Val di Sole από ψηλότερα

Ένα πρωινό, κάπου στα μισά της διαμονής μας στη Val di Sole, πήραμε το τοπικό λεωφορείο μέχρι το Passo del Tonale που βρίσκεται στο τέρμα της κοιλάδας και έχει ένα από τα μεγάλα χιονοδρομικά της περιοχής. Στο πλάνο της ημέρας ήταν να πάρουμε από εκεί το τελεφερίκ για το Passo Paradiso κάπου εφτακόσια μέτρα ψηλότερα. Ελλείψει πεζοπορικού εξοπλισμού ήταν ο μόνος τρόπος να βρεθούμε ψηλά. Έτσι, μετά από 45 λεπτά ανηφορικής διαδρομής το λεωφορείο μας άφησε στο γεμάτο ξενοδοχεία Passo del Tonale, σίγουρα όχι το πιο γοητευτικό μέρος αλλά ανάμεσα σε εντυπωσιακές κορφές. 

Το τελεφερίκ και το Passo Paradiso στα αριστερά.

Από πάνω προς τα κάτω.

Το να πάρουμε τελεφερίκ πάντως το παραδέχομαι, ήταν ρίσκο. Η υψοφοβικιά αποφάσισε να μου κάνει την χάρη και να δεχτεί να κάνουμε μια ανεβασιά και μια κατεβασιά. Αλλά μόνο μία. Εγώ από την άλλη επειδή δεν είμαι αχάριστος διάλεξα το τελεφερίκ που κάνει μια από τις πιο δραματικές αναβάσεις στην περιοχή. Ευτυχώς που είμασταν μόνοι στην καμπίνα, δεν λέω τίποτε άλλο.

Εκεί πάνω που λες έχουν στήσει ένα μεγάλο καταφύγιο με φουλ κομφόρ και ένα λιφτ που σε πάει πάνω από τις δύο αλπικές λίμνες μέχρι το δεύτερο καταφύγιο στα 2700 περίπου.

Η μια λίμνη.

Η θέα προς τα βόρεια - Άλπεις Ortler.

Το λιφτ για παραπέρα.

Η αλήθεια είναι πως ήμουν επιφυλακτικός για το τελεφερίκ αλλά υπέκυψα. Δεν τα συμπαθώ, είναι αλήθεια. Βρωμίζουν τα βουνά και αυτά και τα καταφύγια-ξενοδοχεία. Η άποψή μου αυτή επιβεβαιώθηκε. Μαζί τους έρχονται και πολλά άλλα. Πυλώνες υψηλής τάσης, τεράστιοι σωλήνες υδροδότησης, δυο μεγάλοι εκσκαφείς στο πάνω καταφύγιο να κάνουν εργασίες και μαζί ένα κάρο άσχετοι (όπως κι εμείς φυσικά) που ανέβηκαν για ηλιοθεραπεία ή μπύρα. Στο δεκάλεπτο που με ανέβαζε (μόνο μου) το λιφτ πιο πάνω φανταζόμουν το τοπίο άδειο, σιωπηλό και αφημένο στην ησυχία του. Την επόμενη φορά ανέβασμα με τα πόδια ή αλλιώς χάζι από κάτω. Την επόμενη φορά να πάρω λιγότερα ρούχα συνεδριακά και στην θέση τους να χώσω τα μποτάκια!

Το απόγευμα, μετά την επιστροφή μας στο κάμπινγκ, πήγαμε την καθιερωμένη μας περπατάδα στο Pelizzano.

Νάτο πάλι.

Στο δρόμο που οδηγεί στο χωριό παρατηρήσαμε την ταμπέλα έξω από ένα σπίτι: "Εκτροφή πέστροφας, φρούτα και λαχανικά". Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν είχαμε τρόπο να μαγειρέψουμε πέστροφες στα γκαζάκια και αυτό το πήρα βαριά. Σκέφτηκα διάφορες πατέντες αλλά κάθε φορά ήταν εμφανές ότι δύσκολα θα γινόταν κάτι. Έτσι πήγαμε με σκοπό να ψωνίσουμε μόνο φρούτα και λαχανικά, ενώ εγώ στον δρόμο είχα παραδοσιακά κατεβάσει τα μούτρα.

