Κουίζ

Λίγο χαμηλότερα από το κέντρο της φωτογραφίας, κάτι αχνοφαίνεται. Τι είναι;












Update: λίγο κοντινότερα

 

Ονειρικό τοπίο της ΝΔ Γαλλίας

 

Μιαμ

Στην Αρβέρνη

Αυτή τη φορά ο στόχος είχε επιλεγεί προσεκτικά. Άλλωστε θα ήταν η πρώτη φορά που πηγαίναμε και οι τέσσερις για κάμπινγκ κι έτσι έπρεπε να υπάρχει πρόβλεψη για τα πάντα. Φόρτωμα το αυτοκίνητο με τα απολύτως απαραίτητα (επίσης μερικά όχι απολύτως απαραίτητα, καθώς και άλλα καθόλου απαραίτητα) και αναχώρηση ένα πρωί με κατεύθυνση προς το κέντρο της Γαλλίας.

Η Αρβέρνη υπήρξε πάντα στόχος διακοπών. Έχει άλλωστε πολλά ενδιαφέροντα γνωρίσματα: υψόμετρο, μακριά από θαλασσοτουρίστες, πολλά τυριά (ακόμα και με γαλλικά πρότυπα), φημισμένο βοδινό κρέας, τελευταίο προπύργιο του ΚΚΓ, κτλ κτλ. Μιας και η φήμη λέει πως είναι αραιοκατοικημένη, είπαμε να μην πάμε για αντάρτικό κι έτσι καταλήξαμε σε μια μικρή πόλη ονόματι Bourboule, γνωστή για τα θερμά της λουτρά. Για να υπάρχει βέβαια υπάρχει κάτι τέτοιο, απαιτούνται δύο στοιχεία: νερό και φωτιά.

Δε γεμίζει το μάτι, αλλά είναι η Dordogne στο ξεκίνημα.

Κι από πίσω τα λουτρά.

Για το δεύτερο φροντίζει η γεωλογία. Στην Αρβέρνη βρίσκονται συγκεντρωμένα σχεδόν όλα τα ηφαίστεια της ηπειρωτικής Γαλλίας, για την ακρίβεια καμιά εκατοστή. Τα περισσότερα από αυτά έχουν μία και μοναδική έκρηξη στο ιστορικό τους, το πιο πρόσφατο μόλις πριν από 7000 χρόνια. Η τόσο μεγάλη συγκέντρωση δημιουργεί εντυπωσιακό τοπίο με μικρά βουναλάκια-ηφαιστειάκια που πετάγονται από εδώ κι από εκεί σαν μανιταράκια. Η Bourboule όμως, για να είμαστε ακριβείς, βρίσκεται στο Puy de Sancy, το υψηλότερο ηφαιστείο απ'όλα, το οποίο βρίσκεται λίγο νοτιοδυτικά σε σχέση με τα υπόλοιπα (κάπου εδώ προτείνω να ψάξεις φωτό και άρθρα για Chaine de Puys και Puy de Sancy, αλλά να μου υποσχεθείς ότι μετά θα γυρίσεις πίσω). Τέλοσπάντων, φανταζόμουν λοιπόν ότι ο μικρός θα ενθουσιαζόταν αν τα έβλεπε όλα αυτά (κι αν δεν ενθουσιαζόταν, όπως κι έγινε, καρφάκι δε θα μου καιγόταν γιατί θα ενθουσιαζόμουν εγώ, όπως κι έγινε).


Παρόλα αυτά ο καιρός δεν ήταν σύμμαχος γιατί, έστω και την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου, θα φας ψύχρα και βροχή εφόσον βρίσκεσαι κοντά στα 900μ υψόμετρο. Αυτές τις μέρες τις εκμεταλλευτήκαμε για ατελείωτες αυτοκινητοβόλτες στα γύρω μέρη. Έχουμε και λέμε:

Η λίμνη του Guéry στα 1244μ υψόμετρο.

Άρωμα Ε.Ο. Μηλιάς-Γρεβενών για όσους αγάπησαν εκείνο το πέρασμα.

