Η σημασία του να έρχεσαι δεύτερος

Μια κουβέντα που κάναμε την προηγούμενη βδομάδα με την γιαγιά μου θύμισε μια παλιά ιστορία που θα παραθέσω. Η εικονογράφησή της δεν θα ήταν εφικτή χωρίς τη συνδρομή του πατέρα-αρχειονόμου, πιστού φύλακα των οικογενειακών αναμνήσεων (σ'έφτιαξα φάδερ!).

Αν δεν κάνω τραγικό λάθος μιλάμε για τον Σεπτέμβρη του '98 και η Γ'Λυκείου, μαζί κι εγώ, ετοιμάζεται για την καθιερωμένη ανάβαση στον Όλυμπο. Ναι. Λυκειόπαιδα. Με συνοδεία κυρίως τους δασκάλους μας. Με σημαντικότερη συμβουλή πριν την αναχώρηση να κόψουμε τα νύχια και να βάλουμε μποτάκια. Για να περάσουμε μεταξύ άλλων και το Λούκι του Μύτικα. Τώρα που το σκέφτομαι δεν νιώθω πολύ άνετα αλλά ας συνεχίσω.

Ξεκίνημα της ανάβασης από τα Πριόνια με προορισμό το καταφύγιο Σπήλιος Αγαπητός. Θυμάμαι ξεθεωμένος μετά από μισή ώρα περίπου να ρωτάω αν έχουμε πολύ ακόμη και να εισπράττω γέλια. Λίγο παραπάνω μια κοπέλα θα στραμπουλήξει ελαφρά τον αστράγαλο και θα μείνουμε μαζί της τελευταίοι, ανηφορίζοντας πιο αργά και ήρεμα. Φτάνουμε στο καταφύγιο ξεθεωμένοι μετά από τρεις ώρες και κάτι ανάβασης, ενώ οι πιο fit έχουν ήδη στήσει γιορτή. 

Το βράδυ περνάει διασκεδαστικά, προσπαθώντας να απαντήσουμε αγορίσια ερωτήματα της ηλικίας όπως: "πώς να χωρέσουν έξι άτομα σε δύο κρεβάτια", "πώς να την αμολήσεις και να διώξεις τα άλλα πέντε άτομα" ή "πώς να ξεχαρβαλώσεις το ραμποτέ ροχαλίζοντας". Το ξύπνημα θα γίνει νωρίς γιατί έχουμε Μύτικα και ύστερα κατάβαση ως τα Πριόνια και επιστροφή.

Αυτήν τη φορά είμαστε αργοί μάλλον από επιλογή. Με τον Σόλων και τον Άρη μένουμε πίσω από όλους, πραγματικά τελευταίοι και ανεβαίνουμε πολύ χαλαρά με κουβεντούλα. 

Θυμάμαι που ανεβαίναμε όλο και ψηλότερα και βλέπαμε τα σύννεφα να έρχονται με φόρα καταπάνω μας. Πρώτη φορά το έβλεπα αυτό και είχα πραγματικά εντυπωσιαστεί. Εντωμεταξύ κόσμος πολύς ανεβοκατέβαινε, μας χαιρετούσαν, μας συμβούλευαν και θυμάμαι να ρωτάω κι έναν ποιο* είναι το όνομα μιας κορυφής που μου έκανε εντύπωση. Μου απάντησε ότι είναι το Σκολιό (Σχολειό κατάλαβα εγώ) αν και ψάχνοντας πλέον λίγο στον χάρτη είμαι σχεδόν σίγουρος πως ήταν ο Άγιος Αντώνιος.

*Το ήξερες ότι οι λέξεις ποιος, ποια, ποιο δεν τονίζονται; Εγώ μόλις το διαπίστωσα!

Λίγο ψηλότερα στην Σκάλα, κάνουμε μια στάση για να βγάλει ο Άρης την βερμούδα του και να φορέσει το τζιν που είχε στην τσάντα. Έκανε κρύο βλέπεις. 

