Ονειρικό τοπίο της ΝΔ Γαλλίας

 

Μιαμ

Στη χώρα των Καθαρών

Επιτέλους πρώτη εκδρομή μετά από καιρό, μετά από εγκυμοσύνη, γεννητούρια, μπουσουλήματα κτλ κτλ. Η τελευταία φορά που είχαμε πάει βουνό ήταν τότε και τώρα που το κοιτάω μου φαίνεται πως πέρασε ένας αιώνας. Με πολύ προσοχή λοιπόν επελέγη ο προορισμός του τετραημέρου. Οι μνηστήρες πολλοί, ο τελικός νικητής όμως ένας: το διαμέρισμα του Aude και πιο συγκεκριμένα ένα νανοχωριό ονόματι Serres. Το πως καταλήξαμε εκεί παραμένει αποτέλεσμα της ειδικής διαδικασίας επιλογής που ακολουθούμε για τις εξορμήσεις μας: σχεδόν στην τύχη.

Εκλογική παρένθεση:
Για να μη βγαίνουμε από το εκλογικό γλεντάκι, να αναφέρουμε ότι το Serres, σε αντίθεση με τη δεξιομάνα συνονόματή του στην Ελλάδα, ήταν πάντοτε ΠΑΣΟΚ. Για του λόγου το αληθές, ιδού τα πιο πρόσφατα αποτελέσματα.

Το Serres λοιπόν βρίσκεται δίπλα σε ένα άλλο χωριό ονόματι Couiza, που είναι παραδίπλα από ένα ονόματι Esperaza και γενικώς βρίσκεται στη ζώνη κοντά στα σύνορα, όπου γαλλικά και ισπανικά τοπωνύμια αρχίζουν να ανακατεύονται στα πόδια των Πυρηναίων. Αν ρωτήσεις βέβαια, αρκετοί θα σου πουν ότι δεν έχουν σχέση ούτε με τον έναν, ούτε με τον άλλο κι ότι αυτοί εκεί κάτω είναι Οξιτάν. Μάλιστα στην Couiza είχα μια μέρα την ευκαιρία να ακούσω και τη γλώσσα τους, η χρήση της οποίας μειώνεται ραγδαία και αντικαθίσταται από τη γαλλική με βαριά τοπική προφορά, χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Serres, σχεδόν όλο το χωριό, και στα αριστερά το chateau. Ακόμη κι αν είναι με δέκα σπίτια
το χωριό, πρέπει να έχει αφεντικό.

Επίσης, πέτρινο γεφύρι απέναντι από το σπίτι. Πολύ ωραία.

Γαστριμαργική παρένθεση Ι:
Όταν ο (λέμε τώρα) Θεός σου δίνει ξυλόσομπα...

...ρίξε βραστές πατάτες με βούτυρο από πάνω.

Αποτελείωσέ τες με μαλακό τυρί κι έναν καλό κράσο.

Και ποιά λοιπόν είναι οι χώρα των Καθαρών που λες στον τίτλο; Οι Cathars ήταν χριστιανοί που αποσχίστηκαν από την Καθολική εκκλησία λόγω διαφωνιών στις μικρολεπτομέρειες, διαφωνίες τις οποίες ο Πάπας φρόντισε να επιλύσει με μια ωραία εκστρατεία στις αρχές του 13ου αιώνα. Πολλές οχυρές θέσεις στην ευρύτερη περιοχή έχουν τα απομεινάρια από τα καταπληκτικά κάστρα που άφησαν οι Cathars πίσω τους. Δύο από αυτά είδαμε στην πρώτη μας αυτοκινητοβόλτα.

Το κάστρο του Arques.

...κι αυτό του Termes.

Κάπου εκεί είπαμε ότι αξίζει να ξαναπεράσουμε μια βολτίτσα προς το καλοκαίρι, να περπατήσουμε κιόλας. Την επομένη, πήραμε το δρόμο προς τα νότια. Αρχικός στόχος το χωριό Bugarach και η ομώνυμη κορυφή από πάνω του.

Κυριολεκτικά από πάνω.

Συνεχίσαμε παραπέρα από δρόμους σαν κι αυτόν.

Μέσα από τοπία σαν κι αυτό.

Κι από απότομες καταβάσεις, όπου ο δρόμος περνάει κάτω από τον εαυτό του...

Για να φτάσουμε τελικά σε κάτι αδιάφορα χωριά τα οποία όμως έχουν από πάνω τους ένα από τα γνωστότερα κάστρα, αυτό του Puilaurens.

Μακρινό πλάνο.

