόπι. Αφήσαμε το αμάξι, πήραμε τις φωτογραφικές και ξεκινήσαμε τη βόλτα μας στο εγκαταλελειμένο χωριό.

Σπίτι στο Παλιό Χορτοκόπι

Ερείπια στο Παλιό Χορτοκόπι

Ερείπια στο Παλιό Χορτοκόπι

Όταν επιστρέψαμε το βράδυ στο σπίτι, έκανα μια έρευνα για το χωριό. Το Παλιό Χορτοκόπι ονομαζόταν παλιότερα Δράνοβα και κατοικούταν από Τούρκους που αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923. Αμέσως μετά στο χωριό εγκαταστάθηκαν Πόντιοι που έφυγαν από το δικό τους χωριό, το Χορτοκόπι του Πόντου. Ο οικισμός τελικά εγκαταλείφθηκε στη δεκαετία του '50 καθώς οι κάτοικοι ίδρυσαν το Νέο Χορτοκόπι στον κάμπο ανατολικά του Παγγαίου.

Έχοντας τις φωτογραφίες και τις πληροφορίες για την ιστορία του χωριού στα χέρια μου, τις δημοσίευσα στον λογαριασμό Flickr που έχω. Δεν πέρασαν παρά 3-4 ημέρες όταν είχα την πρώτη μου επικοινωνία στο Facebook από τον Μεχμέτ. Μου έγραψε ότι το ερειπωμένο χωριό που συνάντησα ήταν το χωριό των παππούδων του και μου ζητούσε να του στείλω όσο υλικό είχα στην κατοχή μου.

Κάπου εκεί ξεκίνησε η επικοινωνία μου μαζί του. Μου έδειξε φωτογραφίες από το χωριό που ζει τώρα η οικογένειά του, από τα παλιά σπίτια Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων που διατηρούνται ακόμη εκεί, και τη ζωή στο χωριό όπως ήταν τότε. Του είπα και για την καταγωγή της δικής μου οικογένειας από ένα χωριό κοντά στην Προύσα και συζητήσαμε για τις δυστυχίες των ανθρώπων όταν κάποια στιγμή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.

Όμορφη αλλά και πικρή μαζί η γνωριμία μου με τον Μεχμέτ. Ποιός ξέρει; Ίσως σε ένα από αυτά τα σπίτια κάποτε ζούσε ο παππούς του...

Ερειπωμένο σπίτι στο Παλιό Χορτοκόπι

Ερειπωμένο σπίτι στο Παλιό Χορτοκόπι

Η τοποθεσία του χωριού στο χάρτη:

View Παλιό Χορτοκόπι in a larger map

Πηγή: http://www.hortokopi.gr/pdf-files/Sabbas%20Mavridis.pdf

Το γεφύρι του Κουτσιουμπλή

Το γεφύρι του Κουτσιουμπλή

Το γεφύρι του Κουτσιουμπλή

Το γεφύρι του Κουτσιουμπλή

Το συναντάμε κινούμενοι στην Εθνική οδό Ιωαννίνων-Κοζάνης κοντά στο Επταχώρι. Λίγο πριν μπούμε στο χωριό, στρίβουμε δεξιά προς Ζούζουλη και μετά από 1-2 λεπτά το βλέπουμε στα δεξιά μας.

View Πέτρινο γεφύρι Κουτσιουμπλή in a larger map

Χτίστηκε στα τέλη του 18ου με αρχές 19ου αιώνα και έχει μήκος 33μ, πλάτος 2,40μ, ύψος 8μ και τόξο 14μ. Βρίσκεται σε μια πανέμορφη τοποθεσία στον Ζουζουλιώτικο ποταμό και πλάι του σήμερα έχει μια ωραία στάνη. Αν ο ιδιοκτήτης διαβάζει αυτές τις αράδες και αποφασίσει να μου τη χαρίσει, με χαρά θα δεχτώ!  :)

Πηγή: http://4gym-kastor.kas.sch.gr/nomos/gefiria.html

Στο Σούφλικα τον Αύγουστο (Μέρος 2ο)

Το επόμενο πρωί είχα ένα από τα ωραιότερα ξυπνήματα που μπορώ να θυμηθώ. Η προηγούμενη ημέρα ήταν ιδιαίτερα κουραστική, κοιμηθήκαμε βαριά αλλά ο ύπνος ήταν παραπάνω από χορταστικός. Το πρωινό στον ξενώνα της Γράμμουστας πολύ ωραίο και μετά ακολούθησε ζεστό καφεδάκι με θέα τις πρώτες αχτίδες να πέφτουν πάνω στην κορυφή της Σκίρτσης. Τέλεια!

Η Σκίρτση το πρωί

Τα μόνα μας προβλήματα; Τα διαλυμμένα μου πόδια, ο ψημένος από τον ήλιο συνοδοιπόρος και η κούραση της πρώτης ημέρας. Αναγκαστικά εγκαταλείψαμε το πολύ φιλόδοξο σχέδιο για πορεία από λίμνη Γκιστόβα και 2520 και αποφασίσαμε να πάρουμε την απευθείας διαδρομή προς την Αετομηλίτσα. Μετά από τις οδηγίες που λάβαμε ξεκινήσαμε για τον δρόμο της επιστροφής.

