Νέα βουνοσεζόν

Λοιπόν πριν ξεκινήσω, μια ψιλοάσχετη προειδοποίηση: αν είναι να πάρετε σαλάχι ή δεν-ξέρω-τι-διάολο-ήταν-αυτό-το-πράμα, προσοχή! Αυτό το βρωμόπραμα, όπως και τα ξαδέρφια του οι καρχαρίες, κατουράει μέσα από το δέρμα! Αποτέλεσμα είναι να βρωμάει αμμωνία. Βρήκαμε οδηγίες από νετ, τις οποίες και εφαρμόσαμε αλλά εις μάτην. Πήγε άκλαφτο και ευτυχώς που ήταν λίγο. Ίσως έπρεπε να κάτσει περισσότερο μέσα στο λεμόνι, δεν ξέρω.

Α, επίσης πήγαμε το προηγούμενο ΣΚ στα Cévennes. Πάλι. Θυμάσαι τα 4000 σκαλιά; Το ίδιο βουνό αλλά η διαδρομή ελαφρώς μεγαλωμένη ώστε να γίνεται σε 2 ημέρες με διαμονή σε καταφύγιο. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να ανεξαρτητοποιούμαστε και λίγο από το αυτοκίνητο και να βασιζόμαστε περισσότερο στα ποδάρια μας. Επίσης θέλαμε να δούμε πώς τα πάμε με φορτωμένα σακίδια και μακριές πορείες. Θα χρειαστεί στο σύντομο μέλλον ελπίζω.

Εκκίνηση από το σπίτι Σάββατο νωρίς το πρωί. Είμαστε τρεις αυτή τη φορά, μιας και έχουμε μαζί τον Ίναμ, φίλο από την δουλειά. Θέλουμε σχεδόν δύο ώρες να φτάσουμε στη Valleraugue. Ο καιρός συννεφιασμένος και άστατος, όπως έλεγαν και οι προβλέψεις. Δεν πτοούμαστε όμως. Παρκάρουμε το αμάξι, φορτωνόμαστε και ξεκινάμε. Αρχικά κινούμαστε σε άσφαλτο αλλά μετά πιάνουμε μονοπάτι και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε. Πετυχαίνουμε κάτι απαίσια σπίτια.

Άλλα μεγάλα...

...και άλλα μικρά.

Όλα όμως πνιγμένα μέσα στο πράσινο!

Λίγο παραπάνω, συναντάμε και αποδείξεις ότι η περιοχή είχε πολύ περισσότερους κατοίκους στο παρελθόν.

Από την ράχη επάνω, βλέπουμε προς τα βόρεια την κοιλάδα Borgne, η οποία μας είχε απασχολήσει άλλη φορά και μακάρι να μας απασχολήσει ξανά σύντομα.

Faveyrolle από ψηλά.

Η κορυφή του Aigoual εντός οπτικού πεδίου!
Για αύριο όμως.

Στο μνημείο της Αντίστασης που βρίσκεται πάνω στο Col du Pas θα κάνουμε την στάση μας για φαγητό. Άλλωστε είμαστε αρκετά κοντά στο τέλος της σημερινής πορείας.

"Η δύναμη της Αντίστασης δεν έρχεται από τις
τελετές μνήμης", υπενθυμίζει η διακριτική επιγραφή
στην πίσω μεριά.

Τρώμε και φεύγουμε βιαστικά γιατί μαζεύονται πάλι σκούρα σύννεφα. Ευτυχώς θα την γλυτώσουμε για τρίτη φορά σήμερα. Από εκεί και πέρα μπαίνουμε σε ένα ωραίο δάσος ως το καταφύγιο στο Aire de Côte όπου και θα διανυκτερεύσουμε.

Τελευταία μέτρα.

Aire de Côte

Το Aigoual από Aire de Côte.

Είμαστε μόνοι μας στο καταφύγιο. Μόνη παρέα ο Ντιντιέ και η Σεντρίν, που είναι οι φύλακες αυτήν την περίοδο, μαζί με τα παιδιά τους. Κάνουμε μπανάκι και προσπαθούμε να ανάψουμε το τζάκι. Το γεγονός ότι τα ξύλα ήταν μούσκεμα και το ενεργειακό τζάκι γεμάτο μανιβέλες δεξιά και αριστερά φαντάζει αρκετά καλή δικαιολογία για να παραδεχτώ ότι δεν μπορούσαμε να το βάλουμε μπρος. Τελικά μας λυπήθηκε αυτός ο καλός ο άνθρωπος και μας το άναψε. Το απόγευμα κύλησε με κουβέντα και επιτραπέζια, μέχρι που πήγαμε για ύπνο.


Τώρα πάω για ύπνο στ'αλήθεια. Ολόκληρο ΣΚ πέρασε κι έγραψα μόνο τα μισά. Τα υπόλοιπα τα λέμε μέσα στην εβδομάδα!



Και χάρτη έχουμε: