Η επιστροφή

Και ναι, πήγαμε και Γιάννενα. Κάπου εκεί, ανάμεσα από δυο γάμους και μια βάφτιση, με ό,τι αυτά συνεπάγονται, ξεκλέψαμε και μια μέρα για να βολτάρουμε και να βρούμε επιτέλους αυτόν τον Τσοκορέλο. Το πρόγραμμα είχε μεζεδοτσίπουρο μεσημεριανό και περιήγηση σε Ελαφότοπο-Άνω Πεδινά, όπου περιέργως δεν είχαμε πάει ποτέ.

Ένας γίγα-πλάτανος.

Ένα ωραίο καφενείο.

Hint: κάτω από το φαναράκι έχει μεσημεριανό με τα όλα του και καλή παρέα.

Κάπου εκεί το πήρα απόφαση να ρίξω το πρώτο σοβαρό περπάτημα μετά από δύο χρόνια. Βασικά ήθελα να πάρω τον μικρό και να τον ανεβάσω μέχρι το καταφύγιο της Αστράκας αλλά ανώτερες δυνάμεις μου το απαγόρευσαν κατηγορηματικά. Η συνήθης παρέα δεν ευκαιρούσε, αλλά την τελευταία στιγμή την παρτίδα έσωσε ο Μήτσος (o e-photographos ντε, αδελφό μπλογκ!), ο οποίος ως συνήθως έχωσε τον πατέρα του να κρατήσει το μαγαζί εκείνο το πρωί.

Ραντεβού όπως πάντα στο Καλπάκι πριν ξημερώσει. Φραπές και τυρόπιτα, το πρωινό του πρωταθλητή. Λέγαμε με σιγουριά ότι θα πάμε ως τη Δρακόλιμνη αλλά κανένας από τους δυο δεν πρέπει να το πίστευε πραγματικά. Παρκάρουμε στο Μικρό Πάπιγκο και πιάνουμε τον ανήφορο. Τρίτη φορά που ανεβαίνω αυτό το μονοπάτι και για ακόμα μια φορά το ξεκίνημα μου φαίνεται εξουθενωτικό. Μετά από λίγο όμως αλαφραίνω και η μηχανή αρχίζει να τραβάει. Συναντάμε τις βρύσες στη διαδρομή και αντί να καθήσουμε από ένα τέταρτο στην καθεμία, απλά γεμίζουμε τα μπουκάλια και συνεχίζουμε. Καλά, καλά, στη μια φάγαμε και κάτι μπισκότα. Στάσεις κάνουμε μόνο για φωτογραφίες.

Η σκιά των πύργων της Αστράκας με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου.

Εδώ φάγαμε τα μπισκότα.

Πρατίνες. Παντού και πάντα.

Σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν οι πρώτες αχτιδ...Το είπα ήδη αυτό.

Εδώ μαθαίνω του Μήτσου πως να βγάζει τον ήλιο με τις αχτίδες που λέγαμε (μικρό διάφραγμα ντε!)

Ναι, καλά βλέπεις στη φωτογραφία, πίσω του είναι το καταφύγιο. Τρεις ώρες με τις στάσεις αυτή τη φορά, μισή ώρα γρηγορότερα από παλιά. Για εμένα αυτή είναι η στιγμή που περιμένω. Όταν φτάνεις ψηλά στον αυχένα, ξαφνικά βλέπεις από πίσω, ανοίγει το μάτι και νιώθεις ότι πετάς. Βλέπεις μια θέα τόσο εντυπωσιακή που θα περίμενες να έχει ένταση και θόρυβο. Κι όμως, απόλυτη ησυχία.

Φωτό κλεμμένη από την κατάβαση. Για χιονισμένη και πανοραμική, κάνε κλικ εδώ.

Ζουμ μέσα στη λάκκα.

Άντε να κατηφορίσουμε κι εμείς με τη σειρά μας.

