Προς τη Δύση

Λογικά αυτή η δεκαετία στα Γιάννενα μου άφησε τα σημάδια της. Ανατολικά υπάρχει ο παράδεισος του βουνίσιου αλλά όχι, εκεί εμείς. Μια βδομάδα μετά από αυτό, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στον τόπο του εγκλήματος γιατί η περιοχή έδειχνε πολλά υποσχόμενη. Σάββατο πρωί το αμάξι φορτώθηκε και φύγαμε.


Πρώτη στάση για ανεφοδιασμό στον παραγωγό. Το οικόπεδο δίπλα στον δρόμο είναι μεγαλούτσικο ώστε να χωράει, δέντρα, ζαρζαβάτια και πουλερικά τα οποία πωλούνται επί τόπου. Φορτώνουμε φρούτα και κάτι κρεμμυδόσκορδα.

Παρακάτω βρίσκεται το Sauve. Ένα μόνο από τα κτίσματα της πρόσοψης πάνω στο ποτάμι έχει κάτι άθλια μπετά τύπου ελληνικής κωμόπολης και το έχουν μισοκρύψει πίσω από μια τεράστια ζωγραφιά.

Μην την ψάχνεις, στη μέση είναι.

Από εκεί στο Saint-Hippolyte-du-Fort και πλέον μπαίνουμε στα Cévennes από κάτι στενούς δρόμους μέσα στο δάσος ως το μακρόστενο χωριό, Lasalle.

Τα συγχαρητήρια για την παρατηρητικότητα στην κυρία παρακαλώ.

Καταλήγουμε στο Anduze όπου και αράζουμε σε κάμπινγκ δίπλα στο ποτάμι. Λίγο φαΐ, ύπνος κάτω από τα δέντρα και μετά στήσιμο σκηνής. Προσπάθεια για μπάνιο αλλά το νερό είναι ζεστό και δεν εμπνέει, οπότε εγκαταλείπουμε και πάμε για βόλτα στην πόλη ως το βράδυ.

Την επομένη καίω τις σκέψεις που είχα για περπάτημα. Καλύτερα μια γύρα με το αμάξι να γνωρίσουμε λίγο το μέρος παρά να πάμε στα χαμένα. Κοντά στο Anduze είναι ο Saint-Jean.

Γοητευτικότατος ο Άη-Γιαννης.

Από εκεί και πέρα μπαίνουμε σε αχαρτογράφητη περιοχή. Ο δρόμος ανηφορίζει πλάι στον ποταμό Gardon, έναν από τους κυριότερους της περιοχής, μέχρι να φτάσει ψηλά στις πηγές του. Απίθανα μέρη με σπίτια χαμένα σε συνεχόμενους καταπράσινους όγκους και κοιλάδες που σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι τουλάχιστον χίλια μέτρα ψηλότερα απ'ότι στην πραγματικότητα.

Saumane

Monteils, προφανώς.

Faveyrolle

Αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς Valleraugue και βλέπουμε για πρώτη φορά το Mont Aigoual. Παρά τα μόλις 1565 μέτρα του, θεωρείται έμβλημα της περιοχής και έχει μια από τις σπουδαιότερες αναβάσεις.

Λίγο τραγικό το καδράρισμα αλλά you get the idea. Όποια σταγόνα πέσει από δω μεριά
καταλήγει στη Μεσόγειο, οι υπόλοιπες τραβάν για Ατλαντικό.

Valleraugue. Ντάλα μεσημέρι, στάση για μπύρα!

Λίγο παρακάτω κάνουμε την τελευταία στάση πριν πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής.

Μπανάκι κανείς;

Μέρα 1η:

View Larger Map

Μέρα 2η:

View Larger Map

Hint: κάνε κλικ στο "View Larger Map" και ενεργοποίησε τις φωτογραφίες αν έχεις μερικές ώρες για ξόδεμα.

Προσοχή στη λεπτομέρεια

Είπα να βγω μια γύρα γιατί το ΣΚ δεν συνέβη τίποτα από περπάτημα και σήμερα στη δουλειά το γόνατο μου γκρίνιαξε. Αποφάσισα να πιάσω ένα μονοπάτι που δεν είχα ακολουθήσει ποτέ και φαινόταν να ανεβαίνει τον λόφο του κάστρου από την δυτική πλαγιά, την μόνη που δεν έχω κάνει ακόμη. Το μονοπάτι αποδείχτηκε άκυρο, αποφάσισα να το κόψω ίσια πάνω αλλά στα 2/3 άρχισα ξανά την κατάβαση, μην μπλέξω σε τίποτα περίεργες καταστάσεις. Ένας τύπος είχε βγάλει τον σκύλο βόλτα και στεκόταν και με χάζευε από την ρίζα του λόφου να ψάχνομαι, ενώ ένα μικρό κεδράκι μου χάρισε μια γερή αναμνηστική χαρακιά κοντά στους 20 πόντους στο δεξί πόδι (περιέργως όταν επέστρεψα λαβωμένος δεν μου φώναξε, καλό αυτό).

