Vercors, μέρα δεύτερη

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι:

Όπως λέγαμε λοιπόν τις προάλλες, η Κυριακή ήταν ημέρα ξεκούρασης. Ξυπνήσαμε νωρίς γιατί την προηγούμενη κοιμηθήκαμε κατά τις 10 που έπεσε ο ήλιος. Μόλις ανοίγω το μάτι κάνω μια-δυο δοκιμές για το πιάσιμο στην πλάτη. Όλα ΟΚ, σχεδόν πέρασε. Σηκωνόμαστε, χτυπάμε δυο φραπεδούμπες (με σέικερ, ζάχαρη και γαλατάκια, εκπτώσεις δεν κάνουμε σ'αυτά) και φεύγουμε για το Monestier-de-Clermont.

Εδώ όλα φροντίζουν να σου θυμίζουν ότι έχεις μετακινηθεί
προς τα βόρεια.

Είναι το μεγαλύτερο χωριό της περιοχής κι ας το λένε πόλη. Τις Κυριακές έχει αγορά και πάμε να πάρουμε λίγες προμήθειες. Καταλήγουμε με ένα μικρό καφάσι τρόφιμα αφού πήραμε μερικές βανίλιες, ένα κιλό βερύκοκα για μαρμελάδα (τελικά τα φάγαμε), ένα πεπόνι και το κατιτίς μας για μεσημεριανό. Μετά από το καφεδάκι μένει μόνο να βρούμε ένα ωραίο σημείο με θέα να μασουλήξουμε. Ίσως στη λίμνη πίσω από το βουναλάκι;

Λίμνη Monteynard-Avignonet

Ωραία είναι από τα ψηλά αλλά στα χαμηλά μας τα χάλασε. Η τουριστική ανάπτυξη επιτάσσει οι μόνοι διαθέσιμοι χώροι για παρκάρισμα κοντά στην όχθη να είναι επί πληρωμή. Εκεί μας πιάσαν τα επαναστατικά και με το να φύγουμε κάναμε την ημερήσια πράξη αντίστασης στη λαίλαπα κτλ κτλ. Μετά από ένα μισάωρο αναζήτησης καταλήξαμε σε ένα άνοιγμα του κεντρικού δρόμου με υποψία θέας πίσω από τα δέντρα.

Ο τοίχος των Vercors πίσω από τα δέντρα.

Τρώμε τις δυο πρώτες μπουκιές και τα ξαναμαζεύουμε για να καταλήξουμε δίπλα στο αντίσκηνο. Πολύ καλύτερα. Ύστερα από μια γερή ξάπλα έξω σηκώνομαι για φωτοβόλτα γύρω από το camping. Ο καιρός είναι ιδανικός για τέτοιες ιστορίες. Μπόλικα σύννεφα να κόβουν βόλτες και να αλλάζουν συνεχώς το φως, όρεξη να'χεις να τραβάς!

Κάτι δεντράκια.

Κάτι γελάδια. Στο φόντο κάτι Ecrins (αριστερά) κι ένα Devoluy (δεξιά).
Με κλικ μεγαλώνει (όπως και οι υπόλοιπες βέβαια!).

Devoluy λέμε!

Vercors και πάλι. 

Γυρίζω πίσω πάνω που πέφτει ο ήλιος. Αράζουμε και το κορίτσι νομίζει ότι έχει παραισθήσεις. Κλαρίνο λέει. Ναι καλά, κλαρίνο μέσα στους Ολλανδογερμανοελβετουςκαιδυογαλλους, στάνταρ.

Τελικά μας νανούρισε ο κωλοελβετός. Κλαρινέτο βέβαια αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Έπαιζε το Something. 

Γύρω απ'το κοτρώνι

Όπως μας ενημερώνει αυτή η ωραία σελίδα, το Mont Aiguille είναι προϊόν εκτεταμένης διάβρωσης που το έχει αφήσει εκτεθιμένο στη σημερινή του μορφή. Εμένα με νοιάζει ότι ξύπνησα Σάββατο στις 6:30 το πρωί και έβρεχε. Είπα θα περιμένω δυο λεπτά μπας και φτιάξει και ξαναξύπνησα στις 8:30. Η βροχή είχε σταματήσει αλλά είχε ψύχρα και τα σύννεφα ήταν λίγο χαμηλότερα από τις κορφές του βουνού. Φύγαμε.

Μια ώρα μετά παίρνουμε τον χωματόδρομο όπου ξεκινάει η διαδρομή που κυκλώνει το βουνό. Στο πλάι χωράφια με βρεγμένα και φρεσκοκομμένα στάχυα. Βασικά ήθελα να περιγράψω αυτή τη μυρωδιά μετά τη βροχή αλλά δε μου βγαίνει. Τελοσπάντων, έτσι μύριζε. Ο δρόμος αρχίζει να ανηφορίζει όλο και περισσότερο, όλο και πιο απότομα. Τα πόδια ακόμη κρύα δεν είναι για πολλά-πολλά και ζορίζομαι. Τέλος του δρόμου και αρχή του όμορφου μονοπατιού που ανεβαίνει ως το Col de l'Aupet 600 μέτρα ψηλότερα.

Η θέα προς το σημείο εκκίνησης.

Στο Col de l'Aupet φτάσαμε τα σύννεφα και πλευρίσαμε τον βράχο!

Από εκεί κατέβασμα μέσα από ωραίο δάσος με απίθανο μονοπάτι-φιδάκι. Έχουμε πει ότι μόλις φτάσουμε κάτω στο Richardiere, έχοντας κάνει το 1/3 της γύρας, θα κάνουμε μαμ. Πίτα-μπισκότα-ξηροκάρπια αραχτοί σ'ένα λιβαδάκι, ενώ ο καιρός έχει φτιάξει. Έχουμε πολλά χιλιόμετρα ακόμη αλλά ευτυχώς με μια ματιά στον χάρτη διαπίστωσα ότι δεν έμεινε σχεδόν καθόλου ανέβασμα. Εδώ γελάμε. Μια ανηφορίτσα, μετά άλλη μία και φτάσαμε στο Trezanne, έναν οικισμό που καλύτερα να μην επισκέπτεπται ο κόσμος γιατί μετά μελαγχολεί. 

300 μέτρα ακόμη υψομετρική μας επιφύλασσε η διαδρομή ως το Col de Papavet απ'όπου σίγουρα πια δεν θα ανεβαίναμε ψηλότερα. Μέχρι να φτάσουμε εκεί η κυρία άφησε το αριστερό της γόνατο κι εγώ πήγαινα με το ζόρι γιατί με είχε θυμηθεί ένα γερό πιάσιμο στον ώμο. Φτάσαμε στο αμάξι απόγευμα, μετά από 7:30 ώρες πορείας. Κομμάτια.

Το τράβηξα και φωτογραφίες το Mont Aiguille. Να μερικές (σε χρονολογική σειρά):

Από Richardiere...

Λίγο παρακάτω...

Trezanne...

Col du Papavet...

Λίγο πριν το αμάξι.

Να κι η διαδρομή (προσοχή μόνο στις υψομετρικές γιατί, απ'ότι το συνέκρινα με τον χάρτη, χάνει λίγο):




Έχω πολλά ακόμη να γράψω, η επικαιρότητα τρέχει. Έχουμε τετραήμερο πανηγύρι ό,τι να'ναι στο χωριό, έφτιαξα σήμερα αρχιδάτο φαγητό αλλά από αύριο αυτά.

Πανηγυρικό κλείσιμο σεζόν

Λοιπόν, τι είχαμε αυτές τις μέρες; Το φεστιβάλ της Αβινιόν είναι στα μισά του, γιορτές σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, ο κόσμος όλος μετακομίζει προς το νότο και το Tour de France να περνάει το περασμένο Σάββατο από εδώ δίπλα.

Τίποτα όμως από τα παραπάνω δεν έγινε. Βλέπεις είχα πει ότι θα πάω στα Vercors πριν καν έρθω στη Γαλλία, είχαμε μάλιστα ξαναπροσπαθήσει να σκάσουμε μύτη αλλά αν θυμάσαι ο καιρός μας τα είχε χαλάσει. Αυτήν την φορά τα έπαιξα όλα για όλα. Αγνόησα επειδικτικά τις προειδοποιήσεις για βροχερό καιρό στα βουνά και πήρα μάλιστα και μια μέρα άδεια για να μακρύνω τη διαμονή. Παρασκευή στις 4:00 έφυγα από το γραφείο, θέλω ένα τέταρτο να περπατήσω μέχρι την πύλη, 4:20 καταφτάνει η κυρία με την κούρσα φορτωμένη ως απάνω και φύγαμε, ούτε λεπτό για χάσιμο. 

Μετά από τρεις ώρες παρά κάτι στο τιμόνι, περνάμε το Col de la Croix-Haute, πράγμα που σημαίνει ότι θα δούμε μπροστά μας την κοιλάδα Trièves, αριστερά μας τα Vercors και δεξιά μας όλες τις Γαλλικές Άλπεις.

...όπερ και εγένετο.

Βρίσκουμε εύκολα το camping (το gps που μου πήραν δώρο τα παιδιά έχει γράψει ιστορία), στήνουμε και καθόμαστε να φάμε τα βραστά κόκκινα φασόλια που φέραμε μαζί. Τι εννοείς ξέχασες τα κρεμμύδια και θα τα φάμε σκέτα με λάδι; Ευτυχώς που φάγαμε στο δρόμο εκείνη την κολοκυθοκασόπιτα και ολόκληρη την τάρτα με τη μαρμελάδα που έφτιαξες γιατί αλλιώς θα μέναμε νηστικοί!

Οι προγνώσεις για τον αυριανό καιρό δεν είναι οι καλύτερες. Το meteo.fr δίνει βροχή το πρωί και άστατο μετά, το βαρόμετρο στο camping δίνει μόνο βροχές. "Ξέρεις βέβαια", μου λέει η καμπινγκτζού, "αυτές είναι τοπικές προβλέψεις". Δηλαδή για να καταλάβω, παίζει εδώ να βρέχει και πέντε χιλιόμετρα παραπέρα και ένα ψηλότερα να έχει λιακάδα; Λίγο χλωμό. Η ιδέα της ανάβασης στο Grand Veymont εγκαταλείπεται εν τη γενέσει. Απαγορεύεται δια ροπάλου λένε να ανέβεις στο οροπέδιο με βροχή ή ομίχλη κι εσύ θες να συνεχίσεις για την ψηλότερη κορυφή από την πρώτη μέρα που ήρθες. Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα;

Εναλλακτικές υπάρχουν, όλα έτοιμα για κλασικό και εύκολο μονοπάτι σε χαμηλό υψόμετρο αύριο για να είμαστε σίγουροι. Πάμε να κάνουμε τον γύρο του Mont Aiguille να ζεσταθούμε και Κυριακή ή Δευτέρα κάνουμε και κάτι πιο ζόρικο.

Δις ιζ ιτ!

Το έργο θα προχωρήσει σε συνέχειες γιατί λένε ότι δεν πρέπει να επιβαρύνουμε πολύ τον αναγνώστη με μπλαμπλά. Τρίχες. Έχω βγάλει 350 φωτογραφίες και πρέπει να τις ξεδιαλέξω και να τις σιάξω πρώτα.