Και κάπου εκεί μόλις άλλαξε, είδαμε δεξιά μας μια μεγάλη πέτρινη πλάκα που λες και την είχε ακουμπήσει κάποιος πλάι στο μονοπάτι. Δεν ξέρω ποιος ήταν ο πρώτος, ούτε γιατί, αλλά μετά από λίγο είμασταν και οι τρεις αραγμένοι πάνω της. Δεν θυμάμαι τι συζητούσαμε, το μόνο που θυμάμαι είναι τα σύννεφα που τρέχαν συνεχώς προς το μέρος μας.

Μείναμε εκεί για περίπου μισή ώρα, μέχρι που πέρασε μπροστά μας η πρώτη ομάδα που έπιασε κορυφή και κατέβαινε. Κολλήσαμε μαζί τους και ξεκινήσαμε επιστροφή. Και ο Μύτικας θα μου πεις; Μπορεί να περιμένει για την επόμενη φορά!

113

Έχουμε και λέμε:

• 113 τον χρόνο.
• 9,417 τον μήνα.
• 2,173 την εβδομάδα.
• 0,310 την ημέρα.
• 0,026 την ώρα.

...πράγμα που σημαίνει ότι κλείνουμε έναν χρόνο στη Γαλλία. Ήθελα να γράψω διάφορα σχόλια/διαπιστώσεις αλλά θα βάλω μόνο αυτό*:

Tip: αν το βλέπεις τελείως χάλια δοκίμασε την HD έκδοση ή Chrome.

Αύριο φεύγω για ταξίδι-αστραπή στα πάτρια και επιστρέφω Δημήτριος. Η ζωή δημιουργεί παράξενες συμμετρίες: 22 φύγαμε πέρσυ από εκεί, 22 και αύριο που πάω πίσω.

*Ναι ξέρω, είναι ακεντράριστο, ανεστίαστο, επιλογή διαφράγματος για κλάμματα, εγώ κουνημένος, η ισορροπία λευκού τραγωδία αλλά ρε φίλε, πρέπει να φτιάξω και καμμιά βαλίτσα!

Για μια υγιή σχέση

Μα καλά, είσαι ένας ράντομ άνθρωπος που σπούδασε μηχανικός (ή σχεδόν), δεν ήσουν χωμένος στα κόλπα και τέλειωσες κάποια στιγμή το πανεπιστήμιο. Μετά δουλειά ούτε για πλάκα και αναγκάζεσαι για να συντηρήσεις/συντηρηθείς να μπαρκάρεις με καράβι. Και γυρίζεις μια ωραία πρωία και λες πως για το χάλι φταίω εγώ, σίγουρα όχι εσύ ο ίδιος και ευτυχώς που υπάρχουν και οι κυβερνήτες μας γιατί αλλιώς ο κόσμος θα πεινούσε. Ε τότε ψηλέ σου αξίζουν όλοι αυτοί, το πρόβλημα είναι ότι θα μας πάρεις κι εμάς στον πάτο. 

Το παραπάνω να το λέτε που και που κι εσείς ώστε να έχετε μια υγιή σχέση με τους φίλους που θα σας απομείνουν. Λίγοι και καλοί!

...αν πάλι θέλετε να έχετε υγιή σχέση με το έτερον ήμισυ, διαβάστε παρακάτω. Έστω ότι εσένα σου αρέσει να ανεβαίνεις τα βουνά, το κορίτσι όμως γουστάρει θάλασσα. Βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι μια μέρα θα της αποδείξεις πόσο λάθος κάνει όμως από την άλλη είναι καλοκαίρι και δεν θέλεις να της χαλάσεις το χατήρι. Είπαμε, θέλει σκηνούλα και θάλασσα!