Μετά την μικρή αποτυχία είπα να μην επιστρέψω ταπεινωμένος αλλά να πάω μια βόλτα από τα γνωστά. Βουρ στο ωραίο μονοπάτι μέσα στα δέντρα, λίγο τρέξιμο γιατί έτσι και να'μαι λίγο πριν το κάστρο να χαζεύω.

Θέα προς το κάστρο

Προς τον Ροδανό

Ζουμ

Ζουμ Ζουμ

Τσίτα η απάτη που λέγεται ψηφιακό ζουμ και ωπ! Πού ήσουνα εσύ ρε ψηλέ;

Τι νόμιζες, ότι δεν σ'έχω προσέξει τόσο καιρό; Το νου σου γιατί μας βλέπω να συναντιόμαστε πριν τις διακοπές!


Η διαδρομή, μικρή πλην τίμια:




Την Τετάρτη έχει Björk στο πρόγραμμα, καιρός ήταν. Τρεις μήνες κάθομαι και κοιτάω τα εισιτήρια.

Έχει κανείς συνταγή για να μη βολτάρουν σκορπιοί μέσα στο σπίτι; Αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένα για το υπνοδωμάτιο, ακόμη καλύτερα.

Big in Japan

Χτες βράδυ κατεβήκαμε στην Αβινιόν να δούμε τι παίζει με την γιορτή της μουσικής. Ε, βασικά κατεβαίνει όλος ο πλανήτης στην πόλη, το κέντρο κλείνει όλο και μια πλειάδα καλλιτεχνών (ουαου!) προσφέρει διασκέδαση.  

Πριν πέσει η νύχτα και μαζευτεί ο κόσμος.

Σε ένα τετράωρο είδαμε τα πάντα: κόσμο να περιμένει ν'ανοίξει η όπερα για να πάει να κουλτουριάσει, μέταλλα στο πάρκο να τα σπάνε, περιφερόμενα σχήματα κρουστών να βαράνε σάμπες, αποτυχημένα χορευτικά σύνολα, γαλλιδούλες να τραγουδούν για χαμένους έρωτες (ξανά-ουαου!), DJ μετανάστες (πρώτης; δεύτερης; τρίτης;) γενιάς από τις χώρες του Μαγκρέμπ. Ξεχωριστή αναφορά κάνω για μια Peña που συναντήσαμε και αντιπροσώπευε ένα μέρος της τοπικής παράδοσης.

Μεταφράζω από wikipedia:

"Στο Languedoc, ιδίως στο Gard και το Herault, οι Peñas είναι ομάδες μουσικών δρόμου που φέρουν πνευστά και κρουστά. Αυτές οι ομάδες ζωντανεύουν τις γιορτές της πόλης, τις ταυρομαχίες και τις διάφορες άλλες ειδικές περιστάσεις."

Peñas; Ταυρομαχίες; Μην αναφέρω ότι στις καλοκαιρινές γιορτές σερβίρουν παντού παέγια. Ώρες-ωρες αναρρωτιέμαι σε ποιά χώρα βρίσκομαι. Όχι τίποτα δηλαδή αλλά τότε στο σχολείο μας μάθανε ότι τα σύνορα υπάρχουν για να χωρίζουν τους ανθρώπους που έχουν διαφορές μεταξύ τους και άλλα τέτοια όμορφα.

Εντωμεταξύ δεν παίζει, σ'αυτήν την πόλη τους Γιαπωνέζους τουρίστες τους ξεφορτώνουν με τα κοντέινερ. Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για την Ακρόπολη, εδώ μιλάμε για άλλη κλίμακα και φυσικά είναι όλοι τους ζωσμένοι με την τελευταία λέξη της φωτογραφικής τεχνολογίας. Έτσι, σε όποιο σπίτι κι αν πάτε, από την Καγκοσίμα μέχρι το Χοκάιντο, θα με δείτε να ποζάρω στο οικογενειακό άλμπουμ.