Γκρο πλαν.

Γαστριμαργική παρένθεση ΙΙ:
Αχχχ η λεπτεπίλεπτη γαλλική κουζίνα. Με πιάτα όπως το aligot, τα πατσαδάκια ή καλύτερα την τοπική σπεσιαλιτέ, το cassoulet, λιπαρή φασολάδα με εξίσου λιπαρό τσιτσί. Έχοντας γνώση ότι ο Νικόλας θα κατσαδιάσει, αγοράσαμε cassoulet κονσέρβα από το σούπερ.

Η οποία κονσέρβα ζεστάθηκε ωραιότατα πάνω στη σόμπα.

Κι αφού δεν περιείχε κρέας, αποφασίσαμε να ετοιμάσουμε λίγο στο πλάι.

Και μετά να τα ζευγαρώσουμε.

(Συμβουλή: μετά από την κατανάλωση του εδέσματος σβήστε τη σόμπα για λόγους ασφαλείας.)

Wifi δωρεάν, το έλκος περιλαμβάνεται στην τιμή. Έτσι σε θέλω.

Την τελευταία μέρα έμενε μόνο να μαζέψουμε τα πράματα και να την κοπανήσουμε. Στο δρόμο αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή στάση για φαγητό σε τυχαίο κατάστημα της Carcassonne, η οποία έχει βασικά ένα αξιοθέατο, το οποίο είπαμε να το επισκευθούμε εκ νέου την άνοιξη πριν πλακώσουν οι Άγγλοι εκδρομείς.

Το αξιοθέατο.

Ooops, I did it again!

-Λοιπόν; Ποιο είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο σου τυρί;

Η ερώτηση έπεσε στο τραπέζι προς το τέλος ενός γαλλικού δείπνου με τα όλα του, την ώρα που ετοιμαζόμασταν να δοκιμάσουμε τα τυριά.

...

Το ίδιο πρωί, είχαμε ξυπνήσει με την ησυχία μας και ξεκινήσαμε ποδαράτο προς την υπαίθρια αγορά στην όχθη του Ροδανού. Είχαμε φτάσει στη Λυών την προηγουμένη και αυτή ήταν η πρώτη μας έξοδος για βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Ως γνήσιοι χωργιάται κάναμε χάζι τα μεγάλα κτίρια.

Κάναμε και ολίγη τέχνη με τα ρεφλέξιονς.

Ώσπου βγήκαμε στην τυπική αγορά με λαχανικά...

...άνθη...

...και τυράκια-καρδούλες!

Στην απέναντι πλευρά του Ροδανού, το Hotel-Dieu πάντα εντυπωσιακό.

Αφού κάναμε τα ψώνια μας, περάσαμε στην άλλη όχθη για μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο, ένα καφεδάκι και γρήγορα πίσω στο σπίτι γιατί το πρόγραμμα της ημέρας προβλεπόταν βαρύ. Πέσαμε πάνω στο σαββατοκύριακο που η πόλη έχει την ετήσια γιορτή των φώτων και το απόγευμα θα επιστρέφαμε για να τη δούμε.

Η Place Bellecour με την βασιλική της Fourvière στο φόντο.

Το μεσημέρι οι γενναίοι οικοδεσπότες είχαν ελληνικό τραπέζι με πολίτικες σαλάτες, γίγαντες, πανσέτες και άλλες τέτοιες χαζαμάρες. Χτύπησα και δυο τσικουδιές, μετά από πολύ πολύ καιρό. Μετά το γεύμα με δυσκολία σηκώθηκα να ετοιμαστώ ώστε να επιστρέψουμε κάτω. Ήθελα να πάρουμε το τελεφερίκ για να ανεβούμε στη Fourvière να κάνουμε χάζι τη θέα αλλά η τεράστια ουρά που βρήκαμε στον σταθμό μας έκανε να το ξανασκεφτούμε. Έξω από το σταθμό η γιορτή είχε ήδη αρχίσει...

Φωτισμένα κτίρια...

Κόσμος...

Μπάντα Νο.1

Μπάντα Νο.2

ΚΟΣΜΟΣ

Κι άλλα φώτα...

Κι ο Άη-Γιώργης που μ'αρέσει.