Η θέα από τον αυχένα του Guéry προς τα βόρεια.

Συνεχίζοντας με κατεύθυνση προς Clermont-Ferrand έχει ωραίες επαρχιακές οδούς με θέα στα βοσκοτόπια και λίγη κίνηση.

Φραχτάκια απαραίτητα.

Και σιγά-σιγά αρχίζουν να εμφανίζονται και τα μικρά ηφαιστειάκια.

Όπως αυτό στα δεξιά.

Η αυτά στον ορίζοντα. Το ψηλότερο είναι και το πιο γνωστό, Puy de Dôme.

...κι από πιο κοντά.

=========================

 ΤΥΡΟΔΙΑΛΕΙΜΜΑ

=========================

Αρβέρνη σημαίνει τυρί.

Bleu d'Auvergne

Cantal πάνω, Saint-Nectaire μέσα

Truffade το παραδοσιακό πιάτο (πατάτες με λιωμένο τυρί, άντε και λίγο σκόρδο)

Αυτό μου προσφέρθηκε ως επιδόρπιο μετά την truffade. Ο καρδιολόγος χρεώνεται έξτρα.

=========================

 ΛΗΞΙΣ

=========================

Πάμε μια ακόμα βόλτα μπας και χωνέψουμε.

Αυτή ήταν μια πεζοπορική διαδρομή που έλεγα ψέμματα στον εαυτό μου ότι θα κάνω.

Πίσω από αυτό το ωραιότατο βουναλάκι είναι η κοιλάδα της Bourboule (φωτό τραβηγμένη γύρω στα 1200μ).

Από κοντινό σημείο, θέα προς τα νότια και τη λίμνη του Chambon.
(Edit: κάνε κλικ γιατί εδώ δεν τη δείχνει καλά)

Γενικά πάμπολλες λιμνούλες στην περιοχή, σχεδόν όλες είναι ουσιαστικά κρατήρες που γέμισαν σταδιακά με νερό.

Γι'αυτήν εδώ κάναμε παράκαμψη μιας ώρας. Φτάσαμε και είδαμε ότι απαγορευόταν
να πλησιάσουμε επειδή είναι ιδιωτική. Α ρε κομμουνιζμός που σας χρειάζεται. 

Πριν που σε προέτρεψα να πας να δεις εικόνες, είδες το Puy de Côme; Αν όχι, ορίστε μερικές εικόνες του. Την επόμενη φορά θα πάω μόνο και μόνο για ν'ανέβω και να τρέξω στον λιβαδοκρατήρα του.


ΥΓ. Άθλια ποιότητα στις φωτογραφίες, το παραδέχομαι. Μπορεί να πήρα μέχρι και το ειδικό πλαστικό εξάρτημα για να μπορούν να κάθονται τα μικρά σε κανονική τουαλέτα, όμως η ψηφιακή μου φάνηκε υπερβολικά ογκώδης. Πάρτα τώρα.

Περίληψη

Λοιπόν; Πού είχαμε μείνει; Α ναι, εδώ.


Ε λοιπόν, είπαμε να χαρίσουμε λίγη περιπέτεια στη μικρή. Έτσι, λίγο αφού γεννήθηκε βάλαμε ξανάμανα τα πράγματα σ'ένα φορτηγό και την κάναμε για τον βορά.

Δεν έχεις ξαναδεί τέτοιο φόρτωμα, πίστεψέ με.

Στόχος μας η ΒΔ Γαλλία και πιο συγκεκριμένα η πόλη του Πουατιέ, όπου είχε γίνει η σημαντική μάχη του Πουατιέ, η οποία όμως λανθασμένα είναι γνωστή μ'αυτό το όνομα και στην πραγματικότητα είναι η μάχη της Τουρ, ενώ η πραγματική μάχη του Πουατιέ έγινε πολύ αργότερα και δεν την ξέρει κανείς.

Εγκατασταθήκαμε λίγο έξω από την πόλη γιατί ως γνωστόν βαριέμαι να πηγαινοέρχομαι στη δουλειά, σ'ένα χωριό που λέγεται Chasseneuil, το οποίο με τα δικά μας μέτρα δεν είναι καθόλου χωριό. Φτάσαμε πάνω που ανθίζαν οι μυγδαλιές.

Ναι το ξέρω πως δεν είναι αμυγδαλιές, αλλά τις βάζω για το εφέ. Επίσης, ο κήπος θέλει λίγη δουλίτσα.

Η περιοχή φημίζεται για δύο πράγματα: τον καθολικισμό (που ελάχιστα μας ενδιαφέρει, εμείς είμαστε ΧΟ ΧΟ ΧΟ ΧΟ) και το παραδοσιακό τυράκι του (αυτό μας ενδιαφέρει), το οποίο σε αντίθεση με το τι συμβαίνει στη γύρω περιοχή παρασκευάζεται από κατσικίσιο γάλα.

Chabichou du Poitou, στ'αριστερά.

Λίγο πιο κάτω από το σπίτι περνάει το ποτάμι που διασχίζει το χωριό, ονόματι Clain, και μιας και είναι διαδεδομένο να έχει κάποιος ιδιόκτητα παραποτάμια ή δασωμένα οικόπεδα, όλοι έχουν από ένα μικρό κομματάκι πάνω στον Clain, μαζί με μικρά ξύλινα σπιτάκια και μικρές ξύλινες αποβάθρες για να παρκάρουν τις μικρές ξύλινες βαρκούλες.

Κλάιν

Το μεγάλο πάντως ποτάμι είναι η Vienne και βρίσκεται λίγο μακρύτερα.

Όσο άνοιγε και ζέσταινε σιγά-σιγά ο καιρός, δηλαδή κατά τον Ιούνη, αρχίσαμε και τις βολτίτσες.

...κι ο κήπος άρχισε επιτέλους να βλέπεται.

Καλά, δεν άνοιγε και για πολύ. Αυτή τραβηγμένη τέλη Ιούνη.

Έχουν όμως και τα καλά τους τα σύννεφα.

 Εντωμεταξύ βουνό ούτε για πλάκα.

Τοπίο

Είχαμε όμως δίπλα ένα ωραίο δάσος για εξερεύνηση.

Μετά χειμώνιασε (δεν θέλει και πολύ, τιναφτότοπράμα;)

Ο Κλάιν στο κέντρο του χωριού

Παρομοίως

Έριξε και τα χιονάκια του, παράπονο δεν έχουμε.

Παρόλη βέβαια τη φήμη ότι είναι θρήσκοι εδώ, είδαμε ότι την άνοιξη την υποδέχονται με άκρως παγανιστικά έθιμα.

(εκτός και αν τη φωτιά τη βάζουν για να ζεσταθούν)

Αποχαιρετήσαμε την Άνοιξη (που για την ακρίβεια είναι χειμώνας λάιτ) με μια πανέμορφη καταιγίδα.

Αν δεις ποτέ κάτι τέτοιο να έρχεται, τράβα μέσα.

Ακολούθησαν διακοπές (δικαιούνται δικό τους επεισόδιο) και γενικώς αργοκίνητο και τεμπέλικο καλοκαίρι. Και τώρα; Ε λοιπόν, τώρα βάζουμε ξανά ξανάμανα τα πράγματα σ'ένα φορτηγό και για να είμαι ειλικρινής, αρχίζω να κουράζομαι.

Προσεχώς

Κοίτα μπαμπά, κοίτα!

- Τι συμβαίνει παιδί μου;

Βλέπω να έρχονται σιγά-σιγά νέες αναρτήσεις στο μπλογκ σου!

- Τρελλάθηκες; Πάνε δύο χρόνια τώρα.

Κι όμως, κι όμως, πλησιάζουν!

Μας φτάσαν σχεδόν!

- Χμμμ, ίσως να έχεις και δίκιο. Στη γιαγιά το είπες ν'αρχίσει να πατάει το refresh;

Άντε, κοίτα να φουσκώσεις με καμιά ιδέα τώρα!

(Ακολουθούν φωτογραφίες σε προσφορά)