ΥΓ.Ήταν πάντως αξιοθαύμαστο το πόσα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα μπορούσες να συναντήσεις, στη μέση του δρόμου, πάνω στα πεζοδρόμια και δε συμμαζεύεται. Μόνο εγώ κατάφερα να πληρώσω 7 ευρώ για να αφήσω τέσσερις ώρες το αμάξι κάπου.

Τι μάθαμε αυτές τις μέρες

Μάθαμε ότι όταν βρίσκεσαι στο εξωτερικό, είναι καλό η χώρα σου να μην βρίσκεται στην επικαιρότητα για παραπάνω από έναν λόγο κάθε φορά. Αν όχι, το αποτέλεσμα είναι διάλογοι όπως αυτοί:

(Την προηγούμενη εβδομάδα)

Αυτός: Η Ελλάδα τελείωσε, έτσι;

Εγώ: Ποιά Ελλάδα, τώρα ασχολούμαστε με την Ισπανία!

Α: Α, αυτούς υποστηρίζεις μετά τους δικούς σας; Σε ποιόν όμιλο είπες ότι παίζουν;

Ε: Νόμιζα ότι μιλούσες για την οικονομία. Όχι, στο ποδόσφαιρο έχουμε ακόμη μία ελπίδα αν κερδίσουμε τους Ρώσους.

(Σήμερα σε συζήτηση σχετικά με το εκλογικό αποτέλεσμα και παράλληλη για την μπάλλα)

Αυτός: ...και ποιό ήταν το ακριβές αποτέλεσμα;

Εγώ: 1-0 κερδίσαμε.

Α: ...και η αριστερά;

Κατά τ'άλλα το πρόγραμμα είχε ωραία επίσκεψη προς τα δυτικά, όπου κάναμε ακόμη πιο προωθημένες βόλτες στην περιοχή που φαίνεται ότι θα μας απασχολήσει για καιρό ακόμη. Εκεί λοιπόν συναντάς την παρακάτω ταμπέλα συχνότερα και από τα όρια ταχύτητας:

Μπεεεεεεεεεε!

Προεκλογικόν

"Votez Mitterand", το ξεθωριασμένο σύνθημα στον τοίχο.

Το σύνθημα με τα χρόνια ξεθώριασε. Εμείς πότε θα πάρουμε απόφαση να κάνουμε έστω και μισό βήμα μπροστά;



Edit: τα σχόλια σε προέγκριση, τα λέμε με τα exit polls!

Αναγνωριστικές μπαλιές

...κι έτσι το Σαββάτο που μας πέρασε μπήκαμε στο αμάξι (λίγο αργά, πάλι δεν σηκωνόμουν) για να κάνουμε μια πρώτη βόλτα προς τα βορειοδυτικά και την περιοχή των Cévennes, να δει λίγο πραγματικό βουνό το μάτι.

Μετά από κανένα δίωρο στον δρόμο φτάσαμε στο Soudorgues και ετοιμαστήκαμε για την βόλτα. Τρεις ώρες έλεγε το βιβλιαράκι ότι παίρνει η διαδρομή που κυκλώνει την κοιλάδα του μικρού χωριού, μια χαρά θα μας έβγαινε για να φάμε το κατιτίς μόλις τελειώσουμε και να κατευθυνθούμε προς κάποια ακροποταμιά για μπανάκι.

Όμορφη διαδρομή σε ομαλά και σκιερά μονοπάτια με τα λουλούδια να έχουν γεμίσει τον τόπο. Δύο στάσεις κάπου στα μισά, η πρώτη σε μνημείο των εκεί αντιστασιακών και η δεύτερη σε παρακείμενη κερασιά που έκανε το λάθος να πεταχτεί μπροστά μας. Πρόσφατα είχα διαβάσει ότι η κατανάλωση κόκκινων φρούτων συμβάλλει στην καταπολέμηση των μυικών πόνων. Βεβαιωθήκαμε ότι δεν θα αντιμετωπίσουμε τέτοιο θέμα!

Εκεί λοιπόν που φαινόταν ότι για άλλη μια φορά θα κάνουμε διαδρομή σε χρόνο μικρότερο από τον αναφερόμενο στην περιγραφή, χαθήκαμε ελαφρώς (τι περίεργο).

