2520

Στις 8 Ιούνη του 2009, μαζί με τον Μήτσο πήγαμε πρώτη φορά προς τον Γράμο. Αρχικά είχαμε ξεκινήσει για λίμνες Αρρένων, επί τόπου αλλάξαμε γνώμη και φύγαμε προς Γκέσο και τελικά καταλήξαμε στη Σκίρτση, λίγο παραπέρα. Βάπτισμα του πυρός ουσιαστικά για ψηλό βουνό, με γερές ανηφόρες, παρακάμψεις, λάθη και χιονοπόλεμο σε μέρα που όλος ο κόσμος ήταν στις παραλίες.

Το 2520 (είναι η ψηλότερη κορφή, έτσι;) φάνταζε τότε πολύ μακρυά για τις δυνατότητές μας, ήταν όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού και φέτος ήταν η ευκαιρία. Βλέπεις, όταν έρχεσαι για λίγες μέρες διακοπών και υπολογίζεις ότι σε παίρνει να κάνεις βαριά 2-3 αναβάσεις, φροντίζεις να είναι σημαντικές. Ο προγραμματισμός ξεκίνησε μεταξύ σοβαρού κι αστείου:

Δημήτρης-1: Τι ώρα θα περάσεις να με πάρεις;

Δημήτρης-2: Στις τέσσερις (τυχαίο νούμερο).

ή

Δημήτρης-2: Θα πάμε 2520 τη Δευτέρα.

Δημήτρης-3: Μπαμπά, μπαμπά θα κρατήσεις το μαγαζί να πάω με τα παιδιά; (Το είπε έτσι, αλήθεια)

Τελικά βρεθήκαμε ξημερώματα στον φούρνο στο Καλπάκι να σκοτώνουμε τυρόπιτες και κακάο, το πρωινό των πρωταθλητών. Οι κοστουμάτοι που εκείνη την ώρα γυρίζαν απ'τα πανηγύρια πρέπει να νόμιζαν πως είμαστε τρελλοί, πού να'ξεραν πως μάλλον είναι ανάποδα. Στην Αετομηλίτσα φτάσαμε ακριβώς την ώρα που χάραζε και ξεκινήσαμε αμέσως. 

Με το πρώτο φως.

Βουρ προς τα πάνω!

Πιάσαμε την ανηφόρα προς τον Γκέσο και κάποιοι από νωρίς δείξαν τις άγριες διαθέσεις τους. Τελικά όταν βγήκαμε στο γυμνό, λίγο πριν την κορυφή, τον ξαμολήσαμε να φύγει μπροστά μόνος του. Οι άλλοι τρεις τον παρακάμψαμε από κάτω και τον αφήσαμε εκεί να τρώει τα μπισκότα του.

Γκέσος, Σκίρτση και δυο καράφλες. Από την τρίτη (καράφλα) φαίνεται μόνο η σκιά.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει το κυρίως πιάτο. Δεν λέω πολλά λόγια. Για κάτι τέτοιες διαδρομές κάθε τρεις και λίγο ανεβαίνουμε στα βουνά.

Χαλβαδιάζοντας τον Γράμο.

Ο Γκέσος, κοιτάζοντας προς τα πίσω.

Μια πρώτη ματιά στο 2520, προς το παρόν από μακρυά.

Σ'έχω κάνει θεό.

Το μονοπάτι τραβάει πάνω στη ράχη.

Θα την τραβούσε ο επαγγελματίας φωτογράφος της παρέας αλλά βαριόταν και το έκανα εγώ.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να βαράει όταν πιάσαμε κορυφή (αντιηλιακό; τι είναι αυτό;). Την τελευταία ώρα ζοριστήκαμε λίγο αλλά πλέον δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσουμε.

Ειδική προσευχή κορυφής.

Πανόραμα από το 2520 προς τα πίσω. Η ψηλή κορυφή είναι η Σκίρτση και ο Γκέσος
αχνοφαίνεται στο κέντρο. Ποιός γυρίζει πίσω τώρα;

Ξεκινήσαμε για πίσω και μάλιστα αρκετά γρήγορα γιατί στο κολωνάκι της κορυφής είχαν καβατζωθεί κάτι έντομα, σατανική διασταύρωση μέρμηγκα και μυγακίου που δε μας άφησαν να απολαύσουμε ούτε τον παραδοσιακό σπαστό φραπέ. Τζάμπα ήρθαμε στις εσχατιές της χώρας μου φαίνεται.

Η επιστροφή έμοιαζε ατελείωτη. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε πια στην Αετομηλίτσα και το αμάξι που μας περίμενε εκεί για δέκα και μισή ώρες. Στη διαδρομή μέχρι τα σπίτια λίγες κουβέντες. Από τη μία η κούραση και από την άλλη σκέψεις και χαζά χαμογελάκια για το τι καταφέραμε.   

Άντε να'μαστε καλά και του χρόνου το μενού έχει Γκόλιο-Καρδάρι-Κάμενικ. Όχι τίποτα αλλά εκτός από την ομορφιά του τοπίου υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που πηγαίνουμε στο Γράμο, έτσι;  

2520: Συνέβη χτες

Γιέα μαδαφάκα!

Ξύλα εσείς; Ξύλα κι εγώ!

Στις Αρρένες...

...και στη Σαμαρίνα!

Όποιος ακόμη δε ζεστάθηκε, να πάει εδώ κι εδώ!

Ένα ταξίδι

Τον περασμένο Νοέμβρη ξεκινήσαμε για άλλη μια φορά να πάμε στα Γιάννενα. Κατά την προσφιλή μας συνήθεια όταν δεν πάμε για κάποια δουλειά αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή πιο ενδιαφέρουσα επιλέγοντας εναλλακτική οδό. Αυτή από την παλιά εθνική Κοζάνης-Ιωαννίνων μέσα από το Βόιο και το Γράμο φάνταζε ιδανική στα τέλη του φθινοπώρου.

Έτσι βγήκαμε από την άχαρη Εγνατία στον κόμβο της Καστοριάς και αφού περάσαμε Νεάπολη και Τσοτύλι ξεκίνησε το κυρίως πιάτο. Οι πρώτες στροφές ανεβαίνοντας προς Πεντάλοφο μας ανοίγουν την όρεξη. Πρώτος στόχος να βρούμε το Πετρογέφυρο, ένα από τα σημαντικότερα γεφύρια της Μακεδονίας. Δε πα να είχα σημειώσεις, να είχα στο κεφάλι μου μέσα την εικόνα του Google Earth, να έκανα πάνω-κάτω το δρόμο, τη διασταύρωση για το Πετρογέφυρο δεν τη βρήκα. Άσχημα ξεκινήσαμε.

Λίγο παραπέρα, ακόμη μια στάση σε χώρο ύποπτο για γεφύρι. Μια μικρή βολτίτσα πλάι σε μια ρεματιά αλλά και πάλι τίποτα. Μπήκα στο αμάξι απογοητευμένος. Λίγα ακόμη χιλιόμετρα και κάναμε στάση έξω από το χωριό Αγία Σωτήρα. Εδώ τα πράγματα φαίνονταν καλύτερα, είχε και σηματοδότηση για το μονοπάτι που σε κατεβάζει στο ποτάμι. Δέκα λεπτάκια κατήφορος και τότε το είδαμε μπροστά μας!

Το γεφύρι της Σβόλιανης

Ασύμμετρη ομορφιά

Καμάρα πάνω από τον Πραμόριτσα

Τι να πρωτοπείς γι'αυτό το γεφύρι; Για το εντυπωσιακό σχήμα του; Τη θεμελίωση πάνω στα βράχια; Την επιλογή του σημείου; Απλά είναι ένα από τα 4-5 ομορφότερα που στέκουν ακόμη στη χώρα.

Τώρα μάλιστα! Μετά το γεφύρι πεταχτήκαμε στα γρήγορα μέχρι το χωριό αλλά δεν καθήσαμε γιατί είχε αρχίσει να μεσημεριάζει. Ωραίο φαινόταν πάντως. Βουρ στο δρόμο λοιπόν! Στην καρδιά του Βοϊου και το τοπίο γύρω θαυμάσιο φθινοπωρινό. Φτάνουμε στο Ζουπάνι (Πεντάλοφο) και τον Βυθό, δυο πολύ όμορφα και μεγάλα χωριά. 

Απολαμβάνουμε τη διαδρομή χωρίς να συναντάμε κανένα άλλο αυτοκίνητο στο δρόμο. Αυτά τα μέρη αφέθηκαν στην ησυχία τους επιτέλους όταν κατασκευάστηκε η Εγνατία. Βγαίνουμε σταδιακά από το Βόιο και πιάνουμε Γράμο. Προσπερνάμε βιαστικά το Επταχώρι για να δούμε το γεφύρι του Κουτσιουμπλή, για το οποίο τα έχουμε πει παλιότερα.  

Μπαίνουμε πλέον σε γνώριμα χωράφια, πλάι στον Σαραντάπορο. Κοιτάω το ρολόι και η ώρα έχει περάσει, δεν προλαβαίνουμε το μεσημεριανό στο χωριό. Πρέπει να σφίξουμε 1-2 τσίπουρα, να φάμε κι έναν μεζέ να μας κρατήσει. Ευτυχώς σ'αυτά συνεννοούμαστε με τα μάτια! Τραβάμε τον στενό ανήφορο μέχρι την Καστάνιανη, πατρίδα φημισμένων πετράδων των Μαστοροχωρίων. 

Η εκκλησία στην πλατεία της Καστάνιανης

Σπίτια στην Καστάνιανη

Περιπλανιόμαστε στα σοκάκια του χωριού αλλά η ομορφιά του επισκιάζεται από το γεγονός ότι η ώρα έχει περάσει και μέρος να φάμε δε βρίσκουμε. Το στομάχι γκρινιάζει!

Τελευταία ευκαιρία λέμε τα τρία χωριά παραπέρα, Γαναδιό, Μόλιστα, Μοναστήρι. Δώστου και πάλι στροφές και ανεβοκατεβάσματα...Περνάμε τη Μόλιστα και δε βλέπουμε ούτε άνθρωπο. Φτάνουμε στο Γαναδιό και νάσου αυτοκίνητα παρκαρισμένα στην είσοδο!

Γαναδιό

Γαναδιό

Μόλις ανοίγω την πόρτα να βγω έξω να και το κλαρίνο να ακούγεται από παραπέρα! Εδώ είμαστε λέω. Κάτω από το θεόρατο πλατάνι της πλατείας έχει στηθεί γλέντι. Ένας μπάρμπας με τη γιαγιά μας καλούν να κάτσουμε μαζί τους. Φυσικά και βγήκαμε γνωστοί, όλοι γνωρίζονται εδώ πέρα! Ρωτάμε αν γιορτάζει κανείς. Όχι μας λένε, απλά μαζευτήκανε μερικοί χωριανοί λόγω Κυριακής, ήρθαν μερικοί ταξιδιώτες σαν κι εμάς, εμφανίστηκαν και τα όργανα για το μεροκάματο και δώστου. Φάγαμαν, ήπιαμαν, χόρτασε χορό το κορίτσι και φύγαμε όταν άρχισε να πέφτει το φως.

Κάτω από το πλατάνι...

...ο χορός καλά κρατούσε!

Τελικά, όταν φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής μας περίμενε μια γερή σχάρα με προβατίνα στα κάρβουνα. Ήταν υποχρεωτικό να υπάρχει βραβείο αφού καταφέραμε διαδρομή τρεισήμισι ωρών να την ξεχειλώσουμε στις εννιά και ένα τεταρτάκι!

Edit: Να και ο χάρτης

View Trip in a larger map


Ξανά Edit: Φίλος πέρασε από το Γαναδιό πριν λίγο καιρό και συνάντησε την ίδια κατάσταση. Το χωριό πλέον καταγράφεται ως σεσημασμένο!

Στο Σούφλικα τον Αύγουστο (Μέρος 2ο)

Το επόμενο πρωί είχα ένα από τα ωραιότερα ξυπνήματα που μπορώ να θυμηθώ. Η προηγούμενη ημέρα ήταν ιδιαίτερα κουραστική, κοιμηθήκαμε βαριά αλλά ο ύπνος ήταν παραπάνω από χορταστικός. Το πρωινό στον ξενώνα της Γράμμουστας πολύ ωραίο και μετά ακολούθησε ζεστό καφεδάκι με θέα τις πρώτες αχτίδες να πέφτουν πάνω στην κορυφή της Σκίρτσης. Τέλεια!

Η Σκίρτση το πρωί

Τα μόνα μας προβλήματα; Τα διαλυμμένα μου πόδια, ο ψημένος από τον ήλιο συνοδοιπόρος και η κούραση της πρώτης ημέρας. Αναγκαστικά εγκαταλείψαμε το πολύ φιλόδοξο σχέδιο για πορεία από λίμνη Γκιστόβα και 2520 και αποφασίσαμε να πάρουμε την απευθείας διαδρομή προς την Αετομηλίτσα. Μετά από τις οδηγίες που λάβαμε ξεκινήσαμε για τον δρόμο της επιστροφής.

Η διαδρομή δεν ήταν και πολύ συγκεκριμένη. Η πορεία που πρέπει να ακολουθήσει κανείς είναι μια ουσιαστικά μια μακριά τραβέρσα που ξεκινάει απέναντι από τη Γράμμουστα και καταλήγει στον αυχένα που ενώνει τις κορυφές Σκίρτση και Κιάφα. Μονοπάτι υπάρχει αλλά οι πολλές γιδόστρατες μπορούν να σε κάνουν να το χάσεις. Αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία βέβαια εφόσον διατηρείς σωστό προσανατολισμό στην πορεία.

