Τα παιδιά από τη θάλασσα

Σήμερα για δεύτερη φορά επισκεύτηκα ένα συγκεκριμένο εργαστήριο στη δουλειά. Για δεύτερη φορά αναφώνησα ότι έκανα λάθος επιλογή καρίερας. Φαντάσου να συστεγάζονται μια αίθουσα εικονικής πραγματικότητας, ένα τεράστιο μηχανουργείο για να φτιάχνεις μόνος σου τα μηχανήματα που θες και κάτι γιγάντιοι ρομποτικοί βραχίονες που στην άκρη μπορούν να "φορέσουν" μεγάλες τανάλιες, τρυπάνια, δίσκους κοπής, τεράστια λέιζερ! Πόσο πιο γαμάτο μπορεί να γίνει; Αυτά τα ονειρευόμασταν μικροί και άλλοι είναι τώρα πενήντα χρονών και πληρώνονται για να παίζουν μαζί τους! Ψυχραιμία, το προσθέτουμε στην λίστα των φοβεροτερότερων επαγγελμάτων και προσπαθούμε να το ξεχάσουμε με μια ιστορία από τα παλιά:

Πριν τέσσερα χρονάκια και κάτι αποφασίσαμε με κάτι φίλους να ξεκινήσουμε τα μπάνια νωρίτερα απ'ό,τι συνήθως, στα τέλη του Μάη σε ένα κάμπινγκ κοντά στην Πάργα. Καλά περάσαμε. Την Κυριακή τα μαζεύουμε για αναχώρηση και οι δρόμοι μας χωρίζουν αφού δηλώνουμε ότι θέλουμε να κάνουμε "λίγη βόλτα" πριν επιστρέψουμε Γιάννενα. Ξεκινάμε λοιπόν με κατεύθυνση βόρεια προς την Ηγουμενίτσα.

Φωτό δεν τραβούσα στη διαδρομή οπότε πάρτε μια Πάργα.

Πολλή στροφή ρε να πάρει αυτός ο δρόμος (τι πρωτότυπο). Φτάνοντας Ηγουμενίτσα έχει αρχίσει να μεσημεριάζει. Μπύρα-χωριάτικη-σαρδέλες είναι το τρίπτυχο της καλοκαιρινής ευτυχίας, δεν θέλει τίποτε άλλο. Μην κάτσουμε όμως στην πόλη, λέω. Να τραβήξουμε προς το Δρέπανο, όλο και κανένα μικρό ταβερνάκι θα βρούμε.

Από Πάργα κι αυτή. Και με κουλτουρέ φωτοσοπιά. Τα έκανα κάτι τέτοια τότε.

Αν δεν κάνω λάθος είχε ψαροταβέρνα εκεί αλλά ήταν μια μεγάλη, 80's, οικογενειακή και μ'αρκετό κόσμο. Με τίποτα. Είχα την αίσθηση ότι λίγο παραπέρα θα έβρισκα κάτι σε φάση Βέγγου από το "Όλα Είναι Δρόμος". Παραπέρα όμως βρήκαμε το Δέλτα του Καλαμά και αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε ρότα επιστρέφοντας προς Ηγουμενίτσα. Πέσαμε πάνω και στον Πύργο του Ραγίου, ο οποίος μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρων αλλά και οι πόρτες του ήταν πολύ κλειστές, οπότε αναγκαστήκαμε να συνεχίσουμε.

Έβγαζα και κάτι ηλιοβασιλέματα το προηγούμενο βράδυ.

Καταμεσήμερο πλέον. Ας φάμε στην Ηγουμενίτσα μου λέει αλλά εγώ δεν θέλω ν'ακούσω κουβέντα. Έχει πολύ κόσμο εκεί, απαντώ. Άλλωστε σε μισή ωρίτσα το πολύ θα είμαστε Παραμυθιά, θα φάμε εκεί. Σφαίρα στην Εγνατία και μπαίνουμε Παραμυθιά στις 3:30 ακριβώς (υπενθυμίζω, Κυριακή στα τέλη του Μάη) όπου τα πάντα είναι κλειστά και στο δρόμο δεν κυκλοφορεί ψυχή. Στην επιστροφή κι ενώ έχουμε σχεδόν παραδώσει τα όπλα μου έρχεται η επιφοίτηση. Ένας καθηγητής μου είχε πει για ένα ωραίο ταβερνείο νότια από τα Γιάννενα.

-...και είναι μακρυά αυτή η Σκλίβανη;

-Όχι ρε, κανένα τεταρτάκι από τα Γιάννενα (Εδώ γελάμε. Πάλι.)

Ψάχνουμε το χωριό αλλά τίποτα. Οι ταμπέλες δε βοηθάν και ο χάρτης μου είναι της κακιάς ώρας. Σταματάμε ξανά και ξανά για να τον κοιτάξω. Σε κάποια φάση μας πλευρίζει ένα περιπολικό και ρωτάει από το παράθυρο ο πόλισμαν:

-Συγνώμη, μήπως ξέρετε πού είναι η Σκλίβανη;

Εκεί πλέον πήγα να βάλω τα κλάμματα. Ευτυχώς όμως το χωριό το βρήκαμε μετά από λίγη ώρα. Πάρκαρα κάτω από το καφενείο.

-Τράβα να δεις αν έχει τίποτε να φάμε, της λέω με όλη την αντρίλα που μπορούσα να συσσωρεύσω μέσα μου.

Βλέπεις, ντρεπόμουν να εμφανιστώ σε ένα χωριό που βρίσκεται 45 κάργα βουνίσια και ηπειρώτικα χιλιόμετρα σε ευθεία από τη θάλασσα με το λουλουδάτο το μαγιό μου, θα με παίρναν για βλαμμένο. Ευτυχώς δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ντροπές. Εκεί λοιπόν, την ώρα που περίμενα μέσα στο αμάξι και έβλεπα το κορίτσι να επιστρέφει κάνοντας νοήματα ότι φαϊ γιοκ, κατάλαβα το λάθος μου: στα Πεστά είπε ο άνθρωπος να πάς όχι στη Σκλίβανη! 

(Βρισκόμαστε πλέον στο σωστό μαγαζί, η ώρα έχει πάει έξι)

-Κάρβουνα δεν έχω ακόμη, να σας βάλω μια τηγανιά; 

-Βάλε.

-Σαλάτα χωριάτικη;

-Βάλε.

-Πατάτες;

-Βάλε.

-Γαλοτύρι;

-Βάλε.

-Φέτα;

-Βάλε.

-Τι θα πιείτε;

-Μπύρα.
-Έχω και τυρόπιτα σπιτική σήμερα.
-Βάλε.

Τρώμε και φεύγουμε. Όντως εξαιρετικό το κατάστημα. Μετά από ακριβώς 14 ημέρες παίρνουμε δυο φιλαράκια να τους πάμε εκεί για φαγητό. Σήμερα σερβιτόρος είναι ένα άλλο παιδί.

-Από κρέατα κοντοσούβλι, πανσέτα, κανένα σουβλάκι αν θέλετε.
-Ωραία γιατί την προηγούμενη φορά δεν έπαιζε τίποτε στα κάρβουνα.
-Τίποτα; Θα ήρθατε μάλλον περίεργη ώρα.
-Ναι, ήταν γύρω στις έξι.
-Α! Είσαστε τα παιδιά που είχαν έρθει από τη θάλασσα!
-...

...κι έχει και μια ωραία θέα το άτιμο!

Ρίζες

Το Βαρλαάμ το ξέρατε; Ε λοιπόν είναι ένα μικρό χωριό κάπου εδώ, λίγο κάτω από τα Γιάννενα:

View Varlaam in a larger map

Προχτές επικοινώνησε μαζί μου κάποιος στο flickr. Μου είπε ότι στη γειτονιά του ζει μια ηλικιωμένη από το Βαρλαάμ. Έφυγε μικρή από το χωριό και από τότε δεν το είχε ξαναδεί, οπότε την βοηθάει να βρει φωτογραφίες. Η γειτονιά τους βρίσκεται κάπου εδώ. Φωτογραφίες έψαξα στο νετ αλλά δεν βρήκα κάτι. Η επόμενη λύση ήταν να ρωτήσω καμμία από τις άκρες μου στα Γιάννενα μπας και έχει κάτι. "Θα παω να βγαλω φωτο και θα σου τις στειλω" ήταν αυτολεξεί η απάντηση. 

Έχω πει ποτέ ότι είμαι περήφανος για τους φίλους μου; Όχι μόνο αυτόν, όλους.

Τις προάλλες είχαμε μια μίνι συζήτηση σε αλλουνού το μαγαζί περί πίτσας με λαχανικά. Έπεσα σε κάτι πρόσφατες φωτογραφίες και τις τσοντάρω με την ευκαιρία.

Στη δεύτερη φωτό είναι άλλη μια ανακάλυψη της κυρίας στα ιντερνέτς. Ναι πίτσα είναι αλλά η συγκεκριμένη έχει βάση αποκλειστικά από κουνουπίδι, μοτσαρέλα, παρμεζάνα και αυγό. Η συνταγή βρίσκεται εδώ, αξίζει τον κόπο!

Κάποιες φορές, όλα παν στραβά!

Χτες βράδυ είχα απλώσει ως συνήθως όλο το βιος στον καναπέ, χάρτες και βιβλία, για να δω πού θα πάμε σήμερα. Πρόκειται για ιεροτελεστία που χάνεται στα βάθη των αιώνων, κατά τη διάρκειά της οποίας ανακοινώνω περιχαρής κάθε 18 λεπτά έναν νέο προορισμό για πεζοπορία. Αργά το βράδυ και αφού έχω καταλήξει, πέφτω κατάκοπος για ύπνο μόνο και μόνο για να αλλάξω μία τελευταία φορά την διαδρομή το επόμενο πρωί όταν ετοιμάζουμε τα σακίδια. 

...εντάξει, το ξαναλλάζω και μόλις μπούμε στο αμάξι, αλλά για τελευταία τελευταία φορά!

Φαίνεται πως χτες αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Πήρε τη χρυσή βίβλο και άρχισε να ξεφυλλίζει. Μετά από πέντε λεπτά είχε αποφασίσει.

-Εδώ θα πάμε αύριο.

-Για να δω. Α ναι, είναι ωραία αυτή, έχει και κάτι ντολμέν στο δρόμο.

Είπα από μέσα μου ότι αυτή τη φορά δεν θα κάνω καμμία αλλαγή, θα τιμήσω την επιλογή της. Τι το'θελα;

Εδώ κάνω μια παύση αγαπημένε μου αναγνώστη (μαμά, μπαμπά και τρεις-τέσσερις ακόμη) για να σου κάνω εισαγωγή σε μία καινοτόμο μέθοδο στις περιγραφές διαδρομής. Κάνε κλικ εδώ για ν'ανοίξει ο χάρτης σε νέο παράθυρο και βάλτον δίπλα-δίπλα με το κείμενο. Θα προχωρήσουμε βάσει των εννέα αριθμημένων σημείων που έχω βάλει (γαμάτος, έτσι;).

1) Ξεκινάμε από το Barjac και γρήγορα αφήνουμε πίσω το χωριό. Ως εδώ καλά.

Η πιο κλισέ φωτό στο Barjac. Την βγάλαν χίλιοι, το κάνω κι εγώ.

Μαγαζάκια κτλ κτλ.

2) Φτάνουμε σε μια ωραία φάρμα, χαρακτηριστική της περιοχής (λένε).

Εμένα δε μου φάνηκε κάτι το τρομερό.

Από το ίδιο σημείο φαίνεται στο βάθος και αυτό. 

-Απ'ό,τι είδα στο νετ, λέω της Μυρσίνης, είναι το ατελιέ κάποιου καλλιτέχνη. 

-Μα αυτά εκεί πέρα μοιάζουν περισσότερο με περιστερώνες, απαντάει.

Μετά από κουβέντα καταλήξαμε ότι πρόκειται για το εργαστήρι ενός πολύ γνωστού κατασκευαστή περιστερώνων, ενώ όπως αποδείχτηκε είναι αυτού του κυρίου.

