Ο Σάντσο Πάντσα μου

...μόλις ολοκλήρωσε μια πολυήμερη πεζοπορία γύρω στα 80 χιλιόμετρα!



Walking Mt. Lozère from Dimitris on Vimeo.



Τώρα ετοιμάζεται για τις επόμενες περιπέτειες.

Πάντα με το σπιτικό στην πλάτη!

Επιστροφή

Εμ τι, εκεί θα καθόμασταν; Έπρεπε να γυρίσουμε και σπίτι. Ξύπνημα με το πάσο μας, έχουμε όλη μέρα μπροστά. Αν το κάνουμε απευθείας σε ένα διωράκι είμαστε εκεί. Γιατί λοιπόν να το κάνουμε απευθείας;

Μαζεύουμε το αντίσκηνο, βάζουμε όλα τα συμπράγκαλα στο αυτοκίνητο, αποχαιρετιζόμαστε και παίρνουμε δρόμο. Πρώτη στάση το Florac, είναι δεν είναι μια δεκαριά χιλιόμετρα απόσταση. Το είχαμε δει όπως ερχόμασταν και φάνηκε ενδιαφέρον απ'έξω. Και ήταν.

Με τα νερά του...

Τις όμορφες γωνιές...

Τις ανηφοριές...

Και την γνήσια Ιταλική ατμόσφαιρα στις πιτσαρίες!

Κάπου εκεί βγήκαμε από την ενδεδειγμένη διαδρομή. Αντί να πάμε προς τα νοτιοανατολικά, φεύγουμε καρφί βόρεια για να κάνουμε αναγνωριστική στο βουνό. Αφού από παλιότερα έχουμε δει από όλες τις μεριές το Aigoual, ας δούμε τώρα και το Lozère, το δεύτερο σημαντικό (και ολίγον τι ψηλότερο) βουνό της περιοχής.

Πιάνουμε τον στενό δρόμο που ανηφορίζει προς το Pont-de-Montvert. Το Lozère φημίζεται για τα χρώματά του άνοιξη και φθινόπωρο. Είμαστε όμως λίγο νωρίς. Πριν μια βδομάδα χιόνισε στα ψηλά και δεν έχουν λουλουδιάσει όλα.

Τελικά δεν είναι κακό κι έτσι.

Στο Pont-de-Montvert στάση για ελαφρύ μεσημεριανό. Πήγε κιόλας 12!

Το Finiels βρίσκεται ακριβώς κάτω από την κορυφή. Προφανώς δεν
πρόκειται για το Έβερεστ.

Οι φράχτες και τα λουλούδια είναι ό,τι πιο
κλισέ έχω δει από φωτό της περιοχής.

Μα τελείως κλισέ λέμε.

Κάπου εκεί περάσαμε από την άλλη πλευρά του βουνού και συνεχίσαμε να περνάμε μέσα από νανοχωριά.

Να ένα.

Και random κάστρα μέσα στην εξοχή.

Να ένα (κάστρο).

...ώσπου φτάσαμε στη λίμνη του Villefort (που έχει και αυτή κάστρο). Κάπου εκεί πήραμε και τον δρόμο για το σπίτι. Όπως λέγαμε, είναι ένα διωράκι. Από πού ξεκινάμε να μετράμε δεν είπαμε όμως!

Εκκίνηση. Θα σου πω σε μερικές μέρες για ποιο πράγμα.

Ξαναβεντού

'Ηρθε η ώρα για τα πρώτα χιόνια της χρονιάς! Όχι τώρα, πάει ένας μήνας σχεδόν. 'Οταν δεν έρχονται σε σένα τα χιόνια καλό είναι να πηγαίνεις εσύ να τα βρεις. Αλλά πρώτα:

Αν θες να ψήσεις καλή και μαλακή προβατίνα στα κάρβουνα θέλεις πρώτα απ'όλα καλό κρέας. Καλά σιτεμένο, όχι χαζά. Παῖδια αν θες να κάνεις παιχνίδι με τα χεράκια, μπουτάκι αν θες πιο πολύ τσιτσί. Λίγο αλάτι και μπόλικο κόκκινο πιπέρι. ΟΧΙ ΛΑΔΙ! Έχεις δει τι κουβαλάει πάνω το κρέας; Βάλε κάρβουνα. Πολλά, θέλει φωτιά καλή. Το κρέας μην το γυρίσεις πολλές φορές και κράτα κι έναν πυροσβεστήρα κοντά γιατί μόλις αρπάξει θα φωνάζεις:
-Γυναίκαααααααα! Φέρε νερό!
Άστην ώρα πάνω, να γίνει καλά. Μετά φάτην.

Ειδική συμβουλή από την ντόπια: Αν είναι αρσενικό το ζώο, μην είναι στην περίοδο που προυτσαλιέται γιατί βρωμάει.

Τι να σας κάνω, κουβαλιέστε που κουβαλιέστε ως εδώ ψάχνοντας συμβουλές, να βάλω και γω τα πέντε σεντς μου (όχι 100% δικά μου αλλά λέμε τώρα).

Λοιπόν λέγαμε για την δεύτερη επίσκεψη στο Ventoux (η πρώτη εδώ). Μιας και είμασταν για τα καλά μέσα στο φθινόπωρο θέλαμε να βγούμε λίγο στο δάσος με τα κόκκινά του, τα κίτρινά του κτλ κτλ. Τα συγκεκριμένα δάση τα είχαμε μπανίσει από την άνοιξη και απλά περιμέναμε να έρθει η ώρα τους. Βρήκα και μια ενδιαφέρουσα διαδρομή, αυτήν την φορά όχι ιδιαίτερα δύσκολη αλλά με μια καλή κατεβασιά πάνω σε βρεγμένα φύλλα. Την έφαγα την βουτιά μου δηλαδή.

Χωρίς πολλά-πολλά λόγια:

Το ξεκίνημα

Λευκό-κόκκινο η σήμανση για μονοπάτι GR

Ο δυνατός αέρας μια βδομάδα πριν
έριξε κάτω όλα τα φύλλα...

...αλλά καθάρισε τον ουρανό...

...κι έριξε ένα καλό χιονάκι!

Εδώ τραυμάτισα τον πισινό και τον
εγωισμό μου.

Από εκεί και πέρα βόλτα στο δάσος και παιχνίδια με το φως.

Μια τελευταία όπως φεύγαμε με το αμάξι:

 

Στο Mont Ventoux

Γνωστό και ως βουνό των ανέμων, αφού βρίσκεται στο κέντρο του χωνιού που σχηματίζεται από την κοιλάδα του Ροδανού και δέρνεται ανηλεώς όλο τον χρόνο από τον Μαΐστρο. Επίσης γνωστό και ως το πρώτο πραγματικό βουνό που θα κάναμε μετά την άφιξή μας εδώ και το πρώτο τεστ για τα πνευμόνια μετά από ένα μήνα ατσιγάρωτοι.

Η κορυφή όπως φαίνεται από το Col des Tempetes κατά την κάθοδο.

Η διαδρομή όμορφη αν και κακοτράχαλη, γεμάτη πέτρες. Ανεβήκαμε στην κορυφή σε 3:30 ώρες χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Εκεί συναντηθήκαμε με ορδές κόσμου που είτε ανεβαίνει ποδηλατώντας (μια από τις διασημότερες αναβάσεις στον κόσμο), είτε περπατώντας (όλοι με δυο μπαγκέτες να προεξέχουν απ΄το σακίδιο), είτε κάνει mountain bike, είτε παραπέντε, είτε ανεβαίνει με το αμάξι να χουφτωθεί με τη γκόμενα (ωραιότατη άσφαλτος φτάνει ως την κορυφή).

Οι εικόνες της γιαγιάς που έχοντας πιάσει την κορυφή σταματάει να ξαποστάσει και να κολατσίσει, καθώς και αυτές των εβδομηντάχρονων που υπομονετικά κάνουν τις τελευταίες πεταλιές ολοκληρώνοντας την μπρουτάλ ανάβαση των 1600+ μέτρων, μου φέρνουν στο νου συνομήλικους που τα έχουν παρατήσει πριν καν πατήσουν τα τριάντα.

Η θέα από την κορυφή: απλά απίστευτη, ειδικά προς τα ανατολικά.

Θέα αεροπλανική. Στα πόδια μας η περιοχή που καλλιεργούνται οι λεβάντες
και έπειτα πωλούνται στους τουρίστες σε κάθε δυνατή μορφή. 

...αν κάνουμε και ζουμ γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα!

Λέγονται Devoluy, Ecrins, Queyras, Ubaye και αν είσαι καλό παιδί θα σε
πάω εκεί το καλοκαίρι. Από πίσω είναι οι Ιταλοί.

Μιας και α) δεν έχω κόψει κατάστημα που σερβίρει κοψίδια και τσίπουρα και β) τα εστιατόρια είναι ακριβό σπορ, το πρόγραμμα είχε καλαθάκι με φαγητό ετοιμασμένο από την προηγουμένη. Σταματήσαμε σε κάτι τραπεζάκια στην άκρη του δρόμου και αρχίσαμε το φαΐ άλλοτε εμψυχώνοντας τους δεκάδες ποδηλάτες που ανέβαιναν αργά και άλλοτε τρολλάροντάς τους με φράσεις όπως "όλο ίσια είναι", "μια ανηφόρα κι έφτασες" και άλλα τέτοια χαριτωμένα.

Κούνελος and company.

Θα ξαναπηγαίναμε, αύριο κιόλας, γιατί η δυτική πλευρά είναι κατάφυτη με πανέμορφο δάσος. Δυστυχώς ο καιρός στην περιοχή προβλέπεται λίγο άστατος αύριο, οπότε αποφασίσαμε να πάμε να βγάλουμε άλλες υποχρεώσεις.

Λίγα παραπάνω σχετικά με την διαδρομή έχω βάλει εδώ:
http://www.oreibasia.gr/forum/showthread.php?t=7569