Εκεί πάνω είναι η Δρακόλιμνη, μια ανηφορίτσα έμεινε (χαχαχα).

Αλογάκια μέσα στη λάκκα.

Κι έτσι, αγκομαχώντας πλέον φτάσαμε στη λίμνη. Εκεί επιδόθηκα στο αγαπημένο μου σπορ. Πανοραμικές. Και φαγητό.

Νο.1: ρεφλέξιονς

Νο.2: με φόντο την Αστράκα

Νο.3: και Γκαμήλα, και Πλόσκος, και Αστράκα, και ρεφλέξιονς

"Ω ρε Μήτσο κάτι γκρέμια που'χει από δω! Τα είδες;"

Ξεκουραστήκαμε-στεγνώσαμε για μισή ώρα περίπου πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Μαζέψαμε ανάσες γιατί η ανηφόρα ως το καταφύγιο, η τελευταία της ημέρας, προβλεπόταν δύσκολη κάτω από τον ήλιο.

Με το κυάλι φαινόταν. Το καταφύγιο, όχι ο ήλιος.

Άρχισαν να εμφανίζονται και μερικά σύννεφα, ό,τι πρέπει για το τοπίο.

Λίγο παρακάτω.

Τα άλογα το έριξαν στο ξεμούδιασμα.

Συρθήκαμε στην τελική ανηφόρα αλλά το άξιζε. Στο καταφύγιο μας περίμενε σκιά, κι άλλα μπισκότα, ένας από τους καλύτερους φραπέδες της επικράτειας κι ένα τσιγαράκι για τα επινικιά. Αθλητές, όχι αστεία. Μας έμεναν πλέον μόλις δυόμισι ωρίτσες κατηφόρα ως το αμάξι, οι οποίες πέρασαν ευχάριστα με συζήτηση σχετικά με τη φωτογραφία γάμου και τις ευκολίες που προσφέρουν στον επαγγελματία οι νέες τεχνολογίες.

Μετά στο σπίτι έφαγα. Πολύ. 

Η σημασία του να έρχεσαι δεύτερος

Μια κουβέντα που κάναμε την προηγούμενη βδομάδα με την γιαγιά μου θύμισε μια παλιά ιστορία που θα παραθέσω. Η εικονογράφησή της δεν θα ήταν εφικτή χωρίς τη συνδρομή του πατέρα-αρχειονόμου, πιστού φύλακα των οικογενειακών αναμνήσεων (σ'έφτιαξα φάδερ!).

Αν δεν κάνω τραγικό λάθος μιλάμε για τον Σεπτέμβρη του '98 και η Γ'Λυκείου, μαζί κι εγώ, ετοιμάζεται για την καθιερωμένη ανάβαση στον Όλυμπο. Ναι. Λυκειόπαιδα. Με συνοδεία κυρίως τους δασκάλους μας. Με σημαντικότερη συμβουλή πριν την αναχώρηση να κόψουμε τα νύχια και να βάλουμε μποτάκια. Για να περάσουμε μεταξύ άλλων και το Λούκι του Μύτικα. Τώρα που το σκέφτομαι δεν νιώθω πολύ άνετα αλλά ας συνεχίσω.

Ξεκίνημα της ανάβασης από τα Πριόνια με προορισμό το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός. Θυμάμαι ξεθεωμένος μετά από μισή ώρα περίπου να ρωτάω αν έχουμε πολύ ακόμη και να εισπράττω γέλια. Λίγο παραπάνω μια κοπέλα θα στραμπουλήξει ελαφρά τον αστράγαλο και θα μείνουμε μαζί της τελευταίοι, ανηφορίζοντας πιο αργά και ήρεμα. Φτάνουμε στο καταφύγιο ξεθεωμένοι μετά από τρεις ώρες και κάτι ανάβασης, ενώ οι πιο fit έχουν ήδη στήσει γιορτή. 

