Η επιστροφή

Και ναι, πήγαμε και Γιάννενα. Κάπου εκεί, ανάμεσα από δυο γάμους και μια βάφτιση, με ό,τι αυτά συνεπάγονται, ξεκλέψαμε και μια μέρα για να βολτάρουμε και να βρούμε επιτέλους αυτόν τον Τσοκορέλο. Το πρόγραμμα είχε μεζεδοτσίπουρο μεσημεριανό και περιήγηση σε Ελαφότοπο-Άνω Πεδινά, όπου περιέργως δεν είχαμε πάει ποτέ.

Ένας γίγα-πλάτανος.

Ένα ωραίο καφενείο.

Hint: κάτω από το φαναράκι έχει μεσημεριανό με τα όλα του και καλή παρέα.

Κάπου εκεί το πήρα απόφαση να ρίξω το πρώτο σοβαρό περπάτημα μετά από δύο χρόνια. Βασικά ήθελα να πάρω τον μικρό και να τον ανεβάσω μέχρι το καταφύγιο της Αστράκας αλλά ανώτερες δυνάμεις μου το απαγόρευσαν κατηγορηματικά. Η συνήθης παρέα δεν ευκαιρούσε, αλλά την τελευταία στιγμή την παρτίδα έσωσε ο Μήτσος (o e-photographos ντε, αδελφό μπλογκ!), ο οποίος ως συνήθως έχωσε τον πατέρα του να κρατήσει το μαγαζί εκείνο το πρωί.

Ραντεβού όπως πάντα στο Καλπάκι πριν ξημερώσει. Φραπές και τυρόπιτα, το πρωινό του πρωταθλητή. Λέγαμε με σιγουριά ότι θα πάμε ως τη Δρακόλιμνη αλλά κανένας από τους δυο δεν πρέπει να το πίστευε πραγματικά. Παρκάρουμε στο Μικρό Πάπιγκο και πιάνουμε τον ανήφορο. Τρίτη φορά που ανεβαίνω αυτό το μονοπάτι και για ακόμα μια φορά το ξεκίνημα μου φαίνεται εξουθενωτικό. Μετά από λίγο όμως αλαφραίνω και η μηχανή αρχίζει να τραβάει. Συναντάμε τις βρύσες στη διαδρομή και αντί να καθήσουμε από ένα τέταρτο στην καθεμία, απλά γεμίζουμε τα μπουκάλια και συνεχίζουμε. Καλά, καλά, στη μια φάγαμε και κάτι μπισκότα. Στάσεις κάνουμε μόνο για φωτογραφίες.

Η σκιά των πύργων της Αστράκας με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου.

Εδώ φάγαμε τα μπισκότα.

Πρατίνες. Παντού και πάντα.

Σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν οι πρώτες αχτιδ...Το είπα ήδη αυτό.

Εδώ μαθαίνω του Μήτσου πως να βγάζει τον ήλιο με τις αχτίδες που λέγαμε (μικρό διάφραγμα ντε!)

Ναι, καλά βλέπεις στη φωτογραφία, πίσω του είναι το καταφύγιο. Τρεις ώρες με τις στάσεις αυτή τη φορά, μισή ώρα γρηγορότερα από παλιά. Για εμένα αυτή είναι η στιγμή που περιμένω. Όταν φτάνεις ψηλά στον αυχένα, ξαφνικά βλέπεις από πίσω, ανοίγει το μάτι και νιώθεις ότι πετάς. Βλέπεις μια θέα τόσο εντυπωσιακή που θα περίμενες να έχει ένταση και θόρυβο. Κι όμως, απόλυτη ησυχία.

Φωτό κλεμμένη από την κατάβαση. Για χιονισμένη και πανοραμική, κάνε κλικ εδώ.

Ζουμ μέσα στη λάκκα.

Άντε να κατηφορίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας.

Εκεί πάνω είναι η Δρακόλιμνη, μια ανηφορίτσα έμεινε (χαχαχα).

