Ooops, I did it again!

-Λοιπόν; Ποιο είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο σου τυρί;

Η ερώτηση έπεσε στο τραπέζι προς το τέλος ενός γαλλικού δείπνου με τα όλα του, την ώρα που ετοιμαζόμασταν να δοκιμάσουμε τα τυριά.

...

Το ίδιο πρωί, είχαμε ξυπνήσει με την ησυχία μας και ξεκινήσαμε ποδαράτο προς την υπαίθρια αγορά στην όχθη του Ροδανού. Είχαμε φτάσει στη Λυών την προηγουμένη και αυτή ήταν η πρώτη μας έξοδος για βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Ως γνήσιοι χωργιάται κάναμε χάζι τα μεγάλα κτίρια.

Κάναμε και ολίγη τέχνη με τα ρεφλέξιονς.

Ώσπου βγήκαμε στην τυπική αγορά με λαχανικά...

...άνθη...

...και τυράκια-καρδούλες!

Στην απέναντι πλευρά του Ροδανού, το Hotel-Dieu πάντα εντυπωσιακό.

Αφού κάναμε τα ψώνια μας, περάσαμε στην άλλη όχθη για μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο, ένα καφεδάκι και γρήγορα πίσω στο σπίτι γιατί το πρόγραμμα της ημέρας προβλεπόταν βαρύ. Πέσαμε πάνω στο σαββατοκύριακο που η πόλη έχει την ετήσια γιορτή των φώτων και το απόγευμα θα επιστρέφαμε για να τη δούμε.

Η Place Bellecour με την βασιλική της Fourvière στο φόντο.

Το μεσημέρι οι γενναίοι οικοδεσπότες είχαν ελληνικό τραπέζι με πολίτικες σαλάτες, γίγαντες, πανσέτες και άλλες τέτοιες χαζαμάρες. Χτύπησα και δυο τσικουδιές, μετά από πολύ πολύ καιρό. Μετά το γεύμα με δυσκολία σηκώθηκα να ετοιμαστώ ώστε να επιστρέψουμε κάτω. Ήθελα να πάρουμε το τελεφερίκ για να ανεβούμε στη Fourvière να κάνουμε χάζι τη θέα αλλά η τεράστια ουρά που βρήκαμε στον σταθμό μας έκανε να το ξανασκεφτούμε. Έξω από το σταθμό η γιορτή είχε ήδη αρχίσει...

Φωτισμένα κτίρια...

Κόσμος...

Μπάντα Νο.1

Μπάντα Νο.2

ΚΟΣΜΟΣ

Κι άλλα φώτα...

Κι ο Άη-Γιώργης που μ'αρέσει.

Επιστροφή μετά από δύο ώρες στο σπίτι όπου μετά από λίγο φτάνουν και οι άλλοι δύο καλεσμένοι της βραδιάς. Καθόμαστε στο τραπέζι και ξεκινούμε το γεύμα. Μετά από πολλές αλλαγές και γεμίσματα των πιάτων, πετάγομαι στην κουζίνα να φέρω τα τυριά. Κουβεντιάζοντας τους λέω ότι ήταν ωραία στη Λυών γιατί βρήκα κάποια που δεν είχα δοκιμάσει ακόμα. Και τότε πέφτει η ερώτηση στο τραπέζι:

-Λοιπόν; Ποιο είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο σου τυρί;



Αρχή φλάσμπακ (στο 2007, αν δεν κάνω λάθος):
Ένας φίλος με φωνάζει να πάω μαζί του σε ένα πάρτι που έχουν οι ερασμίτες στις εστίες του πανεπιστημίου στα Γιάννενα. Σε κάποια στιγμή της βραδιάς μια Γερμανίδα μας πιάνει κουβέντα δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις μπύρες μας, οι οποίες λέγονται Κάιζερ παρόλο που η ετικέτα είναι στα ελληνικά. Εμείς απαντάμε ότι μια λέξη στα γερμανικά είναι πάντα καλό brand name για ένα τέτοιο προϊόν. Η μπυροκουβέντα θα συνεχιστεί μέχρι τη στιγμή που σε μία έκρηξη ειλικρίνειας της λέω πως τις καλύτερες μπύρες φτιάχνουν...οι Βέλγοι! Εκείνη εμφανώς εκνευρισμένη θα γυρίσει από την άλλη κι έτσι η συζήτηση θα έχει άδοξο τέλος.
Τέλος φλάσμπακ



Με την ιστορία της Γερμανίδας να μου έρχεται στο μυαλό, αποφασίζω για άλλη μια φορά να δώσω γενναία αλλά ειλικρινή απάντηση:
-Η φρέσκια Γκοργκονζόλα...

(Τουλάχιστον οι Γάλλοι της παρέας ήταν ανεκτικοί και μου επέτρεψαν να φάω ένα γλυκάκι!)