Το βράδυ περνάει διασκεδαστικά, προσπαθώντας να απαντήσουμε αγορίσια ερωτήματα της ηλικίας όπως: "πώς να χωρέσουν έξι άτομα σε δύο κρεβάτια", "πώς να την αμολήσεις και να διώξεις τα άλλα πέντε άτομα" ή "πώς να ξεχαρβαλώσεις το ραμποτέ ροχαλίζοντας". Το ξύπνημα θα γίνει νωρίς γιατί έχουμε Μύτικα και ύστερα κατάβαση ως τα Πριόνια και επιστροφή.

Αυτήν τη φορά είμαστε αργοί μάλλον από επιλογή. Με τον Σόλων και τον Άρη μένουμε πίσω από όλους, πραγματικά τελευταίοι και ανεβαίνουμε πολύ χαλαρά με κουβεντούλα. 

Θυμάμαι που ανεβαίναμε όλο και ψηλότερα και βλέπαμε τα σύννεφα να έρχονται με φόρα καταπάνω μας. Πρώτη φορά το έβλεπα αυτό και είχα πραγματικά εντυπωσιαστεί. Εντωμεταξύ κόσμος πολύς ανεβοκατέβαινε, μας χαιρετούσαν, μας συμβούλευαν και θυμάμαι να ρωτάω κι έναν ποιο* είναι το όνομα μιας κορυφής που μου έκανε εντύπωση. Μου απάντησε ότι είναι το Σκολιό (Σχολειό κατάλαβα εγώ) αν και ψάχνοντας πλέον λίγο στον χάρτη είμαι σχεδόν σίγουρος πως ήταν ο Άγιος Αντώνιος.

*Το ήξερες ότι οι λέξεις ποιος, ποια, ποιο δεν τονίζονται; Εγώ μόλις το διαπίστωσα!

Λίγο ψηλότερα στην Σκάλα, κάνουμε μια στάση για να βγάλει ο Άρης την βερμούδα του και να φορέσει το τζιν που είχε στην τσάντα. Έκανε κρύο βλέπεις. 

Και κάπου εκεί μόλις άλλαξε, είδαμε δεξιά μας μια μεγάλη πέτρινη πλάκα που λες και την είχε ακουμπήσει κάποιος πλάι στο μονοπάτι. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο πρώτος, ούτε γιατί, αλλά μετά από λίγο είμασταν και οι τρεις αραγμένοι πάνω της. Δεν θυμάμαι τι συζητούσαμε, το μόνο που θυμάμαι είναι τα σύννεφα που τρέχαν συνεχώς προς το μέρος μας.

Μείναμε εκεί για περίπου μισή ώρα, μέχρι που πέρασε μπροστά μας η πρώτη ομάδα που έπιασε κορυφή και κατέβαινε. Κολλήσαμε μαζί τους και ξεκινήσαμε επιστροφή. Και ο Μύτικας θα μου πεις; Μπορεί να περιμένει για την επόμενη φορά!

Για μια υγιή σχέση

Μα καλά, είσαι ένας ράντομ άνθρωπος που σπούδασε μηχανικός (ή σχεδόν), δεν ήσουν χωμένος στα κόλπα και τέλειωσες κάποια στιγμή το πανεπιστήμιο. Μετά δουλειά ούτε για πλάκα και αναγκάζεσαι για να συντηρήσεις/συντηρηθείς να μπαρκάρεις με καράβι. Και γυρίζεις μια ωραία πρωία και λες πως για το χάλι φταίω εγώ, σίγουρα όχι εσύ ο ίδιος και ευτυχώς που υπάρχουν και οι κυβερνήτες μας γιατί αλλιώς ο κόσμος θα πεινούσε. Ε τότε ψηλέ σου αξίζουν όλοι αυτοί, το πρόβλημα είναι ότι θα μας πάρεις κι εμάς στον πάτο. 