3) Ωραία βολτίτσα αλλά λίγο ό,τι να'ναι η σηματοδότηση ρε γαμώτο. Να έχουμε το νου μας.

Στρατιωτάκια τα δέντρα.

4) ΟΚ μάλλον χαθήκαμε. Λίγο μπρος-πίσω, τίποτα. Σημάδια υπάρχουν και κίτρινα και λευκά αλλά έχουμε κάνει πλέον αρκετό δρόμο και ντολμέν δεν είδαμε. Σύμφωνα με τον χάρτη έπρεπε να τα είχαμε δει τώρα. (Υπόψιν, στο δικό μου χάρτη τα σημείωσα κι εγώ. Ναι ρε, αυτές οι φωτογραφικές είναι. Ναι ρε, το ξέρω ότι είναι αλλού γι'αλλού, τι θες;)

5) Επιτέλους ταμπέλα! Τώρα ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Άσε τα ντολμέν και τράβα προς το χωριό, έχει κι ένα ρωμαϊκό λατομείο στον δρόμο. Η σήμανση είναι όντως χάλια, δε βοηθάει και πολύ.

6) Πλάκα μας κάνεις τώρα! Να θες να πας κάπου και να μην ξέρεις το δρόμο. Η μία ταμπέλα αριστερά, η άλλη δεξιά! Τραβήξαμε αριστερά.

Μόνο για Παρίσι δε δείχνει.

7) Άφιξη στο λατομείο.

This is not roman, που να πάρει!

-Πρέπει να περνάμε κοντά απ'τα ντολμέν τώρα, το λέει η ταμπέλα.

-Χέσε μας κι εσύ και τα ντολμέν σου.

-Να έρθουμε μετά με το αμάξι;

-...

8) Ωραία είναι εδώ.

Ο δρόμος γίνεται δρομάκι, το δρομάκι μονοπάτι, η γενική κατεύθυνση φαίνεται σωστή, θα δούμε το Barjac όπου να΄ναι (σε μία ώρα χαχαχαχα!).

9) Και τότε πέσαμε πάνω σ'αυτά:

Capitelles τα λένε και χρησίμευαν στο παρελθόν ως προσωρινά καταλύμματα της περιοχής. Εδώ βέβαια υπήρχε ένα χωριό ολόκληρο κάποτε. Τώρα τα δέντρα επιστρέφουν και παίρνουν πίσω ό,τι τους ανήκει.

Έχοντας βαρεθεί να ψάχνουμε τα αχνά σημάδια μέσα στο πουρναρόδασος προσανατολιζόμαστε με το αυτί, μιας και ακούγαμε αυτοκίνητα να περνάν αρκετά κοντά. Βγαίνουμε στο φως και αφού κουρσεύουμε μια συκιά φτάνουμε στο αμάξι. Αποφασίζουμε να αφήσουμε το πανέρι του πικνίκ για βραδυνό στο σπίτι και τραβάμε για το Uzes και τα κεμπάπ του Τούρκου που πάντα μας φροντίζει μετά από ζόρικες διαδρομές. Αλοίμονο όμως μας πρόδωσε, το μαγαζί είναι κλειστό!

Διάολε...

2520

Στις 8 Ιούνη του 2009, μαζί με τον Μήτσο πήγαμε πρώτη φορά προς τον Γράμο. Αρχικά είχαμε ξεκινήσει για λίμνες Αρρένων, επί τόπου αλλάξαμε γνώμη και φύγαμε προς Γκέσο και τελικά καταλήξαμε στη Σκίρτση, λίγο παραπέρα. Βάπτισμα του πυρός ουσιαστικά για ψηλό βουνό, με γερές ανηφόρες, παρακάμψεις, λάθη και χιονοπόλεμο σε μέρα που όλος ο κόσμος ήταν στις παραλίες.

Το 2520 (είναι η ψηλότερη κορφή, έτσι;) φάνταζε τότε πολύ μακρυά για τις δυνατότητές μας, ήταν όμως πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού και φέτος ήταν η ευκαιρία. Βλέπεις, όταν έρχεσαι για λίγες μέρες διακοπών και υπολογίζεις ότι σε παίρνει να κάνεις βαριά 2-3 αναβάσεις, φροντίζεις να είναι σημαντικές. Ο προγραμματισμός ξεκίνησε μεταξύ σοβαρού κι αστείου:

Δημήτρης-1: Τι ώρα θα περάσεις να με πάρεις;

Δημήτρης-2: Στις τέσσερις (τυχαίο νούμερο).

ή

Δημήτρης-2: Θα πάμε 2520 τη Δευτέρα.

Δημήτρης-3: Μπαμπά, μπαμπά θα κρατήσεις το μαγαζί να πάω με τα παιδιά; (Το είπε έτσι, αλήθεια)

Τελικά βρεθήκαμε ξημερώματα στον φούρνο στο Καλπάκι να σκοτώνουμε τυρόπιτες και κακάο, το πρωινό των πρωταθλητών. Οι κοστουμάτοι που εκείνη την ώρα γυρίζαν απ'τα πανηγύρια πρέπει να νόμιζαν πως είμαστε τρελλοί, πού να'ξεραν πως μάλλον είναι ανάποδα. Στην Αετομηλίτσα φτάσαμε ακριβώς την ώρα που χάραζε και ξεκινήσαμε αμέσως. 

Με το πρώτο φως.

Βουρ προς τα πάνω!

Πιάσαμε την ανηφόρα προς τον Γκέσο και κάποιοι από νωρίς δείξαν τις άγριες διαθέσεις τους. Τελικά όταν βγήκαμε στο γυμνό, λίγο πριν την κορυφή, τον ξαμολήσαμε να φύγει μπροστά μόνος του. Οι άλλοι τρεις τον παρακάμψαμε από κάτω και τον αφήσαμε εκεί να τρώει τα μπισκότα του.

Γκέσος, Σκίρτση και δυο καράφλες. Από την τρίτη (καράφλα) φαίνεται μόνο η σκιά.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει το κυρίως πιάτο. Δεν λέω πολλά λόγια. Για κάτι τέτοιες διαδρομές κάθε τρεις και λίγο ανεβαίνουμε στα βουνά.

Χαλβαδιάζοντας τον Γράμο.

Ο Γκέσος, κοιτάζοντας προς τα πίσω.

Μια πρώτη ματιά στο 2520, προς το παρόν από μακρυά.

Σ'έχω κάνει θεό.

Το μονοπάτι τραβάει πάνω στη ράχη.

Θα την τραβούσε ο επαγγελματίας φωτογράφος της παρέας αλλά βαριόταν και το έκανα εγώ.

Ο ήλιος είχε αρχίσει να βαράει όταν πιάσαμε κορυφή (αντιηλιακό; τι είναι αυτό;). Την τελευταία ώρα ζοριστήκαμε λίγο αλλά πλέον δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσουμε.

Ειδική προσευχή κορυφής.

Πανόραμα από το 2520 προς τα πίσω. Η ψηλή κορυφή είναι η Σκίρτση και ο Γκέσος
αχνοφαίνεται στο κέντρο. Ποιός γυρίζει πίσω τώρα;

Ξεκινήσαμε για πίσω και μάλιστα αρκετά γρήγορα γιατί στο κολωνάκι της κορυφής είχαν καβατζωθεί κάτι έντομα, σατανική διασταύρωση μέρμηγκα και μυγακίου που δε μας άφησαν να απολαύσουμε ούτε τον παραδοσιακό σπαστό φραπέ. Τζάμπα ήρθαμε στις εσχατιές της χώρας μου φαίνεται.

Η επιστροφή έμοιαζε ατελείωτη. Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε πια στην Αετομηλίτσα και το αμάξι που μας περίμενε εκεί για δέκα και μισή ώρες. Στη διαδρομή μέχρι τα σπίτια λίγες κουβέντες. Από τη μία η κούραση και από την άλλη σκέψεις και χαζά χαμογελάκια για το τι καταφέραμε.   

Άντε να'μαστε καλά και του χρόνου το μενού έχει Γκόλιο-Καρδάρι-Κάμενικ. Όχι τίποτα αλλά εκτός από την ομορφιά του τοπίου υπάρχουν κι άλλοι λόγοι που πηγαίνουμε στο Γράμο, έτσι;  

Υπογλυκαιμίες

Βγήκαμε πάλι έξω σήμερα, μόλις γύρισα από τη δουλειά. Τρίτη φορά που πάμε να μάσουμε βατόμουρα.

Η πρώτη - ψαρούληδες

Η δεύτερη - με ζόρικες προθέσεις αλλά είπαμε να αφήσουμε τίποτες και στους ντόπιους

...οι ντόπιοι δεν δείχνουν ενδιαφέρον - ντου!

Τα τελευταία γέμισαν μια μεσαία κατσαρόλα και αράζουν με τη ζαχαρίτσα τους. Θα βγάλουν 3-4 βάζα μαρμελάδα, ίσως και καμμιά τάρτα. Θα μπουν στο ντουλάπι μαζί με τις αντίστοιχες από κορόμηλο και βερύκοκο.

Τώρα που είπα τάρτα:

Μέχρι να ψιλοκόψω ό,τι φρουτικό υπήρχε στο σπίτι είχε ετοιμάσει τη ζύμη. Δοκίμασέ το, είναι παιχνιδάκι!

Ναι μωρέ θα τον βάλω τον Γράμο, πώς κάνεις έτσι! Το καλό πράμα αργεί.

Για να κλείνουν μερικά στόματα

Σαν πέρσυ θα ήταν που έλεγαν ότι είμαστε ορειβάτες του καναπέ!


ΕΛΕΓΑΝ πως τις διακοπές μας τις περνάμε όλο τούφα!

ΕΛΕΓΑΝ ότι μπορούμε να ανεβούμε μόνο πάνω σε ένα βουνό από ζυγούρι!

ΕΛΕΓΑΝ ότι μπορούμε να κολυμπήσουμε μόνο μέσα σε μια θάλασσα τσίπουρο!

ΕΛΕΓΑΝ ότι οι πιο ταιριαστοί συνοδοιπόροι για μας είναι τα πεντάχρονα τέκνα των!

ΕΛΕΓΑΝ πως για να είμαστε ξύπνιοι νωρίς πρέπει να μην κοιμηθούμε καθόλου!

ΕΛΕΓΑΝ πως στον Κουκουρούντζο θ'ανεβούμε μόνο με Unimog!

ΕΛΕΓΑΝ ότι φοβόμαστε, έλεγαν ότι δεν μπορούμε!


Λοιπόν κι εμείς ένα πρωί πήραμε τη γυναίκα του ενός για μάρτυρα μαζί, νερό, μπισκότα και δυο σκυλιά να μας φυλάνε και ξεκινήσαμε...

ΙΔΟΥ κύριοι η κορυφή λίγο πριν την πατήσουμε!


ΙΔΟΥ κύριοι η θέα από την κορυφή προς Τύμφη, Τραπεζίτσα, Σμόλικα, σε περίπτωση που δεν έχετε ξανακούσει τα ονόματα τούτων των όρεων!


ΙΔΟΥ κύριοι και θέα προς τα πίσω, προς το Αυγό και την Τσούκα Ρόσσα!


ΙΔΟΥ κύριοι τα βοοειδή που μυρηκάζουν στον αυχένα της Μόρφας!


ΙΔΟΥ κύριοι ο μπούσουλας, σε περίπτωση που δε γνωρίζετε ποιό χωριό είναι ζερβά και ποιό δεξιά!


ΙΔΟΥ κύριοι το δάσος μαυρόπευκων πάνω από τη Βωβούσα!


ΙΔΟΥ κύριοι ο δρόμος πριν φτάσουμε πίσω στη βάση!



ΙΔΟΥ κύριοι και ο χάρτης της διαδρομής!



...και ξέρετε κάτι "κύριοι"; Το έκανα μόνο για ζέσταμα!!!!111!!1


(Πρέπει να σταματήσω να διαβάζω "ενημερωτικά-καταγγελτικά" blog)




(Ο χάρτης είναι σημειωμένος χοντρικά και από μνήμης. Μην τον περάσει κανείς στο GPS και τον φαν οι αρκούδες!)