Η σημασία του να έρχεσαι δεύτερος

Μια κουβέντα που κάναμε την προηγούμενη βδομάδα με την γιαγιά μου θύμισε μια παλιά ιστορία που θα παραθέσω. Η εικονογράφησή της δεν θα ήταν εφικτή χωρίς τη συνδρομή του πατέρα-αρχειονόμου, πιστού φύλακα των οικογενειακών αναμνήσεων (σ'έφτιαξα φάδερ!).

Αν δεν κάνω τραγικό λάθος μιλάμε για τον Σεπτέμβρη του '98 και η Γ'Λυκείου, μαζί κι εγώ, ετοιμάζεται για την καθιερωμένη ανάβαση στον Όλυμπο. Ναι. Λυκειόπαιδα. Με συνοδεία κυρίως τους δασκάλους μας. Με σημαντικότερη συμβουλή πριν την αναχώρηση να κόψουμε τα νύχια και να βάλουμε μποτάκια. Για να περάσουμε μεταξύ άλλων και το Λούκι του Μύτικα. Τώρα που το σκέφτομαι δεν νιώθω πολύ άνετα αλλά ας συνεχίσω.

Ξεκίνημα της ανάβασης από τα Πριόνια με προορισμό το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός. Θυμάμαι ξεθεωμένος μετά από μισή ώρα περίπου να ρωτάω αν έχουμε πολύ ακόμη και να εισπράττω γέλια. Λίγο παραπάνω μια κοπέλα θα στραμπουλήξει ελαφρά τον αστράγαλο και θα μείνουμε μαζί της τελευταίοι, ανηφορίζοντας πιο αργά και ήρεμα. Φτάνουμε στο καταφύγιο ξεθεωμένοι μετά από τρεις ώρες και κάτι ανάβασης, ενώ οι πιο fit έχουν ήδη στήσει γιορτή. 

Το βράδυ περνάει διασκεδαστικά, προσπαθώντας να απαντήσουμε αγορίσια ερωτήματα της ηλικίας όπως: "πώς να χωρέσουν έξι άτομα σε δύο κρεβάτια", "πώς να την αμολήσεις και να διώξεις τα άλλα πέντε άτομα" ή "πώς να ξεχαρβαλώσεις το ραμποτέ ροχαλίζοντας". Το ξύπνημα θα γίνει νωρίς γιατί έχουμε Μύτικα και ύστερα κατάβαση ως τα Πριόνια και επιστροφή.

Αυτήν τη φορά είμαστε αργοί μάλλον από επιλογή. Με τον Σόλων και τον Άρη μένουμε πίσω από όλους, πραγματικά τελευταίοι και ανεβαίνουμε πολύ χαλαρά με κουβεντούλα. 

Θυμάμαι που ανεβαίναμε όλο και ψηλότερα και βλέπαμε τα σύννεφα να έρχονται με φόρα καταπάνω μας. Πρώτη φορά το έβλεπα αυτό και είχα πραγματικά εντυπωσιαστεί. Εντωμεταξύ κόσμος πολύς ανεβοκατέβαινε, μας χαιρετούσαν, μας συμβούλευαν και θυμάμαι να ρωτάω κι έναν ποιο* είναι το όνομα μιας κορυφής που μου έκανε εντύπωση. Μου απάντησε ότι είναι το Σκολιό (Σχολειό κατάλαβα εγώ) αν και ψάχνοντας πλέον λίγο στον χάρτη είμαι σχεδόν σίγουρος πως ήταν ο Άγιος Αντώνιος.

*Το ήξερες ότι οι λέξεις ποιος, ποια, ποιο δεν τονίζονται; Εγώ μόλις το διαπίστωσα!

Λίγο ψηλότερα στην Σκάλα, κάνουμε μια στάση για να βγάλει ο Άρης την βερμούδα του και να φορέσει το τζιν που είχε στην τσάντα. Έκανε κρύο βλέπεις. 

Και κάπου εκεί μόλις άλλαξε, είδαμε δεξιά μας μια μεγάλη πέτρινη πλάκα που λες και την είχε ακουμπήσει κάποιος πλάι στο μονοπάτι. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο πρώτος, ούτε γιατί, αλλά μετά από λίγο είμασταν και οι τρεις αραγμένοι πάνω της. Δεν θυμάμαι τι συζητούσαμε, το μόνο που θυμάμαι είναι τα σύννεφα που τρέχαν συνεχώς προς το μέρος μας.

Μείναμε εκεί για περίπου μισή ώρα, μέχρι που πέρασε μπροστά μας η πρώτη ομάδα που έπιασε κορυφή και κατέβαινε. Κολλήσαμε μαζί τους και ξεκινήσαμε επιστροφή. Και ο Μύτικας θα μου πεις; Μπορεί να περιμένει για την επόμενη φορά!