Ooops, I did it again!

-Λοιπόν; Ποιο είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο σου τυρί;

Η ερώτηση έπεσε στο τραπέζι προς το τέλος ενός γαλλικού δείπνου με τα όλα του, την ώρα που ετοιμαζόμασταν να δοκιμάσουμε τα τυριά.

...

Το ίδιο πρωί, είχαμε ξυπνήσει με την ησυχία μας και ξεκινήσαμε ποδαράτο προς την υπαίθρια αγορά στην όχθη του Ροδανού. Είχαμε φτάσει στη Λυών την προηγουμένη και αυτή ήταν η πρώτη μας έξοδος για βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Ως γνήσιοι χωργιάται κάναμε χάζι τα μεγάλα κτίρια.

Κάναμε και ολίγη τέχνη με τα ρεφλέξιονς.

Ώσπου βγήκαμε στην τυπική αγορά με λαχανικά...

...άνθη...

...και τυράκια-καρδούλες!

Στην απέναντι πλευρά του Ροδανού, το Hotel-Dieu πάντα εντυπωσιακό.

Αφού κάναμε τα ψώνια μας, περάσαμε στην άλλη όχθη για μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο, ένα καφεδάκι και γρήγορα πίσω στο σπίτι γιατί το πρόγραμμα της ημέρας προβλεπόταν βαρύ. Πέσαμε πάνω στο σαββατοκύριακο που η πόλη έχει την ετήσια γιορτή των φώτων και το απόγευμα θα επιστρέφαμε για να τη δούμε.

Η Place Bellecour με την βασιλική της Fourvière στο φόντο.

Το μεσημέρι οι γενναίοι οικοδεσπότες είχαν ελληνικό τραπέζι με πολίτικες σαλάτες, γίγαντες, πανσέτες και άλλες τέτοιες χαζαμάρες. Χτύπησα και δυο τσικουδιές, μετά από πολύ πολύ καιρό. Μετά το γεύμα με δυσκολία σηκώθηκα να ετοιμαστώ ώστε να επιστρέψουμε κάτω. Ήθελα να πάρουμε το τελεφερίκ για να ανεβούμε στη Fourvière να κάνουμε χάζι τη θέα αλλά η τεράστια ουρά που βρήκαμε στον σταθμό μας έκανε να το ξανασκεφτούμε. Έξω από το σταθμό η γιορτή είχε ήδη αρχίσει...

Φωτισμένα κτίρια...

Κόσμος...

Μπάντα Νο.1

Μπάντα Νο.2

ΚΟΣΜΟΣ

Κι άλλα φώτα...

Κι ο Άη-Γιώργης που μ'αρέσει.

Επιστροφή μετά από δύο ώρες στο σπίτι όπου μετά από λίγο φτάνουν και οι άλλοι δύο καλεσμένοι της βραδιάς. Καθόμαστε στο τραπέζι και ξεκινούμε το γεύμα. Μετά από πολλές αλλαγές και γεμίσματα των πιάτων, πετάγομαι στην κουζίνα να φέρω τα τυριά. Κουβεντιάζοντας τους λέω ότι ήταν ωραία στη Λυών γιατί βρήκα κάποια που δεν είχα δοκιμάσει ακόμα. Και τότε πέφτει η ερώτηση στο τραπέζι:

-Λοιπόν; Ποιο είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο σου τυρί;



Αρχή φλάσμπακ (στο 2007, αν δεν κάνω λάθος):
Ένας φίλος με φωνάζει να πάω μαζί του σε ένα πάρτι που έχουν οι ερασμίτες στις εστίες του πανεπιστημίου στα Γιάννενα. Σε κάποια στιγμή της βραδιάς μια Γερμανίδα μας πιάνει κουβέντα δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις μπύρες μας, οι οποίες λέγονται Κάιζερ παρόλο που η ετικέτα είναι στα ελληνικά. Εμείς απαντάμε ότι μια λέξη στα γερμανικά είναι πάντα καλό brand name για ένα τέτοιο προϊόν. Η μπυροκουβέντα θα συνεχιστεί μέχρι τη στιγμή που σε μία έκρηξη ειλικρίνειας της λέω πως τις καλύτερες μπύρες φτιάχνουν...οι Βέλγοι! Εκείνη εμφανώς εκνευρισμένη θα γυρίσει από την άλλη κι έτσι η συζήτηση θα έχει άδοξο τέλος.
Τέλος φλάσμπακ



Με την ιστορία της Γερμανίδας να μου έρχεται στο μυαλό, αποφασίζω για άλλη μια φορά να δώσω γενναία αλλά ειλικρινή απάντηση:
-Η φρέσκια Γκοργκονζόλα...

(Τουλάχιστον οι Γάλλοι της παρέας ήταν ανεκτικοί και μου επέτρεψαν να φάω ένα γλυκάκι!)

Βίοι παράλληλοι

Κατά την Πρωτοχρονιά που είχαμε τους επισκέπτες μας πήγαμε (για δεύτερη φορά) εδώ παραπάνω, στο φαράγγι του ποταμού Ardeche. Ξεκινήσαμε από την είσοδο του φαραγγιού όπου βρίσκεται ένα χαριτωμένο μεσαιωνικό χωριό, το Aiguèze:

Η εκκλησία μέσα έχει κερματοδέκτη: με ένα δίευρο
ανάβουν τα μέσα φώτα για τρία λεπτά.

Το εξωτερικό τείχος, πάνω από το ποτάμι.

Αμέσως μετά ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει και η θέα προς το ποτάμι γίνεται αεροπλανική. 'Εχουν φροντίσει βέβαια γι'αυτό φτιάχνοντας κάτι ωραίους χώρους για στάση.

Coucou Nicolas!

Και είναι ωραίο το ποτάμι!

Από ψηλά...

...με λίγο ζουμ...

...αλλά και από χαμηλά!

Ώσπου να φτάσεις στο πλέον χαρακτηριστικό σημείο της διαδρομής. Φαντάσου ένα Θεογέφυρο αλλά στο πολύ πιο μεγάλο.

Το καλοκαίρι εδώ γίνεται της κακομοίρας.

Σαφώς παρατηρητικέ μου αναγνώστη θα πρόσεξες ότι πάνω στο μνημείο της φύσης έχει αναρτηθεί πανό, προφανώς από πολέμιους της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας κτλ κτλ. Όλες οι απορίες λύνονται καμιά εικοσαριά χιλιόμετρα παρακάτω, στο Barjac (το θυμάσαι;).

"Αν πατήσετε στη γη μας θα σας κάνουμε να ζήσετε την κόλαση" αναφέρει
το εύγλωττο σλόγκαν.

Βλέπεις αγαπητέ πως η γύρω περιοχή είναι προικισμένη με όμορφη φύση αλλά παράλληλα διαθέτει και μπόλικο φυσικό αέριο από κάτω, αέριο το οποίο κάποιοι θέλουν να εξορύξουν κάνοντας χρήση της ευγενούς μεθόδου του fracking (φάκινγκ έπρεπε να την λένε).

Αν βαριέσαι να διαβάσεις όλο το άρθρο θα στο κάνω λιανά σε τρεις γραμμές: το αέριο είναι παγιδευμένο ανάμεσα στα πετρώματα του υπεδάφους. Για να το βγάλουμε κάνουμε μια γεώτρηση και ρίχνουμε μέσα υπό τεράστια πίεση έναν σκασμό νερό μαζί με χημικούρες. Ο βράχος σπάει και το αέριο ανεβαίνει πάνω με μικρή παρενέργεια την εξάντληση των υδάτινων πόρων και την μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα. Τέλειο;

Οι Μπαρζακιανοί όμως είναι ολίγον τι μουτζαχεντίν και δεν το άφησαν έτσι. Μαζί με κόσμο από άλλες περιοχές της Γαλλίας όπου προτάθηκε η ομολογουμένως πρωτοποριακή μέθοδος σήκωσαν το κεφάλι και μπόρεσαν, τουλάχιστον προς το παρόν, να αναστείλουν την διαδικασία. Δεν επαναπαύτηκαν όμως. Ενημερώνουν συνεχώς τους επισκέπτες και παράλληλα έχουν στήσει ένα εκτεταμένο δίκτυο επικοινωνίας ώστε με την εμφάνιση των μηχανημάτων για τις γεωτρήσεις να βγουν όλοι στο δρόμο.

