Η Μιελάνδρη

Χμμμ...σα ν'αραιώσαμε πολύ μου φαίνεται. Φταίει κυρ-αναγνώστα που αραίωσαν οι βόλτες, τι να κάνουμε! Επιφυλάσσομαι (με επιφυλάξεις πάντα) για το προσεχές θέρος. Εώς τότε, θα ασχολούμαστε με το να καλύπτουμε κενά του παρελθόντος. 

Που λες, έπαιρνα το λεωφορείο για να πάω στη δουλειά και φυσικά έκανα ωραίο χάζι στον ορίζοντα. Αν η μέρα είναι σχετικά καθαρή μπορείς να δεις όλη την κορυφογραμμή προς τα ανατολικά. Αν πάλι έχεις όρεξη, μπορείς να κάτσεις με τους χάρτες και τον γούγλη και να βρεις μία-μία τις κορυφές. Από τις πρώτες εβδομάδες μου είχε μπει στο μάτι μια κορφή που αν και ήταν σχετικά κοντινή (άρα και χαμηλή), φαινόταν αρκετά μυτερή, άρα και ενδιαφέρουσα.

Μετά από λίγη ψάχτικη στο σπίτι βρέθηκε. Το όνομα αυτής: Mielandre και το ύψος της μόλις 1451μ. Από τότε καταχωρήθηκε στις μελλοντικές αναβάσεις και περίμενε υπομονετικά τη σειρά της, η οποία ήρθε περίπου πριν ένα χρόνο. Τότε, έχοντας στα πόδια την ωραία διήμερη στο Mont Aigoual (εδώ κι εδώ), ξεκινήσαμε μαζί με τον Ίναμ για μια χαλαρή ημερήσια ανάβαση. Οι βόλτες με το αυτοκίνητο στην περιοχή του Drôme είναι πάντα απολαυστικές. Ανάμεσα από χαμηλά βουνά και μέσα από όμορφες και τελείως ήσυχες κοιλάδες, ανηφορίσαμε σιγά-σιγά μέχρι το σημείο εκκίνησης, το καταφύγιο στο Col de Blanc.

Καταπράσινο και καταπρόβατο το διάσελο.

Το καταφύγιο από λίγο ψηλότερα. Στο βάθος το Massif de Saou. Έχουμε πάει ΚΑΙ εκεί.

Η ανάβαση μέσα από ωραίο δάσος αρχικά και, αν θυμάμαι καλά, όχι ιδιαίτερα επίπονη. Βγαίνοντας στο γυμνό έχεις δύο επιλογές: να πας καρφί επάνω ή να κάνεις λίγο κυκλική διαδρομή με μικρότερη κλίση.

Μου πήρε γύρω στα πέντε λεπτά κουβέντα αλλά τους έπεισα τελικά να πάμε από γύρω, ο αρχιτεμπέλαρος!

Μόλις πιάσαμε τη ράχη και φανήκαν οι Άλπεις, αρχίσαμε τα επιφωνήματα.

...όχι τίποτα, αλλά θυμήθηκε λίγο και ο συνοδοιπόρος μας τα μέρη του. Καλά, χρυσά τα βουναλάκια γύρω μας αλλά Ιμαλάια δεν τα λες. Μετά από ένα δεκάλεπτο στη ράχη της Μιελάνδρης, πιάσαμε την κορυφή και αράξαμε για να χαζέψουμε τη θέα. Μπορεί να μην είναι ψηλό βουνό αλλά είναι σαν παρατηρητήριο στη θέση που βρίσκεται. Εγώ με τον Ίναμ πιάσαμε θέση που κοιτούσε προς τα ανατολικά...

...και η κυρία προς τα βόρεια!

Εκεί συναντήσαμε και κάτι Ολλανδούς που έχουν μετακομίσει και ζουν σ'ένα χωριό εκεί δίπλα.

Αυτό.

Αφού ξεκουραστήκαμε και τσιμπήσαμε τα κατιτίς μας πήραμε τον δρόμο για κάτω, από τη βόρεια πλευρά αυτή τη φορά. Ποικιλία.

Αφήνοντας την κορυφή.

Στο κατέβασμα αντιμετωπίσαμε το παραδοσιακό πρόβλημα: απότομη κατεβασιά μέσα σε δάσος με το μονοπάτι στρωμένο φύλλα. Η πρόσφυση δυσκόλευε, η κυρά μουλάρωνε και ο τρίτος της παρέας έφυγε μπροστά και έγινε καπνός. Τον ξαναβρήκαμε στη βάση του βουνού να κοιμάται μέσα σ'ένα λιβαδάκι. Από εκεί συνεχίσαμε σε χαλαρούς ρυθμούς μέχρι το αυτοκίνητο.

Να ξανακάναμε μια βόλτα προς τα μέρη της!