Χειμωνιάτικο

Που λες, είχαμε έκπληξη σήμερα. Λέγαμε θα προλάβει και θα είναι πρώτη η μαμά, θα προλάβει η πεθερά, αλλά τελικά πρόλαβαν να ψωνίσουν το πρώτο ο θείος Κωστής με τη θεία Στέλλα!

Φωτό με σαφές υποννοούμενο - καλά κατάλαβες.

Προφανώς, έπρεπε να υπάρχει ένας σοβαρός λόγος που δε βολτάρουμε πολύ τους τελευταίους μήνες, δε νομίζεις; Από την άλλη ούτε ο καιρός ήταν ο καλύτερος, έριξε κάτι περιποιημένες βροχές και μας έκλεισε μέσα. Βέβαια χτες μας έκανε τη χάρη και άνοιξε, οπότε ξεμυτίσαμε για να ξεμουδιάσουμε όσο μπορούμε.

Δέντρα χειμερινά.

Ο κεντρικός δρόμος του καινούργιου χωριού με το σχολείο στα δεξιά.

Λίγο παραπέρα το δημαρχείο με την εκκλησία.

Μια ωραία επιγραφή.

Κι ένα βίντεο από τη μοναδική πολυκατοικία του Lirac! (δυνάμωσε τον ήχο)

Birds in Lirac from Dimitris on Vimeo.

Πάντως τώρα που το συζητάμε, καιρός είναι για μια μικρή εξόρμηση. Αν θελήσετε να μας βρείτε τις επόμενες μέρες, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω χάρτη που βρήκα εδώ.

Το ξέρω, είναι χάρτης φωτορύπανσης. Από την άλλη μπορεί να φανεί πολύ χρήσιμος για να εντοπίσει κανείς τις περιοχές όπου συνήθως κινούμαστε. Πώς; Περνώντας τον από ένα πρόγραμμα επεξεργασίας εικόνας και εμφανίζοντας το αρνητικό!

Καλές γιορτές να'χετε και τα λέμε από το '14!

Ooops, I did it again!

-Λοιπόν; Ποιο είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο σου τυρί;

Η ερώτηση έπεσε στο τραπέζι προς το τέλος ενός γαλλικού δείπνου με τα όλα του, την ώρα που ετοιμαζόμασταν να δοκιμάσουμε τα τυριά.

...

Το ίδιο πρωί, είχαμε ξυπνήσει με την ησυχία μας και ξεκινήσαμε ποδαράτο προς την υπαίθρια αγορά στην όχθη του Ροδανού. Είχαμε φτάσει στη Λυών την προηγουμένη και αυτή ήταν η πρώτη μας έξοδος για βόλτα στο κέντρο της πόλης.

Ως γνήσιοι χωργιάται κάναμε χάζι τα μεγάλα κτίρια.

Κάναμε και ολίγη τέχνη με τα ρεφλέξιονς.

Ώσπου βγήκαμε στην τυπική αγορά με λαχανικά...

...άνθη...

...και τυράκια-καρδούλες!

Στην απέναντι πλευρά του Ροδανού, το Hotel-Dieu πάντα εντυπωσιακό.

Αφού κάναμε τα ψώνια μας, περάσαμε στην άλλη όχθη για μια γρήγορη βόλτα στο κέντρο, ένα καφεδάκι και γρήγορα πίσω στο σπίτι γιατί το πρόγραμμα της ημέρας προβλεπόταν βαρύ. Πέσαμε πάνω στο σαββατοκύριακο που η πόλη έχει την ετήσια γιορτή των φώτων και το απόγευμα θα επιστρέφαμε για να τη δούμε.

Η Place Bellecour με την βασιλική της Fourvière στο φόντο.

Το μεσημέρι οι γενναίοι οικοδεσπότες είχαν ελληνικό τραπέζι με πολίτικες σαλάτες, γίγαντες, πανσέτες και άλλες τέτοιες χαζαμάρες. Χτύπησα και δυο τσικουδιές, μετά από πολύ πολύ καιρό. Μετά το γεύμα με δυσκολία σηκώθηκα να ετοιμαστώ ώστε να επιστρέψουμε κάτω. Ήθελα να πάρουμε το τελεφερίκ για να ανεβούμε στη Fourvière να κάνουμε χάζι τη θέα αλλά η τεράστια ουρά που βρήκαμε στον σταθμό μας έκανε να το ξανασκεφτούμε. Έξω από το σταθμό η γιορτή είχε ήδη αρχίσει...