Η ιδιοκτήτρια καθάριζε σε ένα μικρό υπόστεγο ψάρια για μια πελάτισσα και εμείς κάναμε χάζι τον ωραίο μπαξέ της. Δεν έμοιαζε Ιταλίδα, πιο πολύ μου έκανε για ΝΑ Ασία. Μετά πιάσαμε την κουβέντα. Έζησε για λίγα χρόνια στη Γλυφάδα είπε, εκεί κοντά στην θάλασσα. Κατάλαβα. Τουλάχιστον της αφήσαμε καλή εντύπωση της γυναίκας, έδωσε και ελληνικό όνομα στην κόρη της. Όσο για τα ψώνια, μας έκοψε φρέσκια σαλατούλα ανάμικτη, όσα άγριοσπάραγγα της είχαν μείνει, δυο ραπάνια και δεν πήρε σχεδόν τίποτα. Και πάλι μόλις επιστρέψαμε γκρίνιαξα λίγο για την απουσία της πέστροφας αλλά τελικά μου πέρασε.

Η επόμενη βόλτα μας ήταν προς μια από τις διακλαδώσεις της κοιλάδας, στο Peio που βρίσκεται στα πόδια του Monte Vioz.

Ορίστε.

Στο χωριό δεν είχε πολύ κόσμο, οι περισσότεροι τουρίστες σταματούν λίγο πριν το Peio που έχει ιαματικά λουτρά. Φτάσαμε λίγο πριν το μεσημέρι και ξεκινήσαμε τον περίπατό μας μέχρι τη μικρή λίμνη του Covel, περίπου μιάμιση ώρα πιο μέσα.

Η λουτρόπολη όπως φαίνεται από το Peio.

Στην έξοδο του χωριού συναντήσαμε το παλιό πολεμικό νεκροταφείο με την εκκλησία του St. Rocco. Αυτός όπως διαβάσαμε στην επιγραφή δεν είναι άλλος από τον Saint-Roch, προστάτη του Μονπελιέ (βοήθειά μας!).

Το εκκλησάκι.

Μνημείο και σημαία Γιουροπίαν Γιούνιον.

Ανεβαίνοντας, μια ματιά στην κοιλάδα του Peio,

Εξοχικά στη διαδρομή.

Το Monte Vioz πάντα απέναντι.

...και πολλά νερά!

Στη λιμνούλα είχε μπόλικο κόσμο και φασαρία. Φτάσαμε καταμεσήμερο και όλοι τρώγανε, ευτυχώς μέσα στον οριοθετημένο χώρο. Αποφασίσαμε να κάνουμε τον γύρο της, να επιστρέψουμε και να φάμε στα τραπεζάκια που έχει δίπλα στον St. Rocco (βοήθειά μας!).

Η λίμνη και ο καταρράκτης του ρέματος που την τροφοδοτεί.

Υποχρεωτικές αντανακλάσεις.

...και το νερό που φεύγει προς την κοιλάδα.

Αφού τσιμπήσαμε το μεσημεριανό μας στον St. Rocco (βοήθειά μας!) και είδαμε ότι έχουμε τρεις ώρες χρόνο μέχρι να περάσει το επόμενο λεωφορείο αποφασίσαμε να κατεβούμε με τα πόδια από το Peio ως το Cogolo που βρίσκεται χαμηλά στην κοιλάδα και να το πάρουμε από εκεί. Στη διαδρομή παρατηρήσαμε από μακριά και το μελλοντικό μας σπίτι.

Δεν μπορώ να διαλέξω. Αυτό στη μέση ή το άλλο παραπάνω;

Επιστρέψαμε στο κάμπινγκ κουρασμένοι και ηλιοκαμμένοι. Κάναμε ένα μπανάκι και αράξαμε να ξεκουραστούμε όταν από την διπλανή σκηνή/θηρίο/ξενοδοχείο-πεντάστερο που έμενε ένα ζευγάρι Ολλανδών μύρισε πέστροφα τηγανητή σε βούτυρο. Εγώ φταίω ρε που τους το είχα πει από την προηγουμένη!

Η τελευταία μέρα πέρασε παραδοσιακά πλέον με βόλτα στο Pelizzano και καφεδάκι στην ωραία του πλατεία. Πλέον είχαμε μάθει τους περισσότερους από τους μπαρμπάδες που σύχναζαν εκεί, τα κουσούρια τους και φτιάχναμε και ωραίες ιστορίες στο μυαλό μας γι'αυτούς. Την επόμενη μέρα αναχώρηση για Μιλάνο.

Η πλατεία.

Κάτι όμορφα λουλούδια εκεί γύρω.