Αλογάκια μέσα στη λάκκα.

Κι έτσι, αγκομαχώντας πλέον φτάσαμε στη λίμνη. Εκεί επιδόθηκα στο αγαπημένο μου σπορ. Πανοραμικές. Και φαγητό.

Νο.1: ρεφλέξιονς

Νο.2: με φόντο την Αστράκα

Νο.3: και Γκαμήλα, και Πλόσκος, και Αστράκα, και ρεφλέξιονς

"Ω ρε Μήτσο κάτι γκρέμια που'χει από δω! Τα είδες;"

Ξεκουραστήκαμε-στεγνώσαμε για μισή ώρα περίπου πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μαζέψαμε ανάσες γιατί η ανηφόρα ως το καταφύγιο, η τελευταία της ημέρας, προβλεπόταν δύσκολη κάτω από τον ήλιο.

Με το κυάλι φαινόταν. Το καταφύγιο, όχι ο ήλιος.

Άρχισαν να εμφανίζονται και μερικά σύννεφα, ό,τι πρέπει για το τοπίο.

Λίγο παρακάτω.

Τα άλογα το έριξαν στο ξεμούδιασμα.

Συρθήκαμε στην τελική ανηφόρα αλλά το άξιζε. Στο καταφύγιο μας περίμενε σκιά, κι άλλα μπισκότα, ένας από τους καλύτερους φραπέδες της επικράτειας κι ένα τσιγαράκι για τα επινικιά. Αθλητές, όχι αστεία. Μας έμεναν πλέον μόλις δυόμισι ωρίτσες κατηφόρα ως το αμάξι, οι οποίες πέρασαν ευχάριστα με συζήτηση σχετικά με τη φωτογραφία γάμου και τις ευκολίες που προσφέρουν στον επαγγελματία οι νέες τεχνολογίες.

Μετά στο σπίτι έφαγα. Πολύ. 

Ένα ορεκτικό

...όσο ετοιμάζω το κυρίως πιάτο.

Ξαναβρεθήκαμε

Κι έτσι ξεκίνησες και πάλι. Με την πρώτη ευκαιρία να πας και πάλι στο ίδιο μέρος. Στη διαδρομή άρχισες να σκέφτεσαι όλο και περισσότερο ότι το συναίσθημα που είχες τις προηγούμενες φορές είναι μάλλον αληθινό.

Τα βουνά που διασχίζεις κάτι σου θυμίζουν.

Στο θυμίζουν και οι στροφές του δρόμου.

Τα σπίτια που είναι χωμένα στο πράσινο.

Τα ποτάμια φέρνουν στη μνήμη μέρη που άφησες πριν καιρό,

το ίδιο και τα γεφύρια που περνούν από πάνω τους.

Η εκκλησία στην πλατεία του χωριού,

οι βρύσες,

τα παλιά τα σπίτια,

τα δρομάκια που περπάτησες για άλλη μια φορά,

η τελευταία κλεφτή ματιά προς τα πίσω την ώρα που φεύγεις...

...και πάνω απ'όλα οι άνθρωποι. Μπορεί να έχουν διαφορετική κοψιά, μπορεί να μιλούν διαφορετική γλώσσα αλλά στην ουσία είναι οι ίδιοι άνθρωποι και αυτοί φτιάχνουν τον τόπο. Τελικά μπορεί να χάνουμε κάτι σημαντικό αλλά μας περιμένει και πάλι πίσω από την γωνία να το ανακαλύψουμε ξανά, απλά με διαφορετικό όνομα!

Για μια υγιή σχέση

Μα καλά, είσαι ένας ράντομ άνθρωπος που σπούδασε μηχανικός (ή σχεδόν), δεν ήσουν χωμένος στα κόλπα και τέλειωσες κάποια στιγμή το πανεπιστήμιο. Μετά δουλειά ούτε για πλάκα και αναγκάζεσαι για να συντηρήσεις/συντηρηθείς να μπαρκάρεις με καράβι. Και γυρίζεις μια ωραία πρωία και λες πως για το χάλι φταίω εγώ, σίγουρα όχι εσύ ο ίδιος και ευτυχώς που υπάρχουν και οι κυβερνήτες μας γιατί αλλιώς ο κόσμος θα πεινούσε. Ε τότε ψηλέ σου αξίζουν όλοι αυτοί, το πρόβλημα είναι ότι θα μας πάρεις κι εμάς στον πάτο. 

Το παραπάνω να το λέτε που και που κι εσείς ώστε να έχετε μια υγιή σχέση με τους φίλους που θα σας απομείνουν. Λίγοι και καλοί!

...αν πάλι θέλετε να έχετε υγιή σχέση με το έτερον ήμισυ, διαβάστε παρακάτω. Έστω ότι εσένα σου αρέσει να ανεβαίνεις τα βουνά, το κορίτσι όμως γουστάρει θάλασσα. Βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι μια μέρα θα της αποδείξεις πόσο λάθος κάνει όμως από την άλλη είναι καλοκαίρι και δεν θέλεις να της χαλάσεις το χατήρι. Είπαμε, θέλει σκηνούλα και θάλασσα!

Παρασκευή απόγευμα, τελειώνεις σχετικά νωρίς από το πανεπιστήμιο. Πας σπίτι, φορτώνεις τα συμπράγκαλα και φεύγεις καρφί για τον κόλπο της Πλαταριάς όπου και μικρό, ήσυχο κάμπινγκ. Στήνεις, μπάνιο με την δύση του ήλιου και μετά κάνα κεράκι κτλ κτλ. Εντωμεταξύ έχεις κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες με τον Άγγελο. Ξημερώματα Σαββάτου σηκώνεσαι, ντύνεσαι, τσιμπάς το αμάξι, τον συναντάς στην Εγνατία και μαζί τραβάτε για την Βέλλιανη. Από εκεί θα ξεκινήσετε για να ανεβείτε τον Γκορίλα.

(Κανονικά εδώ θα έβαζα περιγραφή διαδρομής με λινκ στο σχωρεμένο το oreibasia.gr αλλά δεν μπορώ γιατί τα αφεντικά του αποφάσισαν μια ωραία πρωία να το κλείσουν παίρνοντας μαζί δεκάδες ώρες γραψίματος που είχαμε ρίξει εκεί μέσα. Τελικά το είχα κάνει κάπου backup αλλά δεν μ'αρέσει οπότε το προσπερνάω και επιχειρώ ξανά.)

Ο Γκορίλας έχει ψηλότερη κορυφή στα 1658μ και κρέμεται πάνω από την Παραμυθιά. Δεν είναι το πρώτο μπόι στην Ήπειρο, είναι αλήθεια, αλλά μπορείς να τον δεις σχεδόν από παντού λόγω της θέσης του. Η εκκίνηση γίνεται από τον αρχαιολογικό χώρο της Ελαίας.

Στο ξεκίνημα.

Ανεβαίνοντας έχεις ωραία θέα στον κάμπο.

Μετά από σχεδόν δύο ωρίτσες ανεβασμα φτάνεις στο διάσελο.

Έχει και ένα ωραίο εικόνισμα εκεί πάνω.

Κάπου εκεί χάνεις το μονοπάτι. Άπειρος γαρ, λες "ας πάμε προς αυτήν την κατεύθυνση και
θα βρούμε το μονοπάτι παραπέρα".

Μετά από ένα δίωρο περιπλάνησης (στην σωστή κατεύθυνση),
φτάνεις ξανά στην κορυφογραμμή και βλέπεις ότι το Ιόνιο
σου στέλνει μια γαμάτη καλοκαιρινή μπόρα!

Βασικά και πίσω μας, προς το Σούλι, τα πράγματα δεν δείχνουν καλύτερα. Α, τελείωσε
και το νερό!

Παρατηρείς και αυτόν τον βράχο...

Ναι, η επιστροφή είχε και μερικά ίχνη πανικού για να προλάβουμε την καταιγίδα. Λίγη σβελτάδα, λίγο στα τρία, στα τέσσερα, στα πέντε, λίγη καταρρίχηση και βρισκόμαστε στο εικόνισμα την ώρα που σκάνε οι πρώτοι κεραυνοί. Βουρ μέσα στο δάσος για χαμηλότερα υψόμετρα. Στο αμάξι αλλάγη όσων ρούχων έχουν μουσκέψει, δηλαδή όλα, και αποχαιρετισμός με γέλια.

Πίσω στο κάμπινγκ τίποτα δεν έχει διαταρραχθεί, εκεί βλέπεις δεν έριξε σταγόνα. Βρίσκεις το κορίτσι  στο αντίσκηνο να διαβάζει το βιβλίο της. Ένα γρήγορο μπανάκι και μετά σαλάτα-κοκκινιστό-μπύρα στα δύο. Βραδυνός ύπνος με το κύμα να φτιάχνει σάουντρακ. Από τις ωραιότερες αναβάσεις.

Τα παιδιά από τη θάλασσα

Σήμερα για δεύτερη φορά επισκεύτηκα ένα συγκεκριμένο εργαστήριο στη δουλειά. Για δεύτερη φορά αναφώνησα ότι έκανα λάθος επιλογή καρίερας. Φαντάσου να συστεγάζονται μια αίθουσα εικονικής πραγματικότητας, ένα τεράστιο μηχανουργείο για να φτιάχνεις μόνος σου τα μηχανήματα που θες και κάτι γιγάντιοι ρομποτικοί βραχίονες που στην άκρη μπορούν να "φορέσουν" μεγάλες τανάλιες, τρυπάνια, δίσκους κοπής, τεράστια λέιζερ! Πόσο πιο γαμάτο μπορεί να γίνει; Αυτά τα ονειρευόμασταν μικροί και άλλοι είναι τώρα πενήντα χρονών και πληρώνονται για να παίζουν μαζί τους! Ψυχραιμία, το προσθέτουμε στην λίστα των φοβεροτερότερων επαγγελμάτων και προσπαθούμε να το ξεχάσουμε με μια ιστορία από τα παλιά:

Πριν τέσσερα χρονάκια και κάτι αποφασίσαμε με κάτι φίλους να ξεκινήσουμε τα μπάνια νωρίτερα απ'ό,τι συνήθως, στα τέλη του Μάη σε ένα κάμπινγκ κοντά στην Πάργα. Καλά περάσαμε. Την Κυριακή τα μαζεύουμε για αναχώρηση και οι δρόμοι μας χωρίζουν αφού δηλώνουμε ότι θέλουμε να κάνουμε "λίγη βόλτα" πριν επιστρέψουμε Γιάννενα. Ξεκινάμε λοιπόν με κατεύθυνση βόρεια προς την Ηγουμενίτσα.

Φωτό δεν τραβούσα στη διαδρομή οπότε πάρτε μια Πάργα.

Πολλή στροφή ρε να πάρει αυτός ο δρόμος (τι πρωτότυπο). Φτάνοντας Ηγουμενίτσα έχει αρχίσει να μεσημεριάζει. Μπύρα-χωριάτικη-σαρδέλες είναι το τρίπτυχο της καλοκαιρινής ευτυχίας, δεν θέλει τίποτε άλλο. Μην κάτσουμε όμως στην πόλη, λέω. Να τραβήξουμε προς το Δρέπανο, όλο και κανένα μικρό ταβερνάκι θα βρούμε.

Από Πάργα κι αυτή. Και με κουλτουρέ φωτοσοπιά. Τα έκανα κάτι τέτοια τότε.

