Πριν από έναν χρόνο ακριβώς είχαμε πάει εκδρομή στο Πάικο με στόχο την κορυφή Καντάστι. Το βουνό, διάσημο για τα δάση του, μας επιφύλαξε την ομορφότερη υποδοχή!
Οξυές από χρυσάφι...
...και στα πόδια μας ένα χαλί από φύλλα!
Η θέα προς τα νότια από την κορυφή με τα πρώτα χιόνια:
Μυστήρια η βδομάδα που πέρασε. Χαρές και λύπες, άγχος και ηρεμία, τρεχάλα και βαρεμάρα, εντάσεις και χαμόγελα. Θυμάμαι που πριν δυο χρόνια με τον Μήτσο βολοδέρναμε πάνω στην Τύμφη.
Ανθρώπους δε συναντούσαμε, είχαμε το βουνό σχεδόν για πάρτη μας και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν οι κουδούνες από τα πρόβατα όταν τα ξανασυναντούσαμε στο τέλος της ημέρας.