Παρασκευή απόγευμα, τελειώνεις σχετικά νωρίς από το πανεπιστήμιο. Πας σπίτι, φορτώνεις τα συμπράγκαλα και φεύγεις καρφί για τον κόλπο της Πλαταριάς όπου και μικρό, ήσυχο κάμπινγκ. Στήνεις, μπάνιο με την δύση του ήλιου και μετά κάνα κεράκι κτλ κτλ. Εντωμεταξύ έχεις κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες με τον Άγγελο. Ξημερώματα Σαββάτου σηκώνεσαι, ντύνεσαι, τσιμπάς το αμάξι, τον συναντάς στην Εγνατία και μαζί τραβάτε για την Βέλλιανη. Από εκεί θα ξεκινήσετε για να ανεβείτε τον Γκορίλα.

(Κανονικά εδώ θα έβαζα περιγραφή διαδρομής με λινκ στο σχωρεμένο το oreibasia.gr αλλά δεν μπορώ γιατί τα αφεντικά του αποφάσισαν μια ωραία πρωία να το κλείσουν παίρνοντας μαζί δεκάδες ώρες γραψίματος που είχαμε ρίξει εκεί μέσα. Τελικά το είχα κάνει κάπου backup αλλά δεν μ'αρέσει οπότε το προσπερνάω και επιχειρώ ξανά.)

Ο Γκορίλας έχει ψηλότερη κορυφή στα 1658μ και κρέμεται πάνω από την Παραμυθιά. Δεν είναι το πρώτο μπόι στην Ήπειρο, είναι αλήθεια, αλλά μπορείς να τον δεις σχεδόν από παντού λόγω της θέσης του. Η εκκίνηση γίνεται από τον αρχαιολογικό χώρο της Ελαίας.

Στο ξεκίνημα.

Ανεβαίνοντας έχεις ωραία θέα στον κάμπο.

Μετά από σχεδόν δύο ωρίτσες ανεβασμα φτάνεις στο διάσελο.

Έχει και ένα ωραίο εικόνισμα εκεί πάνω.

Κάπου εκεί χάνεις το μονοπάτι. Άπειρος γαρ, λες "ας πάμε προς αυτήν την κατεύθυνση και
θα βρούμε το μονοπάτι παραπέρα".

Μετά από ένα δίωρο περιπλάνησης (στην σωστή κατεύθυνση),
φτάνεις ξανά στην κορυφογραμμή και βλέπεις ότι το Ιόνιο
σου στέλνει μια γαμάτη καλοκαιρινή μπόρα!

Βασικά και πίσω μας, προς το Σούλι, τα πράγματα δεν δείχνουν καλύτερα. Α, τελείωσε
και το νερό!

Παρατηρείς και αυτόν τον βράχο...

Ναι, η επιστροφή είχε και μερικά ίχνη πανικού για να προλάβουμε την καταιγίδα. Λίγη σβελτάδα, λίγο στα τρία, στα τέσσερα, στα πέντε, λίγη καταρρίχηση και βρισκόμαστε στο εικόνισμα την ώρα που σκάνε οι πρώτοι κεραυνοί. Βουρ μέσα στο δάσος για χαμηλότερα υψόμετρα. Στο αμάξι αλλάγη όσων ρούχων έχουν μουσκέψει, δηλαδή όλα, και αποχαιρετισμός με γέλια.

Πίσω στο κάμπινγκ τίποτα δεν έχει διαταρραχθεί, εκεί βλέπεις δεν έριξε σταγόνα. Βρίσκεις το κορίτσι  στο αντίσκηνο να διαβάζει το βιβλίο της. Ένα γρήγορο μπανάκι και μετά σαλάτα-κοκκινιστό-μπύρα στα δύο. Βραδυνός ύπνος με το κύμα να φτιάχνει σάουντρακ. Από τις ωραιότερες αναβάσεις.

Καταλανικό έπος

Κάθε αναφορά στην πόλη της Βαρκελώνης πρέπει να συνοδεύεται από αυτό το άρθρο, το οποίο μου έστειλε μια ωραία πρωία ο αδερφός λέγοντας ότι πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω. Ήταν ακριβώς ό,τι είχα μέσα στο μυαλό μου πριν μερικά χρόνια, ξέρεις τότε που όλοι οι λίγο-πολύ γνωστοί φορτώνονταν στην Iberia και εξέδραμαν (ουάου!) προς τα εκεί. Τότε, για δυο χρόνια περίπου λες και δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Χάθηκε η Πράγα, εξαφανίστηκε η Ρώμη, ανατινάχτηκε η Κοπεγχάγη, έπεσε δάκος στη Βιέννη, υπήρχε μόνο Μπάρτσα. Για εντός συνόρων ή κανένα Βαλκάνιο δεν το συζητώ, αυτά ήταν για χωριάτες.

Μόλις τελείωσε όλη αυτή η ιστορία, οι ίδιοι κίνησαν για το Βερολίνο...

 

Με όλα αυτά είχα δηλώσει πως δεν πρόκειται να πάω ποτέ στη Βαρκελώνη. Όχι γιατί είναι μια άσχημη πόλη ή δεν θα μου αρέσει, αλλά για το γαμώτο. Βλέπεις, ώρες-ώρες θέλω να είμαι εναλλακτικότερος των εναλλακτικών, τρομάρα μου. Σήμερα πλέον τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά:

1. Έμαθα ότι ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ.
2. Γνώρισα κοπέλα που είναι ενταγμένη στο παραπάνω σύνολο ανθρώπων που πήγαν Βαρκελώνη-Βερολίνο, η οποία μετά από πολυήμερη μελέτη μου φάνηκε κανονική. Δεν φοράει χιπστερόγυαλα, δεν έχει μουστάκι και δεν βάζει φωτό στο Instagram. 
3. Έχουμε εκεί την Λουθία που μας περιμένει (αν μου το ζητήσεις, θα βάλω εδώ την φωτογραφία σου και θα γράψω και μερικά καλά λόγια!).

Οπότε τώρα μπορώ να κάνω περιγραφή της επίσκεψης χωρίς φόβο και πάθος, here goes:



Άφιξη:

Όταν το λεωφορείο μπήκε στην πόλη ήταν πλέον βράδυ. Οι δρόμοι είχαν πολύ λίγη κίνηση λόγω της συγκέντρωσης στο κέντρο. Μετρό και λεωφορεία δεν παίζανε λόγω της απεργίας. Θα έρθουμε με τα πόδια της είπα, είναι αρκετά εύκολο, αν δεν κάνω λάθος. Όντως ήταν. 45 λεπτά ευθεία σε έναν κεντρικό δρόμο που μου θύμιζε έντονα κέντρο Θεσσαλονίκης. Επιτέλους μια θερμή βραδιά, κτίρια με μικρομάγαζα από κάτω, κόσμος να βολτάρει μετά τις 10 το βράδυ, γνώριμο κλίμα. Στο σπίτι ένα ωραίο βραδυνό, ένα απαραίτητο μπάνιο και νάνι. Αύριο είναι δύσκολη μέρα.

Μέρα 1η - Τα απαραίτητα:

Ξυπνάμε το πρωί και ξεπορτίζουμε. Η Λουθία σήμερα δουλεύει ως το απόγευμα, οπότε είμαστε μόνοι. Θα κάνουμε σήμερα τα βασικά: πρωινό-Sagrada Familia-Parc Güell. Μετά τον καφέ λοιπόν, ξεκινάμε για την εκκλησία που είναι μόνο δέκα λεπτάκια ποδαρόδρομος. Τα δεκαοκτώ ευρώ της κάθε εισόδου τσούζουν αλλά ξέρουμε ότι είναι το μοναδικό εισιτήριο που θα κόψουμε στις τέσσερις ημέρες εκεί. Προσωπικά ήμουν αποφασισμένος να μείνω ψύχραιμος και αποκομμένος από κάθε τύπου Gaudo-μανία. Λάθος και πάλι, η Sagrada Familia είναι πραγματικά απερίγραπτη!