Φωτισμένα κτίρια...

Κόσμος...

Μπάντα Νο.1

Μπάντα Νο.2

ΚΟΣΜΟΣ

Κι άλλα φώτα...

Κι ο Άη-Γιώργης που μ'αρέσει.

Επιστροφή μετά από δύο ώρες στο σπίτι όπου μετά από λίγο φτάνουν και οι άλλοι δύο καλεσμένοι της βραδιάς. Καθόμαστε στο τραπέζι και ξεκινούμε το γεύμα. Μετά από πολλές αλλαγές και γεμίσματα των πιάτων, πετάγομαι στην κουζίνα να φέρω τα τυριά. Κουβεντιάζοντας τους λέω ότι ήταν ωραία στη Λυών γιατί βρήκα κάποια που δεν είχα δοκιμάσει ακόμα. Και τότε πέφτει η ερώτηση στο τραπέζι:

-Λοιπόν; Ποιο είναι μέχρι στιγμής το αγαπημένο σου τυρί;



Αρχή φλάσμπακ (στο 2007, αν δεν κάνω λάθος):
Ένας φίλος με φωνάζει να πάω μαζί του σε ένα πάρτι που έχουν οι ερασμίτες στις εστίες του πανεπιστημίου στα Γιάννενα. Σε κάποια στιγμή της βραδιάς μια Γερμανίδα μας πιάνει κουβέντα δείχνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις μπύρες μας, οι οποίες λέγονται Κάιζερ παρόλο που η ετικέτα είναι στα ελληνικά. Εμείς απαντάμε ότι μια λέξη στα γερμανικά είναι πάντα καλό brand name για ένα τέτοιο προϊόν. Η μπυροκουβέντα θα συνεχιστεί μέχρι τη στιγμή που σε μία έκρηξη ειλικρίνειας της λέω πως τις καλύτερες μπύρες φτιάχνουν...οι Βέλγοι! Εκείνη εμφανώς εκνευρισμένη θα γυρίσει από την άλλη κι έτσι η συζήτηση θα έχει άδοξο τέλος.
Τέλος φλάσμπακ



Με την ιστορία της Γερμανίδας να μου έρχεται στο μυαλό, αποφασίζω για άλλη μια φορά να δώσω γενναία αλλά ειλικρινή απάντηση:
-Η φρέσκια Γκοργκονζόλα...

(Τουλάχιστον οι Γάλλοι της παρέας ήταν ανεκτικοί και μου επέτρεψαν να φάω ένα γλυκάκι!)

Στο Μονπελιέ

Χτες το πρωί πήγαμε για δευτεροτρίτη φορά μια βόλτα ως το Μονπελιέ να κάνουμε κάτι δουλειές. Δεν είναι μακριά, μια ωρίτσα και κάτι από τον αυτοκινητόδρομο. Αυτή τη φορά, μιας και τελειώσαμε νωρίς, είχαμε χρόνο να κάνουμε μια μικρή βόλτα στο κέντρο της πόλης για χάζι. Το τράμ είναι ιδιαίτερα πρακτικό για τις εντός πόλης μετακινήσεις. Αφήσαμε το αμάξι στο πάρκινγκ και κατεβήκαμε στην περιοχή Antigone, η οποία σχεδιάστηκε εξ'ολοκλήρου από τον αρχιτέκτονα Ricardo Bofill στα τέλη της δεκαετίας του '70. Τα κτίρια είναι βασισμένα σε αρχαιοελληνικά μοτίβα και βρίσκονται κτισμένα πάνω σε μια νοητή γραμμή που συνδέει την κεντρική πλατεία της πόλης με τον ποταμό Lez. Οι οδοί Θήβας, Δήλου, Ακρόπολης, οι πλατείες Θεσσαλίας, Μαραθώνα και πάει λέγοντας καταλήγουν στην εσπλανάδα της Ευρώπης και την λεωφόρο Πειραιά, ακριβώς πάνω στον ποταμό.

Πλάι στον ποταμό.

Ο κεντρικός άξονας.

Το ολυμπιακό κολυμβητήριο, το μεγαλύτερο από τα 11 της πόλης.

Ακριβώς απέναντι μια βιβλιο-μουσικο-ταινιο-κτλ-θήκη (τις αγαπάν πολύ αυτές).

Πιο πάνω, η πύλη στην πλατεία Δία.

...όπου βρίσκεται άγαλμα αφιερωμένο στον Αντώνη Σαμαρά,
ο οποίος λογικά κάτι λέει πάλι για το κεφάλι του. 

Και μερικά τελευταία κτίρια, πριν φτάσεις στο τέρμα.

Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για εντυπωσιακά κτίρια αλλά τελικά δεν είμαι σίγουρος αν μου άρεσαν. Από τη μία έχει όμορφα σημεία και είναι περιοχή ζωντανή με μαγαζάκια και εστιατόρια και όχι μουσείο. Από την άλλη όμως όλα τα κλασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία έχουν μεγεθυνθεί στο μέγιστο και μου φάνηκαν λίγο αφύσικα. Κάτι λέγαν και οι Αρχαίοι για το μέτρο αλλά μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μελλοντικά θα έχω την δυνατότητα να το ξαναδώ και ν'αποφασίσω. Περισσότερες πληροφορίες και εικόνες έχει εδώ, εδώ κι εδώ.

Πιο πέρα βρίσκεται ένα εμπορικό κέντρο σαν όλα τα εμπορικά κέντρα του κόσμου. Βλέπεις, όλα τα κτίρια μπορεί να διαφέρουν σε ύφος από χώρα σε χώρα αλλά το εσωτερικό όλων των Mall του κόσμου είναι ίδιο: φωτάκια για τα Χριστούγεννα από τώρα, κυλιόμενες σκάλες, αίθρια και υπερπροσφορές. Βγαίνοντας από την άλλη πλευρά του εμπορικού βρίσκεσαι πλέον στην κεντρικότερη πλατεία του Μονπελιέ, την Place de la Comédie.

Τούτη δω.

Με την όπερα στην άκρη.

Αν κάτι σου θυμίζει η πλατεία προφανώς είναι από τον τοπικό ήρωα της πόλης. Έλα, μη μου πεις ότι δεν έχεις δει ποτέ αυτά τα βιντεάκια:







Μ'αυτά ξεκίνησε και τώρα έγινε πρώτη μούρη. Εμείς δεν συνεχίσαμε για πολύ τη βόλτα μας στο κέντρο της πόλης μιας και ο ήλιος κρύφτηκε και με τον αέρα που φυσούσε παγώσαμε για τα καλά. Άσε που είχε πάει 12 η ώρα. Μια μικρή βόλτα στα σοκάκια της παλιάς πόλης και μετά γρήγορα για φαγητό!

Καλά, ένα τελευταίο και πάω για ύπνο!

Τα χρυσά αμπέλια

Μιας και το τωρινό μας σπίτι είναι στην ακρή του χωριού, είναι πιο εύκολο να βγαίνουμε για βολτίτσες (όταν δε βαριόμαστε βεβαίως). Αν και ο καιρός πλέον κρύωσε, είναι ωραία τα μέρη αυτές τις μέρες γιατί τα αμπέλια αλλάζουν χρώμα.

Εμείς πήγαμε προς αυτό το Ρετούρ.

Από την κάτω πλευρά του χωριού έχει ένα μεγάλο και ωραίο πλάτωμα όλο αμπέλια. Θα κανονίσω να πάω μια από αυτές τις μέρες να το φωτογραφίσω. Τόσο κίτρινο χρώμα μου θύμισε τα ηλιοτρόπια της Βόλβης.

Οι νέοι γείτονες

Διαφορετικό σπίτι, διαφορετικοί γείτονες...

Κάτι νεαρά σκυλάκια

Κάτι γέρικα γατιά

Και δυο ωραία άλογα!

Επ! Παραλίγο να ξεχάσω και τις τελευταίες φωτό που τράβηξα στο προηγούμενο σπίτι. Μεζέδες φυσικά.

Τώρα είναι η εποχή που πετάγονται τα μανιτάρια!

Μπορείς να τα κάνεις ωραία πικάντικη σουπίτσα.

...ή βαρβάτη ομελέτα φούρνου με πατάτες.

Μπορείς επίσης να τα βάλεις στα σπιτικά μπεργκερόνια που έφτιαξες.

Ουφ! Πείνασα.

