Τα Τρία Ράμφη

Μετά από μια ψηφοφορία με δραματικό ξεκίνημα αλλά καθαρό νικητή στο τέλος, here goes:

Η ιστορία με τα Τρία Ράμφη έμεινε δυστυχώς ξεχασμένη στα συρτάρια για καιρό, μιας και πλάκωσαν άλλες βόλτες στην πορεία, μάλλον κακώς. Μια ωραία πρωία λοιπόν ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό προς τα βορειοανατολικά, εκεί που ντροπαλά αρχίζουν να σηκώνονται μερικά βουνά για να γίνουν όσο προχωράμε Άλπεις. Αυτή τη φορά δεν σκοπεύαμε να μπούμε πολύ προς τα μέσα αλλά μόνο στις παρυφές, στην περιοχή Drome.

Για μια ώρα και κάτι ψιλά οδηγούσαμε μέσα στις καλλιέργειες της κοιλάδας του Ροδανού, μέχρι που φτάσαμε στη Nyons, πόλη γνωστή για το όμορφο γεφύρι και το σκατάκριβο ελαιόλαδο.

40.5m πλάτος, 19m ύψος, 14ου αιώνα παρακαλώ (κλικ για να γίνει τούμπανο)

Η Nyons είναι ουσιαστικά η πύλη προς το Drome, από εκεί και πέρα τέρμα τα ισιάδια. Εκεί μάλιστα εμφανίζονται και κάτι χαριτωμένες καλλιέργειες.

Λεβάντα time!

Ο δρόμος αρχίζει να στενεύει και να έχει όλο και περισσότερες στροφές καθώς τραβάμε βόρεια. Το τοπίο πλάι στον ποταμό Roanne χορταστικό (αργότερα διάβασα ότι είναι μια από τις καλύτερες οδηγικές εμπειρίες της περιοχής)!

...και να που βγαίνουμε από την κοιλάδα και βλέπουμε επιτέλους στα αριστερά μας τα Τρία Ράμφη!


Διευκρινίσεις: Το Massif de Saou είναι ένας ορεινός όγκος (γεωλογικό πάρτυ θα έλεγα) με χαρακτηριστικό σχήμα που ξεχωρίζει στην περιοχή (όταν είναι καθαρός ο καιρός φαίνεται και απ'το σπίτι). Εμένα πάντως μου θυμίζει στάδιο:

'Οπως λοιπόν κάθε στάδιο που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι αυτό έχει δύο πέταλα. Στο ανατολικό βρίσκονται και τα Τρία Ράμφη (Les 3 Becs), δηλαδή οι κορυφές Le Veyou (1,589m), Le Signal (1,559m) και Roche Courbe (1,545m).

Έξι από τους εννιά που ψήφισαν τα Ράμφη, περίμεναν κάποιου τύπου λογοπαίγνιο με τον τίτλο. Τώρα έχουν ξενερώσει αλλά κάθονται για να δουν τις φωτογραφίες.

Εμείς πάντως χαζέψαμε τις κορφές από το Saillans, ήπιαμε και μια μπύρα και πήγαμε καρφί στο κάμπινγκ να στήσουμε το τσαντίρι. Μια βουτιά στο ποτάμι, γρήγορο φαγητό και για ύπνο γιατί η επόμενη μέρα είχε δρόμο.

Οι κορυφές από το Saillans

Αηδίες

Η θέα από το αντίσκηνο δεν ήταν κι άσχημη!

Το επόμενο πρωί ο καιρός είναι βαρύς. Πίνουμε καφέ και λαμβάνουμε καθησυχαστικά μηνύματα ότι θα του περάσει σύντομα. Μέχρι να φτάσουμε στο πάρκινγκ του Col de la Chaudiere τα σύννεφα είχαν όντως καθαρίσει.

Πλησιάζοντας στην εκκίνηση

Δεν θα πω πολλά για την διαδρομή. Ξεκινάει από τα χαμηλά και σε ανεβάζει μέσω μιας κωλοανηφόρας μέχρι το διάσελο απ'όπου μπαίνεις ουσιαστικά στο εσωτερικό του βουνού. Στα καπάκια έχει μια ακόμη χειρότερη κωλοανηφόρα προς την πρώτη κορυφή και μετά πάνω-κάτω μέχρι να πατήσεις και τις άλλες δύο. Μετά φεύγει προς το εσωτερικό και περνάει από ένα πυκνό δάσος μέχρι να σε ξαναβγάλει στο αρχικό διάσελο και από εκεί κάτω.

Φωτογραφίες:

Η θέα απ'έξω

Η θέα από μέσα

Η διαδρομή μόνο 9 χιλιόμετρα αλλά με μια χιλιάρα υψομετρική μας κράτησε απασχολημένους για ένα πεντάωρο. Όταν πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι η ζέστη μαζί με την κούραση και την πείνα μας είχαν λιώσει. Ευτυχώς, αν και με λίγη δυσκολία, βρέθηκε κατάλληλο σημείο με λιβαδάκι παραποτάμιο για βουτίτσα, πικνίκ και ξάπλα κάτω από τα δέντρα.

...και μετά συνεχίσαμε τον δρόμο μας μέσα από τον κάμπο με τα δέντρα.

Και τις λεβάντες!

Και τα ηλιοτρόπια!