Καταλανικό έπος

Κάθε αναφορά στην πόλη της Βαρκελώνης πρέπει να συνοδεύεται από αυτό το άρθρο, το οποίο μου έστειλε μια ωραία πρωία ο αδερφός λέγοντας ότι πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσω. Ήταν ακριβώς ό,τι είχα μέσα στο μυαλό μου πριν μερικά χρόνια, ξέρεις τότε που όλοι οι λίγο-πολύ γνωστοί φορτώνονταν στην Iberia και εξέδραμαν (ουάου!) προς τα εκεί. Τότε, για δυο χρόνια περίπου λες και δεν υπήρχε άλλος προορισμός. Χάθηκε η Πράγα, εξαφανίστηκε η Ρώμη, ανατινάχτηκε η Κοπεγχάγη, έπεσε δάκος στη Βιέννη, υπήρχε μόνο Μπάρτσα. Για εντός συνόρων ή κανένα Βαλκάνιο δεν το συζητώ, αυτά ήταν για χωριάτες.

Μόλις τελείωσε όλη αυτή η ιστορία, οι ίδιοι κίνησαν για το Βερολίνο...

 

Με όλα αυτά είχα δηλώσει πως δεν πρόκειται να πάω ποτέ στη Βαρκελώνη. Όχι γιατί είναι μια άσχημη πόλη ή δεν θα μου αρέσει, αλλά για το γαμώτο. Βλέπεις, ώρες-ώρες θέλω να είμαι εναλλακτικότερος των εναλλακτικών, τρομάρα μου. Σήμερα πλέον τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά:

1. Έμαθα ότι ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ.
2. Γνώρισα κοπέλα που είναι ενταγμένη στο παραπάνω σύνολο ανθρώπων που πήγαν Βαρκελώνη-Βερολίνο, η οποία μετά από πολυήμερη μελέτη μου φάνηκε κανονική. Δεν φοράει χιπστερόγυαλα, δεν έχει μουστάκι και δεν βάζει φωτό στο Instagram. 
3. Έχουμε εκεί την Λουθία που μας περιμένει (αν μου το ζητήσεις, θα βάλω εδώ την φωτογραφία σου και θα γράψω και μερικά καλά λόγια!).

Οπότε τώρα μπορώ να κάνω περιγραφή της επίσκεψης χωρίς φόβο και πάθος, here goes:



Άφιξη:

Όταν το λεωφορείο μπήκε στην πόλη ήταν πλέον βράδυ. Οι δρόμοι είχαν πολύ λίγη κίνηση λόγω της συγκέντρωσης στο κέντρο. Μετρό και λεωφορεία δεν παίζανε λόγω της απεργίας. Θα έρθουμε με τα πόδια της είπα, είναι αρκετά εύκολο, αν δεν κάνω λάθος. Όντως ήταν. 45 λεπτά ευθεία σε έναν κεντρικό δρόμο που μου θύμιζε έντονα κέντρο Θεσσαλονίκης. Επιτέλους μια θερμή βραδιά, κτίρια με μικρομάγαζα από κάτω, κόσμος να βολτάρει μετά τις 10 το βράδυ, γνώριμο κλίμα. Στο σπίτι ένα ωραίο βραδυνό, ένα απαραίτητο μπάνιο και νάνι. Αύριο είναι δύσκολη μέρα.

Μέρα 1η - Τα απαραίτητα:

Ξυπνάμε το πρωί και ξεπορτίζουμε. Η Λουθία σήμερα δουλεύει ως το απόγευμα, οπότε είμαστε μόνοι. Θα κάνουμε σήμερα τα βασικά: πρωινό-Sagrada Familia-Parc Güell. Μετά τον καφέ λοιπόν, ξεκινάμε για την εκκλησία που είναι μόνο δέκα λεπτάκια ποδαρόδρομος. Τα δεκαοκτώ ευρώ της κάθε εισόδου τσούζουν αλλά ξέρουμε ότι είναι το μοναδικό εισιτήριο που θα κόψουμε στις τέσσερις ημέρες εκεί. Προσωπικά ήμουν αποφασισμένος να μείνω ψύχραιμος και αποκομμένος από κάθε τύπου Gaudo-μανία. Λάθος και πάλι, η Sagrada Familia είναι πραγματικά απερίγραπτη!

Οι λεπτομέρειες της οροφής.

Δέντρα και άνθη.

Χρώματα στο πρωινό φως.

Τα μαστόρια στο διάλειμμά τους.

Η επίσκεψη κράτησε κοντά τρεισήμισι ώρες. Τόσο χρειάζεσαι αν θες να δεις τα βασικά και να μάθεις σχετικά με την κατασκευή, τα δομικά και διακοσμητικά στοιχεία και τους συμβολισμούς που την μετατρέπουν από εκκλησία σε καλλιτεχνικό μνημείο. Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για είκοσι χρόνια αργότερα, όταν και υποτίθεται ότι θα είναι φρεσκοτελειωμένη. Για να δούμε.

