Μεταφοραί - Μετακομίσεις "Ο Μήτσος"

1. Πρώτη φορά στα Γιάννενα

Ήταν το 1999 όταν βγήκαν οι βάσεις και μου'λαχε κι εμένα να πάω Γιάννενα. Είχα δηλώσει αρκετές σχολές και με τους γονείς είχαμε θέσει μονάχα έναν κανόνα: "Όχι μακρινές πόλεις". Για τον λόγο αυτό άλλωστε δεν είχα δηλώσει τίποτα πιο νότια από τη Λάρισα, που να τραβιόμαστε τώρα. Την πρώτη φορά που πήγαμε όμως (από την Κατάρα τότε φυσικά), είδαμε ότι είχα πέσει κάπως έξω από πλευράς χρόνου ταξιδιού (βασικά πιο γρήγορα πήγαινες τότε Αθήνα).    

Την εποχή εκείνη στο Γιάννενο γινόταν το σώσε για να βρει κάποιος διαμέρισμα να νοικιάσει, χρυσές εποχές για τους νοικοκυραίους. Εμείς δεν πήγαμε στην πόλη την ημέρα που βγήκαν οι βάσεις κι έτσι μετά από τρεισήμισι μέρες ψαχτικής είχαμε δύο επιλογές: ένα ερείπιο κι ένα σπίτι μεγάλο για ένα άτομο. Πήραμε το δεύτερο και ψάξαμε για συγκάτοικο.

Μη ρωτάς για τον συγκάτοικο. Ας πούμε απλώς ότι είμασταν κάπως διαφορετικοί. Μη ρωτάς ούτε για τη σπιτονοικοκυρά. Ας πούμε ότι έβλεπε πως έφυγα για διακοπές και ξέχασα το έξω φως αναμμένο, κατέβαινε και έμπαινε για να το σβήσει και έπλενε και 2-3 πιάτα που είχα αφήσει στο νεροχύτη φεύγοντας (αχάριστο γαϊδούρι!). Το σπίτι επιπλώθηκε με τα παλιά έπιπλα της προγιαγιάς και μερικά καινούργια έπιπλα γραφείου κι έτσι πέρασε η πρώτη (και ιδιαίτερα βροχερή) χρονιά στην πόλη.

Σημείωση: τότε ήταν που έλεγα στον εαυτό μου "κάνε υπομονή άλλα τέσσερα χρόνια και μετά φεύγεις από αυτό το κωλομέρος". Που να'ξερες...

Η πιο παλιά φωτό που έχω ανεβάσει από Γιάννενα...το 2008.

2. Γκαρσονιέρα - Ξεπέτα

Μόλις καλοκαίριασε και τελείωσαν οι εξεταστικές βγήκα στη γύρα για σπίτι (ο πρώην συγκάτοικος είχε πάρει πλέον μεταγραφάρα στη Θεσσαλονίκη). Αν θυμάμαι καλά δεν δυσκολεύτηκα να βρω μια γκαρσονιέρα κάπου στη Ζέρβα κι έτσι τον Ιούνη μετακόμισα τα έπιπλα της προγιαγιάς. Το σπίτι αν και ευρύχωρο, ήταν αρκετά σκοτεινό κι έτσι αποφασίσαμε να του ρίξουμε ένα βαψιματάκι. Φεύγω διακοπές, επιστρέφω τον Σεπτέμβρη και τότε έρχονται τα νέα ότι πέρασε κι ο αδερφός στα Γιάννενα. Έπρεπε να βρεθεί κάτι καινούργιο να μας χωράει και τους δύο τώρα. Μέσα από τηλεφωνικές μάχες με τη σπιτονοικοκυρά που δεν επέστρεφε την εγγύηση γιατί έτσι της κάπνισε, φεύγω από εκεί.

Κι αυτή μεταγενέστερη. Τον χειμώνα άμα κάνει δυνατό αέρα σηκώνονται τα νερά της λίμνης και παγώνουν στα κάγκελα που μοιάζουν τότε με παγωμένα...κάγκελα.

3. Το μεγάλο

Τα εύσημα για το διαμέρισμα αυτό πάνε κατευθείαν στον πατέρα. Ενώ ψάχναμε να βρούμε κάτι για το οποίο δεν θα χρειαζόταν να πουλήσουμε τα νεφρά μας ξετρύπωσε ένα τεράστιο τριάρι με νοίκι παρόμοιο με αυτό που πληρώναμε στην γκαρσονιέρα. Ιδιοκτήτης ο κύριος Δονάτος, ένας συμπαθέστατος μπάρμπας από την Παραμυθιά. 

