Τέσσερις χιλιάδες σκαλιά

Προσοχή προσοχή! Από τη στιγμή που έχω φάει ένα δίωρο για να βρω την αρχική φράση, προβλέπεται πολύ φόλα ανάρτηση. Σας έχω προειδοποιήσει. Καλή είναι τελικά.

Στα Cevennes έχουμε πάει άλλες δυο φορές, περιγραφές εδώ κι εδώ, και αναδεικνύονται ως αγαπημένος προορισμός μέχρι στιγμής. Μάλλον θα φταίει ότι μοιάζουν σε πολλά πράγματα με τα Ζαγόρια, τα Πωγώνια, τις Βωβούσες και τις άλλες αηδίες όπου δείχνουμε την προτίμησή μας. Αυτήν την τρίτη φορά όμως πήγαμε με συγκεκριμένο σκοπό: την ανάβαση του Mont Aigoual από το "Μονοπάτι των 4000 σκαλιών".

Αχ, το Mont Aigoual! Το φόβητρο των ορειβατών, ο γίγαντας των Cevennes, ο τοίχος πάνω από την Μεσόγειο, το θηρίο της Νότιας Γαλλίας με τα... 1567μ υψόμετρο! 'Οχι πολύ εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι το Πάικο έχει υψόμετρο 1650μ. Παρόλα αυτά, τα 4000 σκαλιά είναι όντως από τις σημαντικές αναβάσεις της περιοχής, μιας και η εκκίνηση βρίσκεται στην Valleraugue στα 353μ και αν (όπως εμείς) επιλέξεις να κάνεις τον πλήρη κύκλο πρέπει να ετοιμαστείς για 24 χορταστικά χιλιομετράκια.

Πέμπτη βράδυ (5 Οκτώβρη, έτσι;) στο τηλέφωνο με την ιδιοκτήτρια του κάμπινγκ:
-'Εχετε θέση για αντίσκηνο από αύριο μέχρι την Δευτέρα;
-Έχουμε, έχουμε. (χαχανίζοντας)

Ρόμπες και στην Ευρώπη πλέον, φτάνουμε στο τελείως άδειο κάμπινγκ Παρασκευή βράδυ και στήνουμε με τον φακό. Βραδυνό-ρομαντζάδα κάτω από τ'αστέρια με το ποτάμι δίπλα να μας παίρνει το κεφάλι. Ακούω τα πατροπαράδοτα μπινελίκια γιατί δεν είχα διαβάσει αρκετά προσεκτικά τη διαδρομή ώστε να δω ότι είναι 24χλμ και ότι αναφέρει δύο απότομα περάσματα. Τα μπαλώνω με κάτι παραδοσιακά "πάμε και βλέπουμε αγάπη μου", "αν κουραστούμε γυρίζουμε" και "μέχρι την κορυφή τουλάχιστον φαίνεται οκ" και πέφτουμε για ύπνο στο deluxe κατάλυμα.

25€ παρακαλώ. Δεν γεμίζει το μάτι αλλά έχει μέχρι και φουσκωτό
στρώμα μέσα. Γι'αυτό δεν χωράω και κοιμάμαι διαγώνια.

Το επόμενο πρωί είναι πολύ υγρό, έχει κάτσει ένα σύννεφο μέσα στην κοιλάδα, πράγμα μάλλον σύνηθες. Φτάνουμε στο σημείο εκκίνησης και αρχίζουμε αργά να ανηφορίζουμε στην ράχη που θα μας πάει ως την κορυφή σε περίπου τέσσερις ώρες.

Valleraugue

...αρχικά σε μουσκεμένο δάσος τίγκα στα μανιτάρια...

Σαν κι αυτό.

...μετά σε βράχινα περάσματα. Αριστερά μας η πλαγιά περιφραγμένη γιατί βοσκάν τα ζα.

Εντυπωσιακά περάσματα.

Οι "Προβατίνες στην ομίχλη" που λέγαμε!

...μετά ξανά μέσα στο υγρό δάσος με την ανάσα να βαραίνει και τα ρούχα να μουσκεύουν. Μας προσπερνούν δυο εικοσάχρονοι ψυχάκηδες που ανεβαίνουν τρέχοντας μόνο με ένα παγούρι νερό πάνω τους. Αχ τα νιάτα!

Η επιβράβευση για το ανέβασμα έρχεται όταν φτάνουμε στο ψηλότερο σημείο της βόλτας και βάζουμε τα σύννεφα από κάτω.

Ησυχία και ζέστη.

Ααααα η νοτιοανατολική Γαλλία!

Μετά κάθοδος και σταδιακή επανείσοδος στην υγρασία...

Ιπτάμενο τροπικό νησί. Δεν μου το βγάζεις απ'το μυαλό!

Μόνο κόκκινα είχε φίλος, τα άλλα βγήκαν και τα τσάκισαν.

Πολύ μούσκεμα σε λέω!

Λίγο πριν το φινάλε: μηνύματα συμπαράστασης.

Η Κυριακή ήταν μέρα ανάρρωσης με βολτίτσα στο χωριό όπου είχε αγορά ντόπιων προϊόντων που εδώ είναι τα γλυκά κρεμμύδια, τα κάστανα και τα μήλα. Ένα μπουκάλι χυμό μήλο και δέκα κιλά κρεμμύδια. Μη γελάς ρε, πριν μια βδομάδα ανοίξαμε το δεύτερο πεντόκιλο. Είναι βασικό κομμάτι της διατροφής!

Κι αυτά γλυκά κρεμμύδια είναι.
Να θυμηθώ να φτιάξω αύριο.

Εδώ η κοιλάδα του Taleyrac, διαμορφωμένη όλη με αναβαθμούς για να
φυτεύουν μονάχα...Καλά καλά, δεν το ξαναλέω.

Δευτέρα ξυπνήσαμε, μαζέψαμε το τσαντίρι και αφήσαμε το κάμπινγκ. Αυτή τη φορά ούτε καν οι ιδιοκτήτες ήταν εκεί. Ο δρόμος της επιστροφής προφανώς και δεν ήταν ο συντομότερος δυνατός. Πρώτα ανεβήκαμε στην κορυφή του Aigoual με το αμάξι. Ναι, φτάνει άσφαλτος μέχρι εκεί από μια καταπληκτική διαδρομή και όχι, δυο μέρες νωρίτερα περάσαμε πολύ κοντά από την κορυφή αλλά όχι ακριβώς σε αυτήν.

Η κοιλάδα της Valleraugue από κάτω μας.

Από την κορυφή μόνο αυτό. Το σύννεφο και ο αέρας δεν
λέγαν να σπάσουν ούτε για δευτερόλεπτο.

Στη συνέχεια καφεδάκι στο χωριό-resort L'Esperou και δρόμο προς τα νότια και τα χαμηλότερα υψόμετρα.

Αριστερά η Καθολική, δεξιά η Προτεσταντική εκκλησία του L'Esperou.
Παλιά είχαν κάτι θεματάκια.

Μέσα στα δάση κάναμε μεγαλόπνοα σχέδια για την άνοιξη,

Σήμερα φαίνονταν μέχρι και οι Άλπεις και η θάλασσα στα νότια!

Στο Mandagout σε ένα καταπληκτικό παντοπωλείο-εστιατόριο
ήπιαμε άλλον έναν καφέ. Αυτή είναι όμως η εκκλησία του χωριού.

Τελευταία στάση το Ganges με το όλο φωτογένεια μεσαιωνικό του γεφύρι και τα σοκάκια του κέντρου που βρωμούσαν υγρασία και κάτουρο.

Αυτά.