Η διαδρομή δεν ήταν και πολύ συγκεκριμένη. Η πορεία που πρέπει να ακολουθήσει κανείς είναι μια ουσιαστικά μια μακριά τραβέρσα που ξεκινάει απέναντι από τη Γράμμουστα και καταλήγει στον αυχένα που ενώνει τις κορυφές Σκίρτση και Κιάφα. Μονοπάτι υπάρχει αλλά οι πολλές γιδόστρατες μπορούν να σε κάνουν να το χάσεις. Αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία βέβαια εφόσον διατηρείς σωστό προσανατολισμό στην πορεία.

Το μονοπάτι με τη Σκίρτση στο βάθος

Έτσι, μετά από μια μακριά ανάβαση φτάσαμε στον αυχένα και δε μας έμενε παρά να κατηφορίσουμε την μεγάλη πλαγιά προς την Αετομηλίτσα. Πάνω στον αυχένα δυο βοσκοί μας συμβούλεψαν να μην ακολουθήσουμε το μονοπάτι αλλά να κατηφορίσουμε από την ανατολική πλευρά για να περάσουμε και από μια ωραία βρύση. Δυστυχώς αυτή η άτιμη η πλαγιά είναι πολύ κακοτράχαλη και μας έκανε να βλαστημίσουμε μέχρι να φτάσουμε στο χωριό αλλά όλα αυτά τα ξεχάσαμε μόλις προσπεράσαμε το πρώτο σπίτι.

Η κορυφή Κιάφα

Η διαδρομή της δεύτερης μέρας είχε μήκος κοντά στα 15χλμ.

Έχω γράψει μια ελαφρώς διαφορετική περιγραφή της διαδρομής εδώ:

http://www.oreibasia.gr/forum/showthread.php?t=4869

και οι φωτογραφίες βρίσκονται επίσης εδώ:

http://www.flickr.com/photos/dkilim/sets/72157624893207674/

Στο Σούφλικα τον Αύγουστο (Μέρος 1ο)

Μιας και η πρώτη γεύση εδώ πέρα ήταν από Γράμο λέω να παραμείνω εκεί, άλλωστε είναι και το αγαπημένο μου βουνό.

Μετά από τις πρώτες μου εξορμήσεις σε κάποιες κορυφές του Γράμου είχε έρθει η σειρά του Σούφλικα (2146m). Ο Σούφλικας δεν είναι κάποιο από τα διάσημα σημεία του βουνού και είναι κάπως απομονωμένος για τους πεζοπόρους, δηλαδή ιδανικός για τα γούστα μου.

Το ξεκίνημα έγινε πρωί Σαββάτου από την Αετομηλίτσα μετά από καφεδάκι στον καινούργιο ξενώνα του χωριού με ιδανικό καιρό. Η ανάβαση ξεκίνησε λίγο έξω από το χωριό, σε χωματόδρομο που ξεκινάει δίπλα σε μια μικρή εκκλησία. Ο δρόμος ήταν συνεχώς ανηφορικός και περνούσε από την νοτιοανατολική πλευρά της κορυφής Μαύρη Πέτρα μέχρι να φτάσει στο αλπικό λιβάδι που ονομάζεται Πάτωμα. Η εναλλαγή της εικόνας στην ανάβαση εκπληκτική. Από τη διάσχιση ενός άγριου, σχεδόν σεληνιακού, τοπίου στη Μαύρη Πέτρα ξαφνικά περνάς σε ένα φιλόξενο και δροσερό μέρος όπως το Πάτωμα.

Πλάι στη Μαύρη Πέτρα

Στο Πάτωμα

Από εκεί συνεχίσαμε με κατεύθυνση βόρεια πάνω στο δρόμο, διασχίζοντας πότε φιλόξενα και πότε άγρια τοπία, μέχρι που φτάσαμε στη Στάνη Λάμπρου. Είμασταν πια κάτω από τον Σούφλικα, έτοιμοι για την τελική ανάβαση. Φτάσαμε στην κορυφή περίπου μια ώρα μετά, προσεγγίζοντάς την από τα νότια.

Σούφλικας

Η κορυφή κοσμείται από δύο αμπριά, υπολείμματα του Εμφυλίου και έχει καταπληκτική θέα στη γύρω περιοχή. Ανατολικά απλώνονται τα μεγάλα δάση προς την Καστοριά, ενώ δυτικά βλέπουμε όλες τις ψηλές κορυφές του Γράμου.

Ξεκούραση στην κορυφή

Η θέα από την κορυφή του Σούφλικα προς τα νότια και δυτικά

Μετά από την απαραίτητη ξεκούραση, κατεβήκαμε την κορυφή από ένα λούκι και βρεθήκαμε στη Στάνη Λάμπρου και πάλι. Από το σημείο αυτό ξεκινάει νέος χωματόδρομος σε πολύ κακή κατάσταση που συνεχίζει κατηφορικά δίπλα σε όμορφο δάσος και τελικά καταλήγει στη Γράμμουστα, όπου και διανυκτερεύσαμε.

Την πρώτη μέρα διασχίσαμε περίπου 20χλμ διαδρομής, τα οποία καλύψαμε σε 9:30 ώρες. Κάποιος πιο έμπειρος στην περιοχή σίγουρα θα κάνει κοντά στις 7.



View Souflikas in a larger map