Έτσι ήρθε και εγκαταστάθηκε κι ο αδερφός στην πόλη και τα έπιπλα της προγιαγιάς εμπλουτίστηκαν με τα δικά του. Πήραμε από ένα υπνοδωμάτιο, το εννέα μέτρων (μήκος) σαλόνι χρησιμοποιήθηκε για διάφορους σκοπούς από προβολές ταινιών μέχρι ποδόσφαιρο και στο τρίτο υπνοδωμάτιο που ήταν κενό έβαλα τα ντράμς και όποιος περνούσε τα πελεκούσε και κάναμε και κάνα τζαμάρισμα (μεγάλοι καλλιτέχνες).

Στα ντεσού του σπιτιού η μπουάτ (σκυλάδικο μαύρο δηλαδή) στο ισόγειο, η πιτσαρία με τα 2000 παπάκια, απέναντι φρουτάκια (μετέπειτα χιπχοπάδικο της κακιάς ώρας) και ο δρόμος μπροστά με το κλασικό σημείο διπλοπαρκαρίσματος και τα λεωφορεία να κορνάρουν για να περάσουν. Παρόλα αυτά περάσαμε δυο ωραίες χρονιές, μέχρι που ο τζέη-αρ αποφάσισε να φύγει για Θεσσαλονίκη και να μείνω μόνος με τα 110 τ.μ. να τα χαζεύω.

Σημείωση: "Δονάτος" είναι χαρακτηριστικό όνομα που συναντάται μόνο στην περιοχή της Παραμυθιάς. Έχουν και Άγιο. Εγώ πάλι νόμιζα ότι αυτό ήταν το επώνυμο του μπάρμπα και μάταια προσπαθούσα να τον βρω για να του πω ότι μετακομίζω. Καθάρισε η μάνα τελικά.

Μη σε γελάει η φωτό του 2008 φίλε αναγνώστη, ακόμα στο 2002 είναι η ιστορία.

4. Τελευταία φορά στην πόλη

Άλλη μια αναζήτηση που έληξε σχετικά σύντομα. Στην οικοδομή που έμενε τότε ο φίλος μου ο Γιώργος είχε ένα μικρό δυαράκι ελεύθερο. Σχετικά παλιό διαμέρισμα αλλά μου άρεσε και το κλείσαμε κι έτσι παρέμεινα στο χρυσό τρίγωνο Σουλίου-Ζέρβα-Πλατεία Πάργης. Βολικό αλλά κρύο τον χειμώνα γιατί οι γέροι της οικοδομής παραδοσιακά δεν άναβαν αρκετά τα καλοριφέρ. Εκεί ανακάλυψα τον πρωινό γαλλικό καφέ με μπράντι. Επίσης εκεί ήταν που έγραψα την διπλωματική μου, πήρα πτυχίο και ξεκίνησα διδακτορικό.

Ειδική μνεία κάνω στις συνδυαστικές παραγγελίες φαγητού στον Μιχάλη που κάναμε μαζί με τον Γιώργο (Ελλήνων Γεύσεις τότε, Άρτος και Ελαία σήμερα, από τους πέντε ανθρώπους που πάω ακόμη να δω όταν περνάω από την πόλη). Έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα από εκεί τρώγαμε κι οι δύο. 

Η αποχώρηση μετά από δυόμισι χρόνια ήταν κάπως ξαφνική. Η ιδιοκτήτρια που έμενε στην Αθήνα αποφάσισε να μας κάνει μια γενναιόδορη αύξηση της τάξης του 20%. Αν δεν σας αρέσει να πάει αλλού να μείνει είπε στη μάνα μου στο τηλέφωνο. Και πήγα.

Σημείωση: δεν μπορώ να πω ότι δεν χαμογελούσα χαιρέκακα τα επόμενα δύο χρόνια που περνούσα και έβλεπα το σπίτι ξενοίκιαστο. Οι χρυσές εποχές βλέπεις είχαν αρχίσει να περνάνε.

Κι αυτή από το 2008. Είναι το διάσημο σύννεφο που κάθεται πάνω από τα Γιάννενα και βρέχει.
Κλικ για να ανοίξει.

