Τουρ ντε Σάουθερν Φρανς

Γράφω την αποψινή ανάρτηση γιατί το έχω μεγάλη ανάγκη. Ανάγκη να σταματήσω να τρώω και να απασχολήσω αλλιώς τα χέρια μου. Βλέπεις, μια χαρά τα πήγαινα αλλά πριν είκοσι μέρες περίπου έσκασε μύτη η μάνα εκπληρώνοντας το τάμα που είχε κάνει. Δεν ήρθε μόνη βέβαια, έφερε μαζί της μια καραβαλίτσα τρόφιμα τα οποία σίγουρα θα μας φτάσουν σε περίπτωση πυρηνικού χειμώνα. Ας σταματήσω όμως τα παράπονα γιατί, να λέμε και του στραβού το δίκιο, απήλαυσα και με το παραπάνω τα φασόλια (ξερά και γίγαντες), τα παστέλια, τις αντζούγιες, τον τραχανά, τις μπάμιες, τον κιμά για μακαρόνια, τους κεφτέδες, τις καριόκες, τα σαραγλί, τον καφέ, το χαρουπόμελο, το σουτζούκι και τα τρία διαφορετικά είδη παστουρμά. Ζητώ ταπεινά συγνώμη στα εδέσματα που παρέλειψα να αναφέρω.

Είχε όμως την τιμητική της, δεν μπορώ να πω. Ακόμη θυμάμαι τον ενθουσιασμό της όταν της πρωτοείπα ότι βρήκα μια αγγελία για δουλειά στην Αβινιόν. Γι'αυτό και τα γυρίσαμε όλα:

Το χουριό

Το χουριό ΙΙ

Τη Νιμ με το ποταμάκι της...

...τα ωραία κτίρια...

...και τον κορκόδειλα για σύμβολο!

Φυσικά πήραμε και τον δρόμο για το νούμερο ένα αξιοθέατο της περιοχής (και νούμερο τρία σε ολόκληρη τη Γαλλία παρακαλώ), το ρωμαϊκό υδραγωγείο Pont du Gard.

Αυτό είναι το Castillon-du-Gard, ένα όμορφο μεσαιωνικό χωριό εκεί δίπλα.

Πηγαίναμε που λες στο υδραγωγείο και κάνω μια στάση μέσα στα χωράφια για να τραβήξω την αποπάνω φωτογραφία. Εκείνη την ώρα βγαίνει μέσα από το χωράφι ένα μεγάλο τρακτέρι. Ο οδηγός του βλέπει την πινακίδα του αυτοκινήτου, σταματάει και κατεβαίνει να γνωριστούμε. Δεύτερης γενιάς, Έλληνας με καταγωγή από την Θήβα. Συναντηθήκαμε κυριολεκτικά στο τελευταίο μέρος που θα μπορούσα να φανταστώ.

Το υδραγωγείο είναι αυτό.

Τώρα θυμήθηκα όμως πως έχω μια πολύ καλύτερη φωτό του από παλιότερα την οποία δεν έχω βάλει ποτέ στο μπλόγκι.

 Ορίστε

Οι Ρωμαίοι που λες το είχαν φτιάξει ως μέρος ενός συστήματος ύδρευσης για να μεταφέρουν τα νερά ενός ποταμού από το Uzes όπου πήγαζε μέχρι τη Nimes καμιά τριανταριά και βάλε χιλιόμετρα παραπέρα. Πρόσεξε και άλλη μία λεπτομέρεια: αυτό το γιγάντιο κτίσμα φτιάχτηκε ώστε να μεταφέρει νερό πάνω από ένα ποτάμι. Ρωμαίοι: οι Σοβιετικοί της αρχαιότητας.

Πήγαμε και Uzes (δις)

Uzes ξανά

...και φυσικά στο αγαπημένο μου Lussan.

Μέχρι εδώ ήταν σαν μια ωραία επανάληψη για εμένα, αλλά είχαμε και μερικά μέρη που δεν είχα ξαναπάει.

Beaucaire

...και φυσικά Arles

...με μερικά πολύ όμορφα σοκάκια και μια ωραία αρένα.

Κάναμε κι άλλες επισκέψεις από τις οποίες δεν έχω φωτογραφίες αλλά τις κρατάω στο μυαλό μου. Την επόμενη φορά που θα έρθεις θα σε πάω κι αλλού!

Α ναι, πήγαμε και στο Cavaillon!

Κάτι πέτρες

Άνοιξη είπαμε, έτσι; Έτσι.