Στην τελική τα παιδιά και τα εγγόνια τους πιο πολύ θα έχουν ανάγκη τα δέντρα και τα ποτάμια.

No Gazaran!

Πανηγυρικό κλείσιμο σεζόν

Λοιπόν, τι είχαμε αυτές τις μέρες; Το φεστιβάλ της Αβινιόν είναι στα μισά του, γιορτές σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, ο κόσμος όλος μετακομίζει προς το νότο και το Tour de France να περνάει το περασμένο Σάββατο από εδώ δίπλα.

Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν έγινε. Βλέπεις είχα πει ότι θα πάω στα Vercors πριν καν έρθω στη Γαλλία, είχαμε μάλιστα ξαναπροσπαθήσει να σκάσουμε μύτη αλλά αν θυμάσαι ο καιρός μας τα είχε χαλάσει. Αυτήν την φορά τα έπαιξα όλα για όλα. Αγνόησα επειδικτικά τις προειδοποιήσεις για βροχερό καιρό στα βουνά και πήρα μάλιστα και μια μέρα άδεια για να μακρύνω τη διαμονή. Παρασκευή στις 4:00 έφυγα από το γραφείο, θέλω ένα τέταρτο να περπατήσω μέχρι την πύλη, 4:20 καταφτάνει η κυρία με την κούρσα φορτωμένη ως απάνω και φύγαμε, ούτε λεπτό για χάσιμο. 

Μετά από τρεις ώρες παρά κάτι στο τιμόνι, περνάμε το Col de la Croix-Haute, πράγμα που σημαίνει ότι θα δούμε μπροστά μας την κοιλάδα Trièves, αριστερά μας τα Vercors και δεξιά μας όλες τις Γαλλικές Άλπεις.

...όπερ και εγένετο.

Βρίσκουμε εύκολα το camping (το gps που μου πήραν δώρο τα παιδιά έχει γράψει ιστορία), στήνουμε και καθόμαστε να φάμε τα βραστά κόκκινα φασόλια που φέραμε μαζί. Τι εννοείς ξέχασες τα κρεμμύδια και θα τα φάμε σκέτα με λάδι; Ευτυχώς που φάγαμε στο δρόμο εκείνη την κολοκυθοκασόπιτα και ολόκληρη την τάρτα με τη μαρμελάδα που έφτιαξες γιατί αλλιώς θα μέναμε νηστικοί!

Οι προγνώσεις για τον αυριανό καιρό δεν είναι οι καλύτερες. Το meteo.fr δίνει βροχή το πρωί και άστατο μετά, το βαρόμετρο στο camping δίνει μόνο βροχές. "Ξέρεις βέβαια", μου λέει η καμπινγκτζού, "αυτές είναι τοπικές προβλέψεις". Δηλαδή για να καταλάβω, παίζει εδώ να βρέχει και πέντε χιλιόμετρα παραπέρα και ένα ψηλότερα να έχει λιακάδα; Λίγο χλωμό. Η ιδέα της ανάβασης στο Grand Veymont εγκαταλείπεται εν τη γενέσει. Απαγορεύεται δια ροπάλου λένε να ανέβεις στο οροπέδιο με βροχή ή ομίχλη κι εσύ θες να συνεχίσεις για την ψηλότερη κορυφή από την πρώτη μέρα που ήρθες. Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα;

Εναλλακτικές υπάρχουν, όλα έτοιμα για κλασικό και εύκολο μονοπάτι σε χαμηλό υψόμετρο αύριο για να είμαστε σίγουροι. Πάμε να κάνουμε τον γύρο του Mont Aiguille να ζεσταθούμε και Κυριακή ή Δευτέρα κάνουμε και κάτι πιο ζόρικο.

Δις ιζ ιτ!

Το έργο θα προχωρήσει σε συνέχειες γιατί λένε ότι δεν πρέπει να επιβαρύνουμε πολύ τον αναγνώστη με μπλαμπλά. Τρίχες. Έχω βγάλει 350 φωτογραφίες και πρέπει να τις ξεδιαλέξω και να τις σιάξω πρώτα.