Από εκεί και πέρα έπρεπε να τραβήξουμε προς τα βόρεια όπου βρίσκεται και το Parc Güell, μελετώντας ό,τι ενδιαφέρον πεταγόταν στο διάβα μας. Και πετάχτηκαν. Κάτι τάπες!

Κουκιά, πατάτες, ψαρούκλες, λουκάνικα και τέσσερις μπύρες,
16 ευρά παρακαλώ.

Πριν φύγουμε, ευκαιρία για φωτό στην άδεια αγορά.
Περίεργο που δεν είναι κουνημένη.

Στην Placa de la Virreina στάση για πιπί και καφέ
μπας και την συνεφέρω.

Ο ήλιος πέφτει ενώ φεύγουμε από το Parc Güell που έφτιαξε επίσης αυτός ο Γκάου-Μπίου. Εδώ να πω την αλήθεια δεν εντυπωσιάστηκα ιδιαίτερα. Ωραία τα πλακάκια, βάλαμε και κάτι στραβά από δω κι από εκεί αλλά στο σύνολο δεν μου έκανε. Άσε που ήτανε τίγκα στον κόσμο στα μέσα Νοέμβρη. Δεν θέλω να φανταστώ τι γίνεται τον Ιούλη.

Είπαμε, ωραία τα πλακάκια.

Στην επιστροφή στάσεις στην Casa Vicens και την Pedrera, επίσης χαριτωμένες. Δημιουργικότατος ο Γκάου-Μπίου.



Μέρα 2η - Ακατάσχετη ροή:
Σήμερα η ντόπια έχει πάρει ρεπό για να έρθει μαζί μας! Ξεκινάμε με έναν Gaudi για να πάει καλά η μέρα.

Casa Batlló, τώρα μάλιστα!

Η συνέχεια δίνεται στους δρόμους του κέντρου, τον καθεδρικό της Βαρκελώνης και μια κλειστή αγορά.

Η γυναίκα η σωστή, ξέρει να το κόβει το χαμόν.

...και όλα αυτά μέχρι να έρθει η μεσημεριανή η πείνα και να βρεθούμε σε ένα στενάκι κοντά στην θάλασσα. Στο μαγαζί, απλά πράματα: παίρνεις ένα μπουκάλι αφρώδες κρασί (4-5 ευρά) και το συνοδεύεις με σαντουιτσάκια η πιατάκια με λουκάνικο, τυρί, αλλαντικό.  Όλα στα όρθια γιατί γίνεται μπάχαλο μέσα.

Οι ρουφιάνες αντέξανε και τρίτο μπουκάλι, μου βγήκαν πιο ανθεκτικές απ'ό,τι περίμενα. Φύγαμε από το μαγαζί με κέφια. Στον δρόμο στάση για καφέ μπας και (αλλά δεν), και μετά συνάντηση με την Πανπωγωνιακή αδελφότητα Βαρκελώνης, τον Γιώργο. Οι έξτρα μπύρες των επόμενων ωρών απλώς επιβεβαίωσαν ότι απόψε θα γυρίζαμε σπίτι νωρίς.



Μέρα 3η - Περιφέρεσθαι ασκόπως:
Φαινόταν ότι αυτό το Σάββατο θα ήταν χωρίς ιδιαίτερο περιεχόμενο, πώς θα μπορούσε άλλωστε μετά από το κεφάλι της προηγούμενης μέρας. Παρόλα αυτά περιλάμβανε πολλά χιλιόμετρα περιμετρικά του κέντρου, στην παλιά πόλη, το Sant Antoni και τις γειτονιές του Montjuic, περιοχές όπου δεν είναι διαμορφωμένες με γνώμονα τους τουρίστες αλλά τους κατοίκους της πόλης. Χωρίς ιδιαίτερα αξιοθέατα, βοηθάν στο να απομυθοποιείς λίγο τις πόλεις και να συνειδητοποιείς ότι η καθεμία αποτελείται από πολλά στρώματα. Δούλεψε στην μπαρόκ Βιέννη, στην ανατολίτισσα Κωνσταντινούπολη, τώρα κι εδώ.

Αλλά τελικά τι είναι αυτό που κάνει τελικά την Βαρκελώνη ελκυστική; Σίγουρα η ζωντάνια και η ανακατωσούρα της αλλά ακόμη περισσότερο (επιμένω και επιστρέφω στην εισαγωγή) οι ομοιότητες με τις δικές μας μεγάλες πόλεις. Όχι βέβαια, δεν είναι ούτε Αθήνα, ούτε Θεσσαλονίκη, είναι όμως αυτό που θα θέλαμε να είναι οι δικές μας πόλεις. Είναι πιο κοντά σ'αυτό που έχουμε συνηθίσει.

Εσύ αν μπορούσες να πάρεις μαγικό ραβδί και να μετατρέψεις την Πάτρα είτε σε Βαρκελώνη, είτε σε Άμστερνταμ τι θα διάλεγες;

QED