Οι λεπτομέρειες της οροφής.

Δέντρα και άνθη.

Χρώματα στο πρωινό φως.

Τα μαστόρια στο διάλειμμά τους.

Η επίσκεψη κράτησε κοντά τρεισήμισι ώρες. Τόσο χρειάζεσαι αν θες να δεις τα βασικά και να μάθεις σχετικά με την κατασκευή, τα δομικά και διακοσμητικά στοιχεία και τους συμβολισμούς που την μετατρέπουν από εκκλησία σε καλλιτεχνικό μνημείο. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για είκοσι χρόνια αργότερα, όταν και υποτίθεται ότι θα είναι φρεσκοτελειωμένη. Για να δούμε.

Από εκεί και πέρα έπρεπε να τραβήξουμε προς τα βόρεια όπου βρίσκεται και το Parc Güell, μελετώντας ό,τι ενδιαφέρον πεταγόταν στο διάβα μας. Και πετάχτηκαν. Κάτι τάπες!

Κουκιά, πατάτες, ψαρούκλες, λουκάνικα και τέσσερις μπύρες,
16 ευρά παρακαλώ.

Πριν φύγουμε, ευκαιρία για φωτό στην άδεια αγορά.
Περίεργο που δεν είναι κουνημένη.

Στην Placa de la Virreina στάση για πιπί και καφέ
μπας και την συνεφέρω.

Ο ήλιος πέφτει ενώ φεύγουμε από το Parc Güell που έφτιαξε επίσης αυτός ο Γκάου-Μπίου. Εδώ να πω την αλήθεια δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα. Ωραία τα πλακάκια, βάλαμε και κάτι στραβά από δω κι από εκεί αλλά στο σύνολο δεν μου έκανε. Άσε που ήτανε τίγκα στον κόσμο στα μέσα Νοέμβρη. Δεν θέλω να φανταστώ τι γίνεται τον Ιούλη.

Είπαμε, ωραία τα πλακάκια.

Στην επιστροφή στάσεις στην Casa Vicens και την Pedrera, επίσης χαριτωμένες. Δημιουργικότατος ο Γκάου-Μπίου.



Μέρα 2η - Ακατάσχετη ροή:
Σήμερα η ντόπια έχει πάρει ρεπό για να έρθει μαζί μας! Ξεκινάμε με έναν Gaudi για να πάει καλά η μέρα.

Casa Batlló, τώρα μάλιστα!

Η συνέχεια δίνεται στους δρόμους του κέντρου, τον καθεδρικό της Βαρκελώνης και μια κλειστή αγορά.

Η γυναίκα η σωστή, ξέρει να το κόβει το χαμόν.

...και όλα αυτά μέχρι να έρθει η μεσημεριανή η πείνα και να βρεθούμε σε ένα στενάκι κοντά στην θάλασσα. Στο μαγαζί, απλά πράματα: παίρνεις ένα μπουκάλι αφρώδες κρασί (4-5 ευρά) και το συνοδεύεις με σαντουιτσάκια η πιατάκια με λουκάνικο, τυρί, αλλαντικό.  Όλα στα όρθια γιατί γίνεται μπάχαλο μέσα.

Οι ρουφιάνες αντέξανε και τρίτο μπουκάλι, μου βγήκαν πιο ανθεκτικές απ'ό,τι περίμενα. Φύγαμε από το μαγαζί με κέφια. Στον δρόμο στάση για καφέ μπας και (αλλά δεν), και μετά συνάντηση με την Πανπωγωνιακή αδελφότητα Βαρκελώνης, τον Γιώργο. Οι έξτρα μπύρες των επόμενων ωρών απλώς επιβεβαίωσαν ότι απόψε θα γυρίζαμε σπίτι νωρίς.



