V. Conclusion

Περάσαν τρία χρόνια από τότε που έγραψα τελευταία φορά δημοσίευση (επιστημονική) και νόμιζα ότι ακόμη το'χα. Νόμιζα. Ευτυχώς έφτασα σήμερα δια πυρός και σιδήρου στα συμπεράσματα, τα οποία υποτίθεται ότι θα έγραφα αυτήν την ώρα. Ναι καλά.

Λοιπόν, ξεκινήσαμε ένα πρωί προς την Δύση. Πρώτη φορά μετά από χρόνια στη θέση του συνοδηγού και μάλιστα με ψηφιακή στα χέρια.

Φυσικά θα τραβούσα αυτή

...αλλά και αυτή.

Στο χωριό ψύχραιμα πράματα για μια βδομάδα. Μια μέρα αν θυμάμαι καλά βάλαμε ψάρια στα κάρβουνα, όχι κρέας. Συνολικά υπολόγιζα ότι οι διακοπές αυτές θα μου κοστίσουν περίπου πέντε κιλά αλλά έπεσα έξω. Μόλις τρεισήμισι. 

Κάποια φάση κατεβήκαμε και στην πόλη για ένα μεσημεράκι.

Ολίγη λίμνη.

Ολίγη ακόμα.

Δεν είναι ίδια τα Γιάννενα πλέον, παρόλο που έλεγα ότι τίποτε δεν αλλάζει σε αυτή την πόλη. Λείπει κόσμος, λείπουν φίλοι που ήταν όλη η ουσία. Δε λέω, είδαμε τον Βασίλη, τον Μήτσο, τον Μιχάλη, τον Ηρακλέα και τον Λευτέρη που ήταν όλοι εκεί λόγω εντοπιότητας. Θέλεις να κάνω την λίστα με αυτούς που δεν είναι πλέον εκεί; Θα είναι μεγάλη και θα κλείνει μ'εμένα.

Μετά γρήγορη βόλτα στην Αρίστη για καφεδάκι. Εκεί, στο γνωστό μπαλκόνι να κάνω χάζι τα βουνά που αυτήν την φορά δεν ανέβηκα. Πού να πάω με το ξίγκι να βγαίνει από τ'αυτιά;

Έβρεχε κιόλας, ό,τι πρέπει ήταν. Αν και η παλιότερη φωτό μου αρέσει περισσότερο.

Κλείσαμε με μια ωραία βολτίτσα με τους γονείς στη ζώνη του λυκόφωτος (όπως την λέω εγώ): Κάτω Μερόπη, Παλαιόπυργος, Μερόπη, Κακόλακκος όπου ο καιρός δεν επέτρεψε φωτογραφίες.

Στο Δολό όμως είχε φτιάξει.

Και στην Πωγωνιανή επίσης.

Εκεί κάναμε και μια μικρή στάση, μιας και η συγκεκριμένη γύρα προβλέπει πάντα τσίπουρο ή/και καφέ κάτω από το πλατάνι. Από μπροστά μας στον δρόμο πέρασαν ανηφορίζοντας τρία μικρά παιδιά, από Αλβανία μεριά. Συναντήθηκαν με μια καλοφτιαγμένη κυρία που τα χαιρέτησε χαμογελαστή. Μετά γύρισε προς το μέρος μας και είπε "Αγάπα τον πλησίον σου με όλα του τα ελαττώματα, έτσι δεν λένε;". Μετά μπήκε στη Μερσεντέ όπου την περίμενε ο άντρας της και αποχώρησαν.


Κλείσαμε με πέρασμα από Δελβινάκι και τέλος Lac Zaravina.

Voilà (panoramique)

Όλη αυτή η διαδρομή είναι πανέμορφη και την συνιστώ σε όποιον καταφέρει να φτάσει ως εκεί πάνω.


Μετά; Μετά γυρίσαμε. Γυρίσαμε για να δούμε ότι το καλοκαίρι δεν είχε έρθει εδώ (και ακόμη αρνείται πεισματικά). Δεν πειράζει όμως, βρήκα τρόπο και παρηγοριέμαι.

Cantal vieux

  
Δεν το βρίσκω συχνά. Διάβασα ότι δεν εξάγεται πολύ γιατί οι άξεστοι πέρα από τα σύνορα δεν μπορούν να εκτιμήσουν την ραφινάτη γεύση του. Βασικά πολλές φορές δεν πληρεί και τους υγειονομικούς κανονισμούς ώστε να είναι εξαγώγιμο (κάτι για λιστέρια λέει) αλλά δε βαριέσαι. Τι γεύση έχει; Σαν το βυζί της αγελάδας ένα πράμα.

Να, σαν κι αυτής:




Ευτυχώς που πήρα από την βιβλιοθήκη ένα βιβλίο σχετικά με το αντάρτικο των Vercors. Αν δεν το είχα, τώρα θα αναγκαζόμουν να γράψω...

The Hitman

Τον είχα στην ευθεία. Με λίγη προσοχή θα μπορούσα να τον πετύχω. Έπρεπε σώνει και καλά να είναι στο ίδιο αεροπλάνο και να μου χαλάσει το φινάλε των διακοπών;

Βλέπεις, αυτήν την φορά τα πράγματα γίνανε σωστά και όχι όπως τον περασμένο Αύγουστο. Από την αρχή είχαμε πάρει απόφαση να το πάμε χαλαρά και να μην τρέχουμε σαν τρελοί να τα κάνουμε όλα. Το πρώτο κεφάλαιο είχε Θεσσαλονίκη όπου για μια βδομάδα το παίξαμε τουρίστες.

Με βόλτες στην παραλία...

...στη Ροτόντα

...στην Καμάρα

...και σε άλλες ωραίες γωνιές που είναι εγκλωβισμένες
μέσα στις οικοδομές.

Έκανα και την κλασική μου γύρα στη Μοδιάνο και το Καπάνι:

Μάλιστα είχα φροντίσει να έχω μαζί μου κι ένα ωραίο βιβλιαράκι που έδωσε άλλη οπτική στις βόλτες κάτω στην πόλη, γιατί πολλές φορές υπάρχουν λεπτομέρειες που διαφεύγουν...

...και μια πόλη που διαρκώς αλλάζει.

Ακολούθησε μια Κυριακή του Πάσχα που θα μπορούσε εύκολα να χαρακτηριστεί διατροφικό σκάνδαλο και μετά μια βδομάδα στην Ηπειρολανδία/Δημοκρατία του Παγουριστάν, η οποία θα αναλυθεί σε προσεχείς αναρτήσεις.




Η επιτυχής έκβαση των διακοπών ήταν αυτό που σκεφτόμουν όταν προχτές το πρωί μπήκα στο αεροπλάνο για Γενεύη. Μπορεί να ήμουν τελείως άυπνος αλλά είχα ένα αίσθημα ευχαρίστησης. Τότε όμως μπήκε κι αυτός μέσα και έκατσε λίγο πιο μπροστά. Στην αρχή βιδώθηκα. Μετά σκέφτηκα ότι ήταν μαλακία που τελευταία στιγμή δεν επέλεξα την θέση 4Α στο check-in, θα ανοιγόκλεινα τόσες φορές το τραπεζάκι που σίγουρα θα του έκανα τα νεύρα τσατάλια ώσπου να φτάσουμε. Από το σημείο που βρισκόμουν όμως μόνη ελπίδα ήταν μια ευθεία βολή με τον Μαζάουερ. Τι θα έλεγε άραγε η καθωσπρέπει κυρία με το φάιλοφαξ Louis Vuitton δίπλα μου ή κάποιος από τα στελέχη τραπεζών που κάθονταν παραπίσω;

Κάπως έτσι βυθίστηκα σε σκέψεις και συνήλθα μόλις φτάσαμε κάπου πάνω από τη Δαλματία και εστίασα στην εικόνα έξω από το παράθυρο. Θυμήθηκα εκείνη την ατάκα που μ'αρέσει, καθώς και μια από τις πιο διασκεδαστικές στιγμές των διακοπών: δυο μάγκες με τις κιθάρες τους έξω από μια τράπεζα να τραγουδούν γελώντας:





Χαμογελαστός, αποκοιμήθηκα.

Οι φετινές διακοπές...

...ήταν απαίσιες. Σκέτο χάσιμο χρόνου και χρημάτων. Τετράστερο τουλάχιστον ξενοδοχείο δεν υπήρχε, αναγκαστήκαμε να την βγάλουμε δέκα μέρες σε αντίσκηνο. Ένα lounge-cafe η Βωβούσα δεν έχει και έπρεπε είτε να σαπίζουμε όλη μέρα στα γρασίδια, είτε να περπατάμε σαν τα χαμένα μέσα στα δάση.

Τα ρημάδια τα μαυρόπευκα σου κρύβουν συνέχεια τον
γλυκό καλοκαιρινό ήλιο.

Για το ποτάμι τι να πεις; 20 μέτρα από το αντίσκηνο, όλη μέρα φασαρία με τα νερά να τρέχουν. Άσε που μας έφερνε και κατούρημα το βράδυ.

Σιγά τον Αωό. Στο πορτ-μπαγκάζ του αυτοκινήτου
οι μπύρες κρύωναν περισσότερο.

Παραλίες της προκοπής; Σε γέλασαν αναγνώστη μου! Έπρεπε να οδηγάμε για ώρες σε χωματόδρομους, να σπάμε τα αμάξια μας, να καβαλάμε Unimog και από πάνω να περπατάμε κιόλας για να βρεθούμε σε κάτι στριμόκωλα μέρη με παγωμένα νερά, χωρίς μια αμμουδία και ούτε ένα beach-bar! Μόνο κάτι κωλοπούλια ακούγονταν.

Ούτε δυο λεπτά μπάνιο δεν μπορούσες να κάνεις με
τον καταρράκτη να ρίχνει νερά από πάνω σου.

Σιγά την παραλία. Χάθηκε λίγη αμμουδιά;

Άντε να χωρέσουμε δέκα νοματαίοι με άλλα τόσα κουτσούβελα μέσα σ'αυτήν την τρύπα.

Το βράδυ; Παγωνιά. Μακριά ρούχα, μάλλινα φανελάκια, σκελέες, γάντια, ισοθερμικά. Τη μία μέρα μάλιστα έβρεξε κίολας, μες το κατακαλόκαιρο! Αναγκαστικά έπρεπε να τρώμε τα λεφτά μας στα τσίπουρα μπας και ζεσταθεί το κοκκαλάκι μας.

Η μπόρα μας κατέστρεψε τις διακοπές.

...άσε που όλη η υπόλοιπη παρέα ήταν Αθηναίοι! ΚΑΤΑΝΤΙΑ!


Τα λέμε του χρόνου μάγκες!