Ημέρα δεύτερη

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα για δουλειά και ένα δυνατό πασχαλινό τετραήμερο (Πάσχα phase 1/3), συνεχίζω με την δεύτερη ημέρα της βόλτας στα Cévennes (η πρώτη εδώ). 

Ξυπνήσαμε σχετικά αργά. Φαινόταν πάντως ότι έχουμε αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσουμε την, αρκετά μεγάλη και σήμερα, διαδρομή. Αυτά είναι τα καλά του να ξεκινάς περπάτημα επί τόπου και να μην πρέπει να οδηγήσεις για ένα δίωρο πρώτα. Ο μόνος λόγος βιασύνης ήταν οι προβλέψεις για καταιγίδα που είχα δει δυο μέρες νωρίτερα. Έπρεπε οπωσδήποτε εκείνη την ώρα να έχουμε κατέβει αρκετά ώστε να μην μας πιάσει πάνω στην γυμνή ράχη αν και οι φύλακες στο καταφύγιο δεν έδειξαν να ανησυχούν ιδιαίτερα. 

Γύρω από το Aire de Côte και μέχρι την κορυφή του Aigoual έχει κάτι ωραία δάση, τα είχαμε πρωτοδεί όταν κάναμε τα 4000 βήματα. Αυτή τη φορά όμως δεν είχε ομίχλη και το δάσος ήταν τελείως διαφορετικό.

Μέσα στο δάσος.

Σύντομα η κορυφή του Aigoual βρέθηκε ακριβώς μπροστά μας.
Έμενε μια ανηφόρα μόνο.

Τα βράχια ήταν ό,τι πρέπει για πόζες. 

Λίγο πριν την κορυφή συναντήσαμε τα χιόνια. Είχα τσεκάρει από webcam την κατάσταση στα ψηλά αλλά από την πίσω μεριά του βουνού που είναι πιο ανήλια τα πράγματα ήταν λίγο πιο δύσκολα. Πιο δύσκολα δηλαδή για μένα που βούλιαζα μέχρι το γόνατο. Το κορίτσι από την άλλη βούλιαζε ίσα-ίσα για να τσατιστεί και τέλος ο Ίναμ απλά επέπλεε από πάνω.

Έλα, λίγο ακόμη και φτάσαμε!

Όταν πιάνουμε κορυφή ο καιρός έχει ήδη βαρύνει πολύ και φαίνεται πως η βροχή είναι θέμα χρόνου. Φεύγουμε καρφί για κάτω και ένα τέταρτο μετά αρχίζουν τα...παγάκια! Για την ακρίβεια ήταν χιόνι παγωμένο και έπεφτε μάλιστα πολύ από αυτό. Το περπάτημα μέσα στο δάσος με μόνο ήχο αυτόν από τα άσπρα μπιλάκια ήταν τελείως απόκοσμο και κράτησε κανένα μισάωρο. Σταμάτησε για πέντε λεπτά και μετά ξαναξεκίνησε σε μορφή δυνατής βροχής που δεν έλεγε να κωπάσει. Εμείς σκεπαστήκαμε καλά και συνεχίσαμε τον δρόμο μέσα από τα βράχινα περάσματα που συναντήσαμε και την προηγούμενη φορά:

Από την προηγούμενη επίσκεψη: πραγματικά, δεν ξέρω αν θα του ταίριαζε
διαφορετικός καιρός.

Η φωτογραφική βγήκε από την τσάντα μονάχα για να αποθανατίσει κάτι όμορφους καταρράκτες και ύστερα μαζεύτηκε ξανά. 

Αυτούς.

Όταν πέρασε η βροχή και ξεσκεπαστήκαμε είχαμε ήδη περπατήσει για δύο ώρες από την κορυφή. Εκείνη τη μέρα φάνηκε για πρώτη φορά γιατί χρειάζεται μποτάκι της προκοπής, αντιανεμικό/αδιάβροχο της προκοπής, σακίδιο της προκοπής, μπατόν της προκοπής και πάει λέγοντας.

Οι υπόλοιπες φωτογραφίες της κατάβασης αφορούσαν αποκλειστικά τα απαίσια σπίτια που βρίσκονται μέσα στις απαίσιες αυτές κοιλάδες και μας έχουν αναγκάσει να ασχοληθούμε μαζί τους τόσες φορές...

Ασχολίαστον.

Επίσης.

Ειδικά αυτό.

...αλλά και αυτό.

Στη Valleraugue ξηγηθήκαμε πίτσα-μπύρα για τα επινίκια, μικρό περίπατο για να ηρεμήσουμε και μετά βουρ για τα σπίτια μας. Αποστολή εξετελέσθη.

Πρώτη φορά την βλέπω ηλιόλουστη!

Τώρα που εξετελέσθη, μπορούμε να βάλουμε πραγματικά μπρος τα πιο μεγαλόπνοα καλοκαιρινά πρότζεκτ:

1. Την πρώτη μας επίσκεψη στις Άλπεις με κυριότερη διαδρομή τον γύρο του Monte Viso.
2. Μια μικρή διάσχιση στα κάστρα των Cathares, εκεί προς τα σύνορα με την Ισπανία.

Όλα αυτά μόνο σε περίπτωση που ικανοποιηθούν πολλά "αν", διαφορετικά οι φωτογραφίες αρκούν για χάζι μέχρι αποβλάκωσης. Το κλείνω εδώ, πάω να ικανοποιήσω κάτι "αν".