Avignon TGV

Δυο φωτογραφίες από τον σταθμό TGV της Αβινιόν. Καιρό ήθελα να τον φωτογραφήσω αλλά δεν το έκανα. Κανονικά έπρεπε να έχω κάτι πιο ολοκληρωμένο αλλά δεν πειράζει, μια αρχή είναι κι αυτή!

Τα Τρία Ράμφη

Μετά από μια ψηφοφορία με δραματικό ξεκίνημα αλλά καθαρό νικητή στο τέλος, here goes:

Η ιστορία με τα Τρία Ράμφη έμεινε δυστυχώς ξεχασμένη στα συρτάρια για καιρό, μιας και πλάκωσαν άλλες βόλτες στην πορεία, μάλλον κακώς. Μια ωραία πρωία λοιπόν ετοιμαστήκαμε και μπήκαμε στο αυτοκίνητο με προορισμό προς τα βορειοανατολικά, εκεί που ντροπαλά αρχίζουν να σηκώνονται μερικά βουνά για να γίνουν όσο προχωράμε Άλπεις. Αυτή τη φορά δεν σκοπεύαμε να μπούμε πολύ προς τα μέσα αλλά μόνο στις παρυφές, στην περιοχή Drome.

Για μια ώρα και κάτι ψιλά οδηγούσαμε μέσα στις καλλιέργειες της κοιλάδας του Ροδανού, μέχρι που φτάσαμε στη Nyons, πόλη γνωστή για το όμορφο γεφύρι και το σκατάκριβο ελαιόλαδο.

40.5m πλάτος, 19m ύψος, 14ου αιώνα παρακαλώ (κλικ για να γίνει τούμπανο)

Η Nyons είναι ουσιαστικά η πύλη προς το Drome, από εκεί και πέρα τέρμα τα ισιάδια. Εκεί μάλιστα εμφανίζονται και κάτι χαριτωμένες καλλιέργειες.

Λεβάντα time!

Ο δρόμος αρχίζει να στενεύει και να έχει όλο και περισσότερες στροφές καθώς τραβάμε βόρεια. Το τοπίο πλάι στον ποταμό Roanne χορταστικό (αργότερα διάβασα ότι είναι μια από τις καλύτερες οδηγικές εμπειρίες της περιοχής)!

...και να που βγαίνουμε από την κοιλάδα και βλέπουμε επιτέλους στα αριστερά μας τα Τρία Ράμφη!


Διευκρινίσεις: Το Massif de Saou είναι ένας ορεινός όγκος (γεωλογικό πάρτυ θα έλεγα) με χαρακτηριστικό σχήμα που ξεχωρίζει στην περιοχή (όταν είναι καθαρός ο καιρός φαίνεται και απ'το σπίτι). Εμένα πάντως μου θυμίζει στάδιο:

'Οπως λοιπόν κάθε στάδιο που σέβεται τον εαυτό του, έτσι κι αυτό έχει δύο πέταλα. Στο ανατολικό βρίσκονται και τα Τρία Ράμφη (Les 3 Becs), δηλαδή οι κορυφές Le Veyou (1,589m), Le Signal (1,559m) και Roche Courbe (1,545m).

Έξι από τους εννιά που ψήφισαν τα Ράμφη, περίμεναν κάποιου τύπου λογοπαίγνιο με τον τίτλο. Τώρα έχουν ξενερώσει αλλά κάθονται για να δουν τις φωτογραφίες.

Εμείς πάντως χαζέψαμε τις κορφές από το Saillans, ήπιαμε και μια μπύρα και πήγαμε καρφί στο κάμπινγκ να στήσουμε το τσαντίρι. Μια βουτιά στο ποτάμι, γρήγορο φαγητό και για ύπνο γιατί η επόμενη μέρα είχε δρόμο.

Οι κορυφές από το Saillans

Αηδίες

Η θέα από το αντίσκηνο δεν ήταν κι άσχημη!

Το επόμενο πρωί ο καιρός είναι βαρύς. Πίνουμε καφέ και λαμβάνουμε καθησυχαστικά μηνύματα ότι θα του περάσει σύντομα. Μέχρι να φτάσουμε στο πάρκινγκ του Col de la Chaudiere τα σύννεφα είχαν όντως καθαρίσει.

Πλησιάζοντας στην εκκίνηση

Δεν θα πω πολλά για την διαδρομή. Ξεκινάει από τα χαμηλά και σε ανεβάζει μέσω μιας κωλοανηφόρας μέχρι το διάσελο απ'όπου μπαίνεις ουσιαστικά στο εσωτερικό του βουνού. Στα καπάκια έχει μια ακόμη χειρότερη κωλοανηφόρα προς την πρώτη κορυφή και μετά πάνω-κάτω μέχρι να πατήσεις και τις άλλες δύο. Μετά φεύγει προς το εσωτερικό και περνάει από ένα πυκνό δάσος μέχρι να σε ξαναβγάλει στο αρχικό διάσελο και από εκεί κάτω.

Φωτογραφίες:

Η θέα απ'έξω

Η θέα από μέσα

Η διαδρομή μόνο 9 χιλιόμετρα αλλά με μια χιλιάρα υψομετρική μας κράτησε απασχολημένους για ένα πεντάωρο. Όταν πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι η ζέστη μαζί με την κούραση και την πείνα μας είχαν λιώσει. Ευτυχώς, αν και με λίγη δυσκολία, βρέθηκε κατάλληλο σημείο με λιβαδάκι παραποτάμιο για βουτίτσα, πικνίκ και ξάπλα κάτω από τα δέντρα.

...και μετά συνεχίσαμε τον δρόμο μας μέσα από τον κάμπο με τα δέντρα.

Και τις λεβάντες!

Και τα ηλιοτρόπια!

Παράταση

Μιας και η ψηφοφορία εξελίσσεται σε ντέρμπι για γερά νεύρα, ας την αφήσουμε να κυλήσει για λίγο ακόμα.

Στο μεταξύ πάρτε ολίγη Δημοκρατία να'χετε:

http://antigoldgreece.wordpress.com/2012/10/22/skouries-junta/

Τα χρωστούμενα

Το προηγούμενο ποστ ήταν ψιλοαπαράδεκτο, ζητώ συγνώμη αλλά βαριόμανε. Τώρα λέω να ρεφάρω εγκαινιάζοντας νέα ήθη κι έθιμα εδώ μέσα.

Αφού λοιπόν έχω αρκετό υλικό από βόλτες που δεν έχω βάλει, από σήμερα και για μερικές μέρες (δεν ξέρω πόσες) ψηφίζετε εσείς για το επόμενο θέμα. Και γαμώ τις δημοκρατίες δηλαδή!

Τώρα που το κοιτάω, δεν είναι παρά άλλη μια δικαιολογία για να μη γράψω κείμενο κι απόψε.  :Ρ

Στα σκοτάδια

Την Κυριακή είχε βόλτα με τους χωριανούς (έχουμε ξαναπάει εκεί). Πρώτα πήγαμε να δούμε δυο μικρές σπηλιές.

Μετά μια μεγαλύτερη, είχε κι εκκλησία μέσα. 

Το 1647 λέει εμφανίστηκε το άγαλμα της Παναγίας εκεί. Η κυρία είπε πως μέχρι σήμερα δεν έχουν απόλυτα μάθει τι συνέβη τότε. Μα καλά, δεν ξέρουν τι πάει να πει θαύμα;

Μετά χτίσαν απ'έξω την σπηλιά και πήγαν εκεί ερημίτες.

Εμείς πάντως μετά πιάσαμε και βασανίζαμε κάτι αθώα σκυλάκια!

Whiteout

Ζόρικη βδομάδα, φορτωμένο πρόγραμμα (ήθελες και άδεια τη Δευτέρα, καλά να πάθεις), χαρτιά, email, υπολογισμοί, γραφικές, σκοτωμένο λαπτόπι, οι ειδήσεις που διαβάζεις γίνονται όλο και χειρότερες. 

Όλα όμως γίνονται απλούστερα όταν έχεις κάτσει έστω και για πέντε λεπτά πάνω σε μια πέτρα, με απόλυτη ησυχία και το μόνο που βλέπεις μπροστά σου είναι τούτο:

Κλείνεις για μια στιγμή τα μάτια και γυρίζεις πίσω. Τότε μόνο μπορείς να συνεχίσεις να περπατάς.

Κι αν δεν θέλεις ν'ακούσεις εμένα, άκου τον φίλο μου τον Edgar, κάτι παραπάνω ξέρει:

You develop an instant global consciousness, a people orientation, an intense dissatisfaction with the state of the world, and a compulsion to do something about it. From out there on the moon, international politics look so petty. You want to grab a politician by the scruff of the neck and drag him a quarter of a million miles out and say, "Look at that, you son of a bitch."

— Edgar Mitchell, Apollo 14 astronaut, People magazine, 8 April 1974.

Προσεχώς

Κακοτράχαλες κορυφές...

Ομιχλώδη δάση...

Μαγικά μανιτάρια...

Στοιχειωμένα σπίτια...

Σφαγμένοι Προτεστάντες...

Λιτά γεύματα...

 Όλα αυτά (και άλλα πολλά!) θα τα δούμε στις επόμενες μέρες σε περίπτωση που:

• Ως εκ θαύματος αναστηθεί ο υπολογιστής μου.
• Ως εκ θαύματος διορθωθεί ο υπολογιστής μου.
• Ως εκ θαύματος έρθει ένας καινούργιος μιας και ο παλιός έφαγε τα ψωμιά του.

 Με την ευγενική χορηγία του ΚΟΥ-ΚΟΥ-ΕΦ!