...πλέον γνωστή και ως La Brebis!

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Αρένα

Κοίτα να σου πω, εγώ το βλέπω κάπως έτσι: εκεί στη μέση της αρένας είμαστε και γύρω μας έχουν ξαμολήσει όλα τ'αγρίμια. Από την άλλη, αυτοί οι λιγοστοί κάθονται στις κερκίδες και απολαμβάνουν το θέαμα. Όσο καθόμαστε εκεί κάτω, να το ξέρεις, τόσο θα στέλνουν καινούρια λιοντάρια.


Arénes d'Arles

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Αναγνώσματα θερινά

Μικρός απ'ό,τι μου λένε (και ομολογεί και η βιβλιοθήκη) διάβαζα πολλά βιβλία, όπως και ο αδερφός μου. Μετά όσο μεγάλωνα άρχισα να μειώνω την ενασχόλησή μου μέχρι που σχεδόν σταμάτησα. Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης φάνηκαν στον στρατό, όχι τόσο επειδή υπήρχε ελεύθερος χρόνος αλλά περισσότερο λόγω της ανάγκης για αποκοπή από την καθημερινή παράνοια. Μάλιστα σε ένα από τα τελευταία θαλαμοφυλίκια είχα τελειώσει εκείνον τον τρισκατάρατο τον Οδυσσέα που τον είχα προσπαθήσει χρόνια πριν αλλά τον παράτησα στα μισά. Όσο να'ναι πήρα θάρρος μετά από αυτό και συνεχίζω μέχρι και σήμερα. Μάλιστα από την ημέρα που κλείσαμε οριστικά την τηλεόραση ελευθερώθηκε πολύς χρόνος και πήγε κι αυτός προς τα βιβλία.

Τώρα που τελείωσε το καλοκαιράκι λοιπόν, είπα να βάλω κι εγώ με τη σειρά μου τα τελευταία βιβλία που πέρασαν από τα χέρια μου. Άλλωστε πήρα κι εγώ αρκετές ιδέες από αντίστοιχες λίστες που είδα τον τελευταίο καιρό.

Κανονικά εδώ θα έβαζα πέντε βιβλία. Βασανίστηκα κιόλας εδώ και μερικές μέρες να γράψω 4-5 γραμμές για το καθένα, τι μου άρεσε, τι όχι κτλ κτλ. Τελικά δεν μου άρεσαν οι 4-5 γραμμές που έγραψα, οπότε αντί για αυτές θα βάλω απλώς μια φωτογραφία:


Latest reads



Ωραία βιβλία και τα πέντε, το καθένα για τον δικό του λόγο. Τα συστήνω. 


Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Στο Μιλάνο

Πέμπτη ξημέρωμα σηκωθήκαμε και κοιτάξαμε έξω. Συννεφιασμένο το πρωινό και το αντίσκηνο μούσκεμα μετά την βραδυνή βροχή αλλά έπρεπε να ετοιμαστούμε για αναχώρηση σβέλτα. Τα τελευταία πράγματα μπήκαν στα σακίδια, η σκηνή μαζεύτηκε και κατηφορίσαμε προς την στάση του λεωφορείου. Οι συγκοινωνίες του Τρεντίνο για άλλη μια φορά λειτούργησαν άψογα και μετά από δύο ώρες περίπου φτάσαμε στο σιδηροδρομικό σταθμό του Τρέντο. 

Εκεί θα έπρεπε να περιμένουμε ένα δίωρο ακόμη μέχρι να εμφανιστεί το τρένο που θα μας πήγαινε Βερόνα ώστε να πάρουμε την ανταπόκρισή μας προς το Μιλάνο. Η συνταγή για την αναμονή ήταν πλέον γνωστή: αραλίκι στο παρκάκι απέναντι από το σταθμό. Μισή ώρα πριν την αναχώρηση βγήκαμε στην αποβάθρα και μας έκανε εντύπωση το πόσος κόσμος μαζευόταν σταδιακά. Το τρένο μπήκε στην ώρα του στον σταθμό αλλά όταν μέτρησα τα βαγόνια τα βρήκα μόνο τέσσερα. Η έκπληξη έγινε απελπισία όταν μπήκαμε μέσα και είδαμε ότι ήταν ήδη γεμάτο με κόσμο που κατέβαινε από το Μπρενέρο και το Μπολζάνο. 

Δεν υπήρχε καν περίπτωση να μπούμε στον χώρο με τα καθίσματα. Ήταν όλα πιασμένα και ο διάδρομος ασφυκτικά γεμάτος με όρθιους. Καταλήξαμε να στεκόμαστε στον χώρο έξω από τις τουαλέτες μαζί με άλλους δέκα και τα πράγματά μας. Στο μικρό καθισματάκι εκεί έξω κάθησε μια γιαγιά μ'εμένα να κρέμομαι από πάνω της και με το ένα πόδι να κρατάω κλειστή την πόρτα που οδηγεί στο επόμενο βαγόνι. Είχε χαλάσει βλέπεις και κάθε φορά που το τρένο έπαιρνε δεξιά στροφή άνοιγε. Εκεί έκανα ένα φλασμπάκ και θυμήθηκα τις θρυλικές εποχές πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια που καβαλούσαμε τη θρυλική 501 και αλωνίζαμε τη χώρα. Είχε τύχει πολλές φορές να είναι το τρένο παστωμένο και να αράξουμε στον διάδρομο αλλά κάτι τέτοιο ποτέ.