Την Κυριακή ο καιρός ήταν όπως έπρεπε για την πρώτη κανονική περπατάδα της χρονιάς. Επιλέξαμε μια κοντινή διαδρομή για οικονομία στις μπεντζίνες, θα μας χρειαστούν σε τρεις μέρες. Άλλωστε έπρεπε επιτέλους να πάμε να το δούμε το κοτρώνι, μην είμαστε όλο λόγια.

Ξεκίνημα από τον οικισμό La Lèque με ωραίο ήλιο και (επιτέλους) άπνοια. Μετά από κανένα μισαωράκι φτάνουμε στο πρώτο αξιοθέατο, ένα αρκετά μεγάλο ντολμέν.

Το αποκαλούν "Table des Turcs", θα σε γελάσω γιατί. Ίσως να ξέρει
καλύτερα κανένας γαλλομαθής.

Ο δασικός δρόμος σιγά-σιγά κλείνει και μετά από λίγο βρισκόμαστε να περπατάμε μέσα σε ένα τούνελ από πουρνάρια και άλλα συναφή.

...κάπως έτσι.

Κινούμαστε για λίγο ακόμη μέσα στην βλάστηση και μετά σε ένα ρέμα. Για να βγούμε πρέπει να κάνουμε κάτι μεγάλα σκαλιά, τα οποία μου αφήνουν ένα καλό τράβηγμα στο μπούτι (ψοφίμι!). Μετά όμως φτάνουμε στο κυρίως πιάτο:

Pierre Plantée, η φυτεμένη πέτρα.

Λένε πως είναι το μεγαλύτερο μενίρ της ΝΑ Γαλλίας με ύψος περίπου 5.5μ, όντως πολύ εντυπωσιακό. Ξεφορτώνομαι την τσάντα και ξεκινάμε να βγαίνουμε τις υποχρεωτικές, τύπου-Οβελίξ, φωτογραφίες. Μετά μαμ:

Βρήκα έναν καλό κύριο που έχει κάτι τέτοια σε πολύ καλές τιμές
και από τότε γίναμε φίλοι!

Αφού χορτάσαμε πήραμε και πάλι δρόμο, έχει ένα όμορφο φαράγγι ακριβώς δίπλα. Δυστυχώς όμως η πρόσβαση από την πλευρά που το προσεγγίσαμε είναι πολύ επικίνδυνη και σταματήσαμε.

Δεν έχει και πολλά πίσω από την στροφή,
μόνο γκρεμό.

Από εκεί και πέρα η διαδρομή δεν είχε κάποιο ενδιαφέρον, σκέτο περπάτημα σε δασικούς μέχρι να επιστρέψουμε στο La Lèque.

PR27 το όνομα της διαδρομής.

Στο La Lèque οι λεβάντες περιμένουν το καλοκαίρι.
Το ίδιο κι εγώ, λογικά θα έχουμε μια όμορφη φωτό από εδώ!

Είχε και κάτι εντυπωσιακά πλουσιόσπιτα αλλά
αυτά είναι πιο ωραία.

...και κάτι αλογάκια που ήθελαν να κάνουν νέους φίλους.

Τελικά το λήξαμε με έναν καφέ στο Lussan, ένα από τα αγαπημένα χωριά εδώ.

Το Σάββατο φεύγουμε για δύο μέρες, πάμε Cévennes να δούμε πώς τα καταφέρνουμε σε διήμερη διαδρομή με διαμονή σε καταφύγιο. Πρέπει να γίνουν διάφορα test events ενόψει καλοκαιριού. Άλλωστε δεν φαίνεται ότι θα έχουμε και πολλές ακόμη ευκαιρίες μέχρι τέλη Μάη, μάλλον καμία.

Χτες είχε και πορεία στη Νιμ-ε. Ξέρεις, ελαστικοποίηση της εργασίας, ευκολότερες απολύσεις, περικοπές λόγω "κρίσης" και ό,τι έρχεται μαζί. Να δεις που κάτι μου θυμίζει... Έφυγα από τη δουλειά, πήρα το κορίτσι και περιμέναμε το λεωφορείο που θα μας έπαιρνε από το σημείο του ραντεβού. Μπαίνοντας είδαμε όλο χαμόγελα. Είχε μαθευτεί και μας περίμεναν βλέπεις. Στην δια μικροφώνου παρουσίαση των επιβαινόντων είχαμε και την τιμητική μας: CGT-FO-FSU-Solidaires και δύο Έλληνες. Το μόνο που χρειάζεται άλλωστε κάποιος για να πάρει κουράγιο είναι να νιώσει ότι δεν είναι μόνος.

...και τώρα που το σκέφτομαι τους το χρωστούσαμε κιόλας!