Μέρα 3η - Περιφέρεσθαι ασκόπως:
Φαινόταν ότι αυτό το Σάββατο θα ήταν χωρίς ιδιαίτερο περιεχόμενο, πώς θα μπορούσε άλλωστε μετά από το κεφάλι της προηγούμενης μέρας. Παρόλα αυτά περιλάμβανε πολλά χιλιόμετρα περιμετρικά του κέντρου, στην παλιά πόλη, το Sant Antoni και τις γειτονιές του Montjuic, περιοχές όπου δεν είναι διαμορφωμένες με γνώμονα τους τουρίστες αλλά τους κατοίκους της πόλης. Χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα, βοηθάν στο να απομυθοποιείς λίγο τις πόλεις και να συνειδητοποιείς ότι η καθεμία αποτελείται από πολλά στρώματα. Δούλεψε στην μπαρόκ Βιέννη, στην ανατολίτισσα Κωνσταντινούπολη, τώρα κι εδώ.

Αλλά τελικά τι είναι αυτό που κάνει τελικά την Βαρκελώνη ελκυστική; Σίγουρα η ζωντάνια και η ανακατωσούρα της αλλά ακόμη περισσότερο (επιμένω και επιστρέφω στην εισαγωγή) οι ομοιότητες με τις δικές μας μεγάλες πόλεις. Όχι βέβαια, δεν είναι ούτε Αθήνα, ούτε Θεσσαλονίκη, είναι όμως αυτό που θα θέλαμε να είναι οι δικές μας πόλεις. Είναι πιο κοντά σ'αυτό που έχουμε συνηθίσει.

Εσύ αν μπορούσες να πάρεις μαγικό ραβδί και να μετατρέψεις την Πάτρα είτε σε Βαρκελώνη, είτε σε Άμστερνταμ τι θα διάλεγες;

QED

Ελπίζω να έχεις φάει

Η Βαρκελώνη θα καθυστερήσει λίγο ακόμη γιατί η επικαιρότητα τρέχει...

Δέκα ημέρες γιορτής λοιπόν σε δέκα φωτογραφίες:

Οι κουραμπιέδες πριν μπουν στον φούρνο (μερικοί δεν πρόλαβαν).

Κάποιοι εστάλησαν στο Λονδίνο απ'όπου ο μικρός μου
μίλησε χτες βράδυ μπουκωμένος και με άχνη στη μύτη.

Μετά μελομακάρονα. Με αμμωνία να καταφθάνει αεροπορικώς παρακαλώ.

Μανιτάρια για σούπα και (κυρίως) φύλαγμα στην
κατάψυξη για το καλοκαίρι.

Δεντρολίβανο στη μαρινάδα.

...και μετά χαλαρωτικό μασαζάκι. Έπρεπε να έρθουν οι γιορτές
για να σπάσει το εμπάργκο στα κρέατα.

Αυτό μετά έγινε χριστόψωμο.

Λίγο τα παράψησα αλλά τα πήγαν
και πάλι πολύ καλά με τα μηλαράκια.

Στολίσαμε κι ένα δέντρο.

Άλλο χαλαρωτικό μασάζ...αυτήν τη φορά για την Πρωτοχρονιά.

Ακολουθεί tip για τον πουρέ:

Την επόμενη φορά μαζί με τις 4-5 πατάτες, βράσε μια σελινόριζα και λιώστα παρέα. Η συμβουλή (μαζί με άλλες), ευγενική χορηγία του Νικόλα. 

Μάστορα σε παράκουσα όσον αφορά το παπί αλλά τελικά μας βγήκε. Χάραγμα το στήθος + ψήσιμο πάνω σε κληματσίδες + αργό ψήσιμο για 6 ώρες + 4-5 τούμπες + άδειασμα το λίπος είναι η εξίσωση!

Τι εννοείς είναι έντεκα οι φωτογραφίες; Έκατσες δηλαδή και τις μέτρησες;