Το μονοπάτι με τη Σκίρτση στο βάθος

Έτσι, μετά από μια μακριά ανάβαση φτάσαμε στον αυχένα και δε μας έμενε παρά να κατηφορίσουμε την μεγάλη πλαγιά προς την Αετομηλίτσα. Πάνω στον αυχένα δυο βοσκοί μας συμβούλεψαν να μην ακολουθήσουμε το μονοπάτι αλλά να κατηφορίσουμε από την ανατολική πλευρά για να περάσουμε και από μια ωραία βρύση. Δυστυχώς αυτή η άτιμη η πλαγιά είναι πολύ κακοτράχαλη και μας έκανε να βλαστημίσουμε μέχρι να φτάσουμε στο χωριό αλλά όλα αυτά τα ξεχάσαμε μόλις προσπεράσαμε το πρώτο σπίτι.

Η κορυφή Κιάφα

Η διαδρομή της δεύτερης μέρας είχε μήκος κοντά στα 15χλμ.

Έχω γράψει μια ελαφρώς διαφορετική περιγραφή της διαδρομής εδώ:

http://www.oreibasia.gr/forum/showthread.php?t=4869

και οι φωτογραφίες βρίσκονται επίσης εδώ:

http://www.flickr.com/photos/dkilim/sets/72157624893207674/

Στο Σούφλικα τον Αύγουστο (Μέρος 1ο)

Μιας και η πρώτη γεύση εδώ πέρα ήταν από Γράμο λέω να παραμείνω εκεί, άλλωστε είναι και το αγαπημένο μου βουνό.

Μετά από τις πρώτες μου εξορμήσεις σε κάποιες κορυφές του Γράμου είχε έρθει η σειρά του Σούφλικα (2146m). Ο Σούφλικας δεν είναι κάποιο από τα διάσημα σημεία του βουνού και είναι κάπως απομονωμένος για τους πεζοπόρους, δηλαδή ιδανικός για τα γούστα μου.

Το ξεκίνημα έγινε πρωί Σαββάτου από την Αετομηλίτσα μετά από καφεδάκι στον καινούργιο ξενώνα του χωριού με ιδανικό καιρό. Η ανάβαση ξεκίνησε λίγο έξω από το χωριό, σε χωματόδρομο που ξεκινάει δίπλα σε μια μικρή εκκλησία. Ο δρόμος ήταν συνεχώς ανηφορικός και περνούσε από την νοτιοανατολική πλευρά της κορυφής Μαύρη Πέτρα μέχρι να φτάσει στο αλπικό λιβάδι που ονομάζεται Πάτωμα. Η εναλλαγή της εικόνας στην ανάβαση εκπληκτική. Από τη διάσχιση ενός άγριου, σχεδόν σεληνιακού, τοπίου στη Μαύρη Πέτρα ξαφνικά περνάς σε ένα φιλόξενο και δροσερό μέρος όπως το Πάτωμα.

Πλάι στη Μαύρη Πέτρα

Στο Πάτωμα

Από εκεί συνεχίσαμε με κατεύθυνση βόρεια πάνω στο δρόμο, διασχίζοντας πότε φιλόξενα και πότε άγρια τοπία, μέχρι που φτάσαμε στη Στάνη Λάμπρου. Είμασταν πια κάτω από τον Σούφλικα, έτοιμοι για την τελική ανάβαση. Φτάσαμε στην κορυφή περίπου μια ώρα μετά, προσεγγίζοντάς την από τα νότια.

Σούφλικας

Η κορυφή κοσμείται από δύο αμπριά, υπολείμματα του Εμφυλίου και έχει καταπληκτική θέα στη γύρω περιοχή. Ανατολικά απλώνονται τα μεγάλα δάση προς την Καστοριά, ενώ δυτικά βλέπουμε όλες τις ψηλές κορυφές του Γράμου.

Ξεκούραση στην κορυφή

Η θέα από την κορυφή του Σούφλικα προς τα νότια και δυτικά

Μετά από την απαραίτητη ξεκούραση, κατεβήκαμε την κορυφή από ένα λούκι και βρεθήκαμε στη Στάνη Λάμπρου και πάλι. Από το σημείο αυτό ξεκινάει νέος χωματόδρομος σε πολύ κακή κατάσταση που συνεχίζει κατηφορικά δίπλα σε όμορφο δάσος και τελικά καταλήγει στη Γράμμουστα, όπου και διανυκτερεύσαμε.

Την πρώτη μέρα διασχίσαμε περίπου 20χλμ διαδρομής, τα οποία καλύψαμε σε 9:30 ώρες. Κάποιος πιο έμπειρος στην περιοχή σίγουρα θα κάνει κοντά στις 7.



View Souflikas in a larger map

Μια πρόγευση

Η πρώτη εικόνα δεν θα μπορούσε παρά να είναι από τον Γράμο και πιο συγκεκριμένα από τις πανέμορφες λίμνες Αρρένων.