5. Σεισμόπληκτος

Πλέον είχα αυτοκίνητο και η αναζήτηση διαμερίσματος είχε γίνει ακόμη ευκολότερη. Το συγκεκριμένο ήταν καινούργιο (βασικά μπήκα πρώτος στην οικοδομή), ευρύχωρο και με καλό σπιτονοικοκύρη (ο Βασίλης είναι άλλος ένας από τους πέντε). Τα εναπομείναντα έπιπλα της προγιαγιάς μεταφέρθηκαν εκεί μαζί με τα πολύ περισσότερα πλέον δικά μου και έμεινα εκεί κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια. 

Πέντε λεπτά από το Πανεπιστήμιο με το αυτοκίνητο, δεκαπέντε αργότερα με το ποδήλατο, ησυχία και παρκάρισμα εύκολο. Επίσης τον χειμώνα που έβρεχε (δηλαδή από Αύγουστο εως Ιούνιο) το απέναντι χωράφι πλημμύριζε και είχα θέα σε λίμνη από το μπαλκόνι. Μειονέκτημα ήταν η ηχομόνωση αλλά είχε κι αυτό τις χαριτωμένες του στιγμές που δυστυχώς όμως δεν μπορώ να μοιραστώ (δημόσια). 

Όταν τελείωσα από αυτό το σπίτι ήταν γιατί τελείωσα από τα Γιάννενα και έφευγα -μάλλον φεύγαμε πλέον- για Θεσσαλονίκη.

Από αυτό το σπίτι έχω και φωτό. Αμ πώς.

6. Καλοχώρι

Για την οικογένειά μου το Καλοχώρι είναι συνδεδεμένο με την δουλειά, η οποία ήταν πάντα εκεί. Επίσης πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι και το πιο εξωτικό μέρος του πλανήτη οπότε η απόφασή μας να εγκατασταθούμε εκεί μάλλον φάνταζε ασυνήθιστη. Παρακάμπτοντας τις παρακλήσεις της κυρίας να πάμε να μείνουμε στη γειτονική Χαλάστρα (την ενθουσίασε το όνομα) φτάσαμε χωρίς να μας έχει πλέον μείνει κανένα έπιπλο της προγιαγιάς στο χωριό ένα Σάββατο. Τη Δευτέρα έφυγα για στρατό και την άφησα σπίτι με τις κούτες κλειστές. Δεν το εκτίμησε.

Το σπίτι μας βόλεψε ωραία και με τον στρατό αλλά και με τη δουλειά μετά. Μέχρι το μεσημέρι το μέρος ήταν γεμάτο από τον κόσμο που δούλευε εκεί γύρω και μετά το απόγευμα γινόταν πραγματικό χωριό. Τα σαββατοκύριακα οι περπατάδες και οι ποδηλατοβόλτες στο Δέλτα είχαν την τιμητική τους. Τελικά μπορείς να βρεις ωραία πράματα εκεί που δεν το περιμένεις.

Ναι ρε, φλαμίνγκο και γερανοί πέντε λεπτά με τα πόδια!

Σημείωση: ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ





7. Στη Γαλλία

...και μετά ήρθε η Γαλλία. Ενώ θα μπορούσαμε να πάμε να μείνουμε στην ωραιοτάτη Αβινιόν, επιλέξαμε ένα μικρό χωριό, συνηθισμένοι πλέον από την ζωή έξω από τις πόλεις. Πολλές λεπτομέρειες δεν θα βάλω, έχω γράψει πάμπολλες εδώ μέσα. Μάλλον δικαιωθήκαμε για την επιλογή μας, ήταν ωραίος ο Άγιος Βίκτωρας με την ηρεμία του, το κάστρο, τους λόφους, τις βόλτες, τους πιωμένους στο καφέ, τους σκορπιούς, την υγρασία στο πάτωμα και τον τρισκατάρατο αέρα τον χειμώνα.

Δεν πρέπει να έχω ξαναβάλει φωτό με το φόρτωμα του αυτοκινήτου όταν ερχόμασταν. Ορίστε!

Τώρα θα με ρωτήσεις βέβαια "τι σ'έπιασε και βαράς τέτοιες ρετροσπεκτίβες νυχτιάτικα;". Βασικά ευκαιρία έψαχνα όπως φαντάζεσαι και η ευκαιρία λέγεται...

