Ημέρα δεύτερη

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα για δουλειά και ένα δυνατό πασχαλινό τετραήμερο (Πάσχα phase 1/3), συνεχίζω με την δεύτερη ημέρα της βόλτας στα Cévennes (η πρώτη εδώ). 

Ξυπνήσαμε σχετικά αργά. Φαινόταν πάντως ότι έχουμε αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσουμε την, αρκετά μεγάλη και σήμερα, διαδρομή. Αυτά είναι τα καλά του να ξεκινάς περπάτημα επί τόπου και να μην πρέπει να οδηγήσεις για ένα δίωρο πρώτα. Ο μόνος λόγος βιασύνης ήταν οι προβλέψεις για καταιγίδα που είχα δει δυο μέρες νωρίτερα. Έπρεπε οπωσδήποτε εκείνη την ώρα να έχουμε κατέβει αρκετά ώστε να μην μας πιάσει πάνω στην γυμνή ράχη αν και οι φύλακες στο καταφύγιο δεν έδειξαν να ανησυχούν ιδιαίτερα. 

Γύρω από το Aire de Côte και μέχρι την κορυφή του Aigoual έχει κάτι ωραία δάση, τα είχαμε πρωτοδεί όταν κάναμε τα 4000 βήματα. Αυτή τη φορά όμως δεν είχε ομίχλη και το δάσος ήταν τελείως διαφορετικό.

Μέσα στο δάσος.

Σύντομα η κορυφή του Aigoual βρέθηκε ακριβώς μπροστά μας.
Έμενε μια ανηφόρα μόνο.

Τα βράχια ήταν ό,τι πρέπει για πόζες. 

Λίγο πριν την κορυφή συναντήσαμε τα χιόνια. Είχα τσεκάρει από webcam την κατάσταση στα ψηλά αλλά από την πίσω μεριά του βουνού που είναι πιο ανήλια τα πράγματα ήταν λίγο πιο δύσκολα. Πιο δύσκολα δηλαδή για μένα που βούλιαζα μέχρι το γόνατο. Το κορίτσι από την άλλη βούλιαζε ίσα-ίσα για να τσατιστεί και τέλος ο Ίναμ απλά επέπλεε από πάνω.

Έλα, λίγο ακόμη και φτάσαμε!

Όταν πιάνουμε κορυφή ο καιρός έχει ήδη βαρύνει πολύ και φαίνεται πως η βροχή είναι θέμα χρόνου. Φεύγουμε καρφί για κάτω και ένα τέταρτο μετά αρχίζουν τα...παγάκια! Για την ακρίβεια ήταν χιόνι παγωμένο και έπεφτε μάλιστα πολύ από αυτό. Το περπάτημα μέσα στο δάσος με μόνο ήχο αυτόν από τα άσπρα μπιλάκια ήταν τελείως απόκοσμο και κράτησε κανένα μισάωρο. Σταμάτησε για πέντε λεπτά και μετά ξαναξεκίνησε σε μορφή δυνατής βροχής που δεν έλεγε να κωπάσει. Εμείς σκεπαστήκαμε καλά και συνεχίσαμε τον δρόμο μέσα από τα βράχινα περάσματα που συναντήσαμε και την προηγούμενη φορά:

Από την προηγούμενη επίσκεψη: πραγματικά, δεν ξέρω αν θα του ταίριαζε
διαφορετικός καιρός.

Η φωτογραφική βγήκε από την τσάντα μονάχα για να αποθανατίσει κάτι όμορφους καταρράκτες και ύστερα μαζεύτηκε ξανά. 

Αυτούς.

Όταν πέρασε η βροχή και ξεσκεπαστήκαμε είχαμε ήδη περπατήσει για δύο ώρες από την κορυφή. Εκείνη τη μέρα φάνηκε για πρώτη φορά γιατί χρειάζεται μποτάκι της προκοπής, αντιανεμικό/αδιάβροχο της προκοπής, σακίδιο της προκοπής, μπατόν της προκοπής και πάει λέγοντας.

Οι υπόλοιπες φωτογραφίες της κατάβασης αφορούσαν αποκλειστικά τα απαίσια σπίτια που βρίσκονται μέσα στις απαίσιες αυτές κοιλάδες και μας έχουν αναγκάσει να ασχοληθούμε μαζί τους τόσες φορές...

Ασχολίαστον.

Επίσης.

Ειδικά αυτό.

...αλλά και αυτό.

Στη Valleraugue ξηγηθήκαμε πίτσα-μπύρα για τα επινίκια, μικρό περίπατο για να ηρεμήσουμε και μετά βουρ για τα σπίτια μας. Αποστολή εξετελέσθη.

Πρώτη φορά την βλέπω ηλιόλουστη!

Τώρα που εξετελέσθη, μπορούμε να βάλουμε πραγματικά μπρος τα πιο μεγαλόπνοα καλοκαιρινά πρότζεκτ:

1. Την πρώτη μας επίσκεψη στις Άλπεις με κυριότερη διαδρομή τον γύρο του Monte Viso.
2. Μια μικρή διάσχιση στα κάστρα των Cathares, εκεί προς τα σύνορα με την Ισπανία.

Όλα αυτά μόνο σε περίπτωση που ικανοποιηθούν πολλά "αν", διαφορετικά οι φωτογραφίες αρκούν για χάζι μέχρι αποβλάκωσης. Το κλείνω εδώ, πάω να ικανοποιήσω κάτι "αν".

Νέα βουνοσεζόν

Λοιπόν πριν ξεκινήσω, μια ψιλοάσχετη προειδοποίηση: αν είναι να πάρετε σαλάχι ή δεν-ξέρω-τι-διάολο-ήταν-αυτό-το-πράμα, προσοχή! Αυτό το βρωμόπραμα, όπως και τα ξαδέρφια του οι καρχαρίες, κατουράει μέσα από το δέρμα! Αποτέλεσμα είναι να βρωμάει αμμωνία. Βρήκαμε οδηγίες από νετ, τις οποίες και εφαρμόσαμε αλλά εις μάτην. Πήγε άκλαφτο και ευτυχώς που ήταν λίγο. Ίσως έπρεπε να κάτσει περισσότερο μέσα στο λεμόνι, δεν ξέρω.

Α, επίσης πήγαμε το προηγούμενο ΣΚ στα Cévennes. Πάλι. Θυμάσαι τα 4000 σκαλιά; Το ίδιο βουνό αλλά η διαδρομή ελαφρώς μεγαλωμένη ώστε να γίνεται σε 2 ημέρες με διαμονή σε καταφύγιο. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να ανεξαρτητοποιούμαστε και λίγο από το αυτοκίνητο και να βασιζόμαστε περισσότερο στα ποδάρια μας. Επίσης θέλαμε να δούμε πώς τα πάμε με φορτωμένα σακίδια και μακριές πορείες. Θα χρειαστεί στο σύντομο μέλλον ελπίζω.

Εκκίνηση από το σπίτι Σάββατο νωρίς το πρωί. Είμαστε τρεις αυτή τη φορά, μιας και έχουμε μαζί τον Ίναμ, φίλο από την δουλειά. Θέλουμε σχεδόν δύο ώρες να φτάσουμε στη Valleraugue. Ο καιρός συννεφιασμένος και άστατος, όπως έλεγαν και οι προβλέψεις. Δεν πτοούμαστε όμως. Παρκάρουμε το αμάξι, φορτωνόμαστε και ξεκινάμε. Αρχικά κινούμαστε σε άσφαλτο αλλά μετά πιάνουμε μονοπάτι και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε. Πετυχαίνουμε κάτι απαίσια σπίτια.

Άλλα μεγάλα...

...και άλλα μικρά.

Όλα όμως πνιγμένα μέσα στο πράσινο!

Λίγο παραπάνω, συναντάμε και αποδείξεις ότι η περιοχή είχε πολύ περισσότερους κατοίκους στο παρελθόν.

Από την ράχη επάνω, βλέπουμε προς τα βόρεια την κοιλάδα Borgne, η οποία μας είχε απασχολήσει άλλη φορά και μακάρι να μας απασχολήσει ξανά σύντομα.

Faveyrolle από ψηλά.

Η κορυφή του Aigoual εντός οπτικού πεδίου!
Για αύριο όμως.

Στο μνημείο της Αντίστασης που βρίσκεται πάνω στο Col du Pas θα κάνουμε την στάση μας για φαγητό. Άλλωστε είμαστε αρκετά κοντά στο τέλος της σημερινής πορείας.

"Η δύναμη της Αντίστασης δεν έρχεται από τις
τελετές μνήμης", υπενθυμίζει η διακριτική επιγραφή
στην πίσω μεριά.

Τρώμε και φεύγουμε βιαστικά γιατί μαζεύονται πάλι σκούρα σύννεφα. Ευτυχώς θα την γλυτώσουμε για τρίτη φορά σήμερα. Από εκεί και πέρα μπαίνουμε σε ένα ωραίο δάσος ως το καταφύγιο στο Aire de Côte όπου και θα διανυκτερεύσουμε.

Τελευταία μέτρα.

Aire de Côte

Το Aigoual από Aire de Côte.

Είμαστε μόνοι μας στο καταφύγιο. Μόνη παρέα ο Ντιντιέ και η Σεντρίν, που είναι οι φύλακες αυτήν την περίοδο, μαζί με τα παιδιά τους. Κάνουμε μπανάκι και προσπαθούμε να ανάψουμε το τζάκι. Το γεγονός ότι τα ξύλα ήταν μούσκεμα και το ενεργειακό τζάκι γεμάτο μανιβέλες δεξιά και αριστερά φαντάζει αρκετά καλή δικαιολογία για να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσαμε να το βάλουμε μπρος. Τελικά μας λυπήθηκε αυτός ο καλός ο άνθρωπος και μας το άναψε. Το απόγευμα κύλησε με κουβέντα και επιτραπέζια, μέχρι που πήγαμε για ύπνο.


Τώρα πάω για ύπνο στ'αλήθεια. Ολόκληρο ΣΚ πέρασε κι έγραψα μόνο τα μισά. Τα υπόλοιπα τα λέμε μέσα στην εβδομάδα!



Και χάρτη έχουμε:

Τέσσερις χιλιάδες σκαλιά

Προσοχή προσοχή! Από τη στιγμή που έχω φάει ένα δίωρο για να βρω την αρχική φράση, προβλέπεται πολύ φόλα ανάρτηση. Σας έχω προειδοποιήσει. Καλή είναι τελικά.

Στα Cevennes έχουμε πάει άλλες δυο φορές, περιγραφές εδώ κι εδώ, και αναδεικνύονται ως αγαπημένος προορισμός μέχρι στιγμής. Μάλλον θα φταίει ότι μοιάζουν σε πολλά πράγματα με τα Ζαγόρια, τα Πωγώνια, τις Βωβούσες και τις άλλες αηδίες όπου δείχνουμε την προτίμησή μας. Αυτήν την τρίτη φορά όμως πήγαμε με συγκεκριμένο σκοπό: την ανάβαση του Mont Aigoual από το "Μονοπάτι των 4000 σκαλιών".

Αχ, το Mont Aigoual! Το φόβητρο των ορειβατών, ο γίγαντας των Cevennes, ο τοίχος πάνω από την Μεσόγειο, το θηρίο της Νότιας Γαλλίας με τα... 1567μ υψόμετρο! 'Οχι πολύ εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι το Πάικο έχει υψόμετρο 1650μ. Παρόλα αυτά, τα 4000 σκαλιά είναι όντως από τις σημαντικές αναβάσεις της περιοχής, μιας και η εκκίνηση βρίσκεται στην Valleraugue στα 353μ και αν (όπως εμείς) επιλέξεις να κάνεις τον πλήρη κύκλο πρέπει να ετοιμαστείς για 24 χορταστικά χιλιομετράκια.

Πέμπτη βράδυ (5 Οκτώβρη, έτσι;) στο τηλέφωνο με την ιδιοκτήτρια του κάμπινγκ:
-'Εχετε θέση για αντίσκηνο από αύριο μέχρι την Δευτέρα;
-Έχουμε, έχουμε. (χαχανίζοντας)

Ρόμπες και στην Ευρώπη πλέον, φτάνουμε στο τελείως άδειο κάμπινγκ Παρασκευή βράδυ και στήνουμε με τον φακό. Βραδυνό-ρομαντζάδα κάτω από τ'αστέρια με το ποτάμι δίπλα να μας παίρνει το κεφάλι. Ακούω τα πατροπαράδοτα μπινελίκια γιατί δεν είχα διαβάσει αρκετά προσεκτικά τη διαδρομή ώστε να δω ότι είναι 24χλμ και ότι αναφέρει δύο απότομα περάσματα. Τα μπαλώνω με κάτι παραδοσιακά "πάμε και βλέπουμε αγάπη μου", "αν κουραστούμε γυρίζουμε" και "μέχρι την κορυφή τουλάχιστον φαίνεται οκ" και πέφτουμε για ύπνο στο deluxe κατάλυμα.

25€ παρακαλώ. Δεν γεμίζει το μάτι αλλά έχει μέχρι και φουσκωτό
στρώμα μέσα. Γι'αυτό δεν χωράω και κοιμάμαι διαγώνια.

Το επόμενο πρωί είναι πολύ υγρό, έχει κάτσει ένα σύννεφο μέσα στην κοιλάδα, πράγμα μάλλον σύνηθες. Φτάνουμε στο σημείο εκκίνησης και αρχίζουμε αργά να ανηφορίζουμε στην ράχη που θα μας πάει ως την κορυφή σε περίπου τέσσερις ώρες.

Valleraugue

...αρχικά σε μουσκεμένο δάσος τίγκα στα μανιτάρια...

Σαν κι αυτό.

...μετά σε βράχινα περάσματα. Αριστερά μας η πλαγιά περιφραγμένη γιατί βοσκάν τα ζα.

Εντυπωσιακά περάσματα.

Οι "Προβατίνες στην ομίχλη" που λέγαμε!

...μετά ξανά μέσα στο υγρό δάσος με την ανάσα να βαραίνει και τα ρούχα να μουσκεύουν. Μας προσπερνούν δυο εικοσάχρονοι ψυχάκηδες που ανεβαίνουν τρέχοντας μόνο με ένα παγούρι νερό πάνω τους. Αχ τα νιάτα!

Η επιβράβευση για το ανέβασμα έρχεται όταν φτάνουμε στο ψηλότερο σημείο της βόλτας και βάζουμε τα σύννεφα από κάτω.

Ησυχία και ζέστη.

Ααααα η νοτιοανατολική Γαλλία!

Μετά κάθοδος και σταδιακή επανείσοδος στην υγρασία...

Ιπτάμενο τροπικό νησί. Δεν μου το βγάζεις απ'το μυαλό!

Μόνο κόκκινα είχε φίλος, τα άλλα βγήκαν και τα τσάκισαν.

Πολύ μούσκεμα σε λέω!

Λίγο πριν το φινάλε: μηνύματα συμπαράστασης.

Η Κυριακή ήταν μέρα ανάρρωσης με βολτίτσα στο χωριό όπου είχε αγορά ντόπιων προϊόντων που εδώ είναι τα γλυκά κρεμμύδια, τα κάστανα και τα μήλα. Ένα μπουκάλι χυμό μήλο και δέκα κιλά κρεμμύδια. Μη γελάς ρε, πριν μια βδομάδα ανοίξαμε το δεύτερο πεντόκιλο. Είναι βασικό κομμάτι της διατροφής!

Κι αυτά γλυκά κρεμμύδια είναι.
Να θυμηθώ να φτιάξω αύριο.

Εδώ η κοιλάδα του Taleyrac, διαμορφωμένη όλη με αναβαθμούς για να
φυτεύουν μονάχα...Καλά καλά, δεν το ξαναλέω.

Δευτέρα ξυπνήσαμε, μαζέψαμε το τσαντίρι και αφήσαμε το κάμπινγκ. Αυτή τη φορά ούτε καν οι ιδιοκτήτες ήταν εκεί. Ο δρόμος της επιστροφής προφανώς και δεν ήταν ο συντομότερος δυνατός. Πρώτα ανεβήκαμε στην κορυφή του Aigoual με το αμάξι. Ναι, φτάνει άσφαλτος μέχρι εκεί από μια καταπληκτική διαδρομή και όχι, δυο μέρες νωρίτερα περάσαμε πολύ κοντά από την κορυφή αλλά όχι ακριβώς σε αυτήν.

Η κοιλάδα της Valleraugue από κάτω μας.

Από την κορυφή μόνο αυτό. Το σύννεφο και ο αέρας δεν
λέγαν να σπάσουν ούτε για δευτερόλεπτο.

Στη συνέχεια καφεδάκι στο χωριό-resort L'Esperou και δρόμο προς τα νότια και τα χαμηλότερα υψόμετρα.

Αριστερά η Καθολική, δεξιά η Προτεσταντική εκκλησία του L'Esperou.
Παλιά είχαν κάτι θεματάκια.

Μέσα στα δάση κάναμε μεγαλόπνοα σχέδια για την άνοιξη,

Σήμερα φαίνονταν μέχρι και οι Άλπεις και η θάλασσα στα νότια!

Στο Mandagout σε ένα καταπληκτικό παντοπωλείο-εστιατόριο
ήπιαμε άλλον έναν καφέ. Αυτή είναι όμως η εκκλησία του χωριού.

Τελευταία στάση το Ganges με το όλο φωτογένεια μεσαιωνικό του γεφύρι και τα σοκάκια του κέντρου που βρωμούσαν υγρασία και κάτουρο.

Αυτά.

Προσεχώς

Κακοτράχαλες κορυφές...

Ομιχλώδη δάση...

Μαγικά μανιτάρια...

Στοιχειωμένα σπίτια...

Σφαγμένοι Προτεστάντες...

Λιτά γεύματα...

 Όλα αυτά (και άλλα πολλά!) θα τα δούμε στις επόμενες μέρες σε περίπτωση που:

• Ως εκ θαύματος αναστηθεί ο υπολογιστής μου.
• Ως εκ θαύματος διορθωθεί ο υπολογιστής μου.
• Ως εκ θαύματος έρθει ένας καινούργιος μιας και ο παλιός έφαγε τα ψωμιά του.

 Με την ευγενική χορηγία του ΚΟΥ-ΚΟΥ-ΕΦ!

Προς τη Δύση

Λογικά αυτή η δεκαετία στα Γιάννενα μου άφησε τα σημάδια της. Ανατολικά υπάρχει ο παράδεισος του βουνίσιου αλλά όχι, εκεί εμείς. Μια βδομάδα μετά από αυτό, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στον τόπο του εγκλήματος γιατί η περιοχή έδειχνε πολλά υποσχόμενη. Σάββατο πρωί το αμάξι φορτώθηκε και φύγαμε.


Πρώτη στάση για ανεφοδιασμό στον παραγωγό. Το οικόπεδο δίπλα στον δρόμο είναι μεγαλούτσικο ώστε να χωράει, δέντρα, ζαρζαβάτια και πουλερικά τα οποία πωλούνται επί τόπου. Φορτώνουμε φρούτα και κάτι κρεμμυδόσκορδα.

Παρακάτω βρίσκεται το Sauve. Ένα μόνο από τα κτίσματα της πρόσοψης πάνω στο ποτάμι έχει κάτι άθλια μπετά τύπου ελληνικής κωμόπολης και το έχουν μισοκρύψει πίσω από μια τεράστια ζωγραφιά.

Μην την ψάχνεις, στη μέση είναι.

Από εκεί στο Saint-Hippolyte-du-Fort και πλέον μπαίνουμε στα Cévennes από κάτι στενούς δρόμους μέσα στο δάσος ως το μακρόστενο χωριό, Lasalle.

Τα συγχαρητήρια για την παρατηρητικότητα στην κυρία παρακαλώ.

Καταλήγουμε στο Anduze όπου και αράζουμε σε κάμπινγκ δίπλα στο ποτάμι. Λίγο φαΐ, ύπνος κάτω από τα δέντρα και μετά στήσιμο σκηνής. Προσπάθεια για μπάνιο αλλά το νερό είναι ζεστό και δεν εμπνέει, οπότε εγκαταλείπουμε και πάμε για βόλτα στην πόλη ως το βράδυ.

Την επομένη καίω τις σκέψεις που είχα για περπάτημα. Καλύτερα μια γύρα με το αμάξι να γνωρίσουμε λίγο το μέρος παρά να πάμε στα χαμένα. Κοντά στο Anduze είναι ο Saint-Jean.

Γοητευτικότατος ο Άη-Γιαννης.

Από εκεί και πέρα μπαίνουμε σε αχαρτογράφητη περιοχή. Ο δρόμος ανηφορίζει πλάι στον ποταμό Gardon, έναν από τους κυριότερους της περιοχής, μέχρι να φτάσει ψηλά στις πηγές του. Απίθανα μέρη με σπίτια χαμένα σε συνεχόμενους καταπράσινους όγκους και κοιλάδες που σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι τουλάχιστον χίλια μέτρα ψηλότερα απ'ότι στην πραγματικότητα.

Saumane

Monteils, προφανώς.

Faveyrolle

Αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς Valleraugue και βλέπουμε για πρώτη φορά το Mont Aigoual. Παρά τα μόλις 1565 μέτρα του, θεωρείται έμβλημα της περιοχής και έχει μια από τις σπουδαιότερες αναβάσεις.

Λίγο τραγικό το καδράρισμα αλλά you get the idea. Όποια σταγόνα πέσει από δω μεριά
καταλήγει στη Μεσόγειο, οι υπόλοιπες τραβάν για Ατλαντικό.

Valleraugue. Ντάλα μεσημέρι, στάση για μπύρα!

Λίγο παρακάτω κάνουμε την τελευταία στάση πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.

Μπανάκι κανείς;

Μέρα 1η:

View Larger Map

Μέρα 2η:

View Larger Map

Hint: κάνε κλικ στο "View Larger Map" και ενεργοποίησε τις φωτογραφίες αν έχεις μερικές ώρες για ξόδεμα.