Μεταφοραί - Μετακομίσεις "Ο Μήτσος"

1. Πρώτη φορά στα Γιάννενα

Ήταν το 1999 όταν βγήκαν οι βάσεις και μου'λαχε κι εμένα να πάω Γιάννενα. Είχα δηλώσει αρκετές σχολές και με τους γονείς είχαμε θέσει μονάχα έναν κανόνα: "Όχι μακρινές πόλεις". Για τον λόγο αυτό άλλωστε δεν είχα δηλώσει τίποτα πιο νότια από τη Λάρισα, που να τραβιόμαστε τώρα. Την πρώτη φορά που πήγαμε όμως (από την Κατάρα τότε φυσικά), είδαμε ότι είχα πέσει κάπως έξω από πλευράς χρόνου ταξιδιού (βασικά πιο γρήγορα πήγαινες τότε Αθήνα).    

Την εποχή εκείνη στο Γιάννενο γινόταν το σώσε για να βρει κάποιος διαμέρισμα να νοικιάσει, χρυσές εποχές για τους νοικοκυραίους. Εμείς δεν πήγαμε στην πόλη την ημέρα που βγήκαν οι βάσεις κι έτσι μετά από τρεισήμισι μέρες ψαχτικής είχαμε δύο επιλογές: ένα ερείπιο κι ένα σπίτι μεγάλο για ένα άτομο. Πήραμε το δεύτερο και ψάξαμε για συγκάτοικο.

Μη ρωτάς για τον συγκάτοικο. Ας πούμε απλώς ότι είμασταν κάπως διαφορετικοί. Μη ρωτάς ούτε για τη σπιτονοικοκυρά. Ας πούμε ότι έβλεπε πως έφυγα για διακοπές και ξέχασα το έξω φως αναμμένο, κατέβαινε και έμπαινε για να το σβήσει και έπλενε και 2-3 πιάτα που είχα αφήσει στο νεροχύτη φεύγοντας (αχάριστο γαϊδούρι!). Το σπίτι επιπλώθηκε με τα παλιά έπιπλα της προγιαγιάς και μερικά καινούργια έπιπλα γραφείου κι έτσι πέρασε η πρώτη (και ιδιαίτερα βροχερή) χρονιά στην πόλη.

Σημείωση: τότε ήταν που έλεγα στον εαυτό μου "κάνε υπομονή άλλα τέσσερα χρόνια και μετά φεύγεις από αυτό το κωλομέρος". Που να'ξερες...

Η πιο παλιά φωτό που έχω ανεβάσει από Γιάννενα...το 2008.

2. Γκαρσονιέρα - Ξεπέτα

Μόλις καλοκαίριασε και τελείωσαν οι εξεταστικές βγήκα στη γύρα για σπίτι (ο πρώην συγκάτοικος είχε πάρει πλέον μεταγραφάρα στη Θεσσαλονίκη). Αν θυμάμαι καλά δεν δυσκολεύτηκα να βρω μια γκαρσονιέρα κάπου στη Ζέρβα κι έτσι τον Ιούνη μετακόμισα τα έπιπλα της προγιαγιάς. Το σπίτι αν και ευρύχωρο, ήταν αρκετά σκοτεινό κι έτσι αποφασίσαμε να του ρίξουμε ένα βαψιματάκι. Φεύγω διακοπές, επιστρέφω τον Σεπτέμβρη και τότε έρχονται τα νέα ότι πέρασε κι ο αδερφός στα Γιάννενα. Έπρεπε να βρεθεί κάτι καινούργιο να μας χωράει και τους δύο τώρα. Μέσα από τηλεφωνικές μάχες με τη σπιτονοικοκυρά που δεν επέστρεφε την εγγύηση γιατί έτσι της κάπνισε, φεύγω από εκεί.

Κι αυτή μεταγενέστερη. Τον χειμώνα άμα κάνει δυνατό αέρα σηκώνονται τα νερά της λίμνης και παγώνουν στα κάγκελα που μοιάζουν τότε με παγωμένα...κάγκελα.

3. Το μεγάλο

Τα εύσημα για το διαμέρισμα αυτό πάνε κατευθείαν στον πατέρα. Ενώ ψάχναμε να βρούμε κάτι για το οποίο δεν θα χρειαζόταν να πουλήσουμε τα νεφρά μας ξετρύπωσε ένα τεράστιο τριάρι με νοίκι παρόμοιο με αυτό που πληρώναμε στην γκαρσονιέρα. Ιδιοκτήτης ο κύριος Δονάτος, ένας συμπαθέστατος μπάρμπας από την Παραμυθιά. 

Έτσι ήρθε και εγκαταστάθηκε κι ο αδερφός στην πόλη και τα έπιπλα της προγιαγιάς εμπλουτίστηκαν με τα δικά του. Πήραμε από ένα υπνοδωμάτιο, το εννέα μέτρων (μήκος) σαλόνι χρησιμοποιήθηκε για διάφορους σκοπούς από προβολές ταινιών μέχρι ποδόσφαιρο και στο τρίτο υπνοδωμάτιο που ήταν κενό έβαλα τα ντράμς και όποιος περνούσε τα πελεκούσε και κάναμε και κάνα τζαμάρισμα (μεγάλοι καλλιτέχνες).

Στα ντεσού του σπιτιού η μπουάτ (σκυλάδικο μαύρο δηλαδή) στο ισόγειο, η πιτσαρία με τα 2000 παπάκια, απέναντι φρουτάκια (μετέπειτα χιπχοπάδικο της κακιάς ώρας) και ο δρόμος μπροστά με το κλασικό σημείο διπλοπαρκαρίσματος και τα λεωφορεία να κορνάρουν για να περάσουν. Παρόλα αυτά περάσαμε δυο ωραίες χρονιές, μέχρι που ο τζέη-αρ αποφάσισε να φύγει για Θεσσαλονίκη και να μείνω μόνος με τα 110 τ.μ. να τα χαζεύω.

Σημείωση: "Δονάτος" είναι χαρακτηριστικό όνομα που συναντάται μόνο στην περιοχή της Παραμυθιάς. Έχουν και Άγιο. Εγώ πάλι νόμιζα ότι αυτό ήταν το επώνυμο του μπάρμπα και μάταια προσπαθούσα να τον βρω για να του πω ότι μετακομίζω. Καθάρισε η μάνα τελικά.

Μη σε γελάει η φωτό του 2008 φίλε αναγνώστη, ακόμα στο 2002 είναι η ιστορία.

4. Τελευταία φορά στην πόλη

Άλλη μια αναζήτηση που έληξε σχετικά σύντομα. Στην οικοδομή που έμενε τότε ο φίλος μου ο Γιώργος είχε ένα μικρό δυαράκι ελεύθερο. Σχετικά παλιό διαμέρισμα αλλά μου άρεσε και το κλείσαμε κι έτσι παρέμεινα στο χρυσό τρίγωνο Σουλίου-Ζέρβα-Πλατεία Πάργης. Βολικό αλλά κρύο τον χειμώνα γιατί οι γέροι της οικοδομής παραδοσιακά δεν άναβαν αρκετά τα καλοριφέρ. Εκεί ανακάλυψα τον πρωινό γαλλικό καφέ με μπράντι. Επίσης εκεί ήταν που έγραψα την διπλωματική μου, πήρα πτυχίο και ξεκίνησα διδακτορικό.

Ειδική μνεία κάνω στις συνδυαστικές παραγγελίες φαγητού στον Μιχάλη που κάναμε μαζί με τον Γιώργο (Ελλήνων Γεύσεις τότε, Άρτος και Ελαία σήμερα, από τους πέντε ανθρώπους που πάω ακόμη να δω όταν περνάω από την πόλη). Έτσι κι αλλιώς κάθε μέρα από εκεί τρώγαμε κι οι δύο. 

Η αποχώρηση μετά από δυόμισι χρόνια ήταν κάπως ξαφνική. Η ιδιοκτήτρια που έμενε στην Αθήνα αποφάσισε να μας κάνει μια γενναιόδορη αύξηση της τάξης του 20%. Αν δεν σας αρέσει να πάει αλλού να μείνει είπε στη μάνα μου στο τηλέφωνο. Και πήγα.

Σημείωση: δεν μπορώ να πω ότι δεν χαμογελούσα χαιρέκακα τα επόμενα δύο χρόνια που περνούσα και έβλεπα το σπίτι ξενοίκιαστο. Οι χρυσές εποχές βλέπεις είχαν αρχίσει να περνάνε.

Κι αυτή από το 2008. Είναι το διάσημο σύννεφο που κάθεται πάνω από τα Γιάννενα και βρέχει.
Κλικ για να ανοίξει.

5. Σεισμόπληκτος

Πλέον είχα αυτοκίνητο και η αναζήτηση διαμερίσματος είχε γίνει ακόμη ευκολότερη. Το συγκεκριμένο ήταν καινούργιο (βασικά μπήκα πρώτος στην οικοδομή), ευρύχωρο και με καλό σπιτονοικοκύρη (ο Βασίλης είναι άλλος ένας από τους πέντε). Τα εναπομείναντα έπιπλα της προγιαγιάς μεταφέρθηκαν εκεί μαζί με τα πολύ περισσότερα πλέον δικά μου και έμεινα εκεί κάτι παραπάνω από τέσσερα χρόνια. 

Πέντε λεπτά από το Πανεπιστήμιο με το αυτοκίνητο, δεκαπέντε αργότερα με το ποδήλατο, ησυχία και παρκάρισμα εύκολο. Επίσης τον χειμώνα που έβρεχε (δηλαδή από Αύγουστο εως Ιούνιο) το απέναντι χωράφι πλημμύριζε και είχα θέα σε λίμνη από το μπαλκόνι. Μειονέκτημα ήταν η ηχομόνωση αλλά είχε κι αυτό τις χαριτωμένες του στιγμές που δυστυχώς όμως δεν μπορώ να μοιραστώ (δημόσια). 

Όταν τελείωσα από αυτό το σπίτι ήταν γιατί τελείωσα από τα Γιάννενα και έφευγα -μάλλον φεύγαμε πλέον- για Θεσσαλονίκη.

Από αυτό το σπίτι έχω και φωτό. Αμ πώς.

6. Καλοχώρι

Για την οικογένειά μου το Καλοχώρι είναι συνδεδεμένο με την δουλειά, η οποία ήταν πάντα εκεί. Επίσης πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι και το πιο εξωτικό μέρος του πλανήτη οπότε η απόφασή μας να εγκατασταθούμε εκεί μάλλον φάνταζε ασυνήθιστη. Παρακάμπτοντας τις παρακλήσεις της κυρίας να πάμε να μείνουμε στη γειτονική Χαλάστρα (την ενθουσίασε το όνομα) φτάσαμε χωρίς να μας έχει πλέον μείνει κανένα έπιπλο της προγιαγιάς στο χωριό ένα Σάββατο. Τη Δευτέρα έφυγα για στρατό και την άφησα σπίτι με τις κούτες κλειστές. Δεν το εκτίμησε.

Το σπίτι μας βόλεψε ωραία και με τον στρατό αλλά και με τη δουλειά μετά. Μέχρι το μεσημέρι το μέρος ήταν γεμάτο από τον κόσμο που δούλευε εκεί γύρω και μετά το απόγευμα γινόταν πραγματικό χωριό. Τα σαββατοκύριακα οι περπατάδες και οι ποδηλατοβόλτες στο Δέλτα είχαν την τιμητική τους. Τελικά μπορείς να βρεις ωραία πράματα εκεί που δεν το περιμένεις.

Ναι ρε, φλαμίνγκο και γερανοί πέντε λεπτά με τα πόδια!

Σημείωση: ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΟΥΝΟΥΠΙΑ ΤΟ ΒΡΑΔΥ





7. Στη Γαλλία

...και μετά ήρθε η Γαλλία. Ενώ θα μπορούσαμε να πάμε να μείνουμε στην ωραιοτάτη Αβινιόν, επιλέξαμε ένα μικρό χωριό, συνηθισμένοι πλέον από την ζωή έξω από τις πόλεις. Πολλές λεπτομέρειες δεν θα βάλω, έχω γράψει πάμπολλες εδώ μέσα. Μάλλον δικαιωθήκαμε για την επιλογή μας, ήταν ωραίος ο Άγιος Βίκτωρας με την ηρεμία του, το κάστρο, τους λόφους, τις βόλτες, τους πιωμένους στο καφέ, τους σκορπιούς, την υγρασία στο πάτωμα και τον τρισκατάρατο αέρα τον χειμώνα.

Δεν πρέπει να έχω ξαναβάλει φωτό με το φόρτωμα του αυτοκινήτου όταν ερχόμασταν. Ορίστε!

Τώρα θα με ρωτήσεις βέβαια "τι σ'έπιασε και βαράς τέτοιες ρετροσπεκτίβες νυχτιάτικα;". Βασικά ευκαιρία έψαχνα όπως φαντάζεσαι και η ευκαιρία λέγεται...

8. Το παραδίπλα

Αύριο πάλι μετακόμιση. Μου έχει γίνει συνήθεια πλέον, το κάνω αυτόματα. Πρέπει κάτι να παίζει με το DNA της οικογένειας, δεν εξηγείται αλλιώς. Καλά δεν πάμε και πολύ μακριά βέβαια, δύο χωριά παραπέρα. Σε λίγους μήνες όμως θα έχουμε...

9. Επιστροφή σε πόλη

(συνεχίζεται...)