Μεγάλε την βγάζεις που την βγάζεις την φωτό, δεν κοιτάς και στον χάρτη
να δεις πού είναι αυτό το μέρος;

Την πατήσαμε λόγω όμοιας σηματοδότησης, κίτρινα σημάδια το μονοπάτι μας, κίτρινα και το γειτονικό στο οποίο κάποια στιγμή περάσαμε. Μεταβολή και αναζήτηση τρόπου να διορθώσουμε το λάθος μας οδηγούν στο μικρό-σπίτι-στο-δάσος όπου μας καλοσωρίζουν ο τριάντα-something Βέλγος πατέρας με τον τετράχρονο καμικάζι που έχει για γιο και το λαμπραντόρ τους. 

"Καλημέρα, καλησπέρα, ευχαριστώ" μας λέει με άπταιστη προφορά μιας και, όταν ζούσε ακόμη στο Βέλγιο, είχε για δύο χρόνια ελληνίδα γκόμενα. Μας κατεβάζει κόβοντας κάθετα την πλαγιά μέσα από κάτι αγκάθια που ακόμη έχουμε τα σημάδια τους. Στην άσφαλτο μας αποχαιρετούν και συνεχίζουμε το τελευταίο κομμάτι ως το αμάξι.

Εκεί στο παρκάκι τρώμε το κατιτίς που λέγαμε και τραβάμε για πίσω ακυρώνοντας το μπάνιο. Ο ουρανός έχει συννεφιάσει, ψύχρανε και η ώρα πέρασε. "Την επόμενη βδομάδα να ξανάρθουμε" μου λέει κατά την επιστροφή. Το αντίσκηνο ήδη περιμένει πίσω από την πόρτα!

Πώς φτάσαμε ως εδώ

Ήτανε λέει ένας μπάρμπας μου πριν καμμιά εκατοστή χρόνια που τον ελέγανε Σταύρο. Αυτός λοιπόν άφησε το χωριό του το Ντερέκιοϊ (Dereköy) κοντά στα Μουδανιά και έφυγε για την Κωνσταντινούπολη όπου είχε ένα γιαουρτζίδικο. 

Ποιός ξέρει το γιατί, αποφάσισε κατά το '19-'20 να φύγει μόνος του από εκεί και ο δρόμος τον έφερε στην Μασσαλία όπου και άνοιξε ξενοδοχείο.

Το ξενοδοχείο το δούλεψε για 2-3 χρόνια και μετά έφυγε και από το μεγάλο λιμάνι με προορισμό το χωριό Κιβωτός κάπου προς τα Γρεβενά. Εκεί ξαναβρήκε τους χωριανούς του απ'το Ντερέκιοϊ οι οποίοι στο μεταξύ είχαν "ανταλλαχθεί" μεταξύ των κυβερνήσεών τους, λες και ήτανε πατάτες.

Έτσι, βρεθήκαμε κι εμείς στη Μασσαλία και ομολογώ ότι πρώτη φορά αλλάζω γνώμη τόσο γρήγορα για ένα μέρος. Μπαίνοντας εντυπωσιαστήκαμε από τα γιγάντια μπλοκ που στεγάζουν το εργατικό δυναμικό της Γαλλίας, καθώς και από το γεγονός ότι πρόκειται για την πιο βρώμικη πόλη που έχω βρεθεί. Λίγα σημεία έχουν λάβει το κατάλληλο λούστρο ώστε να υποδεχτούν τους τουρίστες που περνούν από εκεί και να βεβαιώσουν την φήμη της πολιτείας.

Μετά από λίγες ώρες στους δρόμους καταλαβαίνεις όμως ότι είσαι σε άλλο μέρος. Δεν βρίσκεσαι πλέον σε μια πόλη-μουσείο όπως η Αβινιόν. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις να περπατάνε χιλιάδες άνθρωποι από όλες τις μεριές του κόσμου και ο καθένας τους κουβαλάει από μια ιστορία σαν του μπαρμπα-Σταύρου στην πλάτη.

Η δική μας μόλις άρχισε.

Βρε λες;

Update έτσι, για να υπάρχει

Έκανε η φανατικότερη αναγνώστριά μου παράπονα ότι έχω καιρό να βάλω κάτι. Συγνώμη κιόλας αλλά βαριόμουν, αλήθεια. Είχαμε και τον πρώτο μας επισκέπτη το προηγούμενο σαββατοκύριακο και ακόμη να συνέλθει το συκώτι μου. Μέχρι να επανέλθω σε ρυθμούς ορίστε κάποιες φωτογραφίες της πόλης της Νιμ από τις πρώτες καλοκαιρινές μέρες.

Η αρένα είναι η πιο καλοδιατηρημένη που υπάρχει λένε. Μέσα λέω να μπω σε τρεις βδομάδες όπου φήμες λένε ότι θα ακουστεί αυτό:

...αλλά και αυτό: