Για μια υγιή σχέση

Μα καλά, είσαι ένας ράντομ άνθρωπος που σπούδασε μηχανικός (ή σχεδόν), δεν ήσουν χωμένος στα κόλπα και τέλειωσες κάποια στιγμή το πανεπιστήμιο. Μετά δουλειά ούτε για πλάκα και αναγκάζεσαι για να συντηρήσεις/συντηρηθείς να μπαρκάρεις με καράβι. Και γυρίζεις μια ωραία πρωία και λες πως για το χάλι φταίω εγώ, σίγουρα όχι εσύ ο ίδιος και ευτυχώς που υπάρχουν και οι κυβερνήτες μας γιατί αλλιώς ο κόσμος θα πεινούσε. Ε τότε ψηλέ σου αξίζουν όλοι αυτοί, το πρόβλημα είναι ότι θα μας πάρεις κι εμάς στον πάτο. 

Το παραπάνω να το λέτε που και που κι εσείς ώστε να έχετε μια υγιή σχέση με τους φίλους που θα σας απομείνουν. Λίγοι και καλοί!

...αν πάλι θέλετε να έχετε υγιή σχέση με το έτερον ήμισυ, διαβάστε παρακάτω. Έστω ότι εσένα σου αρέσει να ανεβαίνεις τα βουνά, το κορίτσι όμως γουστάρει θάλασσα. Βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι μια μέρα θα της αποδείξεις πόσο λάθος κάνει όμως από την άλλη είναι καλοκαίρι και δεν θέλεις να της χαλάσεις το χατήρι. Είπαμε, θέλει σκηνούλα και θάλασσα!

Παρασκευή απόγευμα, τελειώνεις σχετικά νωρίς από το πανεπιστήμιο. Πας σπίτι, φορτώνεις τα συμπράγκαλα και φεύγεις καρφί για τον κόλπο της Πλαταριάς όπου και μικρό, ήσυχο κάμπινγκ. Στήνεις, μπάνιο με την δύση του ήλιου και μετά κάνα κεράκι κτλ κτλ. Εντωμεταξύ έχεις κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες με τον Άγγελο. Ξημερώματα Σαββάτου σηκώνεσαι, ντύνεσαι, τσιμπάς το αμάξι, τον συναντάς στην Εγνατία και μαζί τραβάτε για την Βέλλιανη. Από εκεί θα ξεκινήσετε για να ανεβείτε τον Γκορίλα.

(Κανονικά εδώ θα έβαζα περιγραφή διαδρομής με λινκ στο σχωρεμένο το oreibasia.gr αλλά δεν μπορώ γιατί τα αφεντικά του αποφάσισαν μια ωραία πρωία να το κλείσουν παίρνοντας μαζί δεκάδες ώρες γραψίματος που είχαμε ρίξει εκεί μέσα. Τελικά το είχα κάνει κάπου backup αλλά δεν μ'αρέσει οπότε το προσπερνάω και επιχειρώ ξανά.)

Ο Γκορίλας έχει ψηλότερη κορυφή στα 1658μ και κρέμεται πάνω από την Παραμυθιά. Δεν είναι το πρώτο μπόι στην Ήπειρο, είναι αλήθεια, αλλά μπορείς να τον δεις σχεδόν από παντού λόγω της θέσης του. Η εκκίνηση γίνεται από τον αρχαιολογικό χώρο της Ελαίας.

Στο ξεκίνημα.

Ανεβαίνοντας έχεις ωραία θέα στον κάμπο.

Μετά από σχεδόν δύο ωρίτσες ανεβασμα φτάνεις στο διάσελο.

Έχει και ένα ωραίο εικόνισμα εκεί πάνω.

Κάπου εκεί χάνεις το μονοπάτι. Άπειρος γαρ, λες "ας πάμε προς αυτήν την κατεύθυνση και
θα βρούμε το μονοπάτι παραπέρα".

Μετά από ένα δίωρο περιπλάνησης (στην σωστή κατεύθυνση),
φτάνεις ξανά στην κορυφογραμμή και βλέπεις ότι το Ιόνιο
σου στέλνει μια γαμάτη καλοκαιρινή μπόρα!

Βασικά και πίσω μας, προς το Σούλι, τα πράγματα δεν δείχνουν καλύτερα. Α, τελείωσε
και το νερό!

Παρατηρείς και αυτόν τον βράχο...

Ναι, η επιστροφή είχε και μερικά ίχνη πανικού για να προλάβουμε την καταιγίδα. Λίγη σβελτάδα, λίγο στα τρία, στα τέσσερα, στα πέντε, λίγη καταρρίχηση και βρισκόμαστε στο εικόνισμα την ώρα που σκάνε οι πρώτοι κεραυνοί. Βουρ μέσα στο δάσος για χαμηλότερα υψόμετρα. Στο αμάξι αλλάγη όσων ρούχων έχουν μουσκέψει, δηλαδή όλα, και αποχαιρετισμός με γέλια.

Πίσω στο κάμπινγκ τίποτα δεν έχει διαταρραχθεί, εκεί βλέπεις δεν έριξε σταγόνα. Βρίσκεις το κορίτσι  στο αντίσκηνο να διαβάζει το βιβλίο της. Ένα γρήγορο μπανάκι και μετά σαλάτα-κοκκινιστό-μπύρα στα δύο. Βραδυνός ύπνος με το κύμα να φτιάχνει σάουντρακ. Από τις ωραιότερες αναβάσεις.