Ανασκολόπιση του 2012

...το οποίο για να είμαι ειλικρινής ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον στα του οίκου. Στα του δήμου, ας μην αναλύσω ακριβώς τι σκέφτομαι. Διάλεξα και μία φωτογραφία ανά μήνα αν και νομίζω ότι σχεδόν όλες τις έχω ξαναβάλει.

• Γενάρης: μετά από προετοιμασίες, χαρτιά, email, μετακομίσεις, γιορτές, λύπες, αγορές, κρατήσεις, αναχωρούμε ένα βράδυ από την Ηγουμενίτσα. Μετά από δυο μέρες, φτάνουμε στην Αβινιόν.




• Φλεβάρης: πιάνουμε σπίτι στο χωριό και προσπαθούμε εις μάτην να αντιμετωπίσουμε το κρύο που πλακώνει. Επίσης προσπαθώ (εις μάτην ξανά) να μάθω όλα τα μονοπάτια της περιοχής. Προς τα τέλη του μήνα θα καταφέρουμε επιτέλους να ξεμυτίσουμε.




• Μάρτης: οι πρώτες πραγματικές βόλτες. Η γαλλική γη δεν φαίνεται και τόσο άσχημη. 




• Απρίλης: βόλτας συνέχεια. Η φύση ξυπνάει και η ύπαιθρος ομορφαίνει όλο και περισσότερο.




• Μάης: με τις πρώτες ζέστες έρχεται και το πρώτο μας βουνό, το Ventoux. Σα να μην έφτανε αυτό έρχονται δύο Πάσχατα, πρώτα καθολικό και μετά ορθόδοξο, κατά τη διάρκεια των οποίων κουρσεύουμε σπίτια φίλων και φίλων φίλων προς ανατολάς και δυσμάς.




• Ιούνης: Cevennes. Ίσως ό,τι καλύτερο ανακαλύψαμε σ'αυτήν την χώρα μετά το κατσικίσιο τυρί. Θα τα επισκεφτούμε πολλές πολλές φορές ακόμη.




• Ιούλης: επιτέλους Vercors! Αυτά τα βουνά τα είχα σταμπάρει πολύ πριν μετακομίσουμε και μου είχα υποσχεθεί ότι θα πάμε. Δεν μου χαλάω το χατήρι σχεδόν ποτέ.




• Αύγουστος: οι πρώτες μας διακοπές στην Ελλάδα και προσπαθώ να μην επιτεθώ σε διάφορα φρούτα με τα οποία διασταυρώνομαι. Θα τα καταφέρω τελικά χάρις στην φαμίλια, μερικούς καλούς φίλους και δυο γερές Ηπειρώτικες κορυφές.




• Σεπτέμβρης: επιστροφή στην βάση και (σχετική) ηρεμία. Να κάτσουμε και λίγο μέσα γιατί το καλοκαίρι ήταν πολύ γεμάτο.
  
  


• Οκτώβρης: η ανάβαση του Mont Aigoual, η πιο ζόρικη που έχουμε κάνει. Ώρα να ανεβάσουμε ένα κλικ τους επόμενους στόχους.




• Νοέμβρης: λίγο από φθινοπωρινά χρώματα αλλά και μια ωραία βόλτα στην Βαρκελώνη. Από τα μέσα του μήνα και μετά, τα κεφάλια μέσα.




• Δεκέμβρης: ουσιαστικά ξεκίνησε κοντά στις 15 με προετοιμασίες για την Γοτθική επιδρομή δέκα μέρες μετά. Τελικά η γραμμή άμυνας κατέρρευσε και βρισκόμαστε εν μέσω εχθροπραξιών.

Πίτσα, μπύρα, αγιοβασίλαινα.
Δεν κάνουν μόνο στο Κέιπ Τάουν γιορτές
με ήλιο!

Άντε τώρα και του χρόνου με υγεία πάνω απ'όλα και καλά μυαλά, θα χρειαστούν!

...και τώρα τι κάνουμε έξι ώρες στο Περπινιάν;

Μεγάλη μέρα σήμερα, μετά από έναν μήνα στην τσίτα επέστρεψα σπίτι και δήλωσα ότι δεν θα κάνω καθόλου δουλειά. Αντ'αυτού έπαιξα Angry Birds, παπαρίστηκα στο Twitter, πήρα όποιον ξέρω και δεν ξέρω τηλέφωνο και τώρα ήρθε η ώρα να γράψω και λίγο.

Σε περίπτωση που δεν θυμάσαι, είχαμε μείνει εδώ.

Λοιπόν πρωινό ξύπνημα, ετοιμάζουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες και φεύγουμε με το αμάξι για το δίπλα χωριό απ'όπου στις 7 η ώρα περνάει το λεωφορείο για Νίμ-ε (το σκέφτομαι από τότε και πλέον γελάω κι εγώ). Βέβαια το λεωφορείο θα φτάσει μιάμιση ώρα στην μεγαλοπρεπή μας πρωτεύουσα. Είναι το πρωινό βλέπεις και κάνει τουρνέ όλο το νομό για να μαζέψει τη νεολαία να την πάει στα σχολεία. Στη Νίμ-ε λοιπόν κενό για μια ωρίτσα και κάτι. Βόλτα και καφεδάκι.

Η κεντρική πλατεία

Ο κορκόδειλας με το φοινικόδεντρο
είναι το σύμβολο της πόλης.

Από εκεί τσιμπάμε το τρενάκι και φεύγουμε καρφί για το Περπινιάν όπου έχουμε την γερή μας αναμονή. Η πόλη καθόλου εντυπωσιακή αρχικά είναι η αλήθεια αλλά έχει λίγο απ'όλα:

Ολίγη από φοινικόδεντρα...

Ολίγη από κανάλια...

Ολίγη από τυπική, γαλλική Place de la République...

Ολίγη από Αλ Αραμπίγια...

Ολίγη από Καταλούνια...

...και αρκετή από πολύχρωμα κτίρια στο κέντρο.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα είδαμε όλα από τρεις φορές κάνουν τελικά το Περπινιάν αρκετά γοητευτικό. Βέβαια υπάρχει ακόμη ένα κάστρο που δεν είδαμε γιατί πού να τρέχουμε ως εκεί με τις τσάντες, μια ενδιαφέρουσα εκκλησία και ένας πύργος που απέμεινε από τα τείχη της πόλης.

Α κι αυτό:

Το θέατρο του Αρχιπελάγους. Πολύ με άρεσε.

Νύχτωσε πλέον και περιμέναμε να μας μάσει το λεωφορείο έξω από τον σιδηροδρομικό, μεγάλη αγάπη του Νταλί που υποστήριζε ότι πρόκειται για το κέντρο του σύμπαντος, εκπέμπει ενέργεια και είναι έμπνευση για πολλά του έργα.

Τώρα τον ανακαίνισαν και δεν φαίνεται τι ήταν
αυτό που ενθουσίαζε τον Σαλβαντόρ. Λένε πάντως ότι ο
παλιός σταθμός ήταν τελείως της σειράς και ότι ο καλλιτέχνης
ήτο μάλλον μαστουρωμένος.

Βέβαια τον έχουν κάνει λίγο πολύχρωμο μέσα,
μπας και εισπράξουν λίγη υπεραξία.

Τι γύρευε ο Νταλί στο Περπινιάν; Πρώτον είναι δίπλα στα μέρη του. Δεύτερον, οι κακιές γλώσσες λένε ότι περνούσε τα σύνορα με τους πίνακές του ανυπόγραφους, ωστέ να γλυτώσει τους φόρους κατά την εξαγωγή. Εκεί, πήγαινε σε ένα ξενοδοχείο, τους υπέγραφε και μετά τους έστελνε σε όλη τη Γαλλία με το τρένο.

...εγώ πάλι περίμενα να σκάσει μύτη κανένα λεωφορείο-χρέπι, σαν κι αυτά που μας περνούσαν την Κατάρα χωρίς αλυσίδες το (όχι) μακρυνό 1999. Αντ'αυτού σκάει μύτη μια τεχνολογία με δερμάτινα μπάκετ καθίσματα και από ένα μέτρο χώρο για τα πόδια. Αν το ήξερα ότι είναι έτσι μπορεί και να διάλεγα λεωφορείο από την αρχή.

Επίλογος:

Μπαίνουμε Βαρκελώνη και η κίνηση είναι λιγοστή. Σπάει μόνο από αγέλες περιπολικών που ανεβοκατεβαίνουν με τις σειρήνες αναμμένες. Ο σταθμός, το σπίτι της Λουθίας και ανάμεσα η Πλάθα ντε Καταλούνια όπου είναι η συγκέντρωση. Το μετρό δε λειτουργεί μου λέει στο τηλέφωνο, ούτε τα λεωφορεία. Άστο της λέω, θα έρθουμε με τα πόδια, το είδα στον χάρτη και είναι πανεύκολο. Ο καιρός είναι πολύ ζεστός για την εποχή και η πόλη μου βγάζει μια αίσθηση Αθηνοθεσσαλονίκης, θα μπορούσα να προσανατολιστώ και με κλειστά τα μάτια. Πράγματι βρίσκουμε τον δρόμο εύκολα, 45 λεπτά περπάτημα. Τελευταίος όροφος. Φτάσαμε.

(Προλαβαίνω μια ωρίτσα δουλειά τώρα)

Να κεράσω κρασάκι;

Μη ρωτάς γιατί και πώς, μη ρωτάς γιατί λείπω τόσες μέρες. Ελπίζω να επανέλθουμε σε κανονικούς ρυθμούς το σαββατοκύριακο. Μέχρι τότε όμως, πάμε μια φθινοπωρινή βόλτα.

Είχαμε πεταχτεί στο παρά-παραπέρα χωριό όπως κάθε Σάββατο πρωί για να κάνουμε το shopping της εβδομάδας, καροτοκουνουπίδια, μανιταροχόρτα και μηλομανταρίνια. Και αυγά. Μετά τραβήξαμε προς τον Ροδανό για να στρώσω την ψηφιακή και να γνωριστούμε καλύτερα. Είχα μπανίσει τη γέφυρα από τότε που ήρθαμε:

'Εκανα και κάτι τέχνες...

Δυο χιλιομετράκια παρακάτω έχει τα χαλάσματα ενός κάστρου που έβλεπα από απέναντι. Περιφραγμένο αυτό και μερικά στρεμματάκια γύρω, με μια σπιταρόνα μέσα. Φυσικά ιδιωτικό. Αυτό μάλλον δεν θα το χωνέψω ποτέ.

Τέλος, πήγαμε στο Chateauneuf-du-Pape που είναι δίπλα ακριβώς. Το όνομα το έχει πάρει από τους Πάπες που μετακόμισαν στις αρχές του 14ου αιώνα στην Αβινιόν. Ήτανε λέει μερακλήδες και τους αρέσαν τα κρασιά οπότε προώθησαν την αμπελουργία σ'εκείνη την περιοχή.

...και πάνω στον λόφο του Chateauneuf έχει και καστράκι:

...κι από εκεί φαίνεται και το άλλο κάστρο, αυτό της Αβινιόν.

Άντε σ'αφήνω τώρα, με περιμένει αυτός ο Πάουερ Πόηντ! Άρχισα να κάνω και πλάνα για το καλοκαίρι, πού να στα λέω!