Το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής έγινε σαφώς πιο άνετα και έτσι λίγο μετά το μεσημέρι πιάσαμε Μιλάνο. Στο ξενοδοχείο απλώσαμε το αντίσκηνο να στεγνώσει, κάναμε ένα μπανάκι και φύγαμε καρφί για το κέντρο. Έπρεπε να δούμε όσο περισσότερα γινόταν γιατί την επομένη το απόγευμα επιστρέφαμε. Είχα ξαναβρεθεί στην πόλη παλιότερα αλλά μόνο για μερικές ώρες. Ήταν Ιούνης του 2007 νωρίς το πρωί και κάναμε με τον πατέρα βόλτες στο κέντρο μιας και είχαμε έξι ώρες ανάμεσα στις δύο πτήσεις μας. Είναι αλήθεια ότι με την γκριζίλα και τη νέκρα που είχε εκείνη την ώρα η πόλη δεν μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Αυτήν τη φορά όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά.


Milan
Έχει όμορφους πλακόστρωτους δρόμους και  ωραίες προσόψεις κτιρίων.


Milan tram
Επίσης ωραίο ρετρό τραμ με ντροπαλούς οδηγούς!


A nice balcony
Μπαλκόνια με λουλούδια.


Leading lines
Ωραίους δρόμους... (ξανά)


Θα με ρωτήσεις εδώ "Μα καλά, αξιοθέατα δεν είδατε;". Προσπαθήσαμε, είναι η αλήθεια. Περάσαμε έξω από τη Σκάλα. Μπήκαμε στη Γκαλερία αλλά την βλέπεις ολόκληρη μέσα σε 5-10 λεπτά. Το Duomo που είναι στο ίδιο μέρος ακόμη ανακαινίζεται. Μάλιστα έχουν κρεμάσει πάνω του και γιγαντοοθόνες που παίζουν διαφημιστικά σποτάκια των εταιρειών που συνεισφέρουν στην ανακαίνιση. Πολιτισμός, όχι αστεία. Παρόλα αυτά είπαμε τη δεύτερη μέρα να μπούμε αλλά κάναμε μεταβολή μόλις είδαμε τους Καραμπινιέρους στην είσοδο να κάνουν έλεγχο στους πάντες. Δεν πειράζει, έχει κι αλλού καθεδρικούς.

Είχαμε πάει όμως πιο πριν στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, το οποίο πετύχαμε περπατώντας προς το κέντρο. Αυτό μάλιστα! Πολύ τα κάνω κέφι αυτά τα μουσεία, μέσα είμασταν οι δυο μας και δύο τάξεις παιδάκια δημοτικού. Έχει φίδια, λουλούδια, αράχνες, αρκούδες, πετρώματα, όλες τις πολύχρωμες πεταλούδες του κόσμου, δελφίνια και... ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΥΣ! Γι'αυτό και αφιερώσαμε εκεί δύο ολόκληρες ώρες!

Πήγαμε όμως αργότερα και στο κάστρο των Sforza. Για την ακρίβεια περάσαμε από μέσα αποφεύγοντας με μαεστρία τα παλικάρια που θέλουν να σου δώσουν "A gift from Africa" (το 2007 ήμουν άμαθος και πήρα δύο τρομάρα μου!) και βγήκαμε στην άλλη μεριά όπου βρίσκεται το μεγάλο πάρκο Sempione.


Parco Sempione
Το πάρκο με το κάστρο στην άκρη του. Ειδική μνεία στον μπάρμπα που στέκεται ημίγυμνος στη μέση και παρέμεινε ακίνητος για πέντε περίπου λεπτά περίπου χαζεύοντας με το στόμα ανοιχτό κάτι κοριτσόπουλα ελαφρώς ενδεδυμένα που άραζαν λίγα μέτρα παραπέρα.


Parco Sempione
Εδώ είχαμε σταματήσει να πιούμε νερό σε μια βρύση. Σταματάει το φορτηγάκι που είναι φορτωμένο με τους κηπουρούς του πάρκου και αρχίζουν τον χαβαλέ. "Γκρέκι;" ρωτάει ο ξανθός. "Σι" του απαντάω. "Έλα ρε!" "Μαλάκα!" λέει γελώντας. Άλλος ένας που έλαβε την Ελληνική παιδεία σκέφτηκα καθώς έφευγαν. 


Όμως όλος ο υπόλοιπος κόσμος που συναντούσαμε στο κέντρο της πόλης είχε αρχίσει να μου τη δίνει. Γρήγορα βαρέθηκα τους κοστουμαρισμένους που δουλεύουν στα σικ μαγαζιά του κέντρου και όλες τις μοδάτες που κάναν πασαρέλα στους δρόμους. Κουράστηκα, έστω και για μια μέρα, να βλέπω τα ψηλομύτικα μούτρα τους όταν κάθονταν στα καφέ απλώνοντας πάνω στο τραπέζι τα κροκό πορτοφόλια, τις κινητάρες και τα σημαντικά χαρτιά της σημαντικής δουλειάς τους. Διάολε, μέχρι και οι τουρίστες εκεί πέρα δεν μοιάζαν με κανονικούς τουρίστες αλλά κυκλοφορούσαν με σακάκια και το καλό τους το παντελόνι!

- Έχω πάει κι εγώ και στο λέω ότι δεν είναι πόλη για σένα αυτή, μου είπε ο αδερφός μου στο τηλέφωνο αφού επιστρέψαμε και μάλλον είχε δίκιο.



Λίγες μέρες αργότερα κάναμε μια βόλτα προς την Αβινιόν. Ήταν οι μέρες του Φεστιβάλ βλέπεις και μια γύρα στο κέντρο θα ήταν ό,τι έπρεπε. Όλος ο κόσμος είχε βγει έξω, οι τουρίστες αμέτρητοι και η διάθεση πραγματικά γιορτινή και καλοκαιρινή. Τώρα μάλιστα!


Avignon during the festival


Avignon during the festival


Avignon during the festival


Avignon during the festival