8. Το παραδίπλα

Αύριο πάλι μετακόμιση. Μου έχει γίνει συνήθεια πλέον, το κάνω αυτόματα. Πρέπει κάτι να παίζει με το DNA της οικογένειας, δεν εξηγείται αλλιώς. Καλά δεν πάμε και πολύ μακριά βέβαια, δύο χωριά παραπέρα. Σε λίγους μήνες όμως θα έχουμε...

9. Επιστροφή σε πόλη

(συνεχίζεται...)

Τουρ ντε Σάουθερν Φρανς

Γράφω την αποψινή ανάρτηση γιατί το έχω μεγάλη ανάγκη. Ανάγκη να σταματήσω να τρώω και να απασχολήσω αλλιώς τα χέρια μου. Βλέπεις, μια χαρά τα πήγαινα αλλά πριν είκοσι μέρες περίπου έσκασε μύτη η μάνα εκπληρώνοντας το τάμα που είχε κάνει. Δεν ήρθε μόνη βέβαια, έφερε μαζί της μια καραβαλίτσα τρόφιμα τα οποία σίγουρα θα μας φτάσουν σε περίπτωση πυρηνικού χειμώνα. Ας σταματήσω όμως τα παράπονα γιατί, να λέμε και του στραβού το δίκιο, απήλαυσα και με το παραπάνω τα φασόλια (ξερά και γίγαντες), τα παστέλια, τις αντζούγιες, τον τραχανά, τις μπάμιες, τον κιμά για μακαρόνια, τους κεφτέδες, τις καριόκες, τα σαραγλί, τον καφέ, το χαρουπόμελο, το σουτζούκι και τα τρία διαφορετικά είδη παστουρμά. Ζητώ ταπεινά συγνώμη στα εδέσματα που παρέλειψα να αναφέρω.

Είχε όμως την τιμητική της, δεν μπορώ να πω. Ακόμη θυμάμαι τον ενθουσιασμό της όταν της πρωτοείπα ότι βρήκα μια αγγελία για δουλειά στην Αβινιόν. Γι'αυτό και τα γυρίσαμε όλα:

Το χουριό

Το χουριό ΙΙ

Τη Νιμ με το ποταμάκι της...

...τα ωραία κτίρια...

...και τον κορκόδειλα για σύμβολο!

Φυσικά πήραμε και τον δρόμο για το νούμερο ένα αξιοθέατο της περιοχής (και νούμερο τρία σε ολόκληρη τη Γαλλία παρακαλώ), το ρωμαϊκό υδραγωγείο Pont du Gard.

Αυτό είναι το Castillon-du-Gard, ένα όμορφο μεσαιωνικό χωριό εκεί δίπλα.

Πηγαίναμε που λες στο υδραγωγείο και κάνω μια στάση μέσα στα χωράφια για να τραβήξω την αποπάνω φωτογραφία. Εκείνη την ώρα βγαίνει μέσα από το χωράφι ένα μεγάλο τρακτέρι. Ο οδηγός του βλέπει την πινακίδα του αυτοκινήτου, σταματάει και κατεβαίνει να γνωριστούμε. Δεύτερης γενιάς, Έλληνας με καταγωγή από την Θήβα. Συναντηθήκαμε κυριολεκτικά στο τελευταίο μέρος που θα μπορούσα να φανταστώ.

Το υδραγωγείο είναι αυτό.

Τώρα θυμήθηκα όμως πως έχω μια πολύ καλύτερη φωτό του από παλιότερα την οποία δεν έχω βάλει ποτέ στο μπλόγκι.

 Ορίστε

Οι Ρωμαίοι που λες το είχαν φτιάξει ως μέρος ενός συστήματος ύδρευσης για να μεταφέρουν τα νερά ενός ποταμού από το Uzes όπου πήγαζε μέχρι τη Nimes καμιά τριανταριά και βάλε χιλιόμετρα παραπέρα. Πρόσεξε και άλλη μία λεπτομέρεια: αυτό το γιγάντιο κτίσμα φτιάχτηκε ώστε να μεταφέρει νερό πάνω από ένα ποτάμι. Ρωμαίοι: οι Σοβιετικοί της αρχαιότητας.

Πήγαμε και Uzes (δις)

Uzes ξανά

...και φυσικά στο αγαπημένο μου Lussan.

Μέχρι εδώ ήταν σαν μια ωραία επανάληψη για εμένα, αλλά είχαμε και μερικά μέρη που δεν είχα ξαναπάει.