Επιστροφή μετά από δύο ώρες στο σπίτι όπου μετά από λίγο φτάνουν και οι άλλοι δύο καλεσμένοι της βραδιάς. Καθόμαστε στο τραπέζι και ξεκινούμε το γεύμα. Μετά από πολλές αλλαγές και γεμίσματα των πιάτων, πετάγομαι στην κουζίνα να φέρω τα τυριά. Κουβεντιάζοντας τους λέω ότι ήταν ωραία στη Λυών γιατί βρήκα κάποια που δεν είχα δοκιμάσει ακόμα. Και τότε πέφτει η ερώτηση στο τραπέζι:

-Λοιπόν; Ποιο είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο σου τυρί;



Αρχή φλάσμπακ (στο 2007, αν δεν κάνω λάθος):
Ένας φίλος με φωνάζει να πάω μαζί του σε ένα πάρτι που έχουν οι ερασμίτες στις εστίες του πανεπιστημίου στα Γιάννενα. Σε κάποια στιγμή της βραδιάς μια Γερμανίδα μας πιάνει κουβέντα δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις μπύρες μας, οι οποίες λέγονται Κάιζερ παρόλο που η ετικέτα είναι στα ελληνικά. Εμείς απαντάμε ότι μια λέξη στα γερμανικά είναι πάντα καλό brand name για ένα τέτοιο προϊόν. Η μπυροκουβέντα θα συνεχιστεί μέχρι τη στιγμή που σε μία έκρηξη ειλικρίνειας της λέω πως τις καλύτερες μπύρες φτιάχνουν...οι Βέλγοι! Εκείνη εμφανώς εκνευρισμένη θα γυρίσει από την άλλη κι έτσι η συζήτηση θα έχει άδοξο τέλος.
Τέλος φλάσμπακ



Με την ιστορία της Γερμανίδας να μου έρχεται στο μυαλό, αποφασίζω για άλλη μια φορά να δώσω γενναία αλλά ειλικρινή απάντηση:
-Η φρέσκια Γκοργκονζόλα...

(Τουλάχιστον οι Γάλλοι της παρέας ήταν ανεκτικοί και μου επέτρεψαν να φάω ένα γλυκάκι!)

Οι νέοι γείτονες

Διαφορετικό σπίτι, διαφορετικοί γείτονες...

Κάτι νεαρά σκυλάκια

Κάτι γέρικα γατιά

Και δυο ωραία άλογα!

Επ! Παραλίγο να ξεχάσω και τις τελευταίες φωτό που τράβηξα στο προηγούμενο σπίτι. Μεζέδες φυσικά.

Τώρα είναι η εποχή που πετάγονται τα μανιτάρια!

Μπορείς να τα κάνεις ωραία πικάντικη σουπίτσα.

...ή βαρβάτη ομελέτα φούρνου με πατάτες.

Μπορείς επίσης να τα βάλεις στα σπιτικά μπεργκερόνια που έφτιαξες.

Ουφ! Πείνασα.

Στην υγειά μας

Τα βατόμουρα που μαζέψαμε φέτος ήταν σαφώς λιγότερα από πέρσι. Έφτιαξα το πρώτο μου βαζάκι μαρμελάδα και τα υπόλοιπα τα πάτησα και τα έβαλα σε δυο μπουκάλες για να κάνω λικέρ. Ακολουθούν οι δόσεις και καναδυό παρατηρήσεις γιατί τα άνοιξα και τα δοκίμασα κιόλας. Για να πω την αλήθεια ψιλοτελειώνουν.

Λοιπόν για 250 περίπου γραμμάρια βατόμουρα έβαλα 3/4 της κούπας ζάχαρη και 250ml αλκοόλ 40%. Για έξτρα άρωμα πέσαν πέντε γαρύφαλα κι ένα γλυκάνισο. Τα κράτησα κλειστά για έναν μήνα ακριβώς ώστε να γίνουν. Η διαφορά μεταξύ των δυο παρτίδων ήταν ότι στην πρώτη έβαλα λευκή κρυσταλλική ζάχαρη και στην δεύτερη καστανή.

Τελικά αφού τα δοκίμασα μπορώ να πω ότι αυτό με την καστανή έχει πιο γεμάτη γεύση. Επίσης τα επόμενα θα τα αφήσω διπλάσιο χρόνο κλειστά, θα γίνουν καλύτερα. Ήδη προετοιμάζεται η επόμενη δόση! 

Η κοιλάδα του Ήλιου

Κάποιες μέρες παράξενες και αργοκίνητες τελικά σώζονται από μια ωραία ανάμνηση. Κουτί μου έκατσε απόψε. Θα συνεχίσω το στόρι της Ιταλίας (αν δε θυμάσαι είχαμε μείνει εδώ) για να σου πω για την πρώτη φορά που πήγαμε στις Άλπεις. 

Μαζεύουμε όλα τα συμπράγκαλα το πρωί και φεύγουμε για τη στάση του λεωφορείου που θα μας πάει μέχρι το Τρέντο. Πίσω μας κάθεται ένας μικρός σε κακό χάλι, κουρελιασμένος και άσχημα πιωμένος. Μας κόβει τα εισιτήρια ο εισπράκτορας, συνεχίζει πίσω και αφού του πει ο μικρός μια-δυο κουβέντες τον αφήνει στην ησυχία του και προχωράει. Τι σου λέω τώρα... Άφιξη μετά από καμιά ώρα στο Τρέντο. Το αρχικό μας πλάνο ήταν να χώσουμε τα πράγματα στα ντουλαπάκια του σταθμού και να κάνουμε μια βόλτα στην πόλη αλλά απ'ό,τι φαίνεται οι οδηγίες στο νετ πέφταν έξω: τα ντουλαπάκια δεν υπάρχουν πλέον. Βγαίνουμε από τον σταθμό και παρκάρουμε σε έναν ωραίο ίσκιο στο πάρκο απέναντι. Το τρίωρο μέχρι την αναχώρηση του τρένου θα περάσει ήσυχα με μεσημεριανό, καφεδάκι από την καντίνα απέναντι και χάζι των περαστικών. Το μικρό τρένο που φεύγει από το Τρέντο και εξυπηρετεί την Val di Sole (κοιλάδα του ήλιου) θα μπει στον σταθμό και μετά από λίγο θα ξεκινήσει τη διαδρομή του προς τα βόρεια.

Μέσα από μια πανέμορφη διαδρομή ανάμεσα από βουνά θα μας φέρει τελικά στο Dimaro. Στο τοπικό λεωφορείο μια εικοσαριά νεαρών Ιταλών θα ζητοκραυγάσουν και θα ξεσπάσουν σε χειροκροτήματα μόλις ο Σάντσος καταφέρει να σηκώσει στην πλάτη του το σαμάρι για να κατεβούμε. 

Εδώ είμαστε. Claiano κάτω, Termenago και Castello απάνω.

Η μικρή εκκλησία του Claiano.

Έχει ωραία θέα απέναντι από το σπιτικό.

Μόλις τελειώνουμε το στήσιμο φεύγουμε για εφοδιασμό. Η κοπέλια που μας τακτοποίησε στο κάμπινγκ μας έδωσε και μια κάρτα για το "house of cheese" που έχει στη Mezzana. Will do καλή μου, will do...

Καταραμένη γκοργκονζόλα, μετά από ένα μήνα και η γεύση είναι ακόμη στο στόμα!

Τις επόμενες ημέρες κάναμε βόλτες στην γύρω περιοχή κάνοντας χάζι τα ψηλά βουνά και την όμορφη κοιλάδα. Μεγάλη αλλαγή σε σχέση με την πολυκοσμία της Riva, εδώ μας ταιριάζει καλύτερα.

Pelizzano και Ossana.

Το καμπαναριό στο Pelizzano είναι βαυαρικού ρυθμού λέει.

Μνημείο πεσόντων στην Ossana.

Λουλουδιασμένα χωριά.

Απ'ό,τι διάβασα αναλυτικότερα μετά την επιστροφή μας, το Τρεντίνο είναι άλλη μια περιοχή που έπεσε σε υπαρξιακά προβλήματα λόγω πολέμων και των συνόρων που χαράχτηκαν. Θεωρείται μέρος του Τιρόλου, μόνο που μετά τις σφοδρές μάχες του A'ΠΠ στα εκεί βουνά πέρασε στην Ιταλία. Τώρα σε όλα τα μνημεία βάζουν μια Αυστριακή και μια Ιταλική σημαία με αυτήν της ΕΕ ανάμεσα για να τους κάνει φίλους. Να δούμε για πόσο.

Από την Ossana ρίξαμε μια πρώτη ματιά και στο επιβλητικό Monte Vioz. 

Αυτό που ήθελα περισσότερο όμως ήταν να πάμε λίγο ψηλότερα, να ρίξουμε μια καλή ματιά στις κορυφές που είχαμε απέναντι κάθε φορά που γυρίζαμε στο κάμπινγκ. Έτσι ένα απόγευμα πήραμε τον ανήφορο για το Termenago που κρεμόταν από πάνω μας.

Termenago

Το συγκρότημα της Presanella απέναντι. Κλικ για να ανοίξει.

Στο τέλος την κατάφερα και πήγαμε ακόμη ψηλότερα αλλά αυτά θα στα πω την επόμενη φορά, να κάνεις και λίγη υπομονή!