Όποιος νύχτα περπατεί

...λάσπες και σκατά πατεί! Και τα πάτησα χτες το βράδυ λες και δεν θυμόμουν τη συμβουλή που μου έδινε ο πατέρας όταν ήμουν μικρός. Ας το πάρουμε από την αρχή όμως. 

Ήταν μια ανάβαση με τον σύλλογο που την περιμέναμε καιρό τώρα, νυχτερινή στο Mont Ventoux για να δούμε την ανατολή από την κορυφή (το λινκ άνοιξε το, δεν έχει άλλες φωτό από το βουνό!). Το πλάνο ήταν ως εξής: η πρώτη ομάδα (που θα κάνει τη μεγάλη διαδρομή) ξεκινάει στις 9:00 το βράδυ από το Le Groseau, στη βάση του βουνού. Η δεύτερη ομάδα έχει εντωμεταξύ κατασκηνώσει στο κάμπινγκ του Mont Serein, χίλια μέτρα ψηλότερα και περιμένει το ραντεβού στις 3:00 το πρωί για τα τελευταία πεντακόσια μέτρα υψομετρικής. 

Εμείς διαλέξαμε να πάμε με την πρώτη ομάδα για να ζορίσουμε λίγο το εργαλείο αλλά από νωρίς φάνηκε ότι δεν θα τα πάμε καλά. Οι πρώτες γερές ανηφόρες ήρθαν νωρίς και δυσκολευόμασταν πολύ να κρατηθούμε στον γρήγορο ρυθμό των άλλων έξι του γκρουπ. Είχαμε κι εκείνα τα κουκιά στο στομάχι από το μεσημέρι, ώρες-ώρες αναρρωτιέμαι τι σκεφτόμασταν... Βλέποντας ότι η συνέχεια θα είναι δύσκολη πρότεινα να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο αλλά οι υπόλοιποι ήταν ενθαρρυντικοί. 

Κόψαμε λίγο τέμπο και συνεχίσαμε. Η νύχτα είχε ήδη πέσει και ανάψαμε τους φακούς κεφαλής. Ακολούθησε μια απότομη κατάβαση μέσα από μια ρεματιά προς τον οικισμό Les Alazards. Αυτό ήταν ακόμη χειρότερο: ό,τι υψομετρική είχαμε κάνει την χάσαμε εκεί. Μετά τα σπίτια και το νερό στη βρύση πήραμε μια άσφαλτο μέσα από τις φορτωμένες κερασιές, ενώ η πανσέληνος από πάνω φώτιζε αρκετά και δεν χρειάζονταν οι φακοί. Εκεί κάναμε και στάση για φαγητό πριν ξεκινήσουν οι σοβαρές ανηφόρες.

Μην μπεις ποτέ ανάμεσα στον Γάλλο και το πικνίκ του. Ποτέ.

Εκεί ξεκίνησαν οι πραγματικές ανηφοριές. Δεν θα πω πολλά. Όσο περνούσε η ώρα ο ρυθμός έπεφτε και το βάδισμα έμπαινε στον αυτόματο πιλότο. Λίγο κόβαν οι εμπρός, λίγο ζοριζόμασταν οι πίσω και τελικά με πολλή δυσκολία καταφέραμε να φτάσουμε στο Mont Serein στις 3:00. Βέβαια είχαμε πει νωρίτερα ότι δεν είμαστε σε κατάσταση να συνεχίσουμε για κορυφή, έπρεπε να προστατεύσουμε κιόλας τα ποδάρια για την επόμενη εβδομάδα. Έτσι κι έγινε, ο υπόλοιπος κόσμος ξύπνησε κι εμείς την πέσαμε μέσα σε ένα από τα άδεια αντίσκηνα.

...αλλά όχι πριν κάνω μερικές προσπάθειες νυχτερινής φωτογραφίας. Ο πύργος στα αριστερά είναι
η κορυφή, τα φωτάκια κάτω είναι οι φακοί του κόσμου που ξεκινά για εκεί.

Το πρωί σηκωθήκαμε λίγο πριν επιστρέψουν οι άλλοι. Ευτυχώς που είχαμε προετοιμάσει πρωινάρα που θα τρώγαμε και καλά στην κορυφή. Μόλις γύρισαν μαζέψαμε τα συμπράγκαλα και φύγαμε. Στον δρόμο κάναμε μόνο μια στάση στο Le Barroux και το κάστρο του, τα οποία και είχαμε σταμπάρει την προηγουμένη.

Le Barroux.

Le Barroux.

Le Barroux.

Le Barroux.

...και το κάστρο του!

Από εκεί πάνω φαίνονται οι δύο ορεινοί γίγαντες του Νότου: Luberon (αριστερά, 1.256μ) και Alpilles (δεξιά 387μ).

Κι ένα παράθυρο ανθισμένο για τον αποχαιρετισμό.

Πάω για ύπνο. Χαίρετε.

Ξαναβεντού

'Ηρθε η ώρα για τα πρώτα χιόνια της χρονιάς! Όχι τώρα, πάει ένας μήνας σχεδόν. 'Οταν δεν έρχονται σε σένα τα χιόνια καλό είναι να πηγαίνεις εσύ να τα βρεις. Αλλά πρώτα:

Αν θες να ψήσεις καλή και μαλακή προβατίνα στα κάρβουνα θέλεις πρώτα απ'όλα καλό κρέας. Καλά σιτεμένο, όχι χαζά. Παῖδια αν θες να κάνεις παιχνίδι με τα χεράκια, μπουτάκι αν θες πιο πολύ τσιτσί. Λίγο αλάτι και μπόλικο κόκκινο πιπέρι. ΟΧΙ ΛΑΔΙ! Έχεις δει τι κουβαλάει πάνω το κρέας; Βάλε κάρβουνα. Πολλά, θέλει φωτιά καλή. Το κρέας μην το γυρίσεις πολλές φορές και κράτα κι έναν πυροσβεστήρα κοντά γιατί μόλις αρπάξει θα φωνάζεις:
-Γυναίκαααααααα! Φέρε νερό!
Άστην ώρα πάνω, να γίνει καλά. Μετά φάτην.

