Το παρακάτω το έγραψα ως απάντηση στο σχόλιο του FyKi στην προηγούμενη ανάρτηση, αλλά αποφάσισα πως είναι καλύτερα να το βάλω ξεχωριστά.
Είναι κάποιοι άνθρωποι που περνώντας για λίγο από τη ζωή μας, άθελα ή όχι, αφήνουν τα σημάδια τους.
Τα σημάδια του Γιάννη τα βρίσκω πάνω μου πολύ συχνά κι ας περάσαν τόσα χρόνια. Στο πώς αναλύω τα επιστημονικά προβλήματα που συναντώ, στο πώς οργανώνω τη δουλειά μου, στη μουσική που ακούω, ακόμη και σ'εκείνα τα ρημάδια τα στυλό τα Pilot που μετά από δεκατρία χρόνια φανατικά χρησιμοποιώ.
Μας φώναζε γελώντας όποτε τον εκνευρίζαμε: "Θα σηκωθώ να φύγω, να πάω στο χωριό μου στην Αλεξανδρούπολη, με μια τσάπα στην πλάτη να ησυχάσω!". Όσο τον μαθαίναμε καλύτερα καταλαβαίναμε ότι αυτό δεν ήταν απειλή παρά στόχος. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να το έκανε.
Περάσαν τα χρόνια και οι δρόμοι μας χώρισαν. Τον έβλεπα αραιά και πού όταν γύριζα για διακοπές. Τελευταία φορά ήταν μια βραδυά στην Καλαμαριά, σχεδόν διονυσιακή, όταν "εισβάλλαμε" σε ένα κυριλέ εστιατόριο μαζί με άλλους 3-4 και φεύγοντας το ξημέρωμα κοντέψαμε να το ρίξουμε όλο στη θάλασσα υπό τα έκπληκτα μάτια των σερβιτόρων και των καθωσπρέπει πελατών.
Μετά από καιρό ήρθαν τα άσχημα νέα: τα κατάφερε τελικά και έφυγε από την πόλη αλλά δεν πρόλαβε να το χαρεί. Η ζωή, δυστυχώς, είναι αμείλικτη.
Γι'αυτό FyKi σου λέω πως δεν ξέρω αν πρέπει να ψάξουμε την δική μας γωνιά. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αν όντως το θέλουμε πρέπει να μη χρονοτριβούμε. Κάθε φορά που τα σκέφτομαι αυτά μια φράση περνάει απ'το μυαλό μου: "Βιάσου μαλάκα, μην την πάθεις κι εσύ σαν τον Γιάννη".
ΥΓ. Γράφοντας σήμερα το πρωί το παραπάνω κείμενο πέτυχα εντελώς τυχαία και κάποιον άλλον που τον μνημονεύει στο ιστολόγιό του. Σπουδαίοι άνθρωποι. Ό,τι και να συμβεί θα αφήσουν, έστω κι ένα μικρό, στίγμα.
ΥΓ2. Αν θυμάμαι καλά, αυτό το τραγούδι σου άρεσε Johnny!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου