Όποιος νύχτα περπατεί

...λάσπες και σκατά πατεί! Και τα πάτησα χτες το βράδυ λες και δεν θυμόμουν τη συμβουλή που μου έδινε ο πατέρας όταν ήμουν μικρός. Ας το πάρουμε από την αρχή όμως. 

Ήταν μια ανάβαση με τον σύλλογο που την περιμέναμε καιρό τώρα, νυχτερινή στο Mont Ventoux για να δούμε την ανατολή από την κορυφή (το λινκ άνοιξε το, δεν έχει άλλες φωτό από το βουνό!). Το πλάνο ήταν ως εξής: η πρώτη ομάδα (που θα κάνει τη μεγάλη διαδρομή) ξεκινάει στις 9:00 το βράδυ από το Le Groseau, στη βάση του βουνού. Η δεύτερη ομάδα έχει εντωμεταξύ κατασκηνώσει στο κάμπινγκ του Mont Serein, χίλια μέτρα ψηλότερα και περιμένει το ραντεβού στις 3:00 το πρωί για τα τελευταία πεντακόσια μέτρα υψομετρικής. 

Εμείς διαλέξαμε να πάμε με την πρώτη ομάδα για να ζορίσουμε λίγο το εργαλείο αλλά από νωρίς φάνηκε ότι δεν θα τα πάμε καλά. Οι πρώτες γερές ανηφόρες ήρθαν νωρίς και δυσκολευόμασταν πολύ να κρατηθούμε στον γρήγορο ρυθμό των άλλων έξι του γκρουπ. Είχαμε κι εκείνα τα κουκιά στο στομάχι από το μεσημέρι, ώρες-ώρες αναρρωτιέμαι τι σκεφτόμασταν... Βλέποντας ότι η συνέχεια θα είναι δύσκολη πρότεινα να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο αλλά οι υπόλοιποι ήταν ενθαρρυντικοί. 

Κόψαμε λίγο τέμπο και συνεχίσαμε. Η νύχτα είχε ήδη πέσει και ανάψαμε τους φακούς κεφαλής. Ακολούθησε μια απότομη κατάβαση μέσα από μια ρεματιά προς τον οικισμό Les Alazards. Αυτό ήταν ακόμη χειρότερο: ό,τι υψομετρική είχαμε κάνει την χάσαμε εκεί. Μετά τα σπίτια και το νερό στη βρύση πήραμε μια άσφαλτο μέσα από τις φορτωμένες κερασιές, ενώ η πανσέληνος από πάνω φώτιζε αρκετά και δεν χρειάζονταν οι φακοί. Εκεί κάναμε και στάση για φαγητό πριν ξεκινήσουν οι σοβαρές ανηφόρες.

Μην μπεις ποτέ ανάμεσα στον Γάλλο και το πικνίκ του. Ποτέ.

Εκεί ξεκίνησαν οι πραγματικές ανηφοριές. Δεν θα πω πολλά. Όσο περνούσε η ώρα ο ρυθμός έπεφτε και το βάδισμα έμπαινε στον αυτόματο πιλότο. Λίγο κόβαν οι εμπρός, λίγο ζοριζόμασταν οι πίσω και τελικά με πολλή δυσκολία καταφέραμε να φτάσουμε στο Mont Serein στις 3:00. Βέβαια είχαμε πει νωρίτερα ότι δεν είμαστε σε κατάσταση να συνεχίσουμε για κορυφή, έπρεπε να προστατεύσουμε κιόλας τα ποδάρια για την επόμενη εβδομάδα. Έτσι κι έγινε, ο υπόλοιπος κόσμος ξύπνησε κι εμείς την πέσαμε μέσα σε ένα από τα άδεια αντίσκηνα.

...αλλά όχι πριν κάνω μερικές προσπάθειες νυχτερινής φωτογραφίας. Ο πύργος στα αριστερά είναι
η κορυφή, τα φωτάκια κάτω είναι οι φακοί του κόσμου που ξεκινά για εκεί.

Το πρωί σηκωθήκαμε λίγο πριν επιστρέψουν οι άλλοι. Ευτυχώς που είχαμε προετοιμάσει πρωινάρα που θα τρώγαμε και καλά στην κορυφή. Μόλις γύρισαν μαζέψαμε τα συμπράγκαλα και φύγαμε. Στον δρόμο κάναμε μόνο μια στάση στο Le Barroux και το κάστρο του, τα οποία και είχαμε σταμπάρει την προηγουμένη.

Le Barroux.

Le Barroux.

Le Barroux.

Le Barroux.

...και το κάστρο του!

Από εκεί πάνω φαίνονται οι δύο ορεινοί γίγαντες του Νότου: Luberon (αριστερά, 1.256μ) και Alpilles (δεξιά 387μ).

Κι ένα παράθυρο ανθισμένο για τον αποχαιρετισμό.

Πάω για ύπνο. Χαίρετε.

Έρωτες και λουκάνικα

Έφτιαξε επιτέλους που λες ο καιρός και βγήκαμε για την πρώτη μπαλκονάδα...

Άρχισε να την παλεύει και ο δεντρολίβανος.

Φραπεδάρα, bien sûr!

Και σκεφτόμουν που λες εκεί που άραζα στο μπαλκόνι να βάλω καμιά φωτογραφία από την βολτίτσα της περασμένης Τρίτης στην Αβινιόν. Είναι ιδανική περίοδος, καλός καιρός και λίγος κόσμος προς το παρόν.

...και ένας έρως προδομένος!

Μέχρι να τα σκεφτώ όλα αυτά έπιασε συννεφιά!

Καλοκαιρία σου λέει, κάθε απόγευμα η ίδια ιστορία...

Και η συνταγή μπόνους!

Καροτοφασολάκια με στάρι και Tholosenwurst.

Α, θα το ξεχνούσα! Έχει και άγρια σπαράγγια αυτές τις μέρες! Βγήκαμε και για μάζεμα το προηγούμενο Σάββατο! Νόστιμα είναι, τα κάνεις βραστά με λεμόνι, τα κάνεις με ρύζι και μανιτάρια, τα κάνεις ομελέτα...

Όχι, ομελέτα δεν προκάναμε να φτιάξουμε, δυστυχώς. Βγήκε την Τετάρτη να μαζέψει άλλη μια δόση και τρόμαξε όταν είδε μπροστά της ένα μεγάλο φίδι που στο κεφάλι είχε κέρατο!

Να έτσι ήταν!

Είχε και δεύτερο!

Όσα παίρνει ο άνεμος

Δεξιά Αβινιόν. Αριστερά Βιλνέβ. Στη μέση Ροδανός και νησί. Φτιάξαν γέφυρα. Παλιά. Έγινε θαύμα. Βοσκός είδε αγγέλους και σήκωσε μεγάλη πέτρα. Μετά πέθανε και τον κάναν άγιο. Μετά ο Ροδανός έριξε τη γέφυρα.

Την ξανάφτιαξαν.

Την ξαναέριξε.

Την ξανάφτιαξαν.

Την ξαναέριξε.

Την ξανάφτιαξαν.

Την ξαναέριξε.

Βαρέθηκαν και την παράτησαν έτσι.

Πήγαμε το Σάββατο. Πρώτα Βιλνέβ για παζάρι. Πολύς αέρας. Τα έσπασε όλα τα βάζα. Μετά στο νησί για φωτογραφίες. Πολύς αέρας. Ποτάμι, γέφυρα, παλάτι, πάπιες.

Να και φωτογραφίες:

Να και λινκ:
http://en.wikipedia.org/wiki/Pont_Saint-B%C3%A9nezet


Έχει και τραγούδι. Σαν της Άρτας.




Ή καλύτερα:



Δεν έβγαινε με τίποτα κείμενο στο σημερινό. Καλή εβδομάδα και καλή υπομονή.

Να κεράσω κρασάκι;

Μη ρωτάς γιατί και πώς, μη ρωτάς γιατί λείπω τόσες μέρες. Ελπίζω να επανέλθουμε σε κανονικούς ρυθμούς το σαββατοκύριακο. Μέχρι τότε όμως, πάμε μια φθινοπωρινή βόλτα.

Είχαμε πεταχτεί στο παρά-παραπέρα χωριό όπως κάθε Σάββατο πρωί για να κάνουμε το shopping της εβδομάδας, καροτοκουνουπίδια, μανιταροχόρτα και μηλομανταρίνια. Και αυγά. Μετά τραβήξαμε προς τον Ροδανό για να στρώσω την ψηφιακή και να γνωριστούμε καλύτερα. Είχα μπανίσει τη γέφυρα από τότε που ήρθαμε:

'Εκανα και κάτι τέχνες...

Δυο χιλιομετράκια παρακάτω έχει τα χαλάσματα ενός κάστρου που έβλεπα από απέναντι. Περιφραγμένο αυτό και μερικά στρεμματάκια γύρω, με μια σπιταρόνα μέσα. Φυσικά ιδιωτικό. Αυτό μάλλον δεν θα το χωνέψω ποτέ.

Τέλος, πήγαμε στο Chateauneuf-du-Pape που είναι δίπλα ακριβώς. Το όνομα το έχει πάρει από τους Πάπες που μετακόμισαν στις αρχές του 14ου αιώνα στην Αβινιόν. Ήτανε λέει μερακλήδες και τους αρέσαν τα κρασιά οπότε προώθησαν την αμπελουργία σ'εκείνη την περιοχή.

...και πάνω στον λόφο του Chateauneuf έχει και καστράκι:

...κι από εκεί φαίνεται και το άλλο κάστρο, αυτό της Αβινιόν.

Άντε σ'αφήνω τώρα, με περιμένει αυτός ο Πάουερ Πόηντ! Άρχισα να κάνω και πλάνα για το καλοκαίρι, πού να στα λέω!

Big in Japan

Χτες βράδυ κατεβήκαμε στην Αβινιόν να δούμε τι παίζει με την γιορτή της μουσικής. Ε, βασικά κατεβαίνει όλος ο πλανήτης στην πόλη, το κέντρο κλείνει όλο και μια πλειάδα καλλιτεχνών (ουαου!) προσφέρει διασκέδαση.  

Πριν πέσει η νύχτα και μαζευτεί ο κόσμος.

Σε ένα τετράωρο είδαμε τα πάντα: κόσμο να περιμένει ν'ανοίξει η όπερα για να πάει να κουλτουριάσει, μέταλλα στο πάρκο να τα σπάνε, περιφερόμενα σχήματα κρουστών να βαράνε σάμπες, αποτυχημένα χορευτικά σύνολα, γαλλιδούλες να τραγουδούν για χαμένους έρωτες (ξανά-ουαου!), DJ μετανάστες (πρώτης; δεύτερης; τρίτης;) γενιάς από τις χώρες του Μαγκρέμπ. Ξεχωριστή αναφορά κάνω για μια Peña που συναντήσαμε και αντιπροσώπευε ένα μέρος της τοπικής παράδοσης.

Μεταφράζω από wikipedia:

"Στο Languedoc, ιδίως στο Gard και το Herault, οι Peñas είναι ομάδες μουσικών δρόμου που φέρουν πνευστά και κρουστά. Αυτές οι ομάδες ζωντανεύουν τις γιορτές της πόλης, τις ταυρομαχίες και τις διάφορες άλλες ειδικές περιστάσεις."

Peñas; Ταυρομαχίες; Μην αναφέρω ότι στις καλοκαιρινές γιορτές σερβίρουν παντού παέγια. Ώρες-ωρες αναρρωτιέμαι σε ποιά χώρα βρίσκομαι. Όχι τίποτα δηλαδή αλλά τότε στο σχολείο μας μάθανε ότι τα σύνορα υπάρχουν για να χωρίζουν τους ανθρώπους που έχουν διαφορές μεταξύ τους και άλλα τέτοια όμορφα.

Εντωμεταξύ δεν παίζει, σ'αυτήν την πόλη τους Γιαπωνέζους τουρίστες τους ξεφορτώνουν με τα κοντέινερ. Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για την Ακρόπολη, εδώ μιλάμε για άλλη κλίμακα και φυσικά είναι όλοι τους ζωσμένοι με την τελευταία λέξη της φωτογραφικής τεχνολογίας. Έτσι, σε όποιο σπίτι κι αν πάτε, από την Καγκοσίμα μέχρι το Χοκάιντο, θα με δείτε να ποζάρω στο οικογενειακό άλμπουμ.


ΥΓ.Ήταν πάντως αξιοθαύμαστο το πόσα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα μπορούσες να συναντήσεις, στη μέση του δρόμου, πάνω στα πεζοδρόμια και δε συμμαζεύεται. Μόνο εγώ κατάφερα να πληρώσω 7 ευρώ για να αφήσω τέσσερις ώρες το αμάξι κάπου.