e-Προβατίνα: Όποιος νύχτα περπατεί

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Όποιος νύχτα περπατεί

...λάσπες και σκατά πατεί! Και τα πάτησα χτες το βράδυ λες και δεν θυμόμουν τη συμβουλή που μου έδινε ο πατέρας όταν ήμουν μικρός. Ας το πάρουμε από την αρχή όμως.

Ήταν μια ανάβαση με τον σύλλογο που την περιμέναμε καιρό τώρα, νυχτερινή στο Mont Ventoux για να δούμε την ανατολή από την κορυφή (το λινκ άνοιξε το, δεν έχει άλλες φωτό από το βουνό!). Το πλάνο ήταν ως εξής: η πρώτη ομάδα (που θα κάνει τη μεγάλη διαδρομή) ξεκινάει στις 9:00 το βράδυ από το Le Groseau, στη βάση του βουνού. Η δεύτερη ομάδα έχει εντωμεταξύ κατασκηνώσει στο κάμπινγκ του Mont Serein, χίλια μέτρα ψηλότερα και περιμένει το ραντεβού στις 3:00 το πρωί για τα τελευταία πεντακόσια μέτρα υψομετρικής.

Εμείς διαλέξαμε να πάμε με την πρώτη ομάδα για να ζορίσουμε λίγο το εργαλείο αλλά από νωρίς φάνηκε ότι δεν θα τα πάμε καλά. Οι πρώτες γερές ανηφόρες ήρθαν νωρίς και δυσκολευόμασταν πολύ να κρατηθούμε στον γρήγορο ρυθμό των άλλων έξι του γκρουπ. Είχαμε κι εκείνα τα κουκιά στο στομάχι από το μεσημέρι, ώρες-ώρες αναρρωτιέμαι τι σκεφτόμασταν... Βλέποντας ότι η συνέχεια θα είναι δύσκολη πρότεινα να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο αλλά οι υπόλοιποι ήταν ενθαρρυντικοί.

Κόψαμε λίγο τέμπο και συνεχίσαμε. Η νύχτα είχε ήδη πέσει και ανάψαμε τους φακούς κεφαλής. Ακολούθησε μια απότομη κατάβαση μέσα από μια ρεματιά προς τον οικισμό Les Alazards. Αυτό ήταν ακόμη χειρότερο: ό,τι υψομετρική είχαμε κάνει την χάσαμε εκεί. Μετά τα σπίτια και το νερό στη βρύση πήραμε μια άσφαλτο μέσα από τις φορτωμένες κερασιές, ενώ η πανσέληνος από πάνω φώτιζε αρκετά και δεν χρειάζονταν οι φακοί. Εκεί κάναμε και στάση για φαγητό πριν ξεκινήσουν οι σοβαρές ανηφόρες.

Μην μπεις ποτέ ανάμεσα στον Γάλλο και το πικνίκ του. Ποτέ.

Εκεί ξεκίνησαν οι πραγματικές ανηφοριές. Δεν θα πω πολλά. Όσο περνούσε η ώρα ο ρυθμός έπεφτε και το βάδισμα έμπαινε στον αυτόματο πιλότο. Λίγο κόβαν οι εμπρός, λίγο ζοριζόμασταν οι πίσω και τελικά με πολλή δυσκολία καταφέραμε να φτάσουμε στο Mont Serein στις 3:00. Βέβαια είχαμε πει νωρίτερα ότι δεν είμαστε σε κατάσταση να συνεχίσουμε για κορυφή, έπρεπε να προστατεύσουμε κιόλας τα ποδάρια για την επόμενη εβδομάδα. Έτσι κι έγινε, ο υπόλοιπος κόσμος ξύπνησε κι εμείς την πέσαμε μέσα σε ένα από τα άδεια αντίσκηνα.

...αλλά όχι πριν κάνω μερικές προσπάθειες νυχτερινής φωτογραφίας. Ο πύργος στα αριστερά είναι
η κορυφή, τα φωτάκια κάτω είναι οι φακοί του κόσμου που ξεκινά για εκεί.

Το πρωί σηκωθήκαμε λίγο πριν επιστρέψουν οι άλλοι. Ευτυχώς που είχαμε προετοιμάσει πρωινάρα που θα τρώγαμε και καλά στην κορυφή. Μόλις γύρισαν μαζέψαμε τα συμπράγκαλα και φύγαμε. Στον δρόμο κάναμε μόνο μια στάση στο Le Barroux και το κάστρο του, τα οποία και είχαμε σταμπάρει την προηγουμένη.