Αν δεν κάνω λάθος είχε ψαροταβέρνα εκεί αλλά ήταν μια μεγάλη, 80's, οικογενειακή και μ'αρκετό κόσμο. Με τίποτα. Είχα την αίσθηση ότι λίγο παραπέρα θα έβρισκα κάτι σε φάση Βέγγου από το "Όλα Είναι Δρόμος". Παραπέρα όμως βρήκαμε το Δέλτα του Καλαμά και αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε ρότα επιστρέφοντας προς Ηγουμενίτσα. Πέσαμε πάνω και στον Πύργο του Ραγίου, ο οποίος μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρων αλλά και οι πόρτες του ήταν πολύ κλειστές, οπότε αναγκαστήκαμε να συνεχίσουμε.

Έβγαζα και κάτι ηλιοβασιλέματα το προηγούμενο βράδυ.

Καταμεσήμερο πλέον. Ας φάμε στην Ηγουμενίτσα μου λέει αλλά εγώ δεν θέλω ν'ακούσω κουβέντα. Έχει πολύ κόσμο εκεί, απαντώ. Άλλωστε σε μισή ωρίτσα το πολύ θα είμαστε Παραμυθιά, θα φάμε εκεί. Σφαίρα στην Εγνατία και μπαίνουμε Παραμυθιά στις 3:30 ακριβώς (υπενθυμίζω, Κυριακή στα τέλη του Μάη) όπου τα πάντα είναι κλειστά και στο δρόμο δεν κυκλοφορεί ψυχή. Στην επιστροφή κι ενώ έχουμε σχεδόν παραδώσει τα όπλα μου έρχεται η επιφοίτηση. Ένας καθηγητής μου είχε πει για ένα ωραίο ταβερνείο νότια από τα Γιάννενα.

-...και είναι μακρυά αυτή η Σκλίβανη;

-Όχι ρε, κανένα τεταρτάκι από τα Γιάννενα (Εδώ γελάμε. Πάλι.)

Ψάχνουμε το χωριό αλλά τίποτα. Οι ταμπέλες δε βοηθάν και ο χάρτης μου είναι της κακιάς ώρας. Σταματάμε ξανά και ξανά για να τον κοιτάξω. Σε κάποια φάση μας πλευρίζει ένα περιπολικό και ρωτάει από το παράθυρο ο πόλισμαν:

-Συγνώμη, μήπως ξέρετε πού είναι η Σκλίβανη;

Εκεί πλέον πήγα να βάλω τα κλάμματα. Ευτυχώς όμως το χωριό το βρήκαμε μετά από λίγη ώρα. Πάρκαρα κάτω από το καφενείο.

-Τράβα να δεις αν έχει τίποτε να φάμε, της λέω με όλη την αντρίλα που μπορούσα να συσσωρεύσω μέσα μου.

Βλέπεις, ντρεπόμουν να εμφανιστώ σε ένα χωριό που βρίσκεται 45 κάργα βουνίσια και ηπειρώτικα χιλιόμετρα σε ευθεία από τη θάλασσα με το λουλουδάτο το μαγιό μου, θα με παίρναν για βλαμμένο. Ευτυχώς δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ντροπές. Εκεί λοιπόν, την ώρα που περίμενα μέσα στο αμάξι και έβλεπα το κορίτσι να επιστρέφει κάνοντας νοήματα ότι φαϊ γιοκ, κατάλαβα το λάθος μου: στα Πεστά είπε ο άνθρωπος να πάς όχι στη Σκλίβανη! 

(Βρισκόμαστε πλέον στο σωστό μαγαζί, η ώρα έχει πάει έξι)

-Κάρβουνα δεν έχω ακόμη, να σας βάλω μια τηγανιά; 

-Βάλε.

-Σαλάτα χωριάτικη;

-Βάλε.

-Πατάτες;

-Βάλε.

-Γαλοτύρι;

-Βάλε.

-Φέτα;

-Βάλε.

-Τι θα πιείτε;

-Μπύρα.
-Έχω και τυρόπιτα σπιτική σήμερα.
-Βάλε.

Τρώμε και φεύγουμε. Όντως εξαιρετικό το κατάστημα. Μετά από ακριβώς 14 ημέρες παίρνουμε δυο φιλαράκια να τους πάμε εκεί για φαγητό. Σήμερα σερβιτόρος είναι ένα άλλο παιδί.

-Από κρέατα κοντοσούβλι, πανσέτα, κανένα σουβλάκι αν θέλετε.
-Ωραία γιατί την προηγούμενη φορά δεν έπαιζε τίποτε στα κάρβουνα.
-Τίποτα; Θα ήρθατε μάλλον περίεργη ώρα.
-Ναι, ήταν γύρω στις έξι.
-Α! Είσαστε τα παιδιά που είχαν έρθει από τη θάλασσα!
-...

...κι έχει και μια ωραία θέα το άτιμο!

Ρίζες

Το Βαρλαάμ το ξέρατε; Ε λοιπόν είναι ένα μικρό χωριό κάπου εδώ, λίγο κάτω από τα Γιάννενα:

View Varlaam in a larger map

Προχτές επικοινώνησε μαζί μου κάποιος στο flickr. Μου είπε ότι στη γειτονιά του ζει μια ηλικιωμένη από το Βαρλαάμ. Έφυγε μικρή από το χωριό και από τότε δεν το είχε ξαναδεί, οπότε την βοηθάει να βρει φωτογραφίες. Η γειτονιά τους βρίσκεται κάπου εδώ. Φωτογραφίες έψαξα στο νετ αλλά δεν βρήκα κάτι. Η επόμενη λύση ήταν να ρωτήσω καμμία από τις άκρες μου στα Γιάννενα μπας και έχει κάτι. "Θα παω να βγαλω φωτο και θα σου τις στειλω" ήταν αυτολεξεί η απάντηση. 

Έχω πει ποτέ ότι είμαι περήφανος για τους φίλους μου; Όχι μόνο αυτόν, όλους.

Τις προάλλες είχαμε μια μίνι συζήτηση σε αλλουνού το μαγαζί περί πίτσας με λαχανικά. Έπεσα σε κάτι πρόσφατες φωτογραφίες και τις τσοντάρω με την ευκαιρία.

Στη δεύτερη φωτό είναι άλλη μια ανακάλυψη της κυρίας στα ιντερνέτς. Ναι πίτσα είναι αλλά η συγκεκριμένη έχει βάση αποκλειστικά από κουνουπίδι, μοτσαρέλα, παρμεζάνα και αυγό. Η συνταγή βρίσκεται εδώ, αξίζει τον κόπο!

2520

Στις 8 Ιούνη του 2009, μαζί με τον Μήτσο πήγαμε πρώτη φορά προς τον Γράμο. Αρχικά είχαμε ξεκινήσει για λίμνες Αρρένων, επί τόπου αλλάξαμε γνώμη και φύγαμε προς Γκέσο και τελικά καταλήξαμε στη Σκίρτση, λίγο παραπέρα. Βάπτισμα του πυρός ουσιαστικά για ψηλό βουνό, με γερές ανηφόρες, παρακάμψεις, λάθη και χιονοπόλεμο σε μέρα που όλος ο κόσμος ήταν στις παραλίες.

Το 2520 (είναι η ψηλότερη κορφή, έτσι;) φάνταζε τότε πολύ μακρυά για τις δυνατότητές μας, ήταν όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού και φέτος ήταν η ευκαιρία. Βλέπεις, όταν έρχεσαι για λίγες μέρες διακοπών και υπολογίζεις ότι σε παίρνει να κάνεις βαριά 2-3 αναβάσεις, φροντίζεις να είναι σημαντικές. Ο προγραμματισμός ξεκίνησε μεταξύ σοβαρού κι αστείου:

Δημήτρης-1: Τι ώρα θα περάσεις να με πάρεις;

Δημήτρης-2: Στις τέσσερις (τυχαίο νούμερο).

ή

Δημήτρης-2: Θα πάμε 2520 τη Δευτέρα.

Δημήτρης-3: Μπαμπά, μπαμπά θα κρατήσεις το μαγαζί να πάω με τα παιδιά; (Το είπε έτσι, αλήθεια)

Τελικά βρεθήκαμε ξημερώματα στον φούρνο στο Καλπάκι να σκοτώνουμε τυρόπιτες και κακάο, το πρωινό των πρωταθλητών. Οι κοστουμάτοι που εκείνη την ώρα γυρίζαν απ'τα πανηγύρια πρέπει να νόμιζαν πως είμαστε τρελλοί, πού να'ξεραν πως μάλλον είναι ανάποδα. Στην Αετομηλίτσα φτάσαμε ακριβώς την ώρα που χάραζε και ξεκινήσαμε αμέσως. 

Με το πρώτο φως.

Βουρ προς τα πάνω!

Πιάσαμε την ανηφόρα προς τον Γκέσο και κάποιοι από νωρίς δείξαν τις άγριες διαθέσεις τους. Τελικά όταν βγήκαμε στο γυμνό, λίγο πριν την κορυφή, τον ξαμολήσαμε να φύγει μπροστά μόνος του. Οι άλλοι τρεις τον παρακάμψαμε από κάτω και τον αφήσαμε εκεί να τρώει τα μπισκότα του.

Γκέσος, Σκίρτση και δυο καράφλες. Από την τρίτη (καράφλα) φαίνεται μόνο η σκιά.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει το κυρίως πιάτο. Δεν λέω πολλά λόγια. Για κάτι τέτοιες διαδρομές κάθε τρεις και λίγο ανεβαίνουμε στα βουνά.

Χαλβαδιάζοντας τον Γράμο.

Ο Γκέσος, κοιτάζοντας προς τα πίσω.

Μια πρώτη ματιά στο 2520, προς το παρόν από μακρυά.

Σ'έχω κάνει θεό.

Το μονοπάτι τραβάει πάνω στη ράχη.

Θα την τραβούσε ο επαγγελματίας φωτογράφος της παρέας αλλά βαριόταν και το έκανα εγώ.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να βαράει όταν πιάσαμε κορυφή (αντιηλιακό; τι είναι αυτό;). Την τελευταία ώρα ζοριστήκαμε λίγο αλλά πλέον δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσουμε.

Ειδική προσευχή κορυφής.

Πανόραμα από το 2520 προς τα πίσω. Η ψηλή κορυφή είναι η Σκίρτση και ο Γκέσος
αχνοφαίνεται στο κέντρο. Ποιός γυρίζει πίσω τώρα;

Ξεκινήσαμε για πίσω και μάλιστα αρκετά γρήγορα γιατί στο κολωνάκι της κορυφής είχαν καβατζωθεί κάτι έντομα, σατανική διασταύρωση μέρμηγκα και μυγακίου που δε μας άφησαν να απολαύσουμε ούτε τον παραδοσιακό σπαστό φραπέ. Τζάμπα ήρθαμε στις εσχατιές της χώρας μου φαίνεται.

Η επιστροφή έμοιαζε ατελείωτη. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε πια στην Αετομηλίτσα και το αμάξι που μας περίμενε εκεί για δέκα και μισή ώρες. Στη διαδρομή μέχρι τα σπίτια λίγες κουβέντες. Από τη μία η κούραση και από την άλλη σκέψεις και χαζά χαμογελάκια για το τι καταφέραμε.   

Άντε να'μαστε καλά και του χρόνου το μενού έχει Γκόλιο-Καρδάρι-Κάμενικ. Όχι τίποτα αλλά εκτός από την ομορφιά του τοπίου υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που πηγαίνουμε στο Γράμο, έτσι;