Beaucaire

...και φυσικά Arles

...με μερικά πολύ όμορφα σοκάκια και μια ωραία αρένα.

Κάναμε κι άλλες επισκέψεις από τις οποίες δεν έχω φωτογραφίες αλλά τις κρατάω στο μυαλό μου. Την επόμενη φορά που θα έρθεις θα σε πάω κι αλλού!

Α ναι, πήγαμε και στο Cavaillon!

Η ανακάλυψη της Αμερικής

Δεν ήταν πολύ χαρούμενο λέει το χτεσινό. Καλά, ας δοκιμάσουμε σήμερα κάτι με λιγότερα σύννεφα και βροχή. Να σας παίξω τότε λίγο χωριό από την μοναδική ίσως ηλιόλουστη μέρα από τότε που γυρίσαμε.

(όλο με κατηγορεί ότι γκρινιάζω για τον καιρό τελευταία, δεν ξέρω γιατί)

Πρώτα βγαίνεις στη γειτονιά...

Πίσω από την εκκλησία έχει την πόρτα.

Από εκεί ξεκινάει το καλντεριμάκι που σε ανεβάζει σε δέκα λεπτά στο κάστρο. Πέρσι τέτοιες μέρες έφτανα πάνω τρέχοντας, σχεδόν χωρίς στάση. Φέτος όχι όμως γιατί ο καιρός είναι κακός και δεν βγαίνω όσο θέλω.

Από εκεί έχει ωραία θέα στην γύρω περιοχή που πρασίνισε παρά την κακοκαιρία.

Ζουμ! (είχα πει ότι θα την ξαναβγάλω αυτή)

Η γειτονιά από το κάστρο. Σήμερα δεν θα φαινόταν λόγω βροχής.

Μετά ξανακατεβαίνεις και πας μια βόλτα από την πλατεία κάτω από την εκκλησία. Πάνω από το τοιχάκι είναι και τα σπίτια του παλιού χωριού. Πάντα πίστευα ότι ήταν υπερβολή να έχουν ταμπέλες παντού για το που βρίσκεται το παλιό χωριό. Έτσι κι αλλιώς τρία-τέσσερα σπίτια είναι.

Να, εδώ στα δεξιά.

Που λες, πολλούς μήνες αφότου εγκατασταθήκαμε είχε μια γιορτή στην πλατεία. Γιορτή Μεσαιωνική λέει με δήθεν ιππότες, ξιφομαχίες και στα μεγάφωνα να παίζει Vangelis. Όλα τα λεφτά ήταν, ίσως πρέπει να τα γράψω ξεχωριστά κάποτε. Κάλεσα που λες κάτι φίλους για πικνίκ στο πάρκο (ωραίο κάλεσμα ρε!) και μετά να πάμε στη γιορτή. Όταν τελείωσε τους κάναμε ξενάγηση στο χωριό. Πάνω από την πλατεία έχει μια είσοδο.  

Αυτή.

-Πού πάει από εκεί;
-Πουθενά, καμιά αυλή θα είναι, λέω.
-Σίγουρα; Σαν να βγάζει κάπου.
-Σου λέω όχι. Τόσους μήνες μένουμε 100 μέτρα από εδώ, δεν θα ξέραμε;

Τελικά αποφάσισε να με αγνοήσει επιδεικτικά. Καλά έκανε, μας βρήκε λίγο παραπέρα και με χαμόγελο νίκης μας είπε ότι εκεί μέσα είναι το παλιό χωριό. Ρόμπα γίναμε.

Μετά το πέρασμα.

Άλλες φωτογραφίες εκεί μέσα δεν τράβηξα τις προάλλες γιατί είχαν βάλει κάτι αμάξια μέσα και μου χαλούσαν τα κάδρα. Δεν ξαναπήγα κιόλας από εκείνη τη μέρα γιατί βρέχει συνέχεια.

Φαίνονται κι απ'το κάστρο τρομάρα μου.

Άσχετο αυτό, είναι απ'έξω. Ωραίο όμως.

...και ωραία πόρτα.

Ορίστε, τώρα καλύτερα. Φωτογραφίες, ευχάριστη διάθεση και ιστορία με ηθικό δίδαγμα. Μ'αυτά και μ'αυτά ψιλοξέμεινα και από φρέσκο υλικό. Λέω αν φτιάξει ο καιρός το ΣΚ να πάω να μαζέψω μερικές φωτογραφίες.

Update: France's spring coldest since 1987
                Εντάξει τώρα;

46°17′0″N, 86°40′0″E

Όπως θα σε ενημερώσει αυτό το άρθρο, είναι το πιο απομακρυσμένο από την θάλασσα σημείο στον κόσμο, χωμένο κάπου στα σύνορα Κίνας, Καζακστάν, Μογγολίας και Ρωσίας. Πάρε και χάρτη: 

Πώς και το έψαξα; Είχα τον εξής διάλογο σήμερα στο μεσημεριανό:

-Οπότε πόσο μακριά είναι η θάλασσα από την πόλη σου;
-Δεν υπάρχει θάλασσα.
-Ναι καταλαβαίνω, αλλά πόσο μακριά είναι;
-Όχι δεν κατάλαβες, δεν υπάρχει θάλασσα.

Μετά βυθίστηκα σε ένα σωρό δουλειές. Πριν λίγο στο σπίτι κάθισα και το σκέφτηκα: δεν μιλάμε για την Κοζάνη που δεν είναι παραλιακή, όντως εκεί πέρα δεν υπάρχει θάλασσα.

Σε άσχετο θέμα τώρα, κατέληξα στα τρία κριτήρια που μας δείχνουν την αρχή του καλοκαιριού:

1. Αφήνεις ανοιχτό το παράθυρο στο σπίτι. Έχει μερικές εβδομάδες που το κάναμε, μια μέρα που βάρεσε ένα δεκαοχτάρι out of the blue.
2. Αφήνεις ανοιχτό το παράθυρο στο αμάξι. Σαφώς πιο δύσκολο, αλλά έγινε κι αυτό.
3. Βόλτα έξω με κοντομάνικο. Τρία στα τρία.

Διότι βγήκαμε την Τετάρτη βόλτα στους αγρούς.

Λουλουδιάσαμε.

...και οι μέλισσες ζουζουνίζουν.

Πάρε κι άλλη μια πληροφορία: τα παλιά σπίτια στην περιοχή δεν έχουν παράθυρα στην βορεινή τους πλευρά γιατί ο βοριάς ξουρίζ!

Ανάρτηση σούπα

Για του Άη-Μήτσου είχαμε καλεσμένους στο σπίτι και μπόλικο μαγείρεμα.

Φτιάξαμε (έφτιαξε) και τυρόπιτα.

Φτιάξαμε (έφτιαξε) και κολοκυθόσουπα. Με κάρι.

Πήγαμε και στο νέο αγαπημένο καφέ εδώ κοντά το Σαββάτο το πρωί. Κρίμα που δεν έχει χώρο μέσα για τον χειμώνα!

Σήμερα δουλειά δεν έχει, είναι των Αγίων Πάντων κι εδώ το παίρνουν στα σοβαρά. Όπως παίρνουν γενικώς στα σοβαρά αργίες που πέφτουν Τρίτη ή Πέμπτη και μ'ένα μαγικό ραβδάκι τις μετατρέπουν σε τετραήμερα. Εμείς από την άλλη, μια ζωή να μας πάρουν για σοβαρούς οι "ευρωπαίοι", να αποδείξουμε αυτοτιμωρούμενοι ότι χωράμε στην παρέα τους. Τρίχες κατσαρές.

Εκτός από το να παπαρολογώ και να είμαι στον καναπέ κουκουλωμένος μέσα στο πάπλωμα, σήμερα αποφάσισα (τι αποφάσισα, σχεδόν με έσυρε) και να πάω μετά από καιρό βόλτα στο κάστρο.

Μου βγάλαν την πίστη οι φωτό να τις σιάξω. Είμαι νέος στο RAW και ζορίζομαι ακόμη και για τα πιο απλά πράματα. Ωραίο πάντως το φθινόπωρο. Έχω μερικές ακόμη να ανεβάσω και επιπλέον αύριο θα πάμε προς αναζήτηση πορτοκαλί δάσους.

Για το γκραν φινάλε έχω συνταγάρα. Ξεθάψαμε τον μύλο για τον πουρέ και φτιάχνουμε σούπες κατά βούληση με ό,τι βρεθεί. Για μανιταρόσουπα ετοίμασε τα παρακάτω:

Κάψε λίγο λαδάκι και βάλτα με τη σειρά μέσα να τσιτσιρίσουν. Αλάτι, πιπέρι, γλυκιά πάπρικα και σβήσιμο με λευκό. Ενάμισι ποτήρι νερό και να βράσουν μέχρι να ψιλογίνει η πατάτα. 'Αλεσμα στον πουρεδοποιητή, μια τελευταία βράση αν θέλει δέσιμο, λίγη κρέμα και είσαι έτοιμος.

ΥΓ. Τα ρεβύθια δεν είναι κάποιο μαγικό συστατικό. Τα είδα στο ψυγείο και φαντάστηκα ότι θα ταιριάζουν. Τι εννοείς, δεν έχεις συνεχώς βρασμένα ρεβύθια στο ψυγείο;;;

ΥΓ2. Πάω τώρα να δω επιτέλους τον Σούπερ Δημήτριο. Το Gattaca από αύριο.

Walked on the 4th of July

Σήμερα είχε απογευματινή βόλτα μετά από παρότρυνση του συναγωνιστή Τσοκορέλου.

...σε δρομάκια

...με σπιτάκια

...με συκώτι στα όρια νευρικής κρίσης

...είχα μια (υπερ)υψηλή τάση για τέχνη σήμερα

Είχε και πολλή κουβέντα η σημερινή βόλτα. Αναλύθηκαν με την ακόλουθη σειρά τα εξής θέματα:

• Higgs (πώς θα μπορούσε διαφορετικά άλλωστε!),
• Προφορά λέξεων στα Γαλλικά, 
• Ελαστικές σχέσεις εργασίας, 
• Η τελευταία αρκούδα των Πυρηναίων, 
• Μαρξιστική θεωρία και πάλη των τάξεων, 
• Μόχλευση, 
• Φίδια!

Τα άτιμα, δύο μικρά σε απόσταση δέκα μέτρων. Πετώντας έφυγε το κορίτσι από εκεί και ευτυχώς που βρέθηκε ένα δέντρο να τη σταματήσει. Όχι ρε, δεν στούκαρε σε κλαδί. Ήταν φορτωμένο κούμπλα και σταμάτησε να φάει!

Προσοχή στη λεπτομέρεια

Είπα να βγω μια γύρα γιατί το ΣΚ δεν συνέβη τίποτα από περπάτημα και σήμερα στη δουλειά το γόνατο μου γκρίνιαξε. Αποφάσισα να πιάσω ένα μονοπάτι που δεν είχα ακολουθήσει ποτέ και φαινόταν να ανεβαίνει τον λόφο του κάστρου από την δυτική πλαγιά, την μόνη που δεν έχω κάνει ακόμη. Το μονοπάτι αποδείχτηκε άκυρο, αποφάσισα να το κόψω ίσια πάνω αλλά στα 2/3 άρχισα ξανά την κατάβαση, μην μπλέξω σε τίποτα περίεργες καταστάσεις. Ένας τύπος είχε βγάλει τον σκύλο βόλτα και στεκόταν και με χάζευε από την ρίζα του λόφου να ψάχνομαι, ενώ ένα μικρό κεδράκι μου χάρισε μια γερή αναμνηστική χαρακιά κοντά στους 20 πόντους στο δεξί πόδι (περιέργως όταν επέστρεψα λαβωμένος δεν μου φώναξε, καλό αυτό).

Μετά την μικρή αποτυχία είπα να μην επιστρέψω ταπεινωμένος αλλά να πάω μια βόλτα από τα γνωστά. Βουρ στο ωραίο μονοπάτι μέσα στα δέντρα, λίγο τρέξιμο γιατί έτσι και να'μαι λίγο πριν το κάστρο να χαζεύω.

Θέα προς το κάστρο

Προς τον Ροδανό

Ζουμ

Ζουμ Ζουμ

Τσίτα η απάτη που λέγεται ψηφιακό ζουμ και ωπ! Πού ήσουνα εσύ ρε ψηλέ;

Τι νόμιζες, ότι δεν σ'έχω προσέξει τόσο καιρό; Το νου σου γιατί μας βλέπω να συναντιόμαστε πριν τις διακοπές!


Η διαδρομή, μικρή πλην τίμια:




Την Τετάρτη έχει Björk στο πρόγραμμα, καιρός ήταν. Τρεις μήνες κάθομαι και κοιτάω τα εισιτήρια.

Έχει κανείς συνταγή για να μη βολτάρουν σκορπιοί μέσα στο σπίτι; Αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένα για το υπνοδωμάτιο, ακόμη καλύτερα.