...και τώρα τι κάνουμε έξι ώρες στο Περπινιάν;

Μεγάλη μέρα σήμερα, μετά από έναν μήνα στην τσίτα επέστρεψα σπίτι και δήλωσα ότι δεν θα κάνω καθόλου δουλειά. Αντ'αυτού έπαιξα Angry Birds, παπαρίστηκα στο Twitter, πήρα όποιον ξέρω και δεν ξέρω τηλέφωνο και τώρα ήρθε η ώρα να γράψω και λίγο.

Σε περίπτωση που δεν θυμάσαι, είχαμε μείνει εδώ.

Λοιπόν πρωινό ξύπνημα, ετοιμάζουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες και φεύγουμε με το αμάξι για το δίπλα χωριό απ'όπου στις 7 η ώρα περνάει το λεωφορείο για Νίμ-ε (το σκέφτομαι από τότε και πλέον γελάω κι εγώ). Βέβαια το λεωφορείο θα φτάσει μιάμιση ώρα στην μεγαλοπρεπή μας πρωτεύουσα. Είναι το πρωινό βλέπεις και κάνει τουρνέ όλο το νομό για να μαζέψει τη νεολαία να την πάει στα σχολεία. Στη Νίμ-ε λοιπόν κενό για μια ωρίτσα και κάτι. Βόλτα και καφεδάκι.

Η κεντρική πλατεία

Ο κορκόδειλας με το φοινικόδεντρο
είναι το σύμβολο της πόλης.

Από εκεί τσιμπάμε το τρενάκι και φεύγουμε καρφί για το Περπινιάν όπου έχουμε την γερή μας αναμονή. Η πόλη καθόλου εντυπωσιακή αρχικά είναι η αλήθεια αλλά έχει λίγο απ'όλα:

Ολίγη από φοινικόδεντρα...

Ολίγη από κανάλια...

Ολίγη από τυπική, γαλλική Place de la République...

Ολίγη από Αλ Αραμπίγια...

Ολίγη από Καταλούνια...

...και αρκετή από πολύχρωμα κτίρια στο κέντρο.

Τα παραπάνω σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα είδαμε όλα από τρεις φορές κάνουν τελικά το Περπινιάν αρκετά γοητευτικό. Βέβαια υπάρχει ακόμη ένα κάστρο που δεν είδαμε γιατί πού να τρέχουμε ως εκεί με τις τσάντες, μια ενδιαφέρουσα εκκλησία και ένας πύργος που απέμεινε από τα τείχη της πόλης.

Α κι αυτό:

Το θέατρο του Αρχιπελάγους. Πολύ με άρεσε.

Νύχτωσε πλέον και περιμέναμε να μας μάσει το λεωφορείο έξω από τον σιδηροδρομικό, μεγάλη αγάπη του Νταλί που υποστήριζε ότι πρόκειται για το κέντρο του σύμπαντος, εκπέμπει ενέργεια και είναι έμπνευση για πολλά του έργα.

Τώρα τον ανακαίνισαν και δεν φαίνεται τι ήταν
αυτό που ενθουσίαζε τον Σαλβαντόρ. Λένε πάντως ότι ο
παλιός σταθμός ήταν τελείως της σειράς και ότι ο καλλιτέχνης
ήτο μάλλον μαστουρωμένος.

Βέβαια τον έχουν κάνει λίγο πολύχρωμο μέσα,
μπας και εισπράξουν λίγη υπεραξία.

Τι γύρευε ο Νταλί στο Περπινιάν; Πρώτον είναι δίπλα στα μέρη του. Δεύτερον, οι κακιές γλώσσες λένε ότι περνούσε τα σύνορα με τους πίνακές του ανυπόγραφους, ωστέ να γλυτώσει τους φόρους κατά την εξαγωγή. Εκεί, πήγαινε σε ένα ξενοδοχείο, τους υπέγραφε και μετά τους έστελνε σε όλη τη Γαλλία με το τρένο.

...εγώ πάλι περίμενα να σκάσει μύτη κανένα λεωφορείο-χρέπι, σαν κι αυτά που μας περνούσαν την Κατάρα χωρίς αλυσίδες το (όχι) μακρυνό 1999. Αντ'αυτού σκάει μύτη μια τεχνολογία με δερμάτινα μπάκετ καθίσματα και από ένα μέτρο χώρο για τα πόδια. Αν το ήξερα ότι είναι έτσι μπορεί και να διάλεγα λεωφορείο από την αρχή.

Επίλογος:

Μπαίνουμε Βαρκελώνη και η κίνηση είναι λιγοστή. Σπάει μόνο από αγέλες περιπολικών που ανεβοκατεβαίνουν με τις σειρήνες αναμμένες. Ο σταθμός, το σπίτι της Λουθίας και ανάμεσα η Πλάθα ντε Καταλούνια όπου είναι η συγκέντρωση. Το μετρό δε λειτουργεί μου λέει στο τηλέφωνο, ούτε τα λεωφορεία. Άστο της λέω, θα έρθουμε με τα πόδια, το είδα στον χάρτη και είναι πανεύκολο. Ο καιρός είναι πολύ ζεστός για την εποχή και η πόλη μου βγάζει μια αίσθηση Αθηνοθεσσαλονίκης, θα μπορούσα να προσανατολιστώ και με κλειστά τα μάτια. Πράγματι βρίσκουμε τον δρόμο εύκολα, 45 λεπτά περπάτημα. Τελευταίος όροφος. Φτάσαμε.

(Προλαβαίνω μια ωρίτσα δουλειά τώρα)