Big in Japan

Χτες βράδυ κατεβήκαμε στην Αβινιόν να δούμε τι παίζει με την γιορτή της μουσικής. Ε, βασικά κατεβαίνει όλος ο πλανήτης στην πόλη, το κέντρο κλείνει όλο και μια πλειάδα καλλιτεχνών (ουαου!) προσφέρει διασκέδαση.  

Πριν πέσει η νύχτα και μαζευτεί ο κόσμος.

Σε ένα τετράωρο είδαμε τα πάντα: κόσμο να περιμένει ν'ανοίξει η όπερα για να πάει να κουλτουριάσει, μέταλλα στο πάρκο να τα σπάνε, περιφερόμενα σχήματα κρουστών να βαράνε σάμπες, αποτυχημένα χορευτικά σύνολα, γαλλιδούλες να τραγουδούν για χαμένους έρωτες (ξανά-ουαου!), DJ μετανάστες (πρώτης; δεύτερης; τρίτης;) γενιάς από τις χώρες του Μαγκρέμπ. Ξεχωριστή αναφορά κάνω για μια Peña που συναντήσαμε και αντιπροσώπευε ένα μέρος της τοπικής παράδοσης.

Μεταφράζω από wikipedia:

"Στο Languedoc, ιδίως στο Gard και το Herault, οι Peñas είναι ομάδες μουσικών δρόμου που φέρουν πνευστά και κρουστά. Αυτές οι ομάδες ζωντανεύουν τις γιορτές της πόλης, τις ταυρομαχίες και τις διάφορες άλλες ειδικές περιστάσεις."

Peñas; Ταυρομαχίες; Μην αναφέρω ότι στις καλοκαιρινές γιορτές σερβίρουν παντού παέγια. Ώρες-ωρες αναρρωτιέμαι σε ποιά χώρα βρίσκομαι. Όχι τίποτα δηλαδή αλλά τότε στο σχολείο μας μάθανε ότι τα σύνορα υπάρχουν για να χωρίζουν τους ανθρώπους που έχουν διαφορές μεταξύ τους και άλλα τέτοια όμορφα.

Εντωμεταξύ δεν παίζει, σ'αυτήν την πόλη τους Γιαπωνέζους τουρίστες τους ξεφορτώνουν με τα κοντέινερ. Ξεχάστε ό,τι ξέρατε για την Ακρόπολη, εδώ μιλάμε για άλλη κλίμακα και φυσικά είναι όλοι τους ζωσμένοι με την τελευταία λέξη της φωτογραφικής τεχνολογίας. Έτσι, σε όποιο σπίτι κι αν πάτε, από την Καγκοσίμα μέχρι το Χοκάιντο, θα με δείτε να ποζάρω στο οικογενειακό άλμπουμ.


ΥΓ.Ήταν πάντως αξιοθαύμαστο το πόσα παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα μπορούσες να συναντήσεις, στη μέση του δρόμου, πάνω στα πεζοδρόμια και δε συμμαζεύεται. Μόνο εγώ κατάφερα να πληρώσω 7 ευρώ για να αφήσω τέσσερις ώρες το αμάξι κάπου.