Πώς φτάσαμε ως εδώ

Ήτανε λέει ένας μπάρμπας μου πριν καμμιά εκατοστή χρόνια που τον ελέγανε Σταύρο. Αυτός λοιπόν άφησε το χωριό του το Ντερέκιοϊ (Dereköy) κοντά στα Μουδανιά και έφυγε για την Κωνσταντινούπολη όπου είχε ένα γιαουρτζίδικο. 

Ποιός ξέρει το γιατί, αποφάσισε κατά το '19-'20 να φύγει μόνος του από εκεί και ο δρόμος τον έφερε στην Μασσαλία όπου και άνοιξε ξενοδοχείο.

Το ξενοδοχείο το δούλεψε για 2-3 χρόνια και μετά έφυγε και από το μεγάλο λιμάνι με προορισμό το χωριό Κιβωτός κάπου προς τα Γρεβενά. Εκεί ξαναβρήκε τους χωριανούς του απ'το Ντερέκιοϊ οι οποίοι στο μεταξύ είχαν "ανταλλαχθεί" μεταξύ των κυβερνήσεών τους, λες και ήτανε πατάτες.

Έτσι, βρεθήκαμε κι εμείς στη Μασσαλία και ομολογώ ότι πρώτη φορά αλλάζω γνώμη τόσο γρήγορα για ένα μέρος. Μπαίνοντας εντυπωσιαστήκαμε από τα γιγάντια μπλοκ που στεγάζουν το εργατικό δυναμικό της Γαλλίας, καθώς και από το γεγονός ότι πρόκειται για την πιο βρώμικη πόλη που έχω βρεθεί. Λίγα σημεία έχουν λάβει το κατάλληλο λούστρο ώστε να υποδεχτούν τους τουρίστες που περνούν από εκεί και να βεβαιώσουν την φήμη της πολιτείας.

Μετά από λίγες ώρες στους δρόμους καταλαβαίνεις όμως ότι είσαι σε άλλο μέρος. Δεν βρίσκεσαι πλέον σε μια πόλη-μουσείο όπως η Αβινιόν. Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις να περπατάνε χιλιάδες άνθρωποι από όλες τις μεριές του κόσμου και ο καθένας τους κουβαλάει από μια ιστορία σαν του μπαρμπα-Σταύρου στην πλάτη.

Η δική μας μόλις άρχισε.

Βρε λες;