Ειδική συμβουλή από την ντόπια: Αν είναι αρσενικό το ζώο, μην είναι στην περίοδο που προυτσαλιέται γιατί βρωμάει.

Τι να σας κάνω, κουβαλιέστε που κουβαλιέστε ως εδώ ψάχνοντας συμβουλές, να βάλω και γω τα πέντε σεντς μου (όχι 100% δικά μου αλλά λέμε τώρα).

Λοιπόν λέγαμε για την δεύτερη επίσκεψη στο Ventoux (η πρώτη εδώ). Μιας και είμασταν για τα καλά μέσα στο φθινόπωρο θέλαμε να βγούμε λίγο στο δάσος με τα κόκκινά του, τα κίτρινά του κτλ κτλ. Τα συγκεκριμένα δάση τα είχαμε μπανίσει από την άνοιξη και απλά περιμέναμε να έρθει η ώρα τους. Βρήκα και μια ενδιαφέρουσα διαδρομή, αυτήν την φορά όχι ιδιαίτερα δύσκολη αλλά με μια καλή κατεβασιά πάνω σε βρεγμένα φύλλα. Την έφαγα την βουτιά μου δηλαδή.

Χωρίς πολλά-πολλά λόγια:

Το ξεκίνημα

Λευκό-κόκκινο η σήμανση για μονοπάτι GR

Ο δυνατός αέρας μια βδομάδα πριν
έριξε κάτω όλα τα φύλλα...

...αλλά καθάρισε τον ουρανό...

...κι έριξε ένα καλό χιονάκι!

Εδώ τραυμάτισα τον πισινό και τον
εγωισμό μου.

Από εκεί και πέρα βόλτα στο δάσος και παιχνίδια με το φως.

Μια τελευταία όπως φεύγαμε με το αμάξι:

 

Στο Mont Ventoux

Γνωστό και ως βουνό των ανέμων, αφού βρίσκεται στο κέντρο του χωνιού που σχηματίζεται από την κοιλάδα του Ροδανού και δέρνεται ανηλεώς όλο τον χρόνο από τον Μαΐστρο. Επίσης γνωστό και ως το πρώτο πραγματικό βουνό που θα κάναμε μετά την άφιξή μας εδώ και το πρώτο τεστ για τα πνευμόνια μετά από ένα μήνα ατσιγάρωτοι.

Η κορυφή όπως φαίνεται από το Col des Tempetes κατά την κάθοδο.

Η διαδρομή όμορφη αν και κακοτράχαλη, γεμάτη πέτρες. Ανεβήκαμε στην κορυφή σε 3:30 ώρες χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Εκεί συναντηθήκαμε με ορδές κόσμου που είτε ανεβαίνει ποδηλατώντας (μια από τις διασημότερες αναβάσεις στον κόσμο), είτε περπατώντας (όλοι με δυο μπαγκέτες να προεξέχουν απ΄το σακίδιο), είτε κάνει mountain bike, είτε παραπέντε, είτε ανεβαίνει με το αμάξι να χουφτωθεί με τη γκόμενα (ωραιότατη άσφαλτος φτάνει ως την κορυφή).

Οι εικόνες της γιαγιάς που έχοντας πιάσει την κορυφή σταματάει να ξαποστάσει και να κολατσίσει, καθώς και αυτές των εβδομηντάχρονων που υπομονετικά κάνουν τις τελευταίες πεταλιές ολοκληρώνοντας την μπρουτάλ ανάβαση των 1600+ μέτρων, μου φέρνουν στο νου συνομήλικους που τα έχουν παρατήσει πριν καν πατήσουν τα τριάντα.

Η θέα από την κορυφή: απλά απίστευτη, ειδικά προς τα ανατολικά.

Θέα αεροπλανική. Στα πόδια μας η περιοχή που καλλιεργούνται οι λεβάντες
και έπειτα πωλούνται στους τουρίστες σε κάθε δυνατή μορφή. 

...αν κάνουμε και ζουμ γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα!

Λέγονται Devoluy, Ecrins, Queyras, Ubaye και αν είσαι καλό παιδί θα σε
πάω εκεί το καλοκαίρι. Από πίσω είναι οι Ιταλοί.

Μιας και α) δεν έχω κόψει κατάστημα που σερβίρει κοψίδια και τσίπουρα και β) τα εστιατόρια είναι ακριβό σπορ, το πρόγραμμα είχε καλαθάκι με φαγητό ετοιμασμένο από την προηγουμένη. Σταματήσαμε σε κάτι τραπεζάκια στην άκρη του δρόμου και αρχίσαμε το φαΐ άλλοτε εμψυχώνοντας τους δεκάδες ποδηλάτες που ανέβαιναν αργά και άλλοτε τρολλάροντάς τους με φράσεις όπως "όλο ίσια είναι", "μια ανηφόρα κι έφτασες" και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Κούνελος and company.

Θα ξαναπηγαίναμε, αύριο κιόλας, γιατί η δυτική πλευρά είναι κατάφυτη με πανέμορφο δάσος. Δυστυχώς ο καιρός στην περιοχή προβλέπεται λίγο άστατος αύριο, οπότε αποφασίσαμε να πάμε να βγάλουμε άλλες υποχρεώσεις.

Λίγα παραπάνω σχετικά με την διαδρομή έχω βάλει εδώ:
http://www.oreibasia.gr/forum/showthread.php?t=7569