Τα παιδιά από τη θάλασσα

Σήμερα για δεύτερη φορά επισκεύτηκα ένα συγκεκριμένο εργαστήριο στη δουλειά. Για δεύτερη φορά αναφώνησα ότι έκανα λάθος επιλογή καρίερας. Φαντάσου να συστεγάζονται μια αίθουσα εικονικής πραγματικότητας, ένα τεράστιο μηχανουργείο για να φτιάχνεις μόνος σου τα μηχανήματα που θες και κάτι γιγάντιοι ρομποτικοί βραχίονες που στην άκρη μπορούν να "φορέσουν" μεγάλες τανάλιες, τρυπάνια, δίσκους κοπής, τεράστια λέιζερ! Πόσο πιο γαμάτο μπορεί να γίνει; Αυτά τα ονειρευόμασταν μικροί και άλλοι είναι τώρα πενήντα χρονών και πληρώνονται για να παίζουν μαζί τους! Ψυχραιμία, το προσθέτουμε στην λίστα των φοβεροτερότερων επαγγελμάτων και προσπαθούμε να το ξεχάσουμε με μια ιστορία από τα παλιά:

Πριν τέσσερα χρονάκια και κάτι αποφασίσαμε με κάτι φίλους να ξεκινήσουμε τα μπάνια νωρίτερα απ'ό,τι συνήθως, στα τέλη του Μάη σε ένα κάμπινγκ κοντά στην Πάργα. Καλά περάσαμε. Την Κυριακή τα μαζεύουμε για αναχώρηση και οι δρόμοι μας χωρίζουν αφού δηλώνουμε ότι θέλουμε να κάνουμε "λίγη βόλτα" πριν επιστρέψουμε Γιάννενα. Ξεκινάμε λοιπόν με κατεύθυνση βόρεια προς την Ηγουμενίτσα.

Φωτό δεν τραβούσα στη διαδρομή οπότε πάρτε μια Πάργα.

Πολλή στροφή ρε να πάρει αυτός ο δρόμος (τι πρωτότυπο). Φτάνοντας Ηγουμενίτσα έχει αρχίσει να μεσημεριάζει. Μπύρα-χωριάτικη-σαρδέλες είναι το τρίπτυχο της καλοκαιρινής ευτυχίας, δεν θέλει τίποτε άλλο. Μην κάτσουμε όμως στην πόλη, λέω. Να τραβήξουμε προς το Δρέπανο, όλο και κανένα μικρό ταβερνάκι θα βρούμε.

Από Πάργα κι αυτή. Και με κουλτουρέ φωτοσοπιά. Τα έκανα κάτι τέτοια τότε.

Αν δεν κάνω λάθος είχε ψαροταβέρνα εκεί αλλά ήταν μια μεγάλη, 80's, οικογενειακή και μ'αρκετό κόσμο. Με τίποτα. Είχα την αίσθηση ότι λίγο παραπέρα θα έβρισκα κάτι σε φάση Βέγγου από το "Όλα Είναι Δρόμος". Παραπέρα όμως βρήκαμε το Δέλτα του Καλαμά και αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε ρότα επιστρέφοντας προς Ηγουμενίτσα. Πέσαμε πάνω και στον Πύργο του Ραγίου, ο οποίος μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρων αλλά και οι πόρτες του ήταν πολύ κλειστές, οπότε αναγκαστήκαμε να συνεχίσουμε.

Έβγαζα και κάτι ηλιοβασιλέματα το προηγούμενο βράδυ.

Καταμεσήμερο πλέον. Ας φάμε στην Ηγουμενίτσα μου λέει αλλά εγώ δεν θέλω ν'ακούσω κουβέντα. Έχει πολύ κόσμο εκεί, απαντώ. Άλλωστε σε μισή ωρίτσα το πολύ θα είμαστε Παραμυθιά, θα φάμε εκεί. Σφαίρα στην Εγνατία και μπαίνουμε Παραμυθιά στις 3:30 ακριβώς (υπενθυμίζω, Κυριακή στα τέλη του Μάη) όπου τα πάντα είναι κλειστά και στο δρόμο δεν κυκλοφορεί ψυχή. Στην επιστροφή κι ενώ έχουμε σχεδόν παραδώσει τα όπλα μου έρχεται η επιφοίτηση. Ένας καθηγητής μου είχε πει για ένα ωραίο ταβερνείο νότια από τα Γιάννενα.

-...και είναι μακρυά αυτή η Σκλίβανη;

-Όχι ρε, κανένα τεταρτάκι από τα Γιάννενα (Εδώ γελάμε. Πάλι.)

Ψάχνουμε το χωριό αλλά τίποτα. Οι ταμπέλες δε βοηθάν και ο χάρτης μου είναι της κακιάς ώρας. Σταματάμε ξανά και ξανά για να τον κοιτάξω. Σε κάποια φάση μας πλευρίζει ένα περιπολικό και ρωτάει από το παράθυρο ο πόλισμαν:

-Συγνώμη, μήπως ξέρετε πού είναι η Σκλίβανη;

Εκεί πλέον πήγα να βάλω τα κλάμματα. Ευτυχώς όμως το χωριό το βρήκαμε μετά από λίγη ώρα. Πάρκαρα κάτω από το καφενείο.

-Τράβα να δεις αν έχει τίποτε να φάμε, της λέω με όλη την αντρίλα που μπορούσα να συσσωρεύσω μέσα μου.

Βλέπεις, ντρεπόμουν να εμφανιστώ σε ένα χωριό που βρίσκεται 45 κάργα βουνίσια και ηπειρώτικα χιλιόμετρα σε ευθεία από τη θάλασσα με το λουλουδάτο το μαγιό μου, θα με παίρναν για βλαμμένο. Ευτυχώς δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ντροπές. Εκεί λοιπόν, την ώρα που περίμενα μέσα στο αμάξι και έβλεπα το κορίτσι να επιστρέφει κάνοντας νοήματα ότι φαϊ γιοκ, κατάλαβα το λάθος μου: στα Πεστά είπε ο άνθρωπος να πάς όχι στη Σκλίβανη! 

(Βρισκόμαστε πλέον στο σωστό μαγαζί, η ώρα έχει πάει έξι)

-Κάρβουνα δεν έχω ακόμη, να σας βάλω μια τηγανιά; 

-Βάλε.

-Σαλάτα χωριάτικη;

-Βάλε.

-Πατάτες;

-Βάλε.

-Γαλοτύρι;

-Βάλε.

-Φέτα;

-Βάλε.

-Τι θα πιείτε;

-Μπύρα.
-Έχω και τυρόπιτα σπιτική σήμερα.
-Βάλε.

Τρώμε και φεύγουμε. Όντως εξαιρετικό το κατάστημα. Μετά από ακριβώς 14 ημέρες παίρνουμε δυο φιλαράκια να τους πάμε εκεί για φαγητό. Σήμερα σερβιτόρος είναι ένα άλλο παιδί.

-Από κρέατα κοντοσούβλι, πανσέτα, κανένα σουβλάκι αν θέλετε.
-Ωραία γιατί την προηγούμενη φορά δεν έπαιζε τίποτε στα κάρβουνα.
-Τίποτα; Θα ήρθατε μάλλον περίεργη ώρα.
-Ναι, ήταν γύρω στις έξι.
-Α! Είσαστε τα παιδιά που είχαν έρθει από τη θάλασσα!
-...

...κι έχει και μια ωραία θέα το άτιμο!