Το παραπάνω να το λέτε που και που κι εσείς ώστε να έχετε μια υγιή σχέση με τους φίλους που θα σας απομείνουν. Λίγοι και καλοί!

...αν πάλι θέλετε να έχετε υγιή σχέση με το έτερον ήμισυ, διαβάστε παρακάτω. Έστω ότι εσένα σου αρέσει να ανεβαίνεις τα βουνά, το κορίτσι όμως γουστάρει θάλασσα. Βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι μια μέρα θα της αποδείξεις πόσο λάθος κάνει όμως από την άλλη είναι καλοκαίρι και δεν θέλεις να της χαλάσεις το χατήρι. Είπαμε, θέλει σκηνούλα και θάλασσα!

Παρασκευή απόγευμα, τελειώνεις σχετικά νωρίς από το πανεπιστήμιο. Πας σπίτι, φορτώνεις τα συμπράγκαλα και φεύγεις καρφί για τον κόλπο της Πλαταριάς όπου και μικρό, ήσυχο κάμπινγκ. Στήνεις, μπάνιο με την δύση του ήλιου και μετά κάνα κεράκι κτλ κτλ. Εντωμεταξύ έχεις κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες με τον Άγγελο. Ξημερώματα Σαββάτου σηκώνεσαι, ντύνεσαι, τσιμπάς το αμάξι, τον συναντάς στην Εγνατία και μαζί τραβάτε για την Βέλλιανη. Από εκεί θα ξεκινήσετε για να ανεβείτε τον Γκορίλα.

(Κανονικά εδώ θα έβαζα περιγραφή διαδρομής με λινκ στο σχωρεμένο το oreibasia.gr αλλά δεν μπορώ γιατί τα αφεντικά του αποφάσισαν μια ωραία πρωία να το κλείσουν παίρνοντας μαζί δεκάδες ώρες γραψίματος που είχαμε ρίξει εκεί μέσα. Τελικά το είχα κάνει κάπου backup αλλά δεν μ'αρέσει οπότε το προσπερνάω και επιχειρώ ξανά.)

Ο Γκορίλας έχει ψηλότερη κορυφή στα 1658μ και κρέμεται πάνω από την Παραμυθιά. Δεν είναι το πρώτο μπόι στην Ήπειρο, είναι αλήθεια, αλλά μπορείς να τον δεις σχεδόν από παντού λόγω της θέσης του. Η εκκίνηση γίνεται από τον αρχαιολογικό χώρο της Ελαίας.

Στο ξεκίνημα.

Ανεβαίνοντας έχεις ωραία θέα στον κάμπο.

Μετά από σχεδόν δύο ωρίτσες ανεβασμα φτάνεις στο διάσελο.

Έχει και ένα ωραίο εικόνισμα εκεί πάνω.

Κάπου εκεί χάνεις το μονοπάτι. Άπειρος γαρ, λες "ας πάμε προς αυτήν την κατεύθυνση και
θα βρούμε το μονοπάτι παραπέρα".

Μετά από ένα δίωρο περιπλάνησης (στην σωστή κατεύθυνση),
φτάνεις ξανά στην κορυφογραμμή και βλέπεις ότι το Ιόνιο
σου στέλνει μια γαμάτη καλοκαιρινή μπόρα!

Βασικά και πίσω μας, προς το Σούλι, τα πράγματα δεν δείχνουν καλύτερα. Α, τελείωσε
και το νερό!

Παρατηρείς και αυτόν τον βράχο...

Ναι, η επιστροφή είχε και μερικά ίχνη πανικού για να προλάβουμε την καταιγίδα. Λίγη σβελτάδα, λίγο στα τρία, στα τέσσερα, στα πέντε, λίγη καταρρίχηση και βρισκόμαστε στο εικόνισμα την ώρα που σκάνε οι πρώτοι κεραυνοί. Βουρ μέσα στο δάσος για χαμηλότερα υψόμετρα. Στο αμάξι αλλάγη όσων ρούχων έχουν μουσκέψει, δηλαδή όλα, και αποχαιρετισμός με γέλια.

Πίσω στο κάμπινγκ τίποτα δεν έχει διαταρραχθεί, εκεί βλέπεις δεν έριξε σταγόνα. Βρίσκεις το κορίτσι  στο αντίσκηνο να διαβάζει το βιβλίο της. Ένα γρήγορο μπανάκι και μετά σαλάτα-κοκκινιστό-μπύρα στα δύο. Βραδυνός ύπνος με το κύμα να φτιάχνει σάουντρακ. Από τις ωραιότερες αναβάσεις.

Για να κλείνουν μερικά στόματα

Σαν πέρσυ θα ήταν που έλεγαν ότι είμαστε ορειβάτες του καναπέ!


ΕΛΕΓΑΝ πως τις διακοπές μας τις περνάμε όλο τούφα!

ΕΛΕΓΑΝ ότι μπορούμε να ανεβούμε μόνο πάνω σε ένα βουνό από ζυγούρι!

ΕΛΕΓΑΝ ότι μπορούμε να κολυμπήσουμε μόνο μέσα σε μια θάλασσα τσίπουρο!

ΕΛΕΓΑΝ ότι οι πιο ταιριαστοί συνοδοιπόροι για μας είναι τα πεντάχρονα τέκνα των!

ΕΛΕΓΑΝ πως για να είμαστε ξύπνιοι νωρίς πρέπει να μην κοιμηθούμε καθόλου!

ΕΛΕΓΑΝ πως στον Κουκουρούντζο θ'ανεβούμε μόνο με Unimog!

ΕΛΕΓΑΝ ότι φοβόμαστε, έλεγαν ότι δεν μπορούμε!


Λοιπόν κι εμείς ένα πρωί πήραμε τη γυναίκα του ενός για μάρτυρα μαζί, νερό, μπισκότα και δυο σκυλιά να μας φυλάνε και ξεκινήσαμε...

ΙΔΟΥ κύριοι η κορυφή λίγο πριν την πατήσουμε!


ΙΔΟΥ κύριοι η θέα από την κορυφή προς Τύμφη, Τραπεζίτσα, Σμόλικα, σε περίπτωση που δεν έχετε ξανακούσει τα ονόματα τούτων των όρεων!


ΙΔΟΥ κύριοι και θέα προς τα πίσω, προς το Αυγό και την Τσούκα Ρόσσα!


ΙΔΟΥ κύριοι τα βοοειδή που μυρηκάζουν στον αυχένα της Μόρφας!


ΙΔΟΥ κύριοι ο μπούσουλας, σε περίπτωση που δε γνωρίζετε ποιό χωριό είναι ζερβά και ποιό δεξιά!


ΙΔΟΥ κύριοι το δάσος μαυρόπευκων πάνω από τη Βωβούσα!


ΙΔΟΥ κύριοι ο δρόμος πριν φτάσουμε πίσω στη βάση!



ΙΔΟΥ κύριοι και ο χάρτης της διαδρομής!



...και ξέρετε κάτι "κύριοι"; Το έκανα μόνο για ζέσταμα!!!!111!!1


(Πρέπει να σταματήσω να διαβάζω "ενημερωτικά-καταγγελτικά" blog)




(Ο χάρτης είναι σημειωμένος χοντρικά και από μνήμης. Μην τον περάσει κανείς στο GPS και τον φαν οι αρκούδες!)

2520: Συνέβη χτες

Γιέα μαδαφάκα!

Αναγνωριστικές μπαλιές

...κι έτσι το Σαββάτο που μας πέρασε μπήκαμε στο αμάξι (λίγο αργά, πάλι δεν σηκωνόμουν) για να κάνουμε μια πρώτη βόλτα προς τα βορειοδυτικά και την περιοχή των Cévennes, να δει λίγο πραγματικό βουνό το μάτι.

Μετά από κανένα δίωρο στον δρόμο φτάσαμε στο Soudorgues και ετοιμαστήκαμε για την βόλτα. Τρεις ώρες έλεγε το βιβλιαράκι ότι παίρνει η διαδρομή που κυκλώνει την κοιλάδα του μικρού χωριού, μια χαρά θα μας έβγαινε για να φάμε το κατιτίς μόλις τελειώσουμε και να κατευθυνθούμε προς κάποια ακροποταμιά για μπανάκι.

Όμορφη διαδρομή σε ομαλά και σκιερά μονοπάτια με τα λουλούδια να έχουν γεμίσει τον τόπο. Δύο στάσεις κάπου στα μισά, η πρώτη σε μνημείο των εκεί αντιστασιακών και η δεύτερη σε παρακείμενη κερασιά που έκανε το λάθος να πεταχτεί μπροστά μας. Πρόσφατα είχα διαβάσει ότι η κατανάλωση κόκκινων φρούτων συμβάλλει στην καταπολέμηση των μυικών πόνων. Βεβαιωθήκαμε ότι δεν θα αντιμετωπίσουμε τέτοιο θέμα!

Εκεί λοιπόν που φαινόταν ότι για άλλη μια φορά θα κάνουμε διαδρομή σε χρόνο μικρότερο από τον αναφερόμενο στην περιγραφή, χαθήκαμε ελαφρώς (τι περίεργο).

Μεγάλε την βγάζεις που την βγάζεις την φωτό, δεν κοιτάς και στον χάρτη
να δεις πού είναι αυτό το μέρος;

Την πατήσαμε λόγω όμοιας σηματοδότησης, κίτρινα σημάδια το μονοπάτι μας, κίτρινα και το γειτονικό στο οποίο κάποια στιγμή περάσαμε. Μεταβολή και αναζήτηση τρόπου να διορθώσουμε το λάθος μας οδηγούν στο μικρό-σπίτι-στο-δάσος όπου μας καλοσωρίζουν ο τριάντα-something Βέλγος πατέρας με τον τετράχρονο καμικάζι που έχει για γιο και το λαμπραντόρ τους. 

"Καλημέρα, καλησπέρα, ευχαριστώ" μας λέει με άπταιστη προφορά μιας και, όταν ζούσε ακόμη στο Βέλγιο, είχε για δύο χρόνια ελληνίδα γκόμενα. Μας κατεβάζει κόβοντας κάθετα την πλαγιά μέσα από κάτι αγκάθια που ακόμη έχουμε τα σημάδια τους. Στην άσφαλτο μας αποχαιρετούν και συνεχίζουμε το τελευταίο κομμάτι ως το αμάξι.

Εκεί στο παρκάκι τρώμε το κατιτίς που λέγαμε και τραβάμε για πίσω ακυρώνοντας το μπάνιο. Ο ουρανός έχει συννεφιάσει, ψύχρανε και η ώρα πέρασε. "Την επόμενη βδομάδα να ξανάρθουμε" μου λέει κατά την επιστροφή. Το αντίσκηνο ήδη περιμένει πίσω από την πόρτα!

Φθινοπώριασε

Πριν από έναν χρόνο ακριβώς είχαμε πάει εκδρομή στο Πάικο με στόχο την κορυφή Καντάστι. Το βουνό, διάσημο για τα δάση του, μας επιφύλαξε την ομορφότερη υποδοχή!

Οξυές από χρυσάφι...

...και στα πόδια μας ένα χαλί από φύλλα!

Η θέα προς τα νότια από την κορυφή με τα πρώτα χιόνια:

Περιγραφή της διαδρομής εδώ.

Χάρτης και εναλλακτική διαδρομή εδώ. 

Άντε, προλαβαίνετε!