Επιστροφή

Εμ τι, εκεί θα καθόμασταν; Έπρεπε να γυρίσουμε και σπίτι. Ξύπνημα με το πάσο μας, έχουμε όλη μέρα μπροστά. Αν το κάνουμε απευθείας σε ένα διωράκι είμαστε εκεί. Γιατί λοιπόν να το κάνουμε απευθείας;

Μαζεύουμε το αντίσκηνο, βάζουμε όλα τα συμπράγκαλα στο αυτοκίνητο, αποχαιρετιζόμαστε και παίρνουμε δρόμο. Πρώτη στάση το Florac, είναι δεν είναι μια δεκαριά χιλιόμετρα απόσταση. Το είχαμε δει όπως ερχόμασταν και φάνηκε ενδιαφέρον απ'έξω. Και ήταν.

Με τα νερά του...

Τις όμορφες γωνιές...

Τις ανηφοριές...

Και την γνήσια Ιταλική ατμόσφαιρα στις πιτσαρίες!

Κάπου εκεί βγήκαμε από την ενδεδειγμένη διαδρομή. Αντί να πάμε προς τα νοτιοανατολικά, φεύγουμε καρφί βόρεια για να κάνουμε αναγνωριστική στο βουνό. Αφού από παλιότερα έχουμε δει από όλες τις μεριές το Aigoual, ας δούμε τώρα και το Lozère, το δεύτερο σημαντικό (και ολίγον τι ψηλότερο) βουνό της περιοχής.

Πιάνουμε τον στενό δρόμο που ανηφορίζει προς το Pont-de-Montvert. Το Lozère φημίζεται για τα χρώματά του άνοιξη και φθινόπωρο. Είμαστε όμως λίγο νωρίς. Πριν μια βδομάδα χιόνισε στα ψηλά και δεν έχουν λουλουδιάσει όλα.

Τελικά δεν είναι κακό κι έτσι.

Στο Pont-de-Montvert στάση για ελαφρύ μεσημεριανό. Πήγε κιόλας 12!

Το Finiels βρίσκεται ακριβώς κάτω από την κορυφή. Προφανώς δεν
πρόκειται για το Έβερεστ.

Οι φράχτες και τα λουλούδια είναι ό,τι πιο
κλισέ έχω δει από φωτό της περιοχής.

Μα τελείως κλισέ λέμε.

Κάπου εκεί περάσαμε από την άλλη πλευρά του βουνού και συνεχίσαμε να περνάμε μέσα από νανοχωριά.

Να ένα.

Και random κάστρα μέσα στην εξοχή.

Να ένα (κάστρο).

...ώσπου φτάσαμε στη λίμνη του Villefort (που έχει και αυτή κάστρο). Κάπου εκεί πήραμε και τον δρόμο για το σπίτι. Όπως λέγαμε, είναι ένα διωράκι. Από πού ξεκινάμε να μετράμε δεν είπαμε όμως!

Εκκίνηση. Θα σου πω